το 2030 θ ανασάνουμε, θ ανακάμψουμε!
οπότε το 2046 θα είμαστε πανέτοιμοι για...
για τί;
για κάτι σαν αυτό;
ένα κλειστό δωμάτιο.
ατμόσφαιρες και υποσχόμενες απολαύσεις που πιθανόν, καλώς εχόντων των πραγμάτων, να ευοδώσουν.
είναι κι ο εγωισμός.
πάνω χέρι, κάτω χέρι.
και τα περ' αμπέλια.
Τώρα που μιλάμε, όμως,
θα πάρουμε τις πέτρες απ το μυαλό μας να κάνουμε ξερολιθιές να χτίσουμε σιγά σιγά τίποτα πραγματικότητες;
και, ω ναι, μια νέα εβδομάδα αρχίζει. Λιακάδες ή βροχές; τέλος Μαΐου κι αρχή Ιουνίου. Φορτωμένου κι αυτού μ' ελπίδες και σκοτούρες περισσές. Θ' αλλάξει κάτι στη ζωή μου, στη ζωή μας; Ή θα μείνουμε σταθερά εμείς εδώ κι ανάμεσα σ' εμάς και στην καλοκαιρία μια συννεφιά; Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι πολύ αλλά εκφράζομαι πολύ οικονομικά. Είναι η εποχή του "φύλαγε τα ρούχα σου". Είναι κι η καθημερινότητα που χει για χέρια μικρές μασέλες πιράνχας, κοφτερά δόντια στις απολήξεις των δακτύλων. Κι ο ταχυδρόμος που μου φέρνει συχωροχάρτια επισφαλούς αποτελεσματικότητας. Πολλές οι αμαρτίες γαρ. Από κείνες που γίνονται ασυναίσθητα κι ενσυναίσθητα. Οι μεν από άγνοια ή μωρία, οι δε από πολλά κι ανομολόγητα πάθη και τάσεις. Τάσεις υψηλές ικανές να φωταγωγήσουν μια χρονική περίοδο μ' εκτυφλωτικό, απατηλό φως. Τώρα, μόνο λογαριασμοί, σπαρματσέτο και μούγγα. Βουβαμάρα και διακανονισμοί χρεών. Ελάτε τώρα, σ' εμάς που κάνουμε τα καλά τα παζάρια και δε θα το μετανιώσετε' φυλλάδια σωρό φράζουν την πόρτα μου. Θα μπορούσα να κάνω με τούτα καραβάκια. Θα χα φτιάξει στ' αλήθεια ένα μεγάλο στόλο. Που μπορεί να βουλιάξει μια χαρά, να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Βέβαια, κρυφά κρυφά καλού - κακού θα χω φυλαγμένη μια γωνίτσα χαρτί να κάνω μια βαρκούλα, αχρείαστη να ναι, κάπου στο πορτοφόλι μου. Και τί θα χει κει; το τηλέφωνό σου; Ίσως. Ίσως μόνο ένα λογότυπο από κάτι που δε θέλω πια να έχω καμία σχέση μαζί του. Μπρρρ τί άβολη βαρκούλα θα 'φτιαχνε κάτι τέτοιο! Καλύτερα να κρατήσω ένα ψηφοδέλτιο. Αυτό που ξέχασαν να γράψουν πάνω του κάτι. Φαίνεται πολύ ανοιχτό σε πιθανότητες. Και στην τελική, μπορεί να είναι κι απείρως χρηστικό. Άμα με το καλό πάτε να ψηφίσετε, ας ξυπνήσει μέσα σας το πνεύμα οικονομίας. Σκαλίστε την κούτα που βρίσκεται στο παραβάν και μάστε τ' άδεια χαρτάκια. Αν δεν βρείτε κανένα, δεν πειράζει. Πιθανότατα ν' αποφάσισε το πανελλήνιο να εκφραστεί ειλικρινώς επιτέλους. Μπορεί, πάλι, να έχει γίνει μόδα το πνεύμα οικονομίας, που από οικολογικής πλευράς δεν ξέρω τί παίζει αλλά, όπως λέει κι ο λαός, εμείς βρε!, αλάνθαστος όπως πάντα, μάζευε κι ας είναι ρώγες.
Τελικά η ζωή ανάποδα είναι καλή. Είναι ό,τι πρέπει. Να σκέφτεσαι και να λες.
Έτσι;
Όχι, αλλιώς.
Είμαι χάλια;
Όχι, είμαι καλά.
Να πάρω ένα χαρτί να ράψω προτεραιότητες, υποχρεώσεις, επιθυμίες, απολογισμό;
Πα πα πα. Καλύτερα να κάνω καραβάκια. Από κείνα που ναι μεν βουλιάζουν αλλά το σύντομο ταξίδι τους είναι ένα μεγαλούργημα.
χι χι.
Ένα χωράφι σύννεφα στα πόδια μου κι όλο περπατάω. Πράσινα λιβάδια - ουρανοί και βρέχει τα τελευταία ανοιξιάτικα ανθοπέταλα. Ήλιοι χαμηλά κι αμμουδιές ψηλά. Το φεγγαράκι σκάλωσε στον ποδόγυρό μου, λάμπουν τα πασούμια μου, με κάνει να χορεύω. Καλός είναι κι ο Ζάλογγος, αχ πάω κατά διαβόλου. Σαν βρεθώ στην Παράδεισο, θα βρέξω λίγο τα ποδαράκια μου ν' αρμυριστώ κι ακόμη μια φορά μια γουλιά κρασί θα πιω, στην υγειά μου, στην υγειά σας, στην καλή καρδιά σας πριν, το ξυπνητήρι με φέρει ξανά τούμπα στη γη. Σ' αυτήν τη γλυκειά τουλούμπα, γλυκειά μα με μια δόση μικρή δηλητηρίου για να μην ξεχνιόμαστε πια εντελώς και να "ψηνόμαστε" επαρκώς.
Α! καλημέρα!
Λοιπόν, που λέτε, μια φορά κι ένα ωραίο βράδυ, εκεί που κοιμόμουν ήσυχα κι ωραία μ' επισκέφτηκε ένα όνειρο.
Ήμουν, λέει, σε μια εκκλησία μεγάλη, στη Ρωσία. μου έκαναν εντύπωση οι ζωγραφιές, τα χρωματιστά παράθυρα κι ο τρούλος. εκεί που χάζευα τον γύρω χώρο, κόσμος μαζεύτηκε γιατί επρόκειτο να γίνει μια βάφτιση. Θα βαφτιζόταν ένα παιδί, μωρό παιδί. που όμως είχε μια ιδιαιτερότητα. Ενώ ήταν μωρό κι έκανε τα γνωστά μωρουδίστικα καμώματα, μιλούσε σαν ενήλικας κι έλεγε πράματα σοφά κι αναθυμιόταν πράματα που ποτέ δεν είχε ζήσει.
Άρχισε η βάπτιση κι εκεί στο μπλουμ, να κι η φωνή του ιερέα να λέει "και το όνομα αυτού Ιωάννης".
Χρόνια πολλά αργότερα, πήγα στην Εύβοια, στην εκκλησία του άγιου Ιωάννη του Ρώσου. Που έμοιαζε τόσο με αυτή που είχα δει στ' όνειρό μου.
Σήμερα γιορτάζει.
Κι είναι μια πολύ ευχάριστη μέρα για μένα.
Το αυτό επιθυμώ και δι υμάς.
Ήπια άσπρο πάτο το κρασί και τα άστρα έγιναν θολά Και τα μάτια μου μαζί έγιναν άστρα θολά Ήπια και περπάτησα χωρίς διόλου να κουνιέμαι Κι αφουγκράστηκα Τη νύχτα Ένα συρτό κομπολόι λεπτών Κόμπο τον κόμπο ν αλλάζει στα δάχτυλα να γλιστράει κι οι κόμποι λύθηκαν κι έγιναν ματιές λογάκια καλοκαιρινό αέρι τρυφερό έγιναν κάτι που την αίσθησή του έχω, μα το χω στ αλήθεια ξεχασμένο. Έγιναν σύννεφα να κρύψουν τα θολά μου αστέρια – μάτια ταξίδεψαν στον ουρανό κάνοντας τον γύρο της γης. Άμα έχω αίστηση κι είμαι άνθρωπος Τι χαρά να πιάνω λίγο χώμα και να το πετάω στον ήλιο Τι χαρά στο κύμα να λούζομαι και να λάμπουν οι στάλες οι θαλασσινές φεγγάρι Να ορέγομαι και να γεύομαι Να χαίρομαι και να λυπάμαι Να κοιτώ και ν αναθυμιεμαι Σιωπηλές κουβέντες των δάκτυλων κι η ανάσα ταξιδεύει σε μια μεταξένια κουρτίνα π αργολικνίζεται ενώ κάτι, κάπου, κάπως συμβαίνει. Άμα είμαι άνθρωπος κι έχω κορμί Τι χαρά στις άκρες των δάκτυλων μου να βρίσκω την παρουσία σου Στις άκρες των ματιών μου να βρίσκω την εικόνα σου Στα κοχύλια των αυτιών μου να χω τη φωνή σου Μαλακό χρυσό τσάι με μέλι σε κρυστάλλινη κούπα που αχτίδα απ ηλιόφως το διαπερνά. Φως, κλέφτης και μαρτυράς μαζί την ώρα που τα αχ μας ζυμώναμε Κι η κουρτίνα η μεταξωτή λικνιζόταν αργά σ ένα λιγωμένο λιόγερμα Άμα είμαι άνθρωπος κι έχω νου Τι ωραίο κι αστείο να προσπαθώ όλα να τα καταλάβω Να τιθασεύω τ άλογο Τoν τίγρη Τι ωραίο κι ανόητο να προσπαθώ να τιθασεύσω εσένα Ή ακόμη κι εμένα Ή ακόμη και… Κουβέντες αιωρούνται γύρω μου κι είναι η ώρα αργά Αργά ακούω Αργά κοιτάζω Καθώς τ Όνειρο γλυκά χάνεται Σαν ένα σάρι στη γωνιά του δρόμου Που η κίνησή του με ταξιδεύει σε μια μεταξένια κουρτίνα Που χω στο νου μου κι όταν τα φώτα λαμπυρίζουν στα τζάμια τις νύχτες, αργά, την βλέπω πάλι ν αργοσαλεύει Να ψιθυρίζει μια μελωδία που ξέρω τόσο καλά. Άμα είμαι άνθρωπος Τι χαρά να ζω Να μαθαίνω Να κοινωνώ Ν αγαπώ Να δημιουργώ Να πεθαίνω
Βρέχει.
Βομβαρδισμοί στους ουρανούς. Υδάτινα σεντόνια ξεδιπλώνονται. Η πόλη κάτω από την πολιορκία του νερού. Ξεχείλισαν οι δρόμοι, ψυχή δεν κυκλοφορεί. Κι ο αντίλαλος της μάχης βοεί. Ποιοι θυμωμένοι θεοί παλεύουν και ματώνουν; Ή μην είναι μια εξέγερση τούτη, μες στη νύχτα συνωμότες που έστησαν ένα θορυβώδικο, ένα μοιραίο παιχνίδι;
Τρεμοσβήνει το φως. Και κατά καιρούς η βροχή κοπάζει, μετά δυναμώνει, με τη φωτιά μοιάζει, που μια λιγοστεύει, μια φουντώνει καθώς στο διάβα της με λάγνα πύρινα χάδια θωπεύει και κυριεύει τα πάντα.
Με βρήκε η αντάρα στον ύπνο το γλυκό, κι έγινε του σπιτιού η σιωπή εκκωφαντική σαν αντιμέτωπη με την καταιγίδα ήρθε. Σαν τα λόγια τα μουγκά όταν εντός ενός ισχυρού αισθήματος την παραζάλη ανήμπορο θύμα πέφτει ο άνθρωπος. Και βρίσκεται μέσα σε τείχη που δε μπορεί να τα γκρεμίσει. Μέσα σε τοίχους, σ έναν χώρο που δε μπορεί να προσδιορίσει. Και περιπλανιέται ανεβοκατεβαίνοντας με ανελκυστήρες περιορισμένης εμβέλειας ψάχνοντας την έξοδο. Μέχρι να βρει τον τρόπο, ν αναγκαστεί να κοιτάξει αυτό που δε θέλει να δει. Το μυστικό του, προσωπικό του σημείο. Να το πλησιάσει, να το ντυθεί και να μιλήσει πια.
Οι ομοβροντίες έπαψαν. Σιγανή βροχή. Μοιάζει τώρα της πόλης η υποταγή. Γίναμε πάλι ένα, εμείς στα στεγανά διαμερίσματα κι ο ήχος της. Αυτή η βροχή ταιριάζει με τις νόρμες μας, μας ξεκουράζει, μας νανουρίζει.
Ώρα μετά, ένα αυτοκίνητο περνά. Άλλο ένα.
Ένα γατί μουσκεμένο στην είσοδο μια πολυκατοικίας στριμώχνεται σε μια γωνιά.
Ανοίγω το παράθυρο κι η δροσιά με κάνει ν' αναζητήσω το παπλωματάκι μου.
Κλείνω τα μάτια και μια αστραπή ανοίγει τις πόρτες του ονείρου.
Φως σ' ένα κόσμο απόλαυσης.
γεια!
έχω μια οξεία πεθαμενίτιδα.
είναι τα μεθεόρτια, αχμ!
λέω να πέσω και να δω τους θρόνους, την υπερπαραγωγάρα σήζον δύο επεισόδιο έξι, αλλά πάλι λέω ν' απολαύσω μια δεύτερη μπυρίτσα για επιστέγασμα της γαστριμαργικής απόλαυσης κρατσανιστού κοτοπουλακίου, συνταγή παρμένη από τις Συνταγές της καρδιάς.
Χαζολογάω και χαζοπαζαρεύω, άντε, ένα τσιγαράκι ακόμη και βλέπουμε.
Σκεφτόμουν σήμερα και γελούσα τη Μικρή Ελένη.
Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει κλπ.
Ναι, με φάγαν οι πολιτικές σκέψεις, χι χι.
Αχ, αργοσβήνω, αργοχάνομαι, αχ.
Μόνο ένα ντουσάκι θα με σώσει αλλά μου φαίνεται επιπονότατη διαδικασία.
Και θα την αναβάλλω.
Άραγε τί να κάνει το φεγγάρι απόψε;
Χτες, να πω την αμαρτία μου, δε μου φάνηκε και τρομερά μεγάλο.
Αλλά τί περίμενα;
Να ρθει να πέσει στην βεράντα μου και να κάνει μια φωτεινή λίμνη που μέσα της να βαπτιστώ;
Να γίνει μια αγκαλιά φωτεινή;
"Ένα φεγγάρι είμαι μόνο, φαίνεται να μου λέει.
Είμαι εκεί κι έτσι όπως με βλέπεις. Τί άλλο θέλεις πια;"
Τώρα μουτρώνω.
Αλλά θα μου περάσει.
Πάω στη βεράντα να του ρίξω πάλι μια ματιά.
Ωραία. Ανέβηκα 18 σκαλιά, κι εντάξει' εκεί είναι έρημο και μόνο στο στερέωμα καλή ώρα σαν κι εμένα.
Λίγο θαμπούλι, με μια φωτεινότητα εσωτερική -οπτική απάτη; όλα σχετικά!
Άλλα 18 σκαλιά και να μαι πάλι στο νταμάρι της Νάσα που λέει κι ο φίλος μου ο Σπύρος.
H δική μου η Νάσα είναι η καλή.
Αυτή, η άλλη, μόνο κάτι τέτοια βιντεάκια στο γιου τιούμπι ανεβάζει, το τσαμένο το κορίτσι, να περνάει η ώρα της.
The full Moon has a reputation for trouble.
Καλό ε;
Κοιτάζω τώρα προς τα παπούτσια μου που μου φαίνονται ότι είναι πολύ μακριά. Πώς να τα φτάσω για να τα βγάλω και μετά τις καλτσούλες; Κουράγιο. Λίγο κουράγιο ακόμη. Εντάξει. Α! Τώρα όλα είναι καλύτερα. Καλοκαίρεψε για τα καλά. Θέλει ξεκαλτσωσιές πια.
Ώχου πια, μα την αλήθεια βαρέθηκα να έχω σώμα. ζυγίζει κι εκατό οκάδες και μου κάνει τη ζωή πολύ δύσκολη με τις απαιτήσεις του.
Τάισέ με, πότισέ με, πλύνε με, ντύσε με, μα καλά δε με προσέχεις καθόλου; εκείνη η υδατική τί κάνει στο καλαθάκι του μπάνιου, κοιμάται; λιάσε με, γύμνασέ με, πήγαινε με στον πλησιέστερο μασέρ θέλω να χαλαρώσω λέω, αν δεν έχεις μάθει τα τσάκρα μέχρι 21 Ιουνίου θα σ εγκαταλείψω -έλα, μην κλαις στ' αστεία το λέω και τέτοια.
Αμόρε μίο του λέω θα σε πάω στο βελονιστή. Μη μου μπαίνεις.
κάτσε να σε ποτίσω
ναι, με τέτοια μπύρα, ναι.
είναι σε κιβώτιο
χο χο
μεγάλο κιβώτιο με πολλά μικρά, ελαφρά μπυράκια.
με καπάκι στριφτό.
άι!
τη δροσιά της να χετε!
να σε καπνίσω,
με τσιγαράκια
τέτοια
με ντεκόρ
χι χι χι
Το λοιπόν'
μόλις ντουμανιάσει το δωμάτιο για τα καλά, συν το αντικουνουπικό φιδάκι
πέφτουμε σε ανάρια περισυλλογή και διαγολισμό.
άπαιχτη η λέξη;
γλώσσεψα τη μπέρδα μου.
Διαλογισμό.
Ενδόμυχες περιπλανήσεις...
καληνυχτούλες
και
καλημερούλες
-αυτές, οι δεύτερες, επωάζονται αργά και νωχελικά τώρα.
χατσού αμoύρ.
-Πού πας αγαπημένη;
Φεγγάρι τόσον κοντά, τόσον μακριά.
-Πήγα στις πηγές
μα γραφές δεν ήβρα.
Πέταξε το σήμερα
το αύριο
και πάλι με
με βρίσκει
ξέπνοη
να ψάχνω
μιαν αλήθεια.
Η αλήθεια στα στόματα
φωνάζει.
ποιος ακούει;
ποδαρόδρομος κι άγιος ο θεός.
κάναμε το γύρο της πόλης δυο φορές -ας όψεται η μίνι αργία!
μίνι αργία για μένα μόνο, σπέσιαλ δωράκι.
όπου ανακαλύπτει κανείς περπατώντας ότι εδώ, στη μικρή μας πόλη, υπάρχουν μπόλικα μαγαζάκια που αγοράζουν χρυσό.
κι αναρωτιέμαι "μα τί συμβαίνει τέλος πάντων;"
αλλά η απάντηση έρχεται αμέσως.
είναι που υπάρχουν εδώ χρυσορυχεία μάλλον και δεν το ξέραμε.
ωχ! εικονική πραγματικότητα!
είμαι στην Ελλάδα ή βρέθηκα στα black hills, κάποτε στην Αμερική και τέτοια...
Αχ, ξημερώνει Παρασκευή κι η καλοκαιρία δε μ' αποζημιώνει για τις ζοφερές σκέψεις που κάνω. όμως όπως διαβάζω υπάρχουν κι άλλοι που πάσχουν και συμπάσχουν. Οπότε αυτό είναι κάπως ανακουφιστικό.
Μα ότι και να κάνω, όσες μίνι αργίες και να εφεύρω, η Κυριακή θα έρθει. Και τότε θα γελάμε και θα κλαίμε ταυτοχρόνως.
Ουφ! θα μπορούσα να είμαι και χειρότερα, σκέφτομαι πάλι, αλλά δε μου έρχεται κάτι στο νου. Χο χο, αν μου ερχόταν όμως;
Θα το ρίξω στη ρώσσικη tv να ξεχαστώ. Να δω μια αμερικάνικη ταινία με διπλή γλώσσα -είναι εξαιρετικό! ακούγονται τα αγγλικά κι από πάνω ρώσσικα. Φοβερή μεταγλώτιση, μοναδική εμπειρία!
Η πόλη είναι στα κέφια της. Λουλούδια στα παρτέρια, στούς κήπους, στα μπαλκόνια, στις μικρές λιγοστές πλατείες. Έκανα στάση να ξαποστάσω σ' ένα συνοικιακό παρκάκι και με συνεπήρε το χαμομηλάκι που ήταν άφθονο παντού. Και παρ όλες τις απαισιόδοξες προβλέψεις ότι θα έβρεχε, ούτε σταγόνα.
Ζέστη και νύχτα.
Νύχτα και φεγγαράκι.
Ψίθυροι στις γειτονιές, ησυχία στο κέντρο.
Σπίτι μου σπιτάκι μου.
παντοφλίτσες, αντικουνουπικό και οριζοντίωση.
Καλό ξημέρωμα!
Η ζωή παραμένει ωραία. Άγγελοι στο προσκεφάλι της νύχτας αφηγούνται ιστορίες αρχαίων πολεμιστών- κατακτητών. Το πρωί μια σύγκρουση ονείρου και ρουτίνας, του πάντα και του τώρα. Το πάντα υπερβαίνει το χρόνο, τον περιγελά. Το τώρα; Να μόλις πέρασε. Χασμωδία της πόλης. Τετάρτη . Ζωή υπό έλεγχο; ποτέ! Στράφι να πάν τα βαρελότα! Μπουρλοτιέρης ο Σασυφής τα τινάζει όλα στον αέρα. Τζα! Καλημέρα!
καλημέρα! κλείνω τα μάτια και κοιτάζω τον ήλιο. κι όλα γίνονται κίτρινα, πορτοκαλιά , κόκκινα. ανοίγω τα μάτια, γαλάζια η μέρα. κόκκινο γαλάζιο κόκκινο γαλάζιο κόκκινο γαλάζιο. Πρωτομαγιά στην πόλη. Λιακάδα. Κίτρινες μαργαρίτες στο μπαλκόνι.
.jpg)
.jpg)
