μέρος β

Ο καιρός άλλαξε την τρίτη μέρα -Α! τώρα μιλάω για τούτο μας το ταξίδι- και αρχίσαμε την διαδρομή της επιστροφής μας από την Οξφόρδη κάτω από σταθερό ψιλόβροχο.

Το ποτάμι - με τον ήλιο ν' αστράφτει στα χαρούμενα κυματάκια, να χρυσίζει τους γκριζοπράσινους κορμούς των δέντρων, να κυνηγάει τις σκιές πάνω από τα ρηχά και να σκορπίζει διαμάντια πάνω από τις ρόδες του μύλου, όταν πετάει φιλιά στους κρίνους, φλερτάρει με τα άσπρα νερά του φράγματος, ασημίζει τους τοίχους και τις γέφυρες τις σκεπασμένες με βρύα, λαμπρύνει κάθε μικροσκοπικό χωριουδάκι, γλυκαίνει κάθε δρόμο και κάθε λιβάδι, ξαπλώνει μπερδεμένο στα βούρλα, κρυφοκοιτάζει, γελάει από κάθε παρακλάδι του, αστράφτει χαρούμενα πάνω σ' ένα μακρινό πανί και απαλύνει τον αέρα με τη δόξα του - είναι ένα χρυσό, νεραϊδένιο ποτάμι.

Αλλά το ποτάμι - κρύο και κουραστικό, με τις ακατάπαυστες σταγόνες να πέφτουν στα καστανά και νωθρά νερά του, με το μουρμουρητό σαν κλάμα γυναίκας που θρηνεί σε κάποια σκοτεινή κάμαρα, ενώ τα δάση, σκοτεινά και σιωπηλά, τυλιγμένα στο σάβανο της πάχνης τους στέκονται σα φαντάσματα κακών πράξεων, σαν φαντάσματα παραμελημένων φίλων - είναι ένα στοιχειωμένο ποτάμι που διασχίζει τη χώρα των μάταιων θλίψεων.

Η λιακάδα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για τη φύση. Η Μητέρα Γη μας κοιτάζει με τόσο κουρασμένα, άψυχα μάτια όταν το φως του ήλιου έχει σβήσει μέσα της! Μας φέρνει μελαγχολία η επαφή μαζί της αυτές ώρες' μοιάζει να μη μας γνωρίζει ή να μην ενδιαφέρεται για μας. Θυμίζει χήρα που έχασε τον΄άντρα που αγαπούσε και τα παιδιά της πιάνουν το χέρι και την κοιτάν στα μάτια χωρίς να καταφέρουν να της κλέψουν ούτε ένα χαμόγελο.

Κωπηλατούσαμε όλη μέρα μέσα στη βροχή και σας πληροφορώ ότι πρόκειται για πολύ μελαγχολική κατάσταση. Στην αρχή καμωνόμασταν ότι μας άρεσε. Λέγαμε ότι είναι κι αυτό μια ποικιλία και ότι θέλαμε να δούμε το ποτάμι σε όλες τις διαφορετικές του όψεις. Λέγαμε ότι δεν μπορεί να περιμένει κανείς να έχει συνεχώς λιακάδα, ούτε και να το εύχεται.Είπαμε ο ένας στον άλλο ότι η φύση είναι όμορφη, ακόμη και όταν κλαίει.

Πράγματι ο Χάρις κι εγώ, τις πρώτες ώρες, είχαμε σχεδόν ενθουσιαστεί με την όλη υπόθεση. Και τραγουδούσαμε ένα τραγούδι για τη ζωή των Τσιγγάνων και πόσο υπέροχη είναι η ζωή του Τσιγγάνου -ελεύθερος στην καταιγίδα και τη λιακάδα και σε κάθε άνεμο που φυσά! - και πόσο απολαμβάνει τη βροχή και πόσο καλό του κάνει' και πως κοροϊδεύει τους ανθρώπους που δεν την αγαπούν.

Ο Τζωρτζ αντιμετώπισε το θέμα πιο στωικά, και πήρε την ομπρέλα.

Ανοίξαμε την τέντα πριν φάμε για μεσημέρι και την κρατήσαμε ανοιχτή όλο το απόγευμα, αφήνοντας μόνο λίγο χώρο στην πλώρη από τον οποίο ο ένας μας μπορούσε να κάνει λίγο κουπί και να κοιτάζει τον ορίζοντα. Με αυτόν τον τρόπο κάναμε 9 μίλια και σταματήσαμε για τη νύχτα λίγο πιο κάτω από τον υδατοφράχτη του Ντέι.

Δε θα είμαι ειλικρινής αν πω ότι περάσαμε ένα χαρούμενο απόγευμα. Η βροχή έπεφτε με ήρεμη υπομονή.Τα πάντα στη βάρκα ήταν υγρά και κολλούσαν. Το δείπνο δεν είχε επιτυχία. Η κρύα κρεατόσουπα, όταν δεν πεινάς, έχει την τάση να σε φουσκώνει. Ήθελα ψαράκια τηγανητά και μια κοτολέτα' ο Χάρις φλυαρούσε για γλώσσες με άσπρη σάλτσα και έδωσες την υπόλοιπη πίτα στον Μονμόρενσυ ο οποίος την περιφρόνησε και, θιγμένος προφανώς από την προσφορά πήγε κι έκατσε στην άλλη άκρη της βάρκας μόνος του.

Ο Τζωρτζ ζήτησε να μη μιλάμε γι' αυτά τα θέματα, τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει το κρύο βοδινό που έτρωγε χωρίς μουστάρδα.

Μετά το δείπνο παίξαμε ένα ψιλό πόκερ. Παίξαμε περίπου μιάμιση ώρα και στο τέλος ο Τζωρτζ είχε κερδίσει 4 πένες - ο Τζωρτζ είναι πάντα τυχερός στα χαρτιά- και ο Χάρις κι εγώ είχαμε χάσει ακριβώς 2 πένες ο καθένας.

Τότε είπαμε να εγκαταλείψουμε τη χαρτοπαιξία. Όπως είπε ο Χάρις, αν την παρατραβήξεις σου δημιουργεί ανθυγιεινή διέγερση. Ο Τζωρτζ προσφέρθηκε να συνεχίσουμε για να πάρουμε τη ρεβάνς' αλλά ο Χάρις κι εγώ αποφασίσαμε να μη τα βάλουμε άλλο με την Τύχη.

Μετά από αυτό φτιάξαμε λίγο γκρονγκ και κάτσαμε και το ρίξαμε στην κουβέντα.