Summertime Blues

Ο Τζωρτζ έλεγε ότι σκεφτόταν πολύ συχνά να στραφεί στη σχεδία για ποικιλία. Αλλά και το σταλίκι δεν ειναι τόσο εύκολο όσο δείχνει. Όπως και στην κωπηλασία, γρήγορα μαθαίνεις πως να το χειρίζεσαι και να προχωράει η σχεδία, αλλά θέλει πολύ πολύ εξάσκηση πριν μπορέσεις να το κάνεις με κάποια αξιοπρέπεια και χωρίς να γεμίζει νερά το μανίκι σου.

Κάποιος νεαρός που γνώριζα είχε πάθει ένα πολύ θλιβερό ατύχημα την πρώτη φορά που βγήκαμε με τη σχεδία. Τα πήγαινε τόσο καλά, που είχε αρχίσει να παίρνει θέρρος και περπατούσε πάνω κάτω στη σχδία δουλεύοας το σταλίκι με μια αφρόντιστη χάρη που ήταν χάρμα οφθαλμών. Προσωρούσε ως το μπροστινό μέρος της σχεδίας και κάρφωνε το κοντάρι του και μετά έτρεχε προς την άλλη άκρη, σαν έμπειρος σταλικιτζής. Α! Ήταν υπέροχα.

Και θα συνέχιζε να είναι υπέροχα αν, δυστυχώς, και ενώ κοίταζε ολόγυρα για να απολάυσει τη θέα, δεν είχε κάνει ένα παραπάνω βήμα από όσα ήταν αναγκάια και δεν είχε πατήσει έξω από τη σχεδία. Το σταλίκι έμεινε στέρεα καρφωμένο στη λάσπη κι εκείνος βρέθηκε κρεμασμένος εκεί, ενώ η σχεδία απομακρύνθηκε ακυβέρνητη. Η στάση που είχε πάρει ήταν τελείως γελοία. Ένα αγενέσταο αγόρι από την όχθη φώναξε αμέσως σ' ένα φιλαράκο του που είχε μείνει πίσω να "τρέξει γρήγορα για να δει μια μαιμού σε ένα παλούκι".

Εγώ δεν μπορούσα να τον βοηθήσω γιατί, για κακή μας τύχη, δεν είχαμε πάρει μαζί μας δεύτερο σταλίκι. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κάθομαι κα να τον κοιτάζω. Ποτέ δε θα ξεχάσω την έκφρασή του, καθώς το σταλίκι βυθιόταν μαζί του' έκλεινε τόση πολλή σκέψη μέσα της.

Τον κοίταξα να βουλιάζει απαλά στο νερό και μετά να βγαίνει έξω, λυπημένοπς και βρεγμένος. Δεν μποεσα να συγκρατήσω τα γέλια μου, τόσο αστείος ήταν. Συνέχισα να χαζογελάω μόνος μου για κάμποση ώρα και μετά αντελήφθην ξαφνικά όπτι δεν είχα και πολλόυς λόγους για να γελάω. Βρισκόμουν μόνος πάνω σε μια σχεδία, χωρίς ταλίκι, και παρασυρόμουν αβοήθητος στη μέση του ρεύματος - πιθανότατα προς κάποιο φράγμα. Άρχισα να νοιώθω πολύ αγανακτισμένος με το φίλο μου που αποβιβάστηκε με τη σχεδία και με εγκατέλειψε τόσο άσπλαχνα. Στο κάτω κάτω, θα μπορούσε να μου είχε αφήσει το σταλίκι.

Συνέχισα να παρασύρομαι από το ρεύμα γισ κανένα τέταρτο του μιλίου και μετά διέκριναμια ψαράδικη σχεδία αραγμένη στη μέση του ρεύματος, που κάθονταν δυο γέροι ψαράδες. Με είδαν να έρχομαι με φόρα καταπάνω τους και μου φώναξαν ν' αλλάξω πορεία.

"Δεν μπορώ", τους φώναξα.

"Μα δεν προσπαθείς", απάντησαν.

Τους εξήγησα το ζήτημα όταν πλησίασα κι εκείνι με μάζεψαν και μου δάνεισαν ένα σταλίκι. Το φράγμα ήταν μόλις πενήντα μέτρα πιο κάτω. Δεν ξέρετε πο χάρηκα που έτυχε να βρίσκονται εκεί.

Την πρώτη φορά που πήγα για σταλίκι ήμουν παρέα με άλλους τρεις φόλους, που θα μου έδειχναν και την τέχνη. Δεν μπορούσαμε να ξεκινήσουμε όλοι μαζί, έτσι εγώ είπα ότι θα κατέβαινα πρώτος και θα έβγαζα έξω τη σχεδία, ώστε να εξασκηθώ λίγο μέχρι να έρθουν.

Δεν μπόρεσα να βρω σχεδία εκείνο το απόγευμα, όταν τράβηξε την προσοχή μου ένα άντρας σε μια σχεδία που, όπως παρατήρησα με κάποια έκπληξη, φορούσε σακάκι και κασκέτο ολόιδια με τα δικά μου. ήταν προφανώς αρχάριος στο άθλημα και οι επιδόσεος του είχαν πολύ ενδιαφέρον. Ποτέ δεν ήξερες τι θα συνέβαινε όταν έβαζε το σταλίκι στο νερό' προφανώς δεν το γνώριζε ούτε ο ίδιος. Μερικές φορές πήγαινε κόντρα στο ρεύμα και μερικές φορές με το ρεύμα και άλλες φορές απλώς γύριζε γύρω γύρω ακι η σχεδία γύριζε από την άλλη μεριά του σταλικιού. Ότι απ' αυτά και να γινόταν, εκείνος έδειχνε να εκπλήσσεται και να εκνευρίζεται.

Οι άλλοι στο ποτάμι άρχισαν να του αφιερώνουν σιγά σιγά την προσοχή τους και να στοιχιματίζουν μεταξύ τους για το αποτέλεσμα της επόμενης προσπάθειάς του.

Μετά από λίγο, κατέφθασαν στην απέναντι όχθη οι φίλοι μου και σταμάτησαν κι εκείνοι και τον χάζευαν. Η πλάτη του ήταν γυρισμένη προς το μέρος τους και έβλεπαν μόνο το σακάκι και το κασκέτο του. Από αυτά συμπέραναν αμέσως ότι επρόκειτο για μένα, τον αγαπημένο τους φίλο που είχε γίενι θέαμα, και το κέφι τους ανέβηκε κατακόρυφα. Άρχισαν να τον πειράζουν ανελέητα.

Εγώ στην αρχή δεν κατάλαβα το λάθος τους ακι σκέφτηκα, τι αγενές εκ μέρους τους να τα βάζουν έτσι με έναν άγνωστο! Αλλά πρινπρολάβω να τους φωνάξω κάποια επίπληξη, συνειδητοποίησα την εξήγηση της συμπεριφοράες τους και κρύφτηακ πίσω από ένα δέντρο.

Ω, πόσο διασκέδαζαν γελοιοποιώντας εκείνον τον νεαρό! Πέντε ολόκληρα λεπτά στέκονταν εκεί και του φώναζαν καλαμπούρια, τον κορίοδευαν, τον δούλευαν, τον έκαναν ρεζίλι. Τον έλουζαν με μπαγιάτικα αστεία, μέχρι που ανακάλυψαν και μερικά καινούρια και του τα πέταξαν κι αυτά. Του ούρλιαζαν όλα τα ιδιωτικά, οικογενειακά αστεία της παρές μας, που για εκείνον θα έπρεπε να ήταν εντελώς ακατανόητα. Και μετά, όταν δεν άντεχε πια ν' ακούει τα βάρβαρτα πειράγνατά τυις, γύρισε να τους αντικρίσει κι εκείνοι είδαν το πρόσωπό του!

Χάρηκα που παρατήρησα ότι τους είχε μείνει ακομα αρκέτη αξιοπρέπεια ώστε να πάρουν εντελώς ηλίθιο ύφος. Του εξήγησαν ότι νόμιζαν πως ήταν κάποιος γνωστός τους. Του είπαν ότι ήλπιζαν να μη τους θεωρούσε ικανούς να προσβάλλουν τόσο βάναυσα κάποιον που δεν ήταν προσωπικός τους φίλος.

Φυσικά, το γεγονός ότι τον είχαν περάσει για κάποιον φίλο τους διασκέδαζε τις εντυπώσεις. Θυμάμαι τον Χάρις που μου έλεγε κάποτε για μια κολυμβιτική του εμπειρία. Κολυμπούσε κάπου εκεί κοντά στην παραλία, όταν ένιωσε ξαφνικά να τον αρπάζουν από τον λαμό πίσω και του βουτάνε δια της βία το κεφάλι στο νερό. Πάλεψε άγρια, αλλά αυτός που τον είχε πιάσει έμοιαζε του Ηρακλή στη δύναμη και όλες οι προσπάθειες του Χάρις να ξεφύγει υπήρξαν μάταιες. Είχα πάψει να κλωτσάει και προσπαθούσε να στρέψει τις σκέψεις του σε κατανυκτικές ιδέες, όταν ο επιτιθέμενος τον άφησε ελεύθερο.

Ξαναπάτησε στα πόδια του και γύρισε να κοιτάξει τον επίδιξο δολοφόνο του. Ο εγκληματίας στεκόταν δίπλα του και του γελούσε εγκάρδια, αλλά μόλις είδε το πρόσωπου του Χάρις την ώρα που έβγαινε από το νερό, τινάχτηκε και πήρε πολύ ανήσυχο ύφος.

"Ζητώ ταπεινά συγγνώμην" τραύλισε ταραγμένος, "αλλά σας πέρασα για κάποιο φίλο μου!".

Ο Χάρις σκέφτηκε ότι ήταν πολύ τυχερός που δεν τον είχε περάσει για κάποιο συγγενή του, αλλιώ κατά πάσα βεβαιότητα θα ήταν ήδη μακαρίτης.