Le passe-muraille

Il y avait à Montmartre, au troisième étage du 75 bis de la rue d'Orchampt, un excellent homme nommé Dutilleul qui possédait le don singulier de passer à travers les murs sans en être incommodé. Il portait un binocle, une petite barbiche noire, et il était employé de troisième classe au ministère de l'Enregistrement. En hiver, il se rendait à son bureau par l'autobus, et, à la belle saison, il faisait le trajet à pied, sous son chapeau melon.

Dutilleul venait d'entrer dans sa quarante-troisième année lorsqu'il eut la révélation de son pouvoir. Un soir, une courte panne d'électricité l'ayant surpris dans le vestibule de son petit appartement de célibataire, il tâtonna un moment dans les ténèbres et, le courant revenu, se trouva sur le palier du troisième étage. Comme sa porte d'entrée était fermée à clé de l'inté­rieur, l'incident lui donna à réfléchir et, malgré les remontrances de sa raison, il se décida à rentrer chez lui comme il en était sorti, en passant à travers la muraille. Cette étrange faculté, qui semblait ne répondre à aucune de ses aspirations, ne laissa pas de le contrarier un peu et, le lendemain samedi, profitant de la semaine anglaise, il alla trouver un médecin du quartier pour lui exposer son cas. Le docteur put se convaincre qu'il disait vrai et, après examen, découvrit la cause du mal dans un durcissement hélicoïdal de la paroi strangulaire du corps thyroïde. Il prescrivit le surmenage intensif et, à raison de deux cachets par an, l'absorption de poudre de pirette tétravalente, mélange de farine de riz et d'hormone de centaure.

Ayant absorbé un premier cachet, Dutilleul rangea le médicament dans un tiroir et n'y pensa plus. Quant au surmenage intensif, son activité de fonctionnaire était réglée par des usages ne s'accommodant d'aucun excès, et ses heures de loisir, consacrées à la lecture du journal et à sa collection de timbres, ne l'obligeaient pas non plus à une dépense déraisonnable d'énergie. Au bout d'un an, il avait donc gardé intacte la faculté de passer à travers les murs, mais il ne l'utilisait jamais, sinon par inadvertance, étant peu curieux d'aventures et rétif aux entraînements de l'imagination. L'idée ne lui venait même pas de rentrer chez lui autrement que par la porte et après l'avoir dûment ouverte en faisant jouer la serrure. Peut-être eût-il vieilli dans la paix de ses habitudes sans avoir la tentation de mettre ses dons à l'épreuve, si un événement extraordinaire n'était venu soudain bouleverser son existence. M. Mouron, son sous-chef de bureau, appelé à d'autres fonctions, fut remplacé par un certain M. Lécuyer, qui avait la parole brève et la moustache en brosse. Dès le premier jour, lé nouveau sous-chef vit de très mauvais œil que Dutilleul portât un lorgnon à chaînette et une barbiche noire, et il affecta de le traiter comme une vieille chose gênante et un peu malpropre. Mais le plus grave était qu'il prétendît introduire dans son service des réformes d'une portée considérable et bien faites pour troubler la quiétude de son subordonné. Depuis vingt ans, Dutilleul commençait ses lettres par la formule suivante : « Me reportant à votre honorée du tantième courant et, pour mémoire, à notre échange de lettres antérieur, j'ai l'honneur de vous informer ... » Formule à laquelle M. Lécuyer entendit substituer une autre d'un tour plus américain : « En réponse à votre lettre du tant, je vous informe ... » Dutilleul ne put s'accou­tumer à ces façons épistolaires. Il revenait malgré lui à la manière traditionnelle, avec une obstination machi­nale qui lui valut l'inimitié grandissante du sous-chef. L'atmosphère du ministère de l'Enregistrement lui deve­nait presque pesante. Le matin, il se rendait à son travail avec appréhension, et le soir, dans son lit, il lui arrivait bien souvent de méditer un quart d'heure entier avant de trouver le sommeil.

Ecœuré par cette volonté rétrograde qui compromettait le succès de ses réformes, M. Lécuyer avait relégué Dutilleul dans un réduit à demi obscur, attenant à son bureau. On y accédait par une porte basse et étroite donnant sur le couloir et portant encore en lettres capi­tales l'inscription : Débarras. Dutilleul avait accepté d'un cœur résigné cette humiliation sans précédent, mais chez lui, en lisant dans son journal le récit de quelque sanglant fait divers, il se surprenait à rêver que M. Lécuyer était la victime.

Un jour, le sous-chef fit irruption dans le réduit en brandissant une lettre et il se mit à beugler :

- Recommencez-moi ce torchon ! Recommencez-moi cet innommable torchon qui déshonore mon service !

Dutilleul voulut protester, mais M. Lécuyer, la voix tonnante, le traita de cancrelat routinier, et, avant de partir, froissant la lettre qu'il avait en main, la lui jeta au visage. Dutilleul était modeste, mais fier. Demeuré seul dans son réduit, il fit un peu de tem­pérature et, soudain, se sentit en proie à l'inspiration. Quittant son siège, il entra dans le mur qui séparait son bureau de celui du sous-chef, mais il y entra avec prudence, de telle sorte que sa tête seule émergeât de l'autre côté. M. Lécuyer, assis à sa table de travail, d'une plume encore nerveuse déplaçait une virgule dans le texte d'un employé, soumis à son approbation, lorsqu'il entendit tousser dans son bureau. Levant les yeux, il découvrit avec un effarement indicible la tête de Dutilleul, collée au mur à la façon d'un trophée de chasse. Et cette tête était vivante. A travers le lorgnon à chaînette, elle dardait sur lui, un regard de haine. Bien mieux, la tête se mit à parler.

- Monsieur, dit-elle, vous êtes un voyou, un butor et un galopin.

Béant d'horreur, M. Lécuyer ne pouvait détacher les yeux de cette apparition. Enfin, s'arrachant à son fau­teuil, il bondit dans le couloir et courut jusqu'au réduit. Dutilleul, le porte-plume à la main, était installé à sa place habituelle, dans une attitude paisible et laborieuse. Le sous-chef le regarda longuement et, après avoir balbutié quelques paroles, regagna son bureau. A peine venait-il de s'asseoir que la tête réapparaissait sur la muraille.

- Monsieur, vous êtes un voyou, un butor et un galopin.

Au cours de cette seule journée, la tête redoutée apparut vingt-trois fois sur le mur et, les jours suivants, à la même cadence. Dutilleul, qui avait acquis une certaine aisance à ce jeu, ne se contentait plus d'invec­tiver contre le sous-chef. Il proférait des menaces obscures, s'écriant par exemple d'une voix sépulcrale, ponctuée de rires vraiment démoniaques :

- Garou ! garou ! Un poil de loup ! (rire). Il rôde un frisson à décorner tous les hiboux (rire).

Ce qu'entendant, le pauvre sous-chef devenait un peu plus pâle, un peu plus suffocant, et ses cheveux se dressaient bien droits sur sa tête et il lui coulait dans le dos d'horribles sueurs d'agonie. Le premier jour, il maigrit d'une livre. Dans la semaine qui suivit, outre qu'il se mit à fondre presque à vue d'œil, il prit l'habitude de manger le potage avec sa fourchette et de saluer militairement les gardiens de la paix. Au début de la deuxième semaine, une ambulance vint le prendre à son domicile et l'emmena dans une maison de santé.

Dutilleul, délivré de la tyrannie de M. Lécuyer, put revenir à ses chères formules : « Me reportant à votre honorée du tantième courant ... » Pourtant, il était insatisfait. Quelque chose en lui réclamait, un besoin nouveau, impérieux, qui n'était rien de moins que le besoin de passer à travers les murs. Sans doute le pouvait-il faire aisément, par exemple chez lui, et du reste, il n'y manqua pas. Mais l'homme qui possède des dons brillants ne peut se satisfaire longtemps de les exercer sur un objet médiocre. Passer à travers les murs ne saurait d'ailleurs constituer une fin en soi. C'est le départ d'une aventure, qui appelle une suite, un développement et, en somme, une rétribution. Dutilleul le comprit très bien. Il sentait en lui un besoin d'expansion, un désir croissant de s'accomplir et de se surpasser, et une certaine nostalgie qui était quelque chose comme l'appel de derrière le mur. Malheureusement, il lui manquait un but. Il chercha son inspiration dans la lecture du journal, particulièrement aux chapitres de la politique et du sport, qui lui semblaient être des activités honorables, mais s'étant finalement rendu compte qu'elles n'offraient aucun débouché aux personnes qui passaient à travers les murs, il se rabattit sur le fait divers qui se révéla des plus suggestifs.

Le premier cambriolage auquel se livra Dutilleul eut lieu dans un grand établissement de crédit de la rive droite. Ayant traversé une douzaine de murs et de cloisons, il pénétra dans divers coffres-forts, emplit ses poches de billets de banque et, avant de se retirer, signa son larcin à la craie rouge, du pseudonyme de Garou-Garou, avec un fort joli paraphe qui fut repro­duit le lendemain par tous les journaux. Au bout d'une semaine, ce nom de Garou-Garou connut une extraordinaire célébrité. La sympathie du public allait sans réserve à ce prestigieux cambrioleur qui narguait si joliment la police. Il se signalait chaque nuit par un nouvel exploit accompli soit au détriment d'une banque, soit à celui d'une bijouterie ou d'un riche particulier. A Paris comme en province, il n'y avait point de femme un peu rêveuse qui n'eût le fervent désir d'appartenir corps et âme au terrible Garou-Garou. Après le vol du fameux diamant de Burdigala et le cambriolage du Crédit municipal, qui eurent lieu la même semaine, l'enthousiasme de la foule atteignit au délire. Le ministre de l'Intérieur dut démissionner, entraînant dans sa chute le ministre de l'Enregistrement. Cependant, Dutilleul devenu l'un des hommes les plus riches de Paris, était toujours ponctuel à son bureau et on parlait de lui pour les palmes académiques. Le matin, au ministère de l'Enregistrement, son plaisir était d'écouter les commentaires que faisaient les collègues sur ses exploits de la veille. « Ce Garou-Garou, disaient-ils, est un homme formidable, un surhomme, un génie. » En entendant de tels éloges, Dutilleul devenait rouge de confusion et, derrière le lorgnon à chaînette, son regard brillait d'amitié et de gratitude. Un jour, cette atmosphère de sympathie le mit tellement en confiance qu'il ne crut pas pouvoir garder le secret plus longtemps. Avec un reste de timidité, il considéra ses collègues groupés autour d'un journal relatant le cambriolage de la Banque de France, et déclara d'une voix modeste: « Vous savez, Garou-Garou, c'est moi. » Un rire énorme et interminable accueillit la confidence de Dutilleul qui reçut, par dérision, le surnom de Garou-Garou. Le soir, à l'heure de quitter le ministère, il était l'objet de plaisanteries sans fin de la part de ses camarades et la vie lui semblait moins belle.

Quelques jours plus tard, Garou-Garou se faisait pincer par une ronde de nuit dans une bijouterie de la rue de la Paix. Il avait apposé sa signature sur le comptoir­caisse et s'était mis à chanter une chanson à boire en fracassant différentes vitrines à l'aide d'un hanap en or massif. Il lui eût été facile de s'enfoncer dans un mur et d'échapper ainsi à la ronde de nuit, mais tout porte à croire qu'il voulait être arrêté et probablement à seule fin de confondre ses collègues dont l'incrédulité l'avait mortifié. Ceux-ci, en effet, furent bien surpris, lorsque les journaux du lendemain publièrent en pre­mière page la photographie de Dutilleul. Ils regrettèrent amèrement d'avoir méconnu leur génial camarade et lui rendirent hommage en se laissant pousser une petite barbiche. Certains même, entraînés par le remords et l'admiration, tentèrent de se faire la main sur le porte-feuille ou la montre de famille de leurs amis et connaissances.

On jugera sans doute que le fait de se laisser prendre par la police pour étonner quelques collègues témoigne d'une grande légèreté, indigne d'un homme exceptionnel, mais le ressort apparent de la volonté est fort peu de chose dans une telle détermination. En renonçant à la liberté, Dutilleul croyait céder à un orgueilleux désir de revanche, alors qu'en réalité il glissait simplement sur la pente de sa destinée. Pour un homme qui passe à travers les murs, il n'y a point de carrière un peu poussée s'il n'a tâté au moins une fois de la prison. Lorsque Dutilleul pénétra dans les locaux de la Santé, il eut l'impression d'être gâté par le sort. L'épaisseur des murs était pour lui un véritable régal. Le lendemain même de son incarcération, les gardiens découvrirent avec stupeur que le prisonnier avait planté un clou dans le mur de sa cellule et qu'il y avait accroché une montre en or appartenant au directeur de la prison. Il ne put ou ne voulut révéler comment cet objet était entré en sa possession. La montre fut rendue à son propriétaire et, le lendemain, retrouvée au chevet de Garou-Garou avec le tome premier desTroisMousquetaires emprunté à la bibliothèque du directeur. Le personnel de la Santé était sur les dents. Les gardiens se plaignaient en outre de recevoir des coups de pied dans le derrière, dont la provenance était inexplicable. II semblait que les murs eussent, non plus des oreilles, mais des pieds. La détention de Garou-Garou durait depuis une semaine, lorsque le directeur de la Santé, en pénétrant un matin dans son bureau, trouva sur sa table la lettre suivante :

« Monsieur le directeur. Me reportant à notre entretien du 17 courant et, pour mémoire, à vos instructions générales du 15 mai de l'année dernière, j'ai l'honneur de vous informer que je viens d'achever la lecture du second tome des Trois Mousquetaires et que je compte m'évader cette nuit entre onze heures vingt-cinq et onze heures trente-cinq. Je vous prie, monsieur le directeur, d'agréer l'expression de mon profond respect. Garou­Garou. »

Malgré l'étroite surveillance dont il fut l'objet cette nuit-là, Dutilleul s'évada à onze heures trente. Connue du public le lendemain matin, la nouvelle souleva partout un enthousiasme magnifique. Cependant, ayant effectué un nouveau cambriolage qui mit le comble à sa popularité, Dutilleul semblait peu soucieux de se cacher et circulait à travers Montmartre sans aucune précaution. Trois jours après son évasion, il fut arrêté rue Caulaincourt au café du Rêve, un peu avant midi, alors qu'il buvait un vin blanc citron avec des amis.

Reconduit à la Santé et enfermé au triple verrou dans un cachot ombreux, Garou-Garou s'en échappa le soir même et alla coucher à l'appartement du directeur, dans la chambre d'ami. Le lendemain matin, vers neuf heures, il sonnait la bonne pour avoir son petit déjeuner et se laissait cueillir au lit, sans résistance, par les gardiens alertés. Outré, le directeur établit un poste de garde à la porte de son cachot et le mit au pain sec. Vers midi, le prisonnier s'en fut déjeuner dans un restaurant voisin de la prison et, après avoir bu son café, téléphona au directeur.

- Allô ! Monsieur le directeur, je suis confus, mais tout à l'heure, au moment de sortir, j'ai oublié de prendre votre portefeuille, de sorte que je me trouve en panne au restaurant. Voulez-vous avoir la bonté d'envoyer quelqu'un pour régler l'addition ?

Le directeur accourut en personne et s'emporta jusqu'à proférer des menaces et des injures. Atteint dans sa fierté, Dutilleul s'évada la nuit suivante et pour ne plus revenir. Cette fois, il prit la précaution de raser sa barbiche noire et remplaça son lorgnon à chaînette par des lunettes en écaille. Une casquette de sport et un costume à larges carreaux avec culotte de golf ache­vèrent de le transformer. Il s'installa dans un petit. appartement de l'avenue Junot où, dès avant sa pre­mière arrestation, il avait fait transporter une partie de son mobilier et les objets auxquels il tenait le plus. Le bruit de sa renommée commençait à le lasser et depuis son séjour à la Santé, il était un peu blasé sur le plaisir de passer à travers les murs. Les plus épais, les plus orgueilleux, lui semblaient maintenant de simples paravents, et il rêvait de s'enfoncer au cœur de quelque massive pyramide. Tout en mûrissant le projet d'un voyage en Egypte, il menait une vie des plus paisibles, partagée entre sa collection de timbres, le cinéma et de longues flâneries à travers Montmartre. Sa métamorphose était si complète qu'il passait, glabre et lunetté d'écaille, à côté de ses meilleurs amis sans être reconnu. Seul le peintre Gen Paul, à qui rien ne saurait échapper d'un changement survenu dans la physionomie d'un vieil habitant du quartier, avait fini par pénétrer sa véritable identité. Un matin qu'il se trouva nez à nez avec Dutilleul au coin de la rue de l'Abreuvoir, il ne put s'empêcher de lui dire dans son rude argot

- Dis donc, je vois que tu t'es miché en gigolpince pour tétarer ceux de la sûrepige - ce qui signifie à peu près en langage vulgaire: je vois que tu t'es déguisé en élégant pour confondre les inspecteurs de la Sûreté.

- Ah! murmura Dutilleul, tu m'as reconnu !

Il en fut troublé et décida de hâter son départ pour l'Egypte. Ce fut l'après-midi de ce même jour qu'il devint amoureux d'une beauté blonde rencontrée deux fois rue Lepic à un quart d'heure d'intervalle. Il en oublia aussitôt sa collection de timbres et l'Egypte et les Pyramides. De son côté, la blonde l'avait regardé avec beaucoup d'intérêt. Il n'y a rien qui parle à l'imagination des jeunes femmes d'aujourd'hui comme des culottes de golf et une paire de lunettes en écaille. Cela sent son cinéaste et fait rêver cocktails et nuits de Californie. Malheureusement, la belle, Dutilleul en fut informé par Gen Paul, était mariée à un homme brutal et jaloux. Ce mari soupçonneux, qui menait d'ailleurs une vie de bâtons de chaise, délaissait régulièrement sa femme entre dix heures du soir et quatre heures du matin, mais avant de sortir, prenait la précaution de la boucler dans sa chambre, à deux tours de clé, toutes persiennes fermées au cadenas. Dans la journée, il la surveillait étroitement, lui arrivant même de la suivre dans les rues de Montmartre.

- Toujours à la biglouse, quoi. C'est de la grosse nature de truand qu'admet pas qu'on ait des vouloirs de piquer dans son réséda.

Mais cet avertissement de Gen Paul ne réussit qu'à enflammer Dutilleul. Le lendemain, croisant la jeune femme rue Tholozé, il osa la suivre dans une crémerie et, tandis qu'elle attendait son tour d'être servie, il lui dit qu'il l'aimait respectueusement, qu'il savait tout : le mari méchant, la porte à clé et les persiennes, mais qu'il serait le soir même dans sa chambre. La blonde rougit et son pot à lait trembla dans sa main et, les yeux mouillés de tendresse, elle soupira faiblement : « Hélas ! Monsieur, c'est impossible. »

Le soir de ce jour radieux, vers dix heures, Dutilleul était en faction dans la rue Norvins et surveillait un robuste mur de clôture, derrière lequel se trouvait une petite maison dont il n'apercevait que la girouette et la cheminée. Une porte s'ouvrir dans ce mur et un homme, après l'avoir soigneusement fermée à clé derrière lui, descendit vers l'avenue Junot. Dutilleul attendit de l’avoir vu disparaître, très loin, au tournant de la descente et compta encore jusqu'à dix. Alors, il s’élança, entra dans le mur au pas gymnastique et, toujours courant à travers les obstacles, pénétra dans la chambre de la belle recluse. Elle l'accueillit avec ivresse et ils s’aimèrent jusqu'à une heure avancée.

Le lendemain, Dutilleul eut la contrariété de souffrir de violents maux de tête. La chose était sans importance et il n’allait pas, pour si peu, manquer à son rendez-vous. Néanmoins, ayant par hasard découvert des cachets épars au fond d'un tiroir, il en avala un le matin et un l’après-midi. Le soir, ses douleurs de tête étaient supportables et l'exaltation les lui fit oublier. La jeune femme l'attendait avec toute l'impatience qu’avaient fait naître en elle les souvenirs de la veille et ils s’aimèrent cette nuit-là, jusqu'à trois heures du matin. Lorsqu’il s'en alla, Dutilleul, en traversant les murs de la maison, eut l'impression d’un frottement inaccoutumé aux hanches et aux épaules. Toutefois, il ne crut pas devoir y prêter attention. Ce ne fut d’ailleurs qu'en pénétrant dans le mur de clôture qu’il éprouva nettement la sensation d'une résistance. Il lui semblait se mouvoir dans une matière encore fluide, mais qui devenait pâteuse et prenait, à chacun de ses efforts, plus de consistance. Ayant réussi à se loger tout entier dans l'épaisseur du mur, il s'aperçut qu'il n'avançait plus et se souvint avec terreur des deux cachets qu'il avait pris dans la journée. Ces cachets, qu'il avait crus d'aspirine, contenaient en réalité de la poudre de pirette tétravalente prescrite par le docteur l'année précédente. L'effet de cette médication s'ajoutant à celui d'un surmenage intensif, se manifestait d'une façon soudaine.

Dutilleul était comme figé à l'intérieur de la muraille. Il y est encore à présent, incorporé à la pierre. Les noctambules qui descendent la rue Norvins à l'heure où la rumeur de Paris s'est apaisée, entendent une voix assourdie qui semble venir d'outre-tombe et qu'ils prennent pour la plainte du vent sifflant aux carrefours de la Butte. C'est Garou-Garou Dutilleul qui lamente la fin de sa glorieuse carrière et le regret des amours trop brèves. Certaines nuits d'hiver, il arrive que le peintre Gen Paul, décrochant sa guitare, s'aventure dans la solitude sonore de la rue Norvins pour consoler d'une chanson le pauvre prisonnier, et les notes, envolées de ses doigts engourdis, pénètrent au cœur de la pierre comme des gouttes de clair de lune.

Marcel Aymé
Gallimard 1943

Ο άνθρωπος που περνούσε από τοίχους

Ζούσε στη Μονμάρτη, στον τρίτο όροφο της οδού Ορσάν νούμερο 75β, ένας εξαίρετος άνθρωπος που λεγόταν Ντυτιγέλ και που είχε το αλλόκοτο χάρισμα να περνάει από τοίχους. Φορούσε λορνιόν, είχε ένα μικρό μαύρο γενάκι και ήταν υπάλληλος τρίτου βαθμού στο υπουργείο Γενικών Υποθέσεων. Το χειμώνα, πήγαινε στο γραφείο του με το λεωφορείο, και, όταν μαλάκωνε ο καιρός, έκανε τη διαδρομή με τα πόδια, κάτω από το ημίψηλο καπέλο του.

Ο Ντυτιγέλ μόλις είχε πατήσει τα σαράντα δύο όταν του αποκαλύφθηκε η δύναμή του. Ένα βράδυ, μια σύντομη διακοπή του ηλεκτρικού τον βρήκε στο διάδρομο του μικρού εργένικου διαμερίσματός του κι αφού προχώρησε ψηλαφητά για μια στιγμή μέσα στο σκοτάδι, όταν ήρθε πάλι το φως, βρέθηκε να στέκεται στο πλατύσκαλο του τρίτου ορόφου. Καθώς; η πόρτα του ήταν κλειδωμένη από μέσα, το επεισόδιο τον έβαλε σε σκέψεις, και, παρά τις αντιρρήσεις που πρόβαλλε η λογική του, αποφάσισε να ξαναγυρίσει στο διαμέρισμά του όπως είχε βγει, περνώντας δηλαδή μέσα από τον τοίχο. Η παράξενη αυτή ιδιότητα, που δε φαινόταν ν ανταποκρίνεται σε καμιά από τις φιλοδοξίες του, τον στεναχώρησε λιγάκι και την επόμενη που ήταν Σάββατο, επωφελήθηκε από την αργία του απογεύματος ( semaine anglaise ) και πήγε να βρει ένα γιατρό. Ο γιατρός δε δυσκολεύτηκε να πειστεί ότι έλεγε την αλήθεια και, αφού τον εξέτασε, ανακάλυψε την αιτία της ανωμαλίας σε μια ελικοειδή σκλήρυνση της στραγγαλιστικής παρειάς του θυρεοειδούς σώματος. Του είπε να κάνει εντατικές ασκήσεις και να παίρνει δύο χάπια τετραβαλεντικής πιρέτας το χρόνο, κατασκευασμένα από ένα μείγμα από ρυζάλευρο και ορμόνη κενταύρου.

Αφού ήπιε το πρώτο χάπι, ο Ντυτιγέλ πέταξε τα υπόλοιπα σ ένα συρτάρι κι ούτε το ξανασκέφτηκε. Όσο για τις εντατικές ασκήσεις, η υπαλληλική του δραστηριότητα ήταν τέτοια που δεν απαιτούσε καμιά αυξημένη σωματική προσπάθεια και οι ελεύθερες ώρες του, ήταν αφιερωμένες στο διάβασμα της εφημερίδας και τη συλλογή των γραμματοσήμων του, δεν τον υποχρέωναν ούτε κι εκείνες σε καμιά παράλογη σπατάλη ενεργητικότητας. Μετά από ένα χρόνο, είχε λοιπόν διατηρήσει ανέπαφη την ικανότητα να περνάει μέσα από τους τοίχους, αλλά δεν τη χρησιμοποιούσε ποτέ, παρά μόνο κατά λάθος, μια και δεν τον ενδιέφεραν οι περιπέτειες και απεχθανόταν ν αφήνει τη φαντασία του να τον παρασύρει. Δεν του είχ έρθει ποτέ η ιδέα να γυρίσει σπίτι του με άλλο τρόπο πέρα από το να μπαίνει από την πόρτα και αφού πρώτα την άνοιγε κανονικά ξεκλειδώνοντας την κλειδαριά. Ίσως να είχε γεράσει μέσα στη γαλήνη των συνηθειών του, δίχως να γνωρίσει τον πειρασμό να δοκιμάσει τα χαρίσματά του, αν ένα εξαιρετικό γεγονός δεν ερχόταν ν αναστατώσει ξαφνικά τη ζωή του. Ο κύριος Μουρόν, ο προϊστάμενός του, μετατέθηκε σε άλλο τομέα και αντικαταστάθηκε από έναν κάποιο κύριο Λεκυγιέ, που είχε τα λόγια του μετρημένα και ένα μουστάκι ψαλιδισμένο σα βούρτσα. Από την πρώτη κιόλας μέρα ο καινούριος προϊστάμενος πήρε με πολύ κακό μάτι το γεγονός ότι ο Ντυτιγέλ φορούσε λορνιόν με αλυσιδίτσα και είχε μαύρο γενάκι, και άρχισε να του φέρεται σα ν αντιμετώπιζε κάτι γέρικο, ενοχλητικό και λίγο βρώμικο. Αλλά το πιο σοβαρό ήταν ότι είχε τη φιλοδοξία να επιβάλλει στην υπηρεσία του μεταρρυθμίσεις ευρυτάτου φάσματος και μάλιστα τέτοιες που ταράζουν τη γαλήνη του υφισταμένου του. Εδώ και είκοσι χρόνια, ο Ντυτιγέλ άρχιζε τις επιστολές του με την ακόλουθη στερεότυπη φράση : “Αναφερόμενος εις την από τις τόσες τρέχοντος μηνός επιστολήν σας, ως επίσης και εις παλαιοτέραν αλληλογραφίαν μας επί του εν κατακλείδι θέματος, έχω την τιμήν να σας πληροφορήσω....” φράση την οποία ο κύριος Λεκυγιέ θέλησε ν αντικαταστήσει με μια άλλη περισσότερο μέσα στο αμερικάνικο πνεύμα: « Σε απάντηση της τάδε επιστολής σας, σας πληροφορώ...” Ο Ντυτιγέλ δε μπόρεσε να συνηθίσει την επιστολογραφική αυτή καινοτομία. Ξαναγύριζε άθελά του στον παραδοσιακό τρόπο μ ένα μηχανικό πείσμα που προκάλεσε την ολοένα και μεγαλύτερη αντιπάθεια του προϊστάμενου. Η ατμόσφαιρα του υπουργείου έγινε γι αυτόν σχεδόν αφόρητη. Το πρωί, πήγαινε στη δουλειά του με φόβο, και το βράδυ, στο κρεβάτι του, συνέβαινε συχνά να μένει για ένα ολόκληρο τέταρτο της ώρας βυθισμένος σε σκέψεις πριν αποκοιμηθεί.

Αηδιασμένος από την οπισθοδρομική αυτή επιμονή που έβαζε σε κίνδυνο την επιτυχία των μεταρρυθμίσεών του ο κύριος Λεκυγιέ είχε μεταθέσει τον Ντυτιγέλ σ ένα μισοσκότεινο δωματιάκι δίπλα στο γραφείο του. Έμπαινες μέσα από μια χαμηλή και στενή πόρτα πάνω στην οποία υπήρχε ακόμα, με κεφαλαία γράμματα, η επιγραφή : Αποθήκη. Ο Ντυτιγέλ είχε δεχτεί στωικά την πρωτοφανή αυτή ταπείνωση, αλλά στο σπίτι του, όταν διάβαζε στην εφημερίδα του την περιγραφή κάποιου αιματηρού συμβάντος, έπιανε τον εαυτό του να σκέφτεται ότι το θύμα ήταν ο κύριος Λεκυγιέ

Μια μέρα ο προϊστάμενος όρμησε στο δωματιάκι κραδαίνοντας ένα γράμμα και βάλθηκε να γκαρίζει:

-Να μου ξαναγράψετε απ την αρχή αυτό το μπακαλόχαρτο. Να μου ξαναγράψετε αμέσως το ακατονόμαστο αυτό μπακαλόχαρτο που ατιμάζει την υπηρεσία μου!

Ο Ντυτιγέλ θέλησε να διαμαρτυρηθεί, αλλά ο κύριος Λεκυγιέ με βροντερή φωνή τον αποκάλεσε ποντικό των γραφείων και, πριν φύγει, τσαλακώνοντας το γράμμα που κρατούσε στο χέρι του, του το πέταξε στα μούτρα. Ο Ντυτιγέλ ήταν μετριόφρων αλλά περήφανος. Όταν έμεινε μόνος στο δωματιάκι του, του ανέβηκε λίγο ο πυρετός και, ξαφνικά ένιωσε να τον πλημμυρίζει η έμπνευση. Αφήνοντας τη θέση του, μπήκε μέσα στον τοίχο που χώριζε το γραφείο του από το γραφείο του προϊστάμενου, αλλά μπήκε προσεχτικά, με τέτοιο τρόπο ώστε να βγαίνει μόνο το κεφάλι του από την άλλη μεριά. Ο κύριος Λεκυγιέ καθισμένος στο γραφείο του, με νευρικό ακόμα χέρι, άλλαζε θέση σ ένα κόμμα στο κείμενο ενός υπαλλήλου, που του το είχαν υποβάλλει για έγκριση, όταν άκουσε κάποιον να βήχει μέσα στο γραφείο του. Σηκώνοντας τα μάτια ανακάλυψε με ανείπωτο τρόμο το κεφάλι του Ντυτιγέλ, κολλημένο στον τοίχο σαν κυνηγετικό τρόπαιο. Μέσα από το λορνιόν του του έριχνε ένα βλέμμα μίσους. Κι ακόμα χειρότερα, το κεφάλι άρχισε να μιλάει.

-Κύριε, είπε, είστε αλήτης, βλάκας κι απατεώνας.

Με το στόμα ανοιχτό από τη φρίκη, ο κύριος Λεκυγιέ δε μπόρεσε να τραβήξει τα μάτια του απ αυτό το όραμα. Επιτέλους, πετάχτηκε πάνω, όρμησε στο διάδρομο κι έτρεξε στην αποθηκούλα. Ο Ντυτιγιέλ με την πένα στο χέρι, καθόταν στη συνηθισμένη του θέση, ήρεμος και απορροφημένος στη δουλειά του. Ο προϊστάμενος τον κοίταξε πολλή ώρα και, αφού τραύλισε μερικά λόγια, γύρισε στο γραφείο του. Δεν είχε προλάβει να καθίσει όταν το κεφάλι εμφανίστηκε πάλι στον τοίχο.

-Κύριε, είστε αλήτης, βλάκας κι απατεώνας.

Στη διάρκεια εκείνης και μόνο της μέρας, το φοβερό κεφάλι εμφανίστηκε εικοσιτρείς φορές στον τοίχο και, τις μέρες που ακολούθησαν, συνέχισε να εμφανίζεται με τον ίδιο ρυθμό. Ο Ντυτιγέλ, που είχε αποκτήσει μια κάποια άνεση σ αυτό το παιχνίδι, δεν αρκούνταν πια να βρίζει τον προϊστάμενο. Ξεστόμιζε σκοτεινές φοβέρες, αναφωνώντας για παράδειγμα με βαθιά φωνή που έμοιαζε να βγαίνει από τον τάφο και τη διέκοπταν γέλια πραγματικά δαιμονισμένα:

-Το στοιχειό! Το στοιχειό! - Garou! Garou! Στο πρωτότυπο - Το στοιχειό παραμονεύει! (γέλιο) Φοβάται η κουκουβάγια! Κινδυνεύει!

Λόγια που όταν τα άκουγε ο κύριος προϊστάμενος χλώμιαζε λίγο ακόμα, ασφυκτιούσε λίγο περισσότερο, τα μαλλιά του σηκώνονταν ολόρθα στο κεφάλι του και κυλούσαν στην πλάτη του φριχτοί ιδρώτες αγωνίας. Την πρώτη μέρα έχασε μισό κιλό. Τη βδομάδα που ακολούθησε, πέρα από το γεγονός ότι άρχισε να λιώνει σαν το βούτυρο, απόκτησε τη συνήθεια να τρώει τη σούπα του με το πιρούνι και να χαιρετάει στρατιωτικά τους τροχονόμους. Στην αρχή της δεύτερης βδομάδας, ένα ασθενοφόρο ήρθε και τον πήρε από το σπίτι του και τον πήγε σ ένα σανατόριο.

Ο Ντυτιγέλ, απελευθερωμένος από την τυραννία του κυρίου Λεκυγιέ, μπόρεσε να επανέλθει στην αγαπημένη του φράση : “Αναφερόμενος εις την από τις τόσες τρέχοντος...” Ωστόσο δεν ήταν ικανοποιημένος. Υπήρχε μέσα του μια νέα απαίτηση, μια νέα ανάγκη, επιτακτική, που δεν ήταν τίποτα λιγότερο από την ανάγκη να περάσει μέσα από τοίχους. Δίχως αμφιβολία ήταν κάτι που μπορούσε να το κάνει με κάθε άνεση, για παράδειγμα στο σπίτι του, όπως εξάλλου και έκανε. Αλλά ο άνθρωπος που έχει εξαιρετικά χαρίσματα δε μπορεί να ικανοποιείται για πολύ καιρό ασκώντας τα πάνω σ ένα μέτριο αντικείμενο. Το να περνάει κανείς μέσα από τοίχους δε θα μπορούσε εξάλλου να θεωρηθεί αυτοσκοπός. Είναι το σημείο εκκίνησης μιας περιπέτειας, που ζητάει κάποια συνέχεια, κάποια εξέλιξη, και σε τελευταία ανάλυση, κάποια αναγνώριση. Ο Ντυτιγέλ το κατάλαβε πολύ καλά. Ένιωθε μέσα του μια ανάγκη επέκτασης, μια ολοένα και μεγαλύτερη λαχτάρα να ολοκληρωθεί και να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό και μια νοσταλγία που ήταν κάτι σα μια φωνή πίσω από τον τοίχο. Δυστυχώς, του έλειπε ένας στόχος. Αναζήτησε την έμπνευση διαβάζοντας εφημερίδα, ιδιαίτερα τις στήλες της πολιτικής και του αθλητισμού, που του φαίνονταν έντιμες δραστηριότητες αλλά όταν τελικά αντιλήφθηκε ότι δεν πρόσφεραν καμιά διέξοδο στους ανθρώπους που περνάνε μέσα από τοίχους, κατέφυγε στα μικρά νέα που αποδείχτηκαν πλούσια σε ιδέες.

Η πρώτη διάρρηξη στην οποία επιδόθηκε ο Ντυτιγέλ έγινε σε μια μεγάλη τράπεζα της αριστοκρατικής συνοικίας αφού διέσχισε καμιά ντουζίνα τοίχους και φράχτες, μπήκε μέσα σε διάφορα χρηματοκιβώτια, γέμισε τις τσέπες του με χαρτονομίσματα, και, πριν αποσυρθεί, υπέγραψε την κλοπή με κόκκινη κιμωλία, με το ψευδώνυμο Γκαρού – Γκαρού, μια πολύ όμορφη παράφα που φιγουράρισε την άλλη μέρα σ όλες τις εφημερίδες. Μέσα σε μια βδομάδα το όνομα Γκαρού – Γκαρού γνώρισε πρωτοφανή δημοσιότητα. Η συμπάθεια του κοινού ήταν ανεπιφύλαχτα δοσμένη σ αυτόν τον εκπληκτικό διαρρήκτη που κορόιδευε τόσο χαριτωμένα την αστυνομία. Κάθε βράδυ τους υπενθύμιζε την ύπαρξή του με κάποιο καινούριο κατόρθωμα που γινόταν σε βάρος ή κάποιας τράπεζας, ή κάποιου κοσμηματοπωλείου, ή κάποιου πλούσιου ιδιώτη. Στο Παρίσι, όπως και στην επαρχία, δεν υπήρχε καμιά γυναίκα κάπως ονειροπόλα που δεν την έκαιγε ο φλογερός πόθος να δοθεί ψυχή τε και σώματι στον τρομερό Γκαρού – Γκαρού. Μετά την κλοπή του περίφημου διαμαντιού του Μπουρντιγκαλά και τη διάρρηξη της Δημοτικής Πίστεως, που έγιναν την ίδια βδομάδα, ο ενθουσιασμός του πλήθους πήρε διαστάσεις παραληρήματος. Ο υπουργός Εσωτερικών αναγκάστηκε να υποβάλλει την παραίτησή του, παρασύροντας στην πτώση του και τον υπουργό Γενικών Υποθέσεων. Ωστόσο, ο Ντυτιγέλ που είχε γίνει ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στο Παρίσι, εξακολουθούσε να πηγαίνει στο γραφείο του και τ όνομά του ψιθυριζόταν σε σχέση με τους ακαδημαϊκούς φοίνικες. Κάθε πρωί, στο υπουργείο χαίρονταν ν ακούει τα σχόλια που έκαναν οι συνάδελφοί του πάνω στα κατορθώματά του της προηγούμενης. “ Αυτός ο Γκαρού – Γκαρού ” έλεγαν, “ είναι φανταστικός άνθρωπος, υπεράνθρωπος, μεγαλοφυΐα”. Ακούγοντας τέτοιους επαίνους, ο Ντυτιγέλ γινόταν κατακόκκινος από μετριοφροσύνη και, πίσω από το λορνιόν του, το βλέμμα του έλαμπε από φιλική διάθεση κι ευγνωμοσύνη. Μια μέρα αυτή η ατμόσφαιρα συμπάθειας του ενέπνευσε τόση εμπιστοσύνη που πίστεψε ότι δε θα μπορούσε να κρατήσει περισσότερο το μυστικό του. Μ ένα υπόλειμμα δειλίας κοίταξε τους συναδέλφους του που ήταν μαζεμένοι γύρω από μια εφημερίδα που περιέγραφε τη διάρρηξη της Τράπεζας της Γαλλίας, και δήλωσε σεμνά:

“Ξέρετε, εγώ είμαι ο Γκαρού – Γκαρού”. ¨Ενα πελώριο και ατελείωτο γέλιο υποδέχτηκε την ομολογία του Ντυτιγέλ, που μετά απ αυτό απόκτησε το κοροϊδευτικό παρατσούκλι Γκαρού – Γκαρού. Το βράδυ, την ώρα που έφευγε από το υπουργείο, γινόταν αντικείμενο ατέλειωτων πειραγμάτων από μέρους των συναδέλφων του και η ζωή του φαινόταν λιγότερο ωραία.

Μερικές μέρες αργότερα, ο Γκαρού – Γκαρού άφησε να τον πιάσει μια νυχτερινή περίπολος σ ένα κοσμηματοπωλείο στην οδό ντε λα Παί. Είχε βάλει την υπογραφή του πάνω στο ταμείο κι είχε αρχίσει να τραγουδάει ένα τραγούδι ταβερνιάρικο σπάζοντας διάφορες βιτρίνες , μ ένα δοχείο από καθαρό χρυσάφι. Θα του ήταν εύκολο να χαθεί σ ένα τοίχο και να γλιτώσει έτσι από την περίπολο, αλλά όλα δείχνουν ότι ήθελε να συλληφθεί και κατά πάσα πιθανότητα μάλιστα με μοναδικό σκοπό να φέρει σε δύσκολη θέση τους συναδέλφους του που η δυσπιστία τους τον είχε πληγώσει. Αυτοί, πράγματι, ξαφνιάστηκαν πολύ, όταν οι εφημερίδες της επόμενης δημοσίευσαν στην πρώτη σελίδα τη φωτογραφία του Ντυτιγέλ. Μετάνιωσαν πικρά που είχαν παραγνωρίσει υο μεγαλοφυή συνάδελφό τους και του απέδωσαν φόρο τιμής αφήνοντας γενάκι. Μερικοί μάλιστα, παρασυρμένοι απ τις τύψεις και το θαυμασμό, προσπάθησαν να εξασκηθούν στην τέχνη του βουτώντας τα πορτοφόλια ή τα οικογενειακά ρολόγια των φίλων τους και των γνωστών τους.

Ασφαλώς θα πείτε πως το γεγονός ότι είχε αφήσει να τον πιάσει η αστυνομία για να εντυπωσιάσει μερικούς συναδέλφους, δείχνει μεγάλη επιπολαιότητα, ανάξια ενός τόσο εξαιρετικού ανθρώπου, αλλά η φαινομενική αδυναμία της θέλησης δεν παίζει μεγάλο ρόλο σε μια τέτοια απόφαση. Όταν αποφάσισε ν απαρνηθεί την ελευθερία του, ο Ντυτιγέλ πίστευε ότι υποχωρούσε σε μια περήφανη επιθυμία εκδίκησης, ενώ στην πραγματικότητα, ακολουθούσε απλώς το πεπρωμένο του. Για έναν άνθρωπο που περνάει μέσα από τους τοίχους, δε νοείται σταδιοδρομία κάπως προχωρημένη αν δεν έχει δοκιμάσει τουλάχιστον μια φορά τη φυλακή. Όταν ο Ντυτιγέλ μπήκε στο κτήριο της φυλακής, είχε την εντύπωση ότι είχε γίνει το κακομαθημένο παιδί της μοίρας. Το πάχος των τοίχων αποδείχτηκε αληθινή απόλαυση γι αυτόν. Την επόμενη κιόλας απ την κάθειρξή του, οι φύλακες ανακάλυψαν έκπληκτοι ότι ο κρατούμενος είχε βάλει ένα καρφί στον τοίχο του κελιού του απ το οποίο είχε κρεμάσει ένα χρυσό ρολόι που ανήκε στον διευθυντή της φυλακής. Δε μπόρεσε ή δε θέλησε ν αποκαλύψει πώς αυτό το αντικείμενο είχε βρεθεί στην κατοχή του. Το ρολόι επιστράφηκε στον ιδιοκτήτη και την επόμενη ξαναβρέθηκε στο προσκεφάλι του Γκαρού – Γκαρού, μαζί με τον πρώτο τόμο των 3 Σωματοφυλάκων τον οποίο είχε δανειστεί από τη βιβλιοθήκη του διευθυντή. Το προσωπικό της φυλακής ήταν επί ποδός πολέμου. Οι φύλακες εξάλλου παραπονιούνταν ότι άρπαζαν κλωτσιές στα πισινά, η προέλευση των οποίων ήταν ανεξήγητη. Θα λεγε κανείς ότι οι τοίχοι είχαν όχι πια αυτιά, αλλά ποδιά. Ο Γκαρού – Γκαρού ήταν κιόλας μια βδομάδα κρατούμενος, όταν ο διευθυντής της φυλακής, μπαίνοντας ένα πρωί στο γραφείο του, βρήκε στο τραπέζι του το ακόλουθο γράμμα:

“Κύριε Διευθυντά. Αναφερόμενος εις την συζήτησίν μας της 17ης τρέχοντος μηνός ως επίσσης και εις τας γενικάς υμών οδηγίας της 15ης Μαΐου παρελθόντος έτους, λαμβάνω την τιμήν να πληροφορήσω υμάς ότι έχων περατώσει την ανάγνωσιν του δευτέρου τόμου των 3 Σωματοφυλάκων προτίθεμαι να δραπετεύσω απόψε μεταξύ ένδεκα και είκοσι πέντε και ένδεκα και τριανταπέντε. Δεχτείτε, παρακαλώ, κύριε Διευθυντά, τους φιλικούς χαιρετισμούς μου. ΓΚΑΡΟΥ- ΓΚΑΡΟΥ”.

Παρά τη στενή παρακολούθηση της οποίας υπήρξε αντικείμενο, εκείνη τη νύχτα, ο Ντυτιγέλ, δραπέτευσε στις 11:30΄. όταν το επόμενο πρωί έγινε γνωστό, το νέο προκάλεσε παντού τεράστιο ενθουσιασμό. Ωστόσο, έχοντας διαπράξει μια νέα διάρρηξη που ανέβασε τη δημοτικότητά του στο αποκορύφωμά της, ο Ντυτιγέλ δε φαινόταν να νοιάζεται να κρυφτεί και κυκλοφορούσε στη Μονμάρτη δίχως να παίρνει καμία προφύλαξη. Τρεις μέρες μετά την απόδρασή του, συνελήφθη στην οδό Κολενκούρ στο “ Καφενείο του Ονείρου ” , λίγο πριν από το μεσημέρι, καθώς έπινε ένα κρασάκι με μερικούς φίλους.

Τον ξαναπήγαν στη φυλακή και τον κλειδαμπάρωσαν σ ένα σκοτεινό κελί αλλά ο Γκαρού – Γκαρού δραπέτευσε το ίδιο βράδυ και πήγε να κοιμηθεί στο διαμέρισμα του διευθυντή, στο δωμάτιο των ξένων. Το επόμενο πρωί, γύρω στις 9, χτύπησε για να έρθει η καμαριέρα να του φέρει το πρωινό του και άφησε την αστυνομία να τον πιάσει στο κρεβάτι, δίχως να προβάλλει αντίσταση. Έξαλλος ο διευθυντής έβαλε φρουρά στην πόρτα του κελλιού του και διέταξε να του δίνουν μόνο ψωμί. Γύρω στο μεσημέρι ο κρατούμενος πήγε να φάει σ ένα εστιατόριο κοντά στη φυλακή, και, αφού ήπιε τον καφέ του, τηλεφώνησε στο διευθυντή.

-Εμπρός! Κύριε διευθυντά, με συγχωρείτε πολύ, αλλά καθώς έβγαινα ξέχασα να πάρω το πορτοφόλι σας, κι έτσι βρέθηκα στο εστιατόριο δίχως λεφτά. Θα είχατε την καλοσύνη να στείλετε κάποιον να πληρώσει το λογαριασμό;

Ο διευθυντής έτρεξε αυτοπροσώπως και παραφέρθηκε σε σημείο να ξεστομίσει φοβέρες και βλαστήμιες. Πληγωμένος στον εγωισμό του, ο Ντυτιγέλ δραπέτευσε την επόμενη νύχτα για να μην ξαναγυρίσει ποτέ πια. Αυτή τη φορά πήρε την προφύλαξή του να ξυρίσει το μαύρο γενάκι του και αντικατέστησε το λαρνιόν του με γυαλιά με σκελετό από ταρταρούγα. ένα κασκέτο, ένα σακάκι με μεγάλα καρώ κι ένα παντελόνι γκολφ συμπλήρωσαν τη μεταμόρφωσή του. Εγκαταστάθηκε σ ένα διαμερισματάκι στη λεωφόρο Ζινό, όπου, ήδη πριν από την πρώτη του σύλληψη, είχε μεταφέρει ένα μέρος από τα έπιπλά του και τα αντικείμενα που αγαπούσε. Ο θόρυβος της φήμης του είχε αρχίσει νατον κουράζει και, από τότε που είχε κάνει στη φυλακή, αντιμετώπιζε με κάποια αδιαφορία την ευχαρίστηση να περνάει μέσα από τους τοίχους. Οι πιο χοντροί, οι πιο απόρθητοι, του φαινόταν τώρα σαν απλά παραβάν, και ονειρευόταν να χωθεί στην καρδιά κάποιας συμπαγούς πυραμίδας. Ενώ ωρίμαζε μέσα του το σχέδιο ενός ταξιδιού στην Αίγυπτο, ζούσε μια πολύ ήσυχη ζωή, μοιρασμένη ανάμεσα στην συλλογή των γραμματοσήμων του, τον κινηματογράφο, και μεγάλους περιπάτους στη Μονμάρτη. Η μεταμόρφωσή του ήταν τόσο πλήρης, που περνούσε, άτριχος, με τα γυαλιά του από ταρταρούγα, δίπλα από τους καλύτερούς του φίλους, δίχως να τον αναγνωρίζουν. Μόνο ο ζωγράφος Ζαν Πωλ, από τον οποίο ποτέ δεν ξέφευγε καμιά αλλαγή στη φυσιογνωμία κάποιου παλιού γείτονα, είχε τελικά ανακαλύψει την πραγματική του ταυτότητα. Ένα πρωί που τρακάρισε τον Ντυτιγέλ στη γωνία της οδού Αμπρεβουάρ, δεν κρατήθηκε και του είπε στο μάγκικο ιδίωμά του :

-Βλέπω ότι το παίζεις λιμοκοντόρος για να μη σε μυριστούν οι μπάτσοι.

-Α! μουρμούρισε ο Ντυτιγέλ, με γνώρισες.

Το επεισόδιο τον ανησύχησε κι αποφάσισε να επισπεύσει την αναχώρησή του για την Αίγυπτο. Το ίδιο όμως απόγευμα ερωτεύτηκε μια ξανθιά καλλονή που είχε συναντήσει δυο φορές μέσα σ ένα τέταρτο στην οδό Λεπίκ. Τον έκανε να ξεχάσει επιτόπου τη συλλογή του και την Αίγυπτο και τις Πυραμίδες. Από τη μεριά της η ξανθιά του είχε ρίξει ένα βλέμμα γεμάτο ενδιαφέρον. Τίποτα δε μιλάει στη φαντασία των σημερινών γυναικών όσο τα παντελόνια γκολφ και τα γυαλιά με σκελετό από ταρταρούγα. Θυμίζουν παραγωγό κινηματογράφου και σε κάνουν να ονειρεύεσαι κοκτέιλ και νύχτες στην Καλιφόρνια. Δυστυχώς, η καλλονή, όπως πληροφορήθηκε ο Ντυτιγέλ από τον Ζαν Πωλ, ήταν παντρεμένη μ ένα σκληρό και ζηλιάρη άντρα. Ο καχύποπτος αυτός σύζυγος, που εξάλλου ζούσε τη ζωή του, παρατούσε καθημερινά τη γυναίκα του ανάμεσα στις δέκα το βράδυ και τις τέσσερις το πρωί, μόνο που πριν βγει, έπαιρνε την προφύλαξη να την κλειδαμπαρώνει στο δωμάτιό της, κλείνοντας ακόμα και τα παράθυρα με αλυσίδες. Στη διάρκεια της μέρας, την επιτηρούσε στενά, φτάνοντας μάλιστα ακόμα και στο σημείο να την παρακολουθεί στους δρόμους της Μονμάρτης.

-Πάντα έτοιμος για καυγά, ξέρεις. Από κείνους τους αλήτες που δεν ανέχεται να κοιτάζει κανένας άλλος τη δική του γυναίκα.

Αλλά αυτή η προειδοποίηση του Ζαν Πωλ είχε σα μοναδικό αποτέλεσμα να ενθουσιάσει τον Ντυτιγέλ. Την άλλη μέρα, συναντώντας την κοπέλα στην οδό Τολοζέ, τόλμησε να την ακολουθήσει σ ένα γαλακτοπωλείο όπου ενώ εκείνη περίμενε να την εξυπηρετήσουν, της είπε ότ την αγαπούσε ευλαβικά, κι ότι ήξερε τα πάντα: για τον κακό σύζυγο, για την κλειδαμπαρωμένη πόρτα, και για τα παντζούρια με τις αλυσίδες, αλλά κι ότι θα ερχόταν το ίδιο βράδυ στο δωμάτιό της. Η ξανθιά κοκκίνισε, το δοχείο με το γάλα άρχισε να τρέμει στα χέρια της και, με τα μάτια υγρά από τρυφερότητα, αναστέναξε αδύναμα: “Αλίμονο! Κύριε, είναι αδύνατον”.

Το βράδυ της εξαίσιας εκείνης μέρας, γύρω στις δέκα. Ο Ντυτιγέλ παραμόνευε στην οδό Νορβέν και επιτηρούσε ένα χοντρό τοίχο κήπου, πίσω από τον οποίο βρισκόταν ένα μικρό σπίτι, που μόνο ο ανεμοδείκτης και η καμινάδα του φαινόταν απέξω. Μια πόρτα άνοιξε μέσα στον τοίχο, κι ένας άντρας, αφού κλείδωσε προσεχτικά πίσω του, κατηφόρισε πρός τη λεωφόρο Ζινό. Ο Ντυτιγέλ περίμενε μέχρι να τον δει να εξαφανίζεται, πολύ μακριά στη στροφή της κατηφόρας, και μέτρησε ακόμα μέχρι το δέκα. Έπειτα, παίρνοντας φόρα, μπήκε στον τοίχο με ζωηρό βήμα, και αφού διέσχισε, τρέχοντας τα εμπόδια, όρμησε στο δωμάτιο της όμορφης φυλακισμένης. Τον υποδέχτηκε με μεθυστικά φιλιά κι αγαπήθηκαν μέχρι πολύ αργά.

Την άλλη μέρα, ο Ντυτιγέλ είχε ενοχλήσεις από πολύ οξείς πονοκεφάλους αλλά δεν έδωσε προσοχή και δε σκόπευε για μια τόσο ασήμαντη αιτία να χάσει το ραντεβού του. Ωστόσο, έχοντας κατά τύχη ανακαλύψει κάτι χάπια σκόρπια σ ένα συρτάρι, ήπιε ένα το πρωί κι ένα το απόγευμα. Το βράδυ ο πονοκέφαλός του είχε υποχωρήσει σε υποφερτά όρια και ο ενθουσιασμός τον έκανε να τον ξεχάσει. Η κοπέλα τον περίμενε με μια ανυπομονησία που οφειλόταν στις αναμνήσεις της προηγούμενης κι αγαπηθήκαν εκείνη τη νύχτα, μέχρι τις τρεις το πρωί. Όταν ο Ντυτιγέλ έφυγε, καθώς διέσχιζε τους φράχτες και τους τοίχους των σπιτιών, είχε την εντύπωση ότι ένιωσε καθαρά την αίσθηση κάποιας αντίστασης. Του φαινόταν ότι κινιόταν σε μια ύλη ακόμα ρευστή, αλλά που πύκνωνε κι έπηζε με την κάθε του προσπάθεια. Έχοντας καταφέρει να εισχωρήσει ολόκληρος μέσα στον τοίχο, αντιλήφθηκε ότι δεν προχωρούσε πια και θυμήθηκε με τρόμο τα δύο χάπια που είχε πάρει στη διάρκεια της μέρας. Τα χάπια αυτά, που νόμιζε ότι ήταν ασπιρίνες, περιείχαν στην πραγματικότητα σκόνη από τετραβαλεντική πιρέτα που του είχε δώσει ο γιατρός τον προηγούμενο χρόνο. Η επίδραση του φαρμάκου σε συνδυασμό με την πρόσφατη εντατική του δραστηριότητα, εκδηλωνόταν ξαφνικά.

Ο Ντυτιγέλ ήταν σα μαρμαρωμένος στο εσωτερικό του τοίχου. Κι εκεί βρίσκεται ακόμα σήμερα, ενσωματωμένος στην πέτρα. Οι νυχτοπερπατητές που κατεβαίνουν την οδό Νορβέν την ώρα που κοπάζει ο θόρυβος του Παρισιού, ακούνε μια υπόκωφη φωνή που μοιάζει να έρχεται από το υπερπέραν και που νομίζουν ότι είναι ο άνεμος που φυσά στα σταυροδρόμια του Λόφου. Είναι ο Γκαρού – Γκαρού Ντυτιγέλ που θρηνεί το τέλος της ένδοξης καριέρας του και τους πολύ σύντομους έρωτές του. Μερικές νύχτες του χειμώνα, τυχαίνει ο ζωγράφος Ζαν Πωλ, να ξεκρεμάσει την κιθάρα του και να κάνει μια βόλτα μέχρι την ηχηρή μοναξιά της οδού Νορβέν για να παρηγορήσει μ ένα τραγούδι το δύστυχο φυλακισμένο, και οι νότες, που πετάνε από τα μουδιασμένα δάχτυλά του, μπαίνουν στην καρδιά της πέτρας σα στάλες από φεγγαρόφωτο.