Ωραίο να ζεις σαν πνεύμα, να παρατηρείς αιώνια το πνεύμα στο μυαλό των ανθρώπων.
Μα πού και πού βαριέμαι την πνευματική μου υπόσταση.το να αιωρούμαι για πάντα...
Θα ήθελα να νιώσω ένα βάρος μέσα μου.να λήξει το άπειρο, να με δέσει στη γη.
Θα 'θελα με κάθε βήμα, κάθε φύσημα αέρα να μπορώ να πω «τώρα», «τώρα και τώρα»...
κι όχι πια «νυν και αεί και εις τους αιώνας».
Δε χρειάζεται να κάνω παιδί ή να φυτέψω δέντρο.
Μα θα' ταν ωραίο γυρνώντας σπίτι μετά από δουλειά να ταΐσω τη γάτα σαν τον Φίλιπ Μάρλοου.
Να 'χω πυρετό ή δάχτυλα μαυρισμένα από την εφημερίδα.
Να ενθουσιάζομαι όχι μόνο από το μυαλό, μα κι από ένα γεύμα
Από το σχήμα ενός λαιμού, ενός αφτιού.
Να πω ψέματα! Κατάμουτρα!
Καθώς περπατάς, να κινούνται τα κόκαλά σου.
Να μαντεύεις, αντί να ξέρεις πάντα.
Να μπορείς να πεις «Αχ» και «Βαχ» αντί για «Ναι» και «Αμήν».
Να μπορείς πού και πού να συγκινείσαι με το κακό.
Να βγάλεις τους δαίμονες από τους περαστικούς και να τους εξαπολύσεις στον κόσμο!
Να είσαι άγριος!
Ή απλώς να νιώσεις πώς είναι να βγάλεις τα παπούτσια
να κουνήσεις τα δάχτυλα, ξυπόλυτος, έτσι...να μείνεις μόνος!
Το πρωινό φως...ο ήλιος...το ψωμί και το κρασί... το νεύρωμα των φύλλων...το γρασίδι...
Το λευκό τραπεζομάντιλο έξω...τ όνειρο του σπιτιού στο σπίτι...
Η αγαπημένη που κοιμάται στο δίπλα δωμάτιο...
Η γαλήνια Κυριακή...
Ο ορίζοντας...
Η μέρα βυθίζεται στο σούρουπο μα γώ διηγούμαι με την τραγουδιστή φωνή μου...
Στη βαθιά νύχτα, απόψε θ' αρχίσει η άνοιξη. θα φυτρώσουν άλλα φτερά στη θέση των παλιών.
Φτερά που, επιτέλους, θα με καταπλήξουν.
...νυχτερινή πτήση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου