so what?

έχω μια μουσική μέσα στο μυαλό μου αλλά δεν μπορεί να εκφραστεί.

που πάει να πει ότι είναι μια αμετάφραστη μελωδία που δεν υπόκειται σε κανένα κανόνα αλλά και δεν υπακούει ούτε στον δημιουργό της – εμένα καλή ώρα που τόση ώρα με βασανίζει και δε μ αφήνει σε χλωρό κλαρί.

έχω και απαιτήσεις

ζεστές πετσέτες, σοκολατάκια στο προσκεφάλι και μαλακό ντιβάνι

φιλοξενία σε μια γη που δεν γνωρίζω γιατί γυρίζει αλλά αυτή γυρίζει όπως και να έχει.

άμα λέμε “σταμάτα τον κόσμο θέλω να κατέβω” είναι σα να λέμε “θέλω να ξεφύγω από τον εαυτό μου;” 

εδώ που τα λέμε, θέλω κι εγώ, λίγο, να δραπετεύσω από τον εαυτό μου.

αυτόν τον κατασκευασμένο εαυτό που πληρεί τις προϋποθέσεις επιβίωσης αλλά δε με πληρεί ουδόλως, δίχως φταίξιμο και δόλο’ είναι οι συναστρίες ή κάτι άλλο;

έχω μέσα στο κεφάλι μου έναν αχταρμά. για φαντάσου! τέτοια λέξη μα δεν βγάζει κόκκινα φύκια που να σηματοδοτούν το λάθος.

αχταρμάς

αχταρμάς

αχταρμάς.

Βαβυλωνία έγινε η ζωή μας και την ζούμε όπως όπως.

Θέλω, πάω στο "θέλω" δυναμικά, μετά αναλογίζομαι τα παρατράγουδα και κοντοστέκομαι και μετά αρχίζει το μοιρολόι.

κι αν έτσι;

κι αν αλλιώς;

κι αν όπως;

μοιρολόι κανονικό, με τράβηγμα κοτσιδών και σκίσιμο σουτιέν.

άμα ακούμε τη μουσική, με το καλό αυτί μας πάντα, αυτό το πάντα που δεν είναι αρκουδάκι, αλλά ένα οκτώ ξαπλωτό κι αμέριμνο στο διηνεκές, έχει να κάνει με την υποταγή;

σκλάβοι στα παζάρια των αισθήσεων’ και των παραισθήσεων ενίοτε.

 ωιμέ. ωιμέ

μη μου τους κύκλους τάραττε, 

πρέπει να βρω το λόγο που γεννήθηκα στη γη.

που έγινα ένα πράγμα

ένα πράμα άδολο εν αρχή

εν αρχή ην ο λόγος.

ηχητικά εφέ; -χεμφ! καλά ξεμπερδέματα.

κι ο φόβος.

μα για ποιο φόβο μιλάμε;

φόβο δεν έχω.

ίσως λίγη ματαίωση.

φταίει αυτός ο χειμώνας της επιείκειας. που δε μας μαστίγωσε αρκετά με τα κρύα του.

αλλά μας μαστίγωσε πιότερο με την αδιάλλακτη στυγνότητά του.

με τα κατασκευασμένα ψέματά του. 

που μας έφερε την απελπισία από ένα καρβέλι να γίνουν χίλια.

γιατί;

γιατί βλέπουμε, ακούμε, οσφραινόμαστε, γευόμαστε, αγγίζουμε ό,τι μας είναι προσφερόμενο.

και δεν ψάχνουμε τα μυστικά.

έχω μια έντονη συστολή.

άμα γύριζα τον κόσμο ανάποδα θα είχα διαστολή;

και τι θα γεννιόταν απ αυτό;

κάτι που θα ανακάλυπτε τον κόσμο φτου κι απ την αρχή;

αυτό είναι καλό. 

είναι μαγεία.

I put a spell on u.

μάθαμε τους μαγικούς κόσμους’

λάθος.

μάθαμε πως μπορούν μαγικά πράματα να συμβούν.

λάθος, μέγα λάθος.

Καθημερινά βλέπω ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε τίποτα να περιμένουν ένα μαγικό, ένα θαύμα.

μα πώς;

τους βλέπω, κι όταν έρχεται η υπόσχεση, να δυσπιστούν, να πισωπατούν, να ανασυντάσσονται σε διμοιρίες απελπισμένων χωρίς αποκούμπι.

ωιμέ.

εδώ έκανα λάθος.

έχει κόκκινη περικοκλάδα το ωιμέ.

και αναρωτιέμαι και πάλι

άμα λέμε “σταμάτα τον κόσμο θέλω να κατέβω” είναι σα να λέμε “θέλω να ξεφύγω απ όλους εσάς;”

μα όχι. όχι, ποτέ.

τυχάρπαστη μπορεί να έχω υπάρξει’

αδιάλλακτη ποτέ.

κι ας μου κοστίζει η φιλανθρωπία
το εγώ που φοράει τα παπούτσια του εσύ
κι ας στραβοπατάει
κι ας ταλαιπωριέται
κι ας πληγώνεται.

μπαμ στο κέντρο.

ισορροπίες ανισορροπιών.

ώρα πέντε και κάτι, πριν το ξημέρωμα, χα.

-έκανα κάτι βιαστικούς συνειρμούς αλλά φτάνει’ τώρα γεια. 

υγ. τώρα που το ξαναδιαβάζω λέω Μπα! είμαι λες τελικά ένας καλός σκύλος;
ουπς άνθρωπος ήθελα να πω.
είμαι εν μέρει, ναι
αλλά είμαι και χαλί που πετά!!
μουτς.