Jorge Luis Borges. Απογευματινό ραχάτι με παρέα.

A un gato:

No son más silenciosos los espejos
ni más furtiva el alba aventurera;
eres, bajo la luna, esa pantera
que nos es dado divisar de lejos.
Por obra indescifrable de un decreto
divino, te buscamos vanamente;
tuya es la soledad, tuyo el secreto.
Tu lomo condesciende a la morosa
caricia de mi mano. Has admitido,
desde esa eternidad que ya es olvido,
el amor de la mano recelosa.
En otro tiempo estás. Eres el dueño
de un ámbito cerrado como un sueño.

Σ ένα γάτο.

Είσαι πολύ πιο σιωπηλός απ τους καθρέφτες

και πιο κρυφός απ την πολυκύμαντη αυγή

είσαι κείνος ο πάνθηρας που μόνο από μακριά,

κάτω απ το φως του φεγγαριού, μας επιτρέπει να κοιτάζουμε η μοίρα.

Μάταια σε ψάχνουμε μες τους ανεξιχνίαστους

μηχανισμούς κάποιου θεϊκού νόμου

πιο απόμακρος κι από το δειλινό ή απ τον Γάγγη

εσύ κρατάς το μυστικό κλειδί της μοναξιάς.

Η ράχη σου αφήνεται στο ανάλαφρο

του χεριού μου χάδι. Αιώνες τώρα

που πια έχουν γίνει λησμονιά, αφήνεις μόνο

στο χέρι το διστακτικό να σ αγαπά.

Ζεις σε αλλιώτικους καιρούς. Είσαι ο αφέντης

ενός κόσμου κλειστού, σαν ένα όνειρο.