Η νύχτα διαβαίνει μακάρια. Ακόμα μια νύχτα αλλοπρόσαλλη. Με συνεπή ασυνέπεια και κέφι αμείωτο σκάβω για έναν επιούσιο που δε λέει να φανεί, Πάλι τα φαγε τα γυαλιά μου η μαρμάγκα. Ωιμέ! Κλάψ, λυγμ, μπου χου χού! Σ αυτό το ασαφές σύμπαν και μέσα από μια υποκειμενική ματιά του χάους οφ δε ράιζιν σαν, στο οποίο και κατοικοεδρεύω, μπορώ να τυρβάζω - ευτυχώς! - και να πελαγοδρομώ όσο μου κάνει κέφι. Ψάχνοντας το χαμένο Τζουλουμπού. Είναι ο άλλος μου εαυτός; ή μήπως μια ακόμη περσόνα του είναι μου; ή μήπως τίποτ απ όλ αυτά αλλά αναρχοαυτόνομο ον που άπτεται κι υπάρχει γενικώς... Χου νόουζ; Η Μεγάλη Παρασκευή είναι μια μέρα που η γλύκα σε σκοτώνει σαν τα γλυκόλογα της απαξίωσης. Σαν την σιωπή νεκρικής πνοής. Όταν στην πόλη όλοι οι ήχοι παύουν τότε τα τσαλαπατημένα ακρωτηριασμένα απωθημένα βγαίνουν στην επιφάνεια και βοούν. Άηχες κραυγές μες τα μαύρα μεσάνυχτα/ Άμπρα κατάμπρα.
με βελόνα και κλωστή φτιάναμε γιρλάντες με βιολέτες για τον επιτάφιο. Η νύχτα κι η άνοιξη μαζί συνταιριασμένες κι αγκαλιασμένες σιγοτραγουδούσαν. Ω γλυκύ μου έαρ..
Η αρχή του πένθους είναι πάντα μια έκπληξη. Μια ασυναρτησία στα καλώς κείμενα. ένας δρόμος μετ εμποδίων που δεν ξέρεις τί θα σου ξημερώσει. Αλλά η άνοιξη εκρήγνυται κι έχει το δικό της πεπρωμένο. εκεί παραδινόμαστε κι όπου θέλει η ζωή ας μας πάει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου