ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16
Διάβασμα - Μας ρυμουλκεί μια ατμάκατος - Ενοχλητική συμπεριφορά των μικρών βαρκών - Πώς μπερδεύονται στον δρόμο των ατμακάτων - ο Τζωρτζ και ο Χάρις φυγοπονούν και πάλι - μια μάλλον χιλιοειπωμένη ιστορία - το Στρήτλει και το Γκόρινγκ.
Είδαμε το Ρήντινγκ κατά τις 11. Το ποτάμι εδώ είναι βρώμικο και ζοφερό. Κανείς δεν χρονοτριβεί κοντά στο Ρήντινγκ. Η ίδια η πόλη είναι ένα πασίγνωστο παλιό μέρος, που χρονολογείται από τις σκοτεινές μέρες του βασιλιά Εθελρεντ, όταν οι Δανοί αγκυροβόλησαν τα πλοία τους στα Κένετ και με ορμητήριο το Ρήντινγκ άρχισαν να λεηλατούν όλη την περιοχή του Γουέσεξ' κι εδώ ο Έθελρεντ και ο αδελφός του ο Αλφρέδος του πολέμησαν και τους νίκησαν, ο Έθελρεντ κάνοντας προσευχές και ο Αλφρέδος δίνοντας τις μάχες.
Τις μεταγενέστερες εποχές, το Ρήντιγκ φαίνεται να θεωρήθηκε ένα βολικό μέρος για να καταφεύγει κανείς κάθε φορά που η κατάσταση στο Λονδίνο γινόταν δυσάρεστη. Το κοινοβούλιο έτρεχε σύσσωμο στο Ρήντινγκ όποτε έπεφτε πανούκλα του Ουεστμίνστερ' και το 1625 ακολούθησε και ο Νόμος, και όλα τα δικαστήρια συνεδρίαζαν στο Ρήντινκ.Θα πρέπει να άξιζε τον κόπο να υφίσταται κανείς κάθε τόσο μια απλή πανούκλα στο Λονδίνο προκειμένου να ξεφορτώνεται ταυτόχρονα όλους τους δικηγόρους και όλους τους βουλευτές.
Στη διάρκεια του κοινοβουλευτικού αγώνα το Ρήντινγκ είχε πολιορκηθεί από τον κόμη του Έσσεξ και εικοσι πέντε χρόνια αργότερα ο πρίγκιπας της Οράγγης κατηύθυνε εκεί τα στρατεύματά του βασιλιά Ιακώβου.
Ο Ερρίκος Α' είναι θαμμένος στο Ρήντινγκ, στο αβαείο των βενεδεκτίνων που ο ίδιος ίδρυσε εκεί και τα ερείπια του οποίου διακρίνονται ακόμα' στο ίδιο αβαείο, ο μέγας Ιωάννης ο Ισχνός παντρεύτηκε τη λαίδη Μπλανς.
Στον υδατοφράχτη του Ρήντινγκ συναντήσαμε μία ατμάκατο που ανήκε σε κάποιους φίλους μου και μας ρυμούλκησαν μέχρι ένα μίλι περίπου πριν από το Στρητλει. Είναι υπέροχη αίσθηση να σε ρυμουλκεί ατμάκατος. Προσωπικά το προτιμώ από την κωπηλασία. Η διαδρομή θα ήταν ακόμα πιο απολαυστική αν δεν υπήρχαν ένα σωρό κακόμοιρα μικρά βαρκάκια που συνεχώς μπερδεύονταν στην πορεία της ατμακάτου μας και για να αποφύγουμε να τα εμβολίσουμε αναγκαζόμασταν συνεχώς να κόβουμε ταχύτητα και να σταματάμε. Είναι πραγματικά πολύ ενοχλητικός ο τρόπος με τον οποίο αυτές οι βαρκούλες κόβουν το δρόμο της ατμακάτου σου κόντρα στο ρεύμα' κάτι πρέπει να γίνει για να σταματήσει αυτό το κακό.
Και είναι και θρασύτατες, οι αναθεατισμένες! Δε πα' να σφυράς μέχρι να σου σκάσει το καζάνι, αυτές δεν κάνουν τον κόπο να επιταχύνουν. Αν ήταν στο χέρι μου, θα εμβόλιζα μια δυο κάθε τοσο, έτσι για να μάθουν να φέρονται.
Το ποταμι γίνεται πολύ όμορφο λίγο μετά το Ρήντονγκ. Ο σιδηρόδρομος το χαλάει κάπως κοντά στο Τάιλχερστ, αλλά από το Μειπλναραμ μέχρι το Στρητλει είναι θεσπέσιο. Λίγο πάνω από τον υδατοφράχτη του Μειπλντάραμ περνάς μπροστά από τον Οίκο των Χάρντγουικ, όπου ο Κάρολος Α' έπαιζε μπόουλινγκ επί χόρτου. Η περιοχή του Πάνγκμπορν, όπου βρίσκεται το γραφικό μικρό πανδοχείο Κύκνος πρέπει να είναι τόσο οικεία στους θαμώνες των εκθέσεων ζωγραφικής, όσο και στους ίδιους της τους κατοίκους.
Η ατμάκατος των φίλων μου μας έλυσε λίγο πριν από το σπήλαιο και τότε ο Χάρις αποφάνθηκε ότη ήταν η σειρά μου να τραβήξω κουπί. Αυτό μου φάνηκε εντελώς παράλογο. Το πρωί είχαμε κανονίσει να φέρω τη βάρκα τρία μίλια πάνω από το Ρήντινγκ. Και τώρα βρισκόμασταν δέκα μίλια πάνω από το Ρήντινγκ! Ασφαλώς και ήταν η δική τους σειρά.
Ωστόσο δεν μπόρεσα να πείσω ούτε τον Τζωρτζ ούτε τον Χάρις να δουν το θέμα από τη σκοπιά μου' και επειδή βαριόμουνα να κάθομαι να επιχειρηματολογώ, έπιασα τα κουπιά. Δεν είχαν περάσει πάνω από ένα δυο λεπτά, όταν ο Τζωρτζ πρόσεξε κάτι μαύρο να πλέει στο νερό και τραβήξαμε προς τα εκεί. Μόλις πλησιάσαμε, Ο ΤΖζωρτζ έσκυψε πάνω από την κουπαστή και το έπιασε. Και μετά τραβήχτηκε απότομα φωνάζοντας, άσπρος σαν το πανί.
Ήταν το νεκρό σώμα μιας γυναίκας. Έπλεε ανάλαφρα πάνω στο νερό και το πρόσωπό της ήταν γλυκό και ήρεμο' δεν ήταν όμορφο πρόσωπο' έδειχνε πρόωρα γερασμένο, αδύνατο και τραβηγμένο ώστε να μην μπορείς να το πεις όμορφο' αλλά ήταν τόσο ευγενικό, συμπαθητικό πρόσωπο, παρά τα εμφανή σημάδια της στεναχώριας και της φτώχειας, και τώρα είχε εκείνη τη γαλήνια έκφραση που παίρνουν μερικές φορές τα πρόσωπα των αρρώστων όταν επιτέλους απαλλάσσονται από τον πόνο.
Ευτυχώς για μας - γιατί δεν είχαμε καμιά διάθεση να σερνόμαστε σε νεκροτομεία - κάποιοι απο την όχθη είχαν δει κι εκείνοι το πτώμα και το ανέλαβαν αυτοί.
Αργότερα μάθαμε την ιστορία της γυναίκας. Φυσικά επρόκειτο για την παμπάλαιη, κοινότατη τραγωδία. Είχε αγαπήσει και εξαπατήθει - ή εξαπατήσει τον εαυτό της. Πάντως είχε αμαρτήσει - μερικοί από μας το κάνουμε από καιρού εις καιρόν - και η οικογένεια και οι φίλοι της, σοκαρισμένοι και αγανακτισμένοι ως φυσικόν, της είχαν κλείσει την πόρτα στα μούτρα.
Αναγκασμένη να παλέψει μόνη της με τον κόσμο και με την ντροπή να τη βαραίνει, είχε κατρακυλήσει όλο και πιο χαμηλά. Για λίγο καιρό, συντηρούσε τον εαυτό της και το παιδί της με τα δώδεκα σελίνια την εβδομάδα που της εξασφάλιζαν δώδεκα ώρες σκληρού μόχθου, πληρώνοντας έξι σελίνια από αυτά για το παιδί και κρατώντας την ψυχή της με τα υπόλοιπα.
Έξι σελίνια την εβδομάδα δεν κρατάνε πολύ γερά την ψυχή σου στο σώμα. Εκδηλώνει ζωηρές τάσεις αυτομόλησης όταν την κρατά μόνο ένας τόσος χαλαρός δεσμός' και κάποια μέρα, φαντάζομαι, τα βάσανα και η μονοτονία της ζωής της φανερώθηκαν ολοκάθαρα μπροστά στα μάτια της και η εικόνα τους την είχε τρομάξει. Είχε καταφύγει για τελευταία φορά στους φίλους της, αλλά η φωνή της αποπλανημένης και απόβλητης της κοινωνίας δεν κατάφερε να διαπεράσει τον παγωμένο τοίχο της ευπρέπειάς τους. Και μετά είχε πάει να δει το παιδί της - το είχε κρατήσει στην αγκαλιά της, το και βαριεστημένα και χωρίς να εκδηλώσει την παραμικρή συγκίνηση το είχε αφήσει, αφού του είχε βάλει στο χέρι μια φτηνή σοκολάτα που του είχε αγοράσει και μετά, με τα τελευταία της σελίνια, είχε πάρει ένα εισιτήριο και είχε κατέβει στο Γκόρινγκ.
Φαίνεται ότι οι πιο πικρές σκέψεις της ζωής της θα πρέπει να είχα επίκεντρο τις δασωμένες περιοχές και τα φωτεινά πράσινα λιβάδια γύρω από το Γκορινγκ' αλλά οι γυναίκες παραδόξως συνηθίζουν ν' αγκαλιάζουν το μαχαίρι που τις χτυπάει και ίσως, μέσα στην πίκρα, μπορεί να είχαν ανακατευτεί και κάποιες ηλιόλουστες μνήμες, από γλυκύτερες ώρες που είχε περάσει σ' εκείνα τα βαθύσκιωτα δάση, πάνω από τα οποία τα μεγάλα δέντρα σκύβουν τόσο χαμηλά τα κλαδιά τους.
Είχε περιπλανηθεί στα δάση δίπλα στο ποτάμι όλη μέρα και μετά, όταν βράδιασε και το γκρίζο δειλινό άπλωσε το σκούρο του πέπλο πάνω από τα νερά, άπλωσε κι εκείνη τα χέρια στο ήσυχο ποτάμι που είχε γνωρίσει τη θλίψη και τη χαρά της. Και το γέρικο ποτάμι την πήρε στην ευγενική του αγκαλιά, την άφησε να ακουμπήσει το κουρασμένο της κεφάλι στο στήθος του και της έσβησε τον πόνο.
Μ' αυτόν τον τρόπο είχα αμαρτήσει παντοιοτρόπως: και στη ζωή και στον θάνατο. Ο Θεός να τη λυπηθεί! Και όλους τους αμαρτωλούς, αν υπάρχουν και άλλοι.
Το Γκόρινγκ στην αριστερή όχθη και το Στρήτηλει στη δεξιά είναι και τα δύο πολύ όμορφα μέρη για να μείνει κανείς για λίγες μέρες. Το ποτέμι απλώνεται ίσια μέχρι το Πάνγκμπορν και σε καλεί για μια ηλιόλουστη ιστιοδρομία ή για μια βαρκάδα στο φεγγαρόφωτο. Η έξοχή ολόγυρα είναι πανέορφη. Σκοπεύαμε να τραβήξουμε μέχρι το Γουόλινγκφορντ εκείνη τη μέρα, αλλά το γλυκό, χαμεγελαστό πρόσωπο του ποταμιού εδώ μας έπεισε να καθυστερήσουμε λιγάκι' έτσι λοιπόν αφήσαμε τη βάρκα μας στη γέφυρα, ανεβήκαμε μέχρι το Στρήτλει και γευματίσαμε στον Ταύρο, προς μεγάλη ικανοποίηση του Μονμόρενσυ.
Λένε ότι οι λόφοι και στις δυο πλευρές του ποταμιού κάποτε ενώνονταν σ αυτό το σημείο και σχημάτιζαν ένα φράγμα κατά πλάτος του σημερινού Τάμεση και ότι εκείνη την εποχή το ποτάμι κατέληγε εδώ, πάνω από το Γκόρινγκ σε μια μεγάλη λίμνη. Δεν είμαι σε θέση ούτε να διαψεύσω ούτε να επιβεβαιώσω αυτό το γεγονός, απλώς το αναφέρω.
Το Στρήτηλει είναι πολύ παλιό' χρονολογείται, όπως οι πιο παλιές παραποτάμιες πόλεις και χωριά, από την εποχή των Βρετανών και των Σαξόνων. Αν με έβαζαν να διαλέξω, θα έλεγα ότι το Γκόρινγκ δεν είναι τόσο όμορφο για να σταματήσεις όσο το Στρήτλει' αλλά έχει κι αυτό τη χάρη του και είναι και πιο κοντά στο τραίνο, σε περίπτωση που θες να το σκάσεις χωρίς να πληρώσεις το λογαριασμό του πανδοχείου.
Διάβασμα - Μας ρυμουλκεί μια ατμάκατος - Ενοχλητική συμπεριφορά των μικρών βαρκών - Πώς μπερδεύονται στον δρόμο των ατμακάτων - ο Τζωρτζ και ο Χάρις φυγοπονούν και πάλι - μια μάλλον χιλιοειπωμένη ιστορία - το Στρήτλει και το Γκόρινγκ.
Είδαμε το Ρήντινγκ κατά τις 11. Το ποτάμι εδώ είναι βρώμικο και ζοφερό. Κανείς δεν χρονοτριβεί κοντά στο Ρήντινγκ. Η ίδια η πόλη είναι ένα πασίγνωστο παλιό μέρος, που χρονολογείται από τις σκοτεινές μέρες του βασιλιά Εθελρεντ, όταν οι Δανοί αγκυροβόλησαν τα πλοία τους στα Κένετ και με ορμητήριο το Ρήντινγκ άρχισαν να λεηλατούν όλη την περιοχή του Γουέσεξ' κι εδώ ο Έθελρεντ και ο αδελφός του ο Αλφρέδος του πολέμησαν και τους νίκησαν, ο Έθελρεντ κάνοντας προσευχές και ο Αλφρέδος δίνοντας τις μάχες.
Τις μεταγενέστερες εποχές, το Ρήντιγκ φαίνεται να θεωρήθηκε ένα βολικό μέρος για να καταφεύγει κανείς κάθε φορά που η κατάσταση στο Λονδίνο γινόταν δυσάρεστη. Το κοινοβούλιο έτρεχε σύσσωμο στο Ρήντινγκ όποτε έπεφτε πανούκλα του Ουεστμίνστερ' και το 1625 ακολούθησε και ο Νόμος, και όλα τα δικαστήρια συνεδρίαζαν στο Ρήντινκ.Θα πρέπει να άξιζε τον κόπο να υφίσταται κανείς κάθε τόσο μια απλή πανούκλα στο Λονδίνο προκειμένου να ξεφορτώνεται ταυτόχρονα όλους τους δικηγόρους και όλους τους βουλευτές.
Στη διάρκεια του κοινοβουλευτικού αγώνα το Ρήντινγκ είχε πολιορκηθεί από τον κόμη του Έσσεξ και εικοσι πέντε χρόνια αργότερα ο πρίγκιπας της Οράγγης κατηύθυνε εκεί τα στρατεύματά του βασιλιά Ιακώβου.
Ο Ερρίκος Α' είναι θαμμένος στο Ρήντινγκ, στο αβαείο των βενεδεκτίνων που ο ίδιος ίδρυσε εκεί και τα ερείπια του οποίου διακρίνονται ακόμα' στο ίδιο αβαείο, ο μέγας Ιωάννης ο Ισχνός παντρεύτηκε τη λαίδη Μπλανς.
Στον υδατοφράχτη του Ρήντινγκ συναντήσαμε μία ατμάκατο που ανήκε σε κάποιους φίλους μου και μας ρυμούλκησαν μέχρι ένα μίλι περίπου πριν από το Στρητλει. Είναι υπέροχη αίσθηση να σε ρυμουλκεί ατμάκατος. Προσωπικά το προτιμώ από την κωπηλασία. Η διαδρομή θα ήταν ακόμα πιο απολαυστική αν δεν υπήρχαν ένα σωρό κακόμοιρα μικρά βαρκάκια που συνεχώς μπερδεύονταν στην πορεία της ατμακάτου μας και για να αποφύγουμε να τα εμβολίσουμε αναγκαζόμασταν συνεχώς να κόβουμε ταχύτητα και να σταματάμε. Είναι πραγματικά πολύ ενοχλητικός ο τρόπος με τον οποίο αυτές οι βαρκούλες κόβουν το δρόμο της ατμακάτου σου κόντρα στο ρεύμα' κάτι πρέπει να γίνει για να σταματήσει αυτό το κακό.
Και είναι και θρασύτατες, οι αναθεατισμένες! Δε πα' να σφυράς μέχρι να σου σκάσει το καζάνι, αυτές δεν κάνουν τον κόπο να επιταχύνουν. Αν ήταν στο χέρι μου, θα εμβόλιζα μια δυο κάθε τοσο, έτσι για να μάθουν να φέρονται.
Το ποταμι γίνεται πολύ όμορφο λίγο μετά το Ρήντονγκ. Ο σιδηρόδρομος το χαλάει κάπως κοντά στο Τάιλχερστ, αλλά από το Μειπλναραμ μέχρι το Στρητλει είναι θεσπέσιο. Λίγο πάνω από τον υδατοφράχτη του Μειπλντάραμ περνάς μπροστά από τον Οίκο των Χάρντγουικ, όπου ο Κάρολος Α' έπαιζε μπόουλινγκ επί χόρτου. Η περιοχή του Πάνγκμπορν, όπου βρίσκεται το γραφικό μικρό πανδοχείο Κύκνος πρέπει να είναι τόσο οικεία στους θαμώνες των εκθέσεων ζωγραφικής, όσο και στους ίδιους της τους κατοίκους.
Η ατμάκατος των φίλων μου μας έλυσε λίγο πριν από το σπήλαιο και τότε ο Χάρις αποφάνθηκε ότη ήταν η σειρά μου να τραβήξω κουπί. Αυτό μου φάνηκε εντελώς παράλογο. Το πρωί είχαμε κανονίσει να φέρω τη βάρκα τρία μίλια πάνω από το Ρήντινγκ. Και τώρα βρισκόμασταν δέκα μίλια πάνω από το Ρήντινγκ! Ασφαλώς και ήταν η δική τους σειρά.
Ωστόσο δεν μπόρεσα να πείσω ούτε τον Τζωρτζ ούτε τον Χάρις να δουν το θέμα από τη σκοπιά μου' και επειδή βαριόμουνα να κάθομαι να επιχειρηματολογώ, έπιασα τα κουπιά. Δεν είχαν περάσει πάνω από ένα δυο λεπτά, όταν ο Τζωρτζ πρόσεξε κάτι μαύρο να πλέει στο νερό και τραβήξαμε προς τα εκεί. Μόλις πλησιάσαμε, Ο ΤΖζωρτζ έσκυψε πάνω από την κουπαστή και το έπιασε. Και μετά τραβήχτηκε απότομα φωνάζοντας, άσπρος σαν το πανί.
Ήταν το νεκρό σώμα μιας γυναίκας. Έπλεε ανάλαφρα πάνω στο νερό και το πρόσωπό της ήταν γλυκό και ήρεμο' δεν ήταν όμορφο πρόσωπο' έδειχνε πρόωρα γερασμένο, αδύνατο και τραβηγμένο ώστε να μην μπορείς να το πεις όμορφο' αλλά ήταν τόσο ευγενικό, συμπαθητικό πρόσωπο, παρά τα εμφανή σημάδια της στεναχώριας και της φτώχειας, και τώρα είχε εκείνη τη γαλήνια έκφραση που παίρνουν μερικές φορές τα πρόσωπα των αρρώστων όταν επιτέλους απαλλάσσονται από τον πόνο.
Ευτυχώς για μας - γιατί δεν είχαμε καμιά διάθεση να σερνόμαστε σε νεκροτομεία - κάποιοι απο την όχθη είχαν δει κι εκείνοι το πτώμα και το ανέλαβαν αυτοί.
Αργότερα μάθαμε την ιστορία της γυναίκας. Φυσικά επρόκειτο για την παμπάλαιη, κοινότατη τραγωδία. Είχε αγαπήσει και εξαπατήθει - ή εξαπατήσει τον εαυτό της. Πάντως είχε αμαρτήσει - μερικοί από μας το κάνουμε από καιρού εις καιρόν - και η οικογένεια και οι φίλοι της, σοκαρισμένοι και αγανακτισμένοι ως φυσικόν, της είχαν κλείσει την πόρτα στα μούτρα.
Αναγκασμένη να παλέψει μόνη της με τον κόσμο και με την ντροπή να τη βαραίνει, είχε κατρακυλήσει όλο και πιο χαμηλά. Για λίγο καιρό, συντηρούσε τον εαυτό της και το παιδί της με τα δώδεκα σελίνια την εβδομάδα που της εξασφάλιζαν δώδεκα ώρες σκληρού μόχθου, πληρώνοντας έξι σελίνια από αυτά για το παιδί και κρατώντας την ψυχή της με τα υπόλοιπα.
Έξι σελίνια την εβδομάδα δεν κρατάνε πολύ γερά την ψυχή σου στο σώμα. Εκδηλώνει ζωηρές τάσεις αυτομόλησης όταν την κρατά μόνο ένας τόσος χαλαρός δεσμός' και κάποια μέρα, φαντάζομαι, τα βάσανα και η μονοτονία της ζωής της φανερώθηκαν ολοκάθαρα μπροστά στα μάτια της και η εικόνα τους την είχε τρομάξει. Είχε καταφύγει για τελευταία φορά στους φίλους της, αλλά η φωνή της αποπλανημένης και απόβλητης της κοινωνίας δεν κατάφερε να διαπεράσει τον παγωμένο τοίχο της ευπρέπειάς τους. Και μετά είχε πάει να δει το παιδί της - το είχε κρατήσει στην αγκαλιά της, το και βαριεστημένα και χωρίς να εκδηλώσει την παραμικρή συγκίνηση το είχε αφήσει, αφού του είχε βάλει στο χέρι μια φτηνή σοκολάτα που του είχε αγοράσει και μετά, με τα τελευταία της σελίνια, είχε πάρει ένα εισιτήριο και είχε κατέβει στο Γκόρινγκ.
Φαίνεται ότι οι πιο πικρές σκέψεις της ζωής της θα πρέπει να είχα επίκεντρο τις δασωμένες περιοχές και τα φωτεινά πράσινα λιβάδια γύρω από το Γκορινγκ' αλλά οι γυναίκες παραδόξως συνηθίζουν ν' αγκαλιάζουν το μαχαίρι που τις χτυπάει και ίσως, μέσα στην πίκρα, μπορεί να είχαν ανακατευτεί και κάποιες ηλιόλουστες μνήμες, από γλυκύτερες ώρες που είχε περάσει σ' εκείνα τα βαθύσκιωτα δάση, πάνω από τα οποία τα μεγάλα δέντρα σκύβουν τόσο χαμηλά τα κλαδιά τους.
Είχε περιπλανηθεί στα δάση δίπλα στο ποτάμι όλη μέρα και μετά, όταν βράδιασε και το γκρίζο δειλινό άπλωσε το σκούρο του πέπλο πάνω από τα νερά, άπλωσε κι εκείνη τα χέρια στο ήσυχο ποτάμι που είχε γνωρίσει τη θλίψη και τη χαρά της. Και το γέρικο ποτάμι την πήρε στην ευγενική του αγκαλιά, την άφησε να ακουμπήσει το κουρασμένο της κεφάλι στο στήθος του και της έσβησε τον πόνο.
Μ' αυτόν τον τρόπο είχα αμαρτήσει παντοιοτρόπως: και στη ζωή και στον θάνατο. Ο Θεός να τη λυπηθεί! Και όλους τους αμαρτωλούς, αν υπάρχουν και άλλοι.
Το Γκόρινγκ στην αριστερή όχθη και το Στρήτηλει στη δεξιά είναι και τα δύο πολύ όμορφα μέρη για να μείνει κανείς για λίγες μέρες. Το ποτέμι απλώνεται ίσια μέχρι το Πάνγκμπορν και σε καλεί για μια ηλιόλουστη ιστιοδρομία ή για μια βαρκάδα στο φεγγαρόφωτο. Η έξοχή ολόγυρα είναι πανέορφη. Σκοπεύαμε να τραβήξουμε μέχρι το Γουόλινγκφορντ εκείνη τη μέρα, αλλά το γλυκό, χαμεγελαστό πρόσωπο του ποταμιού εδώ μας έπεισε να καθυστερήσουμε λιγάκι' έτσι λοιπόν αφήσαμε τη βάρκα μας στη γέφυρα, ανεβήκαμε μέχρι το Στρήτλει και γευματίσαμε στον Ταύρο, προς μεγάλη ικανοποίηση του Μονμόρενσυ.
Λένε ότι οι λόφοι και στις δυο πλευρές του ποταμιού κάποτε ενώνονταν σ αυτό το σημείο και σχημάτιζαν ένα φράγμα κατά πλάτος του σημερινού Τάμεση και ότι εκείνη την εποχή το ποτάμι κατέληγε εδώ, πάνω από το Γκόρινγκ σε μια μεγάλη λίμνη. Δεν είμαι σε θέση ούτε να διαψεύσω ούτε να επιβεβαιώσω αυτό το γεγονός, απλώς το αναφέρω.
Το Στρήτηλει είναι πολύ παλιό' χρονολογείται, όπως οι πιο παλιές παραποτάμιες πόλεις και χωριά, από την εποχή των Βρετανών και των Σαξόνων. Αν με έβαζαν να διαλέξω, θα έλεγα ότι το Γκόρινγκ δεν είναι τόσο όμορφο για να σταματήσεις όσο το Στρήτλει' αλλά έχει κι αυτό τη χάρη του και είναι και πιο κοντά στο τραίνο, σε περίπτωση που θες να το σκάσεις χωρίς να πληρώσεις το λογαριασμό του πανδοχείου.
Ωραία όλα αυτά , αλλά πάλι εγώ δεν έχω να πληρώσω το πανδοχείο !
ΑπάντησηΔιαγραφή