αμάν η αγάπη.

Ήπια άσπρο πάτο το κρασί και τα άστρα έγιναν θολά
Και τα μάτια μου μαζί έγιναν άστρα θολά
Ήπια και περπάτησα χωρίς διόλου να κουνιέμαι
Κι αφουγκράστηκα
Τη νύχτα
Ένα συρτό κομπολόι λεπτών
Κόμπο τον κόμπο ν αλλάζει
στα δάχτυλα να γλιστράει
κι οι κόμποι λύθηκαν κι έγιναν ματιές
λογάκια
καλοκαιρινό αέρι τρυφερό
έγιναν κάτι που την αίσθησή του έχω, 
μα το χω στ αλήθεια ξεχασμένο.
Έγιναν σύννεφα 
να κρύψουν τα θολά μου αστέρια – μάτια
ταξίδεψαν στον ουρανό
κάνοντας τον γύρο της γης.
Άμα έχω αίστηση κι είμαι άνθρωπος 
Τι χαρά να πιάνω λίγο χώμα και να το πετάω στον ήλιο
Τι χαρά στο κύμα να λούζομαι 
και να λάμπουν οι στάλες οι θαλασσινές φεγγάρι
Να ορέγομαι και να γεύομαι
Να χαίρομαι και να λυπάμαι 
Να κοιτώ και ν αναθυμιεμαι
Σιωπηλές κουβέντες των δάκτυλων κι η ανάσα ταξιδεύει σε μια μεταξένια κουρτίνα π αργολικνίζεται ενώ κάτι, κάπου, κάπως συμβαίνει.
Άμα είμαι άνθρωπος κι έχω κορμί
Τι χαρά στις άκρες των δάκτυλων μου να βρίσκω την παρουσία σου
Στις άκρες των ματιών μου να βρίσκω την εικόνα σου
Στα κοχύλια των αυτιών μου να χω τη φωνή σου
Μαλακό χρυσό τσάι με μέλι σε κρυστάλλινη κούπα 
που αχτίδα απ ηλιόφως το διαπερνά.
Φως, κλέφτης και μαρτυράς μαζί 
την ώρα που 
τα αχ μας ζυμώναμε 
Κι η κουρτίνα η μεταξωτή λικνιζόταν αργά 
σ ένα λιγωμένο λιόγερμα
Άμα είμαι άνθρωπος κι έχω νου
Τι ωραίο κι αστείο να προσπαθώ όλα να τα καταλάβω 
Να τιθασεύω τ άλογο
Τoν τίγρη
Τι ωραίο κι ανόητο να προσπαθώ να τιθασεύσω εσένα
Ή ακόμη κι εμένα
Ή ακόμη και…
Κουβέντες αιωρούνται γύρω μου κι είναι η ώρα αργά
Αργά ακούω
Αργά κοιτάζω 
Καθώς τ Όνειρο γλυκά χάνεται 
Σαν ένα σάρι στη γωνιά του δρόμου
Που η κίνησή του με ταξιδεύει σε μια μεταξένια κουρτίνα 
Που χω στο νου μου 
κι όταν τα φώτα λαμπυρίζουν στα τζάμια τις νύχτες, 
αργά, 
την βλέπω πάλι ν αργοσαλεύει
Να ψιθυρίζει μια μελωδία που ξέρω τόσο καλά.
Άμα είμαι άνθρωπος
Τι χαρά να ζω
Να μαθαίνω
Να κοινωνώ
Ν αγαπώ
Να δημιουργώ
Να πεθαίνω