Αυγουστιάτικοι ελέφαντες

Αυγουστάκι.
και 1 και 2 και 3 και 4 παιδιά
τραγουδάκια και όνειρα θερινής νυκτός.
η φύση της εποχής γαρ.
χτίζω μια αχυροκαλύβα από σκέψεις.
καθώς η ζωή είναι πρόσκαιρη.
από πάντα μου έχω μια αγάπη για τον άνθρωπο.
μια αμφιβολία.
κατανόηση για το ανθρώπινο.
τα πάθη, τις αδυναμίες, το μικρό του.
μου το έμαθαν ήταν από φυσικού μου δεν ξέρω.
και μια ιδεοληψία για την ελευθερία.
αναλόγως με τα κουράγια
εξεγείρομαι ή σιωπώ.
και τώρα;
τώρα μόνο απορώ.
απορώ πόσο κοστίζουν οι προφάσεις.
το προφασίζομαι ότι συνεχίζω να έχω τη ζωή που είχα
κι ας είναι αυτό μια συνεχής συναισθηματική και οικονομική
-αν υπάρχει απόθεμα- σπατάλη.
και τι γίνεται;
μια συμβατική ζωή μες στην απραξία, τη νωθρότητα και την απελπισία.
είχα πάει σε βαφτίσια.
ωραία μέρα, ωραία παρέα, όλα ωραία, η νεοφώτιστη έλαμπε, μια μικρούλα 2 ετών.
ήρθε ένας άστεγος και ζήτησε κάτι να του δώσουμε να φάει.
αμέσως εμφανίστηκε ταπεράκι.
μα έκανα τ ατόπημα να του πω κάτσε.
σοκ αυτός σοκ κι όλοι οι υπόλοιποι.
γκάφα έκανα.
το πήρε περιχαρής κι έφυγε.
και ματασυλλογιέμαι.
αγαθοεργίες -δεν εννοώ το συγκεκριμένο περιστατικό, καθόλου-
φαγητό, και ρούχα και δεν ξέρω τι.
πόλεις γεμάτες ανθρώπους που θα έπρεπε να σφύζουν από ζωή και που είναι ζητιάνοι.
του ενός ή του άλλου ή της χμ θείας πρόνοιας.
οι προσφέροντες αισθάνονται ότι παίρνουν μια θέση στον παράδεισο.
οι λαμβάνοντες δεν ξέρω.
αλλά ποιος έχει τα κότσια να βγει από το λήθαργο της δυστυχίας του και να κινήσει να πάει να δοκιμάσει κάτι άλλο ακόμη κι αν του δωθεί;
έχω κάτι φίλους που λόγω κρίσης δεν έχουν καθόλου δουλειά.
δεν είναι άνεργοι. δεν είναι εγγεγραμμένοι στο ταμείο ανεργίας.
αλλά δεν πατάει άνθρωπος στο γραφείο τους.
που το έχουν. τα προσχήματα.
βρήκαν, όμως, πως κάπου στο βουνό υπήρχε ένα κτηματάκι με ελιές.
και ασχολούνται μ αυτό αν και δεν είναι προσοδοφόρο.
γιατί η ζωή πρέπει να έχει στόχο. αλλιώς δεν έχει νόημα.
αυτό που θέλω να πω είναι πως θα ήταν εύλογο να αναζητήσουμε τρόπους.
για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, να ικανοποιηθούμε και όταν κάποιοι θα θεωρήσουν πως είμαστε φρούτο έτοιμο για φάγωμα να μην τους κάνουμε τη χάρη να πάμε στη δούλεψή τους για ένα ξεροκόμματο.
αλεύρι. νερό, αλάτι και φίλημα θέλει το ψωμί.
και ζύμωμα.

σ αυτό το νυχτερινό κοντσέρτο τα τζιτζίκια δίνουν ρέστα.
φτάνει το γράψιμο.
ήθελα λίγη φύση απόψε. ας κλείσω τα μάτια και μπορεί να ονειρευτώ
εμένα, παιδί στη Μακρινίτσα να κάθομαι στο παράθυρο του πετρόχτιστου σπιτιού με ντουβάρια 60 πόντους, μεγάλο δίπατο σπίτι, και να αφουγκράζομαι στο σκοτάδι την καμπάνα της Παναγιάς να χτυπάει τις ώρες της νύχτας.
καληνύχτα.