και, καλά τα πάω με τα κέφια μου, δε λέω' έχουν όλα τ απαραίτητα μποφώρ ωστε να μη λιμνάζω αλλά να ταξιδεύω με τα μελτεμάκια, μα ιδού το θέμα:
ενώ αυτά θαλασσοταξιδέυουν με όρτσα τα πανια, ο άλλος μου, ύπουλος πολύ εαυτός, ετοιμάζει σακ βουαγιάζ για κείνα τα βουνά, που επίσης αναφέρονται στις γενέθλιες ευχές, να ζήσεις σαν τα ψηλά βουνά, και αμίλητος κουνάει το χέρι κι αποχαιρετά.
βέβαια εγώ προτίθεμαι να τον ακολουθήσω σ' αυτό το δύσβατο μονοπάτι κι όχι να με παρασύρουν τα επιπόλαια κέφια μου. θα μου κάνει, σκέφτομαι, καλό λίγος βουνίσιος αέρας. άλλη μοναξιά αυτή, περίπλοκη, θα γλίτώσω και το λιοπύρι και θα οριοθετήσω το απέραντο στο βραδινό ουρανό.
κούνια που με κούναγε. ανυποψίαστη εντελώς με βλέπω στο χείλος μιας χαράδρας να κοιτώ με μάτια πλανεμένα το χάος. και σ εκείνης της ιλιγγιώδους φωνής την προσταγή που επαναλαμβάνει υπόκωφα "πέσε, πέσε" αιχμαλωτισμένη, ένα ανυπεράσπιστο θύμα
τώρα θα κάνουμε διάλειμμα για να διευκρινιστεί ο όρος ανυποψίαστο θύμα ή να το παρακάμψουμε; χεμφ.
πάντως τα βουνά κι οι χαράδρες τους ασφαλώς δεν εφευρέθηκαν για να τεστάρει κανείς το αν υπάρχει θεός ή ου. γιατί μετά μπορεί κάτι μέσα μας να ραγίσει ανεπνόρθωτα και καλύτερα να μη το ρισκάρουμε.
- εμένα, λοιπόν, το ανυποψίαστο θύμα μου φέρνει ένα κάτι στο στυλ "εκεί που χάζευα την ωραία θέα, ένιωσα ένα σπρωξιματάκι..." -
αυτά όλα είναι σκέψεις της νύχτας, υπεκφυγές ως προς την επερχόμενη μέρα, που ναι Σαββάτο αλλά αυτό δεν αποκλείει το γεγονός πως μπορεί να είναι μια χαρά φορτωμένο σα γαιδούρι στην ανηφόρα ντάλα μεσημέρι. -πούντες οι ευγενείς φαντασιώσεις με τις δροσιές των βουνών; αμάν! καλντρίμια και ζέστη βαρβάτη οραματίζομαι.
κι ενώ τα μάτια κλείνουν, αυτές, οι προδιαγεγραμμένες υποχρεώσεις κι ένα σωρό άλλα, ξεσκαρταρίσματα της μέρας, τί έγινε, πού έγινε, πώς έγινε, τί μέλλει γενέσθαι, πού πάμε και πού πάω, ακούν καλά τα μάτα μου βλέπουν καλά τ αυτιά μου ή κάνουνε πουλάκια, να, τέτοια ζητήματα πεζά, τα ξανανοίγουν στο πι και φι και μετά μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου αλλά την ξαγρύπνια τι την έβαλες στο πακέτο δυνατοτήτων; ή είναι μπόνους για τις ανήσυχες καρδιές; πάρε και μια αϋπνία να μη λες ό,τι δεν έζησες τη ζωή στο έπακρο. αμ, να τη ζήσουμε τη ρημάδα τη ζωή στο έπακρο αλλά πώς;
εν τω μέσω λογιστικών σημειώσων, που δεν αφορούν πάντα αριθμούς και έσοδα έξοδα οικονομικά αλλά και άλλου είδους συλλογισμούς, όλων των ειδών;
έτσι λοιπόν και όχι χωρίς φρόνηση, ο ύπουλος μεν, υποθέτω εφυής δε εαυτός μου, αποφάσισε ερήμην μου να πάρει τα βουνά. οξύμωρο τελείως. καθώς με τα κέφια μπορεί να συνυπάρχουμε εν διαστάσει, με τον εαυτό μας δυσκολότερα, όχι ότι είναι κι ανέφικτο, γίνεται, υπάρχει ελπίς, δύσκολο.
τώρα, αν είναι κανείς εκτός εαυτού, κι αυτό δεν πάει με κανένα τρόπο να πει εν εξάλλω, χι χι με την έννοια που του δίνουμε εν πάσει περιπτώσει, αυτό στην προκείμενη περίπτωση ίσως να προκύψει και σωτήριο. για τους άλλους δεν ξέρω.
εκτός απ' τα φρύδια μου με τρώει κι η αριστερή μου παλάμη, άλλο σημείο αλάνθαστο χρηματικής εισροής σύντομα.
εδώ γελάμε.
κι έτσι γελαστά πάμε στο βραβείο από το μπλογκ Σκόρπιες Σκέψεις.που δίνεται με την προϋπόθεση να γράψω,
7 πράγματα για τον εαυτό μου.
1. ο εαυτός μου είναι συμπαθητικός τύπος, αγαπά τους ανθρώπους και τα ζώα.
2 όχι, όμως, τα μικρόβια.
3 ονειρεύεται διάφορα και πολλά και σπάνια απογοητεύεται.
4 δεν θεωρεί την πονηριά εξυπνάδα, πράγμα που μου κάνει τη ζωή δύσκολη.
5 εν γένει έχει κατανόηση κι αυτό μου κάνει τη ζωή ακόμη δυσκολότερη.
6 είναι επιρρεπής στον ασκητισμό και γι αυτό του κάνω εντατικά μαθήματα κραιπάλης.
7 θα μπορούσε να τη βγάζει άυπνος για εικοσιτετράωρα αλλά γι αυτό του το κουσούρι δόξα τω θεώ ανακαλύφθηκε το Havana Club.
το βραβείο αυτό, "πες 7 πράγματα για τον εαυτό σου" θα το δώσω με τη σειρά μου σ' όποιον το θέλει. ανοιχτοχέρα, ναι;
Τί άλλα; καλό ΣΚ!
ενδώστε σε κάτι περιπετειώδες αλλά με ελεγχόμενο βαθμό επικινδυνότητας -λέμε τώρα...
φιλιά.
