Summertime Blues

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18

Υδατοφράχτες - Ο Τζωρτζ κι εγώ αποθανατιζόμαστε - Γουόλινγκφορντ - Ντορτσεστερ - Άμπινγκτον - Ένας άνθρωπος της οικογένειας - Ένα κατάλληλο σημείο για να πνιγεί κανείς - Ένα δύσκολο κομμάτι του ποταμού - Η επίδραση του ποταμίσιου αέρα στα νεύρα.

Αφήσαμε το Στρήτλει νωρίς το άλλο πρωί, τραβήξαμε κουπί μέχρι το Κάλαμ και κοιμηθήκαμε κάτω από την τέντα στον εκεί παραπόταμο. Το ποτάμι δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ανάμεσα στο Στρήτλει και το Γουόλινγκφορντ. Από το Κληβ προχωράς κάπου εξίμησι μίλια ευθεία χωρίς να συναντήσεις ούτε έναν υδατοφράχτη. Νομίζω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη συνεχής ευθεία σε όλη την πορεία του ποταμιού από το Τέντινγκτον και πάνω και τα μέλη της Λέσχης της Οξφόρδης το χρησιμοποιούν για να δοκιμάζουν τους οκτακώπους τους.

Όσο ικανοποιητική και να είναι η απουσία υδατοφράχτη για τους κωπηλάτες, τόσο στεναχωρεί τον απλό κυνηγό απολαύσεων.

Προσωπικά μου αρέσουν πολύ οι υδατοφράχτες. Σπάνε ευχάριστα τη μονοτονία της κωπηλασίας. Μ' αρέσει να κάθομαι στη βάρκα και να σηκώνομαι αργά από τα κρύα βάθη ψηλά σ' ένα καινούριο ίσιο κομμάτι του ποταμού και σε μια καινούρια θέα ή αντίθετα να βυθίζομαι μακριά από τον κόσμο και μετά να περιμένω ενώ τρίζουν σκοτεινές πύλες και η στενή λωρίδα ήλιου ανάμεσά τους φαρδαίνει μέχρι που το όμορφο, χαμογελαστό ποτάμι απλώνεται μπροστά σου σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια και σπρώχνεις τη μικρή σου βάρκα από τη στιγμιαία της φυλακή για μια ακόμη φορά στα αφιλόξενα νερά.

Είναι πολύ γραφικά μέρη αυτοί οι υδατοφράχτες. Ο χοντρός γέρο-φύλακας του υδατοφράχτη ή η χαρούμενη γυναίκα του ή η κόρη του με τα φωτεινά μάτια είναι πολύ ευχάριστοι άνθρωποι κι έτσι μπορείς να πεις μια κουβέντα περιμένοντας να περάσεις* (*ή μάλλον ήταν. η Εταιρεία Συντήρησης πρόσφατα φαίνεται να έχει καταντήσει Εταιρεία Επαγγελματικής Αποκατάστασης Ηλιθίων. Πολλοί από τους φύλακες που προσέλαβε πρόσφατα για τους υδατοφράχτες, ειδικά στα πιο πολυσύχναστα τμήματα του ποταμιού, είναι κάτι δύστροποι, νευρικοί γέροι, εντελώς ακατάλληλοι γι αυτή τη θέση.) συναντάς άλλες βάρκες εκεί και ανταλλάσσετε κουτσομπολιά του ποταμιού. Ο Τάμεσης δεν θα ήταν τόσο παραμυθένιος χωρίς τους λουλουδιασμένους του υδατοφράχτες

Μιλώντας για υδατοφράχτες, θυμήθηκα ένα ατύχημα που παρ ολίγο να πάθουμε ο Τζωρτζ κι εγώ ένα καλοκαιριάτικο πρωινό στο Χάμπτον Κορτ.

Η μέρα ήταν θαυμάσια και ο υδατοφράχτης ήταν πήχτρα στον κόσμο' και, όπως συμβαίνει συχνά στο ποτάμι, κάποιος πλανόδιος φωτογράφος μας έπαιρνε όλους φωτογραφία, καθώς περιμέναμε στα νερά που ανέβαιναν.

Στην αρχή δεν αντελήφθην τι ακριβώς συνέβαινε και κατά συνέπεια εξεπλάγην τρομερά βλέποντας το Τζωρτζ να διορθώνει βιαστικά το παντελόνι του, να στρώνει τα μαλλιά του και να φοράει το κασκέτο του με μάλλον μόρτικο τρόπο, γερμένο προς τα πίσω και μετά, παίρνοντας έκφραση θλιμμένης προσήνειας, να κάθεται με χαριτωμένο τρόπο, προσπαθώντας να κρύψει τις πατούσες του.

Η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι είχε δει ξαφνικά κάποιο γνωστό του κορίτσι και γύρισα να δω ποιο ήταν. Όλοι όσοι βρίσκονταν στο υδατοφράχτη έμοιαζαν κεραυνόπληκτοι. Κάθονταν ή στέκονταν στις πιο γραφικές και περίεργες στάσεις που έχω δει ποτέ μου σε γιαπωνέζικη βεντάλια. Όλες οι κοπέλες χαμογελούσαν. Αχ, τι γλυκές που έδειχναν! Και όλοι οι άντρες ήταν συνοφρυωμένοι και έδειχναν σοβαροί και αριστοκρατικοί.

Και μετά, τελικά, πήρα χαμπάρι τι συνέβαινε και αναρωτήθηκα αν θα προλάβαινα. Η βάρκα μας ήταν η πρώτη στη σειρά και σκέφτηκα πως θα ήταν μεγάλη αγένεια εκ μέρους μου να χαλάσω τη φωτογραφία του ανθρώπου.

Έτσι λοιπόν γύρισα βιαστικά και πήρα θέση στην πλώρη, όπου ακούμπησα με χαριτωμένη ανεμελιά στο καμάκι, σε μια στάση που υποδήλωνε ευλυγυσία και δύναμη. Τακτοποίησα τα μαλλιά μου κατεβάζοντας μια μπούκλα στο μέτωπο και πήρα μια έκφραση τρυφερής μελαγχολίας, ανακατεμένης με λίγο κυνισμό, όπως μου έχουν πει ότι μου ταιριάζει.

Έτσι που καθόμασταν, περιμένοντας τη φωτογραφία, κάποιος από πίσω φώναξε:

"Ε! Κοίτα τη μύτη σου"

Δεν μπορούσα να στρίψω να δω τι συνέβαινε και σε ποιον ανήκει η μύτη που έπρεπε να κοιταχτεί. Έριξα μια κλεφτή ματιά στη μύτη του Τζωρτζ. Μια χαρά ήταν -ή τουλάχιστον δεν είχε τίποτα που να έπαιρνε διόρθωμα. Αλληθώρισα για να δω τη δική μου και μου φάνηκε ότι ντο ίδιο ίσχυε και με αυτή.

"Κοίτα τη μύτη σου, ανόητε!" ακούστηκε η ίδια φωνή, μόνο πιο δυνατή.

Και μετά μια άλλη φωνή φώναξε:

"Βγάλτε τη μύτη σας, επιτέλους -εσείς, με το σκύλο!"

Ούτε ο Τζωρτζ ούτε εγώ τολμήσαμε να γυρίσουμε να κοιτάξουμε. Το χέρι του ανθρώπου ήταν στο κλείστρο και μπορεί να τράβαγε τη φωτογραφία από στιγμή σε στιγμή. Εμάς φωνάζανε ακόμα άραγε; Τι έτρεχε με τη μύτη μας; Γιατί έπρεπε να τη βγάλουμε;

Τώρα όμως όλος ο υδατοφράχτης είχε αρχίσει να ουρλιάζει και μια στεντόρια φωνή από πίσω μας φώναξε:

"Προσέξτε τη βάρκα σας, κύριοι! Εσείς με τα κοκκινόμαυρα κασκέτα. Αν δεν κάνετε γρήγορα, στη φωτογραφία θα βγουν τα πτώματά σας".

Τότε κοιτάξαμε και είδαμε ότι η μύτη της βάρκας μας είχε σφηνωθεί κάτω από το πλέγμα του υδατοφράχτη, ενώ το νερό που έμπαινε ανέβαινε γύρω μας και μας σήκωνε. Ένα λεπτό ακόμη και όλα θα είχαν τελειώσει. Γρήγοροι σαν αστραπή, πιάσαμε ένα κουπί ο καθένας και χτυπώντας δυνατά τα πλάγια του υδατοφράχτη με τις λαβές, ελευθερώσαμε τη βάρκα και πέσαμε ανάσκελα.

Δεν βγήκαμε καλά σ' εκείνη τη φωτογραφία, ο Τζωρτζ κι εγώ. Φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο, η τύχη μας αποφάσισε να βγάλει ο φωτογράφος την καταραμένη τη μηχανή του σε κίνηση τη στιγμή ακριβώς που ήμασταν πεσμένοι ανάσκελα με απορημένη έκφραση στα πρόσωπά μας που έλεγε, " Πού βρίσκομαι; Και τί τρέχει; " και τα πόδια μας να χτυπάνε στον αέρα απεγνωσμένα.

Τα πόδια μας ήταν ασφαλώς το πρώτο θέμα εκείνης της φωτογραφίας. Πολύ λίγα πράγματα διακρινονταν εκτός από αυτά. Γέμιζαν εντελώς το προσκήνιο. Πίσω τους διέκρινες λίγο τις υπόλοιπες βάρκες και κομμάτια από το γύρω τοπίο' αλλά όλοι και όλα στον υδατοφράχτη φάνταζαν εντελώς ασήμαντα και μηδαμινά συγκριτικά με τα πόδια μας και όλοι οι άλλοι ένιωσαν προσβεβλημένοι και αρνήθηκαν να παραγγείλουν τη φωτογραφία.

Ο ιδιοκτήτης μια ατμακάτου που είχε παραγγείλει έξι αντίτυπα ακύρωσε την παραγγελία μόλις είδε το αρνητικό. Είπε ότι θα τις έπαιρνε αν μπορούσε κάποιος να του δείξει πού ήταν η ατμάκατός του, αλλά κανείς δεν  μπορούσε. Ήταν κάπου πίσω από τη δεξιά πατούσα του Τζωρτζ.

Πολλά δυσάρεστα διαδραματίστηκαν γύρω από αυτό το θέμα. Ο φωτογράφος είπε ότι έπρεπε να πάρουμε από μια ντουζίνα αντίγραφα ο καθένας αφού καταλαμβάναμε τα εννέα δέκατα της φωτογραφίας, αλλά αρνηθήκαμε. Είπαμε ότι δεν είχαμε αντίρρηση να φωτογραφηθούμε ολόσωμοι, θα προτιμούσαμε όμως να μας παίρνανε με το κεφάλι επάνω κι τα πόδια κάτω.