εμπόλεμη ζώνη.

Βρέχει.
Βομβαρδισμοί στους ουρανούς. Υδάτινα σεντόνια ξεδιπλώνονται. Η πόλη κάτω από την πολιορκία του νερού. Ξεχείλισαν οι δρόμοι, ψυχή δεν κυκλοφορεί. Κι ο αντίλαλος της μάχης βοεί. Ποιοι θυμωμένοι θεοί παλεύουν και ματώνουν; Ή μην είναι μια εξέγερση τούτη, μες στη νύχτα συνωμότες που  έστησαν ένα θορυβώδικο, ένα μοιραίο παιχνίδι;
Τρεμοσβήνει το φως. Και κατά καιρούς η βροχή κοπάζει, μετά δυναμώνει, με τη φωτιά μοιάζει, που μια λιγοστεύει, μια φουντώνει καθώς στο διάβα της με λάγνα πύρινα χάδια θωπεύει και κυριεύει τα πάντα.
Με βρήκε η αντάρα στον ύπνο το γλυκό, κι έγινε του σπιτιού η σιωπή εκκωφαντική  σαν αντιμέτωπη με την καταιγίδα ήρθε. Σαν τα λόγια τα μουγκά όταν εντός ενός ισχυρού αισθήματος την παραζάλη ανήμπορο θύμα πέφτει ο άνθρωπος. Και βρίσκεται μέσα σε τείχη που δε μπορεί να τα γκρεμίσει. Μέσα σε τοίχους, σ έναν χώρο που δε μπορεί να προσδιορίσει. Και περιπλανιέται ανεβοκατεβαίνοντας με ανελκυστήρες περιορισμένης εμβέλειας ψάχνοντας την έξοδο. Μέχρι να βρει τον τρόπο, ν αναγκαστεί να κοιτάξει αυτό που δε θέλει να δει. Το μυστικό του, προσωπικό του σημείο. Να το πλησιάσει, να το ντυθεί και να μιλήσει πια.
Οι ομοβροντίες έπαψαν. Σιγανή βροχή. Μοιάζει τώρα της πόλης η υποταγή. Γίναμε πάλι ένα, εμείς στα στεγανά διαμερίσματα κι ο ήχος της. Αυτή η βροχή ταιριάζει με τις νόρμες μας, μας ξεκουράζει, μας νανουρίζει.
Ώρα μετά, ένα αυτοκίνητο περνά. Άλλο ένα.
Ένα γατί μουσκεμένο στην είσοδο μια πολυκατοικίας στριμώχνεται σε μια γωνιά.
Ανοίγω το παράθυρο κι η δροσιά με κάνει ν' αναζητήσω το παπλωματάκι μου.
Κλείνω τα μάτια και μια αστραπή ανοίγει τις πόρτες του ονείρου.
Φως σ' ένα κόσμο απόλαυσης.