Summertime Blues

Σηκωθήκαμε αρκετά νωρίς τη Δευτέρα το πρωί στο Μάρλοου και πήγαμε για μπάνιο, πριν από το πρωινό. Στην επιστροφή, ο Μονμόρενσυ φέρθηκε εντελώς γαιδουρινά. Το μόνο ζήτημα στο οποίο ο Μονμόρενσυ κι εγώ διαφωνούμε ριζικά είναι οι γάτες. Εγώ αγαπώ τις γάτες' ο Μονμόρενσυ όχι.

Όποτε δω καμιά γάτα, λέω, “Καημένο γατί!” και σκύβω και της ξύνω το κεφάλι πίσω από το αυτί' κι η γάτα ορθώνει την ουρά της ολόισια σαν σιδερένιο ραβδί, καμπουριάζει τη ράχη και τρίβει τη μύτη της στο παντελόνι μου' κι όλα είναι καλά και ειρηνικά. Αντίθετα, έτσι και δει ο Μονμόρενσυ καμιά γάτα, όλη η γειτονιά μαθαίνει το γεγονός' και μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα έχουν ακουστεί τόσες βρισιές, που με λίγη οικονομία θα μπορούσαν να φτάσουν σ' ένα συνηθισμένο, αξιοπρεπή άνθρωπο για όλη του τη ζωή.

Δεν κατακρίνω το σκύλο (κατά κανόνα, αρκούμαι στο να του ρίξω μια απλή σφαλιάρα στο κεφάλι ή στο να του πετάξω πέτρες), γιατί θεωρώ ότι είναι μέρος της φύσης του. Τα φοξ τεριέ γεννιούνται με τετραπλάσια περίπου έμφυτη κακία μέσα τους από τα υπόλοιπα σκυλιά' και χρειάζονται χρόνια και χρόνια ακάματης προσπάθειας εκ μέρους ημών των χριστιανών για κάποια στοιχειώδη αναμόρφωση της τραχιάς φύσης τους.

Θυμάμαι κάποια μέρα που ήμουνα στην είσοδο των καταστημάτων Χέιμαρκετ κι ολόγυρά μου υπήρχαν σκύλοι που περίμεναν την επιστροφή των αφεντικών τους που ψώνιζαν μέσα. Υπήρχε ένα σκυλί – φύλακας, ένα δύο κόλει, ένας σκύλος του Αγίου Βερνάρδου, μερικά λαγόσκυλα και πουλόσκυλα, ένα σκυλί για κυνήγι αγριογούρουνου, ένα γαλλικό κανίς με φουντωτές τρίχες γύρω στο κεφάλι και ξυρισμένο στη μέση, ένα μπουλντόγκ, μερικά παρακατιανά ζώα σε μέγεθος ποντικιού, και δυο κοπρόσκυλα του Γιόρκσαιρ.

Κάθονταν όλα εκεί, υπομονετικά, καλά και στοχαστικά. Σοβαρή ηρεμία βασίλευε σ' εκείνον το χώρο της εισόδου. Μια ατμόσφαιρα γαλήνης, εγκαρτέρησης και ευγενικής θλίψης.

Μετά μπήκε μια γλυκειά νεαρή κυρία με ένα μικρό φοξ τεριέ με μειλίχιο ύφος και το έδεσε ανάμεσα στο μπουλντόγκ και στο κανίς. Αυτό κάθισε και κοίταζε γύρω του για ένα λεπτό περίπου.Μετά σήκωσε τα μάτια του στο ταβάνι και, κρίνοντας από την έκφρασή του, μου φάνηκε ότι σκεφτόταν τη μητέρα του. Μετά χασμουρήθηκε. Μετά κοίταξε τους άλλους σκύλους γύρω του, όλους σιωπηλούς, σοβαρούς και αξιοπρεπείς.

Κοίταξε το μπουλντόγκ που κοιμόταν βαθιά στα δεξιά του.Κοίταξε το κανίς, όρθιο και ακατάδεχτο στ' αριστερά του. Μετά, χωρίς καμιά προειδοποίηση, δάγκωσε το μπροστινό πόδι εκείνου του κανίς που βρέθηκε μπροστά του κι ένα γάβγισμα αγωνίας αντήχησε στις ήσυχες σκιές εκείνης της αίθουσας.

Το αποτέλεσμα του πρώτου πειράματος φαίνεται ότι το ικανοποίησε ιδιαίτερα κι αποφάσισε να συνεχίσει, μπας και ζωντανέψει λίγο την ατμόσφαιρα εκεί μέσα. Πήδηξε πάνω από το κανίς και επιτέθηκε με μανία σ' ένα κόλει' το κόλει ξύπνησε κι έστησε βίαιο και θορυβώδη καυγά μα το κανίς. Μετά ο Φόξυ ξαναγύρισε στη θέση του, έπιασε το μπουλντογκ από τ' αυτί και προσπάθησε να το πετάξει μακριά' και το μπουλντόγκ, ένα ασυνήθιστα αμερόληπτο ζώο, όρμησε σε ό,τι βρισκόταν γύρω του, συμπεριλαμβανομένου και του θυρωρού, γεγονός που έδωσε σ' εκείνο το γλυκό, μικρό τεριέ την ευκαιρία ν' απολαύσει ένα δικό του καυγά με το εξίσου πρόθυμο κοπρόσκυλο του Γιόρκσαιρ.

Οποιοσδήποτε είναι στοιχειωδώς εξοικειωμένος με τη σκυλίσια φύση δε χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να υποθέσει ότι τώρα πια όλα τα σκυλιά τσακώνονταν λες και σ' αυτόν το καυγά έπαιζαν την περιουσία και τη ζωή τους. Οι μεγάλοι σκύλοι καυγάδιζαν μεταξύ τους σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς και οι μικροί καυγάδιζαν κι αυτοί μεταξύ τους κι ενδιαμέσως δάγκωναν τα πόδια των μεγάλων σκύλων.

Πανδαιμόνιο επικρατούσε σε ολόκληρο το χώρο της εισόδου κι η φασαρία ήταν ανυπόφορη. Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε στο Χέιμαρκετ και ρωτούσαν αν είχε οργανωθεί παζάρι της ενορίας' ή , αν όχι, ποιον δολοφονούσαν και γιατί;

Άντρες κατέφταναν με στυλιάρα και σχοινιά και προσπαθούσαν να χωρίσουν τα σκυλιά' κάποιος φώναξε και την αστυνομία.

Τότε, στη μέση του καυγά, επέστρεψε εκείνη η γλυκειά νεαρή κυρία και πήρε το γλυκό της σκυλάκι στην αγκαλιά της (το οποίο, αφού είχε βγάλει νοκ άουτ τον κοπρίτη για κανένα μήνα τουλάχιστον, τώρα είχε έκφραση νεογέννητου αρνιού) και το φίλησε και το ρωτούσε αν έπαθε τίποτε και τί του έκαναν όλα εκείνα το μεγάλα, κακά κτήνη' εκείνο φώλιασε στην αγκαλιά της και την κοίταξε στα μάτια μ' ένα ύφος που έμοιαζε να λέει: “Αχ, πόσο χαίρομαι που ήρθες να με πάρεις μακριά από αυτή την απαράδεκτη σκηνή!”

Η κυρία είπε ότι οι άνθρωποι του καταστήματος, δεν είχαν το δικαίωμα να επιτρέπουν μεγάλα, άγρια πλάσματα να δένονται δίπλα στους σκύλους των αξιοπρεπών ανθρώπων κι ότι σκόπευε να αναφερθεί αρμοδίως.

Αυτή είναι η φύση των φοξ τεριέ. Κατά συνέπεια, δεν κακίζω τον Μονμόρενσυ για την τάση του να στήνει καυγά με τις γάτες' ο ίδιος όμως ευχήθηκε να μην είχε παρασυρθεί από το πάθος του, εκείνο ειδικά το πρωί.