Ο Τζωρτζ δεν είχε πλησιάσει ποτέ του στο νερό μέχρι τα 16. Μετά, εκείνος με άλλους οχτώ κυρίους περίπου της ιδίας ηλικίας κατέβηκα εν σώματι στο Κιου μια Κυριακή, με την πρόθεση να νοικιάσουν εκεί μια βάρκα για να πάνε μέχρι το Ρίτσοντ και να ξαναγυρίσουν. Ένας από αυτούς, ένα πεισματάρικο αγόρι ονόματι Τζόσκινς που είχε μια δυο φορές πάρει μαι βάρκα στο Σέρπεντάιν, τους είπε ότι η βαρκάδα είχε πολύ πλάκα!
Το ρεύμα ήταν πολύ δυνατό όταν φτάσανε στην αποβάθρα και ένας κρύος αέρας φυσούσε πάνω από το ποτάμι, αλά αυτό δεν τους ενοχλούσε καθόλου και βάλθηκαν να διαλέξουν βάρκα.
Υπήρχε μια αγωνιστική οχτάκωπος, τραβηγμένη στην αποβάθρα' αυτή ήταν που τους γυάλισε. Είπαν ότι θα έπαιρναν εκείνη, παρακαλώ. Ο βαρκάρης έλειπε και στο μαγαζί είχε μείνει μόνο ο βοηθός του. Το αγόρι προσπάησε να μετριάσει τον ενθουσιασμό τους για την οχτάκωπο και τους έδειξε δυο πιο οικογενειακές βάρκες, που έδειχναν και πολύ πιο άνετες, αλλά εκείνες καθόλου δεν τους έκαναν' πίστευαν ότι μέσα στην οχτάκωπο θα φάνταζαν πολύ πιο εντυπωσιακοί.
Έτσι λοιπόν το αγόρι την έριξε στο νερό κι εκείνοι έβγαλαν τα παλτά τους κι ετοιμάστηκαν να πάρουν θέσεις. Το παιδί πρότεινε ο Τζωρτζ, που ακόμα κι εκείνη την εποχή ήταν πάντα ο βαρύτερος της παρέας, να είναι ο υπ' αριθμόν 4. Ο Τζωρτζ είπε ότι πολύ θα χαιρόταν να είναι ο υπ' αριθμόν 4 και μπήκε προς την πλώρη και κάθισε με τη ράχη στραμμένη προς την πρύμη. Τελικά τον έβαλαν σωστά στη θέση του κα οι άλλοιακολούθησαν.
Ένα ιδιαίτερα νευρικό αγόρι χρήστικε πηδαλιούχος και ο Τζόσκνς του εξήγησε τις αρχές της κωπηλασίας. Ο ίδιος ο Τζόσκινς ανέλαβε α δίνει το ρυθμό. Είπε στους άλλου ότι ηταν πολύ απλό: το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να τον ακολουθούν.
Είπαν ότι ήταν έτομοι και το αγόρι στην αποβάθρα πήρε ένα καμάκι και τους έσπρωξε να φύγουν.
Αυτό που ακολούθησε ο Τζωρτζ είναι ανίκανος να του περιγράψει λεπτομερώς. Θυμάται ακαθόριστα ότι έφαγε ένα δυνατό χτύπημα στη μέση της πλάτης του από τη λαβή του κουπιού του υπ' αιθμόν 5, ενώ ταυτόχρονά το κάθισμα του φάνηκε να εξαφανίζεται από κάτω του ως δια μαγείας και να τον αφήνει να κάθεται στις σανίδες. Σημειωσε επίσης ως περίεργο το γεγονός ότι την ίδια στγμή ο υπ' αριθμόν 2 ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα στον πάτο της βάρκας, με τα πόδια στον αέρα, προφανώς σε επιληπτική κρίση.
Πέρασαν κάτω από την γέφυρα Κιου με τις πάντες και με ταχύτητα 8 μιλίων την ώρα, αφού ο Τζόσκινς ήταν ο μόνος που κωπηλατούσε. Ο Τζωρτζ, όταν ξανβρήκε το κάθισμά του, προσπάθησε να τον βοηθήσει, αλλά μόλις βούτηξε το κουπί του στο νερό, αυτό εξαφανίστηκε αμέσως κάτω από τη βάρκα, προς μεγάλη του έκπληξη, και κόντεψε να πάρει και αυτόν μαζί.
Και ο "πηδαλιούχος" έριξε και τα δυο σκοινιά του πηδαλίου κι έβαλε τα κλάματα.
Ποτέ δεν κατάλαβε ο Τζωρτζ πώς ακριβώς γύρισε πίσω, αλλά τους πήρε μόνο σαράντα λεπτά. Πυκνό πλήθος παρακολουθούσε το θέαμα από τη εφυρα Κιου με μεγάλο ενδιαφέρον και όλοι τους φόνααν διάφορες οδηγίες. Τρεις φορές κατάφεραν να ξαναπεράσουν τη βάρκα κάτω από την αψίδα και τρεις φορές παρασύρθηκαν ξανά από το ρεύμα, και κάθε φορά που ο "πηδαλιούχος" σήκωνε το κεφάλι και έβλεπε τη γέφυρα από πάνω του, ξανάβαζε τα κλάματα.
Ο Τζωρτζ είπε ότι εκείνο το απόγευμα ούτε που του είχε περάσει από το μυαλό ότι θα έφτανε ποτέ στο σηεμίο να απολαμβάνει την κωπηλασία.
Ο Χάρις είναι πιο συνηθισμένος να τραβάει κουπί στη θάλασσα παρά στο ποτάμι και υποστηρίζει ότι ως άσκηση το προτιμά. Εγώ όχι. Θυμάμαι που είχα πάρει μια μικρή βάρκα ανοιχτά του Ήστμπορν το περασμένο καλοκαίρι. Συνήθιζα να κωπηλατώ πολύ στη θάλασσα πριν από αρκετά χρόνια και φαντάστηκα ότι όλα θα πήγαιναν καλά' αλλά ανακάλυψα ότι είχα ξεχάσει την τέχνη εντελώς. Όταν το ένα κουπί βυθιζόταν για τα καλά στο νερό, το άλλο σηκωνόταν ανεξέλεγκτα στον αέρα.
Για να βυθίσω και τα δύο στο νερό ταυτόχρονα, αναγκάστηκα να σηκωθώ όρθιος. Η παραλία ήταν γεμάτη ευγενείς και αριστοκράτες κι εγώ αναγκάστηκα να περάσω από μπροστά τους μ' αυτόν τον γελοίο τρόπο. Έβγαλα τη βάρκα στην παραλία στα μισά της διαδρομής και εξασφάλισα τις υπηρεσίες ενός γέρου βαρκάρη για να με φέρει πίσω.
Μου αρέσει να παρακολουθώ ένα γέρο βερκάρη να κωπηλατεί, ειδικά όταν τον έχεις νοικιάσει με την ώρα. Υπάρχει κάτι τόσο υπέροχα γαλήνιο και ήρεμο στη μέθοδό του. Είναι τόσο απαλλαγένη από το πιεστικό άγχος, από αυτήν τη έντονη προσπάθεια που καθημερινώς γίνεται όλο και περισσότερο η κατάρα της ζωής του δέκατου ένατου αιώνα. Δε σκοτώνεται στην προσπάθεια να προσπεράσει τις άλλες βάρκες. Αν μια άλλη βάρκα τον φτάσει και τον περάσει, καθόλου δεν ενοχλείται' για την ακρίβεια, τον φτάνουν και τον προσπερνούν όλες οι βάρκες -όλς όσες πηγαίνουν στην ίδια κατέθυνση μ' αυτόν του λάχιστον. Αυτό θα εκνεύριζε και θα ενοχλούσε τους περισσότερους' η ανυπέρβλητη ηρεμία του νοικιασμένου βαρκάρη μπροστά στη δοκιμασία μάς προσφέρει ένα ωραίο μάθημα κατά της φιλοδοξίας και της υπεροψίας.
η απλή, πρακτική κωπηλασία του είδους να - προχωράει - η - βάρκα δε είναι πολύ δύσκολη τέχνη, αλλά ένα άντρας χρειάζεται πολλή εξάσκηση πριν νοιώσει την άνεση να κωπηλατεί μπροστά δε κορίτσια. Ο συχρονίσμος είναι που παιδεύει τον αρχάριο. "Πολύ περίεργο", λέει καθώς για εικοστή φορά μέσα σε πέντε λεπτά ξεμπερδεύει το κουπί του από το δικό σου' "τα καταφέρνω μια χαρά όταν είμαι μόνος μου" .
Είναι τρομερά διασκεδαστικό να βλέπεις δύο αρχάριους να προσπαθούν να συγχρονιστούν μεταξύ τους. Ο νπροστινός το βρίσκει αδύνατον να συγχρονιστεί με τον πισινό, γιατί ο πισινός τραβάει κουπί με πολύ περίεργο τρόπο. Ο πισινός αγανακτεί τρομερά με αυτήν την παρατήρηση και εξηγεί ότι αυτό που προσπαθεί να κάνει τα τελευταία δέκα λεπτά είναι να προσαρμόσει τη μέθοδό του στις περιορισμένες δυνατότητες του μπροστινού. Ο μπροστινός θίγεται κι αυτός με τη σειρά του και ζητάει από τον πισινό να μην σκοτίζεται για εκείνον ( τον μπροστινό) αλλά να αφιερώσει την προσοχή του στο να τραβάει κουπί μα λογικό τρόπο.
"Μήπως θέλεις να καθίσω εγώ πίσω; " ρωτάει, έχοντας προφανώς την εντύπωση ότι με αυον τον τρόπο θα διορθώνονταν όλα.
Τσαλαβουτάνε για άλλα εκατό μέτρα με μέτρια επιτυχία και μετά ο πισινός συλλαμβάνει τη λύση του προβλήματός τους σε μια ξαφνική έμπνευση.
"Κατάλαβα τί τρέχει: έχεις πάρει τα δικά μου κουπιά", φωνάζει, γυρνόντας στον μπροστινό. "Δώσε μου τα δικά σου".
"Λοιπόν καλά λες, κι εγω αναρωτιόμουνα γιατί δεν τα πήγαινα καλά με αυτά εδώ", απαντάει ο μπροστινός με αναπτερωμένο το ηθικό και συμφωνεί πολύ πρόθυμα με την ανταλλαγή. "Τώρα θα είμαστε εντάξει".
Αλλά δεν είναι - ούτε τώρα. Ο πισινός αναγκάζεται ν' απλώνει τα χέρια του μέχρι ξεμασχλιάσματος για να φτασει τα κουπιά' ενώ το ζευγάρι του μπροστινού, σε κάθε επαναφορά, τον χτυπάει με δύναμη στο στήθος. Έτσι λοιπόν αλλάζουν ξανά και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος τους είχε δώσει εντελώς λάθος κουπιά' και κατηγορώντας από κοινού αυτόν τον άνιρωπο, συμφιλιώννται γρήγορα μεταξύ τους.
Το ρεύμα ήταν πολύ δυνατό όταν φτάσανε στην αποβάθρα και ένας κρύος αέρας φυσούσε πάνω από το ποτάμι, αλά αυτό δεν τους ενοχλούσε καθόλου και βάλθηκαν να διαλέξουν βάρκα.
Υπήρχε μια αγωνιστική οχτάκωπος, τραβηγμένη στην αποβάθρα' αυτή ήταν που τους γυάλισε. Είπαν ότι θα έπαιρναν εκείνη, παρακαλώ. Ο βαρκάρης έλειπε και στο μαγαζί είχε μείνει μόνο ο βοηθός του. Το αγόρι προσπάησε να μετριάσει τον ενθουσιασμό τους για την οχτάκωπο και τους έδειξε δυο πιο οικογενειακές βάρκες, που έδειχναν και πολύ πιο άνετες, αλλά εκείνες καθόλου δεν τους έκαναν' πίστευαν ότι μέσα στην οχτάκωπο θα φάνταζαν πολύ πιο εντυπωσιακοί.
Έτσι λοιπόν το αγόρι την έριξε στο νερό κι εκείνοι έβγαλαν τα παλτά τους κι ετοιμάστηκαν να πάρουν θέσεις. Το παιδί πρότεινε ο Τζωρτζ, που ακόμα κι εκείνη την εποχή ήταν πάντα ο βαρύτερος της παρέας, να είναι ο υπ' αριθμόν 4. Ο Τζωρτζ είπε ότι πολύ θα χαιρόταν να είναι ο υπ' αριθμόν 4 και μπήκε προς την πλώρη και κάθισε με τη ράχη στραμμένη προς την πρύμη. Τελικά τον έβαλαν σωστά στη θέση του κα οι άλλοιακολούθησαν.
Ένα ιδιαίτερα νευρικό αγόρι χρήστικε πηδαλιούχος και ο Τζόσκνς του εξήγησε τις αρχές της κωπηλασίας. Ο ίδιος ο Τζόσκινς ανέλαβε α δίνει το ρυθμό. Είπε στους άλλου ότι ηταν πολύ απλό: το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να τον ακολουθούν.
Είπαν ότι ήταν έτομοι και το αγόρι στην αποβάθρα πήρε ένα καμάκι και τους έσπρωξε να φύγουν.
Αυτό που ακολούθησε ο Τζωρτζ είναι ανίκανος να του περιγράψει λεπτομερώς. Θυμάται ακαθόριστα ότι έφαγε ένα δυνατό χτύπημα στη μέση της πλάτης του από τη λαβή του κουπιού του υπ' αιθμόν 5, ενώ ταυτόχρονά το κάθισμα του φάνηκε να εξαφανίζεται από κάτω του ως δια μαγείας και να τον αφήνει να κάθεται στις σανίδες. Σημειωσε επίσης ως περίεργο το γεγονός ότι την ίδια στγμή ο υπ' αριθμόν 2 ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα στον πάτο της βάρκας, με τα πόδια στον αέρα, προφανώς σε επιληπτική κρίση.
Πέρασαν κάτω από την γέφυρα Κιου με τις πάντες και με ταχύτητα 8 μιλίων την ώρα, αφού ο Τζόσκινς ήταν ο μόνος που κωπηλατούσε. Ο Τζωρτζ, όταν ξανβρήκε το κάθισμά του, προσπάθησε να τον βοηθήσει, αλλά μόλις βούτηξε το κουπί του στο νερό, αυτό εξαφανίστηκε αμέσως κάτω από τη βάρκα, προς μεγάλη του έκπληξη, και κόντεψε να πάρει και αυτόν μαζί.
Και ο "πηδαλιούχος" έριξε και τα δυο σκοινιά του πηδαλίου κι έβαλε τα κλάματα.
Ποτέ δεν κατάλαβε ο Τζωρτζ πώς ακριβώς γύρισε πίσω, αλλά τους πήρε μόνο σαράντα λεπτά. Πυκνό πλήθος παρακολουθούσε το θέαμα από τη εφυρα Κιου με μεγάλο ενδιαφέρον και όλοι τους φόνααν διάφορες οδηγίες. Τρεις φορές κατάφεραν να ξαναπεράσουν τη βάρκα κάτω από την αψίδα και τρεις φορές παρασύρθηκαν ξανά από το ρεύμα, και κάθε φορά που ο "πηδαλιούχος" σήκωνε το κεφάλι και έβλεπε τη γέφυρα από πάνω του, ξανάβαζε τα κλάματα.
Ο Τζωρτζ είπε ότι εκείνο το απόγευμα ούτε που του είχε περάσει από το μυαλό ότι θα έφτανε ποτέ στο σηεμίο να απολαμβάνει την κωπηλασία.
Ο Χάρις είναι πιο συνηθισμένος να τραβάει κουπί στη θάλασσα παρά στο ποτάμι και υποστηρίζει ότι ως άσκηση το προτιμά. Εγώ όχι. Θυμάμαι που είχα πάρει μια μικρή βάρκα ανοιχτά του Ήστμπορν το περασμένο καλοκαίρι. Συνήθιζα να κωπηλατώ πολύ στη θάλασσα πριν από αρκετά χρόνια και φαντάστηκα ότι όλα θα πήγαιναν καλά' αλλά ανακάλυψα ότι είχα ξεχάσει την τέχνη εντελώς. Όταν το ένα κουπί βυθιζόταν για τα καλά στο νερό, το άλλο σηκωνόταν ανεξέλεγκτα στον αέρα.
Για να βυθίσω και τα δύο στο νερό ταυτόχρονα, αναγκάστηκα να σηκωθώ όρθιος. Η παραλία ήταν γεμάτη ευγενείς και αριστοκράτες κι εγώ αναγκάστηκα να περάσω από μπροστά τους μ' αυτόν τον γελοίο τρόπο. Έβγαλα τη βάρκα στην παραλία στα μισά της διαδρομής και εξασφάλισα τις υπηρεσίες ενός γέρου βαρκάρη για να με φέρει πίσω.
Μου αρέσει να παρακολουθώ ένα γέρο βερκάρη να κωπηλατεί, ειδικά όταν τον έχεις νοικιάσει με την ώρα. Υπάρχει κάτι τόσο υπέροχα γαλήνιο και ήρεμο στη μέθοδό του. Είναι τόσο απαλλαγένη από το πιεστικό άγχος, από αυτήν τη έντονη προσπάθεια που καθημερινώς γίνεται όλο και περισσότερο η κατάρα της ζωής του δέκατου ένατου αιώνα. Δε σκοτώνεται στην προσπάθεια να προσπεράσει τις άλλες βάρκες. Αν μια άλλη βάρκα τον φτάσει και τον περάσει, καθόλου δεν ενοχλείται' για την ακρίβεια, τον φτάνουν και τον προσπερνούν όλες οι βάρκες -όλς όσες πηγαίνουν στην ίδια κατέθυνση μ' αυτόν του λάχιστον. Αυτό θα εκνεύριζε και θα ενοχλούσε τους περισσότερους' η ανυπέρβλητη ηρεμία του νοικιασμένου βαρκάρη μπροστά στη δοκιμασία μάς προσφέρει ένα ωραίο μάθημα κατά της φιλοδοξίας και της υπεροψίας.
η απλή, πρακτική κωπηλασία του είδους να - προχωράει - η - βάρκα δε είναι πολύ δύσκολη τέχνη, αλλά ένα άντρας χρειάζεται πολλή εξάσκηση πριν νοιώσει την άνεση να κωπηλατεί μπροστά δε κορίτσια. Ο συχρονίσμος είναι που παιδεύει τον αρχάριο. "Πολύ περίεργο", λέει καθώς για εικοστή φορά μέσα σε πέντε λεπτά ξεμπερδεύει το κουπί του από το δικό σου' "τα καταφέρνω μια χαρά όταν είμαι μόνος μου" .
Είναι τρομερά διασκεδαστικό να βλέπεις δύο αρχάριους να προσπαθούν να συγχρονιστούν μεταξύ τους. Ο νπροστινός το βρίσκει αδύνατον να συγχρονιστεί με τον πισινό, γιατί ο πισινός τραβάει κουπί με πολύ περίεργο τρόπο. Ο πισινός αγανακτεί τρομερά με αυτήν την παρατήρηση και εξηγεί ότι αυτό που προσπαθεί να κάνει τα τελευταία δέκα λεπτά είναι να προσαρμόσει τη μέθοδό του στις περιορισμένες δυνατότητες του μπροστινού. Ο μπροστινός θίγεται κι αυτός με τη σειρά του και ζητάει από τον πισινό να μην σκοτίζεται για εκείνον ( τον μπροστινό) αλλά να αφιερώσει την προσοχή του στο να τραβάει κουπί μα λογικό τρόπο.
"Μήπως θέλεις να καθίσω εγώ πίσω; " ρωτάει, έχοντας προφανώς την εντύπωση ότι με αυον τον τρόπο θα διορθώνονταν όλα.
Τσαλαβουτάνε για άλλα εκατό μέτρα με μέτρια επιτυχία και μετά ο πισινός συλλαμβάνει τη λύση του προβλήματός τους σε μια ξαφνική έμπνευση.
"Κατάλαβα τί τρέχει: έχεις πάρει τα δικά μου κουπιά", φωνάζει, γυρνόντας στον μπροστινό. "Δώσε μου τα δικά σου".
"Λοιπόν καλά λες, κι εγω αναρωτιόμουνα γιατί δεν τα πήγαινα καλά με αυτά εδώ", απαντάει ο μπροστινός με αναπτερωμένο το ηθικό και συμφωνεί πολύ πρόθυμα με την ανταλλαγή. "Τώρα θα είμαστε εντάξει".
Αλλά δεν είναι - ούτε τώρα. Ο πισινός αναγκάζεται ν' απλώνει τα χέρια του μέχρι ξεμασχλιάσματος για να φτασει τα κουπιά' ενώ το ζευγάρι του μπροστινού, σε κάθε επαναφορά, τον χτυπάει με δύναμη στο στήθος. Έτσι λοιπόν αλλάζουν ξανά και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος τους είχε δώσει εντελώς λάθος κουπιά' και κατηγορώντας από κοινού αυτόν τον άνιρωπο, συμφιλιώννται γρήγορα μεταξύ τους.
Να σαι καλά!! Καλό βράδυ εύχομαι!! :))))))
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήωραίο κείμενο