ησυχία. Περάσαμε το ποτάμι. Πάει. Είναι αλλού αυτό κι αλλού εμείς. Ήταν η λέξη ακόμη. Η λέξη που έκανε τη διαφορά. Που έκανε την απόσταση. Που άλλαξε θέση σ όλα. Άλλαξε τον ορισμό της θέσης, γιατί η θέληση είχε σαφέστατα προηγηθεί. Θέληση σα συγνεφιασμένο σύννεφο. Που διαλύθηκε στο πλήρωμα του χρόνου. Στο πλήρωμα του Χρόνου που τα χέρια γεμάτα αναμνήσεις είχε και το νου γεμάτο πληρωμένες κι απλήρωτες ανεκπλήρωτες πεθυμιές, σ αυτό το πλήρωμα ανατέθηκε να φέρει εις πέρας μιαν αποστολή μ ένα χάρτη που τον πήρε ο αέρας. Και μια πυξίδα π ερωτευμένη στροβιλιζόταν σαν εκστασιασμένος δερβίσης. Μες τη συννεφιά. Κι άστρα πουθενά. Κι ο καπετάνιος να διαλογίζεται εν τω μέσω άλλων ομ κυμάτων. Παρ όλα αυτά τα φαινομενικά ανυπέρβλητα εμπόδια το ταξίδι αρχίνησε κι εκεί ήταν π αρχίνησε και το πανηγύρι. -συγνώμη μήπως είμαστε στο μέρος που ψάχνουμε; και άλλα τραγελαφικά. Γιατί σε τέτοιου είδους ερωτήσεις δεν απαντούν τ αρμυρίκια ούτε οι θαλάσσιες χελώνες και δη οι νεογέννητες. Ούτε οι γλάροι, μήτε τα δελφίνια κι ακόμη περισσότερο οι γοργόνες με τα ξέμπλεκα μαλλιά π έχουν το νου στο σορολόπ κι όλο κάτι πριγκιπόπουλα ονειρεύονται και δεν καταδέχονται ούτε ν ακούσουν, μήτε ν αποκριθούν. Κι από τα 40 κύματα φτάσανε στα 400 στα 4000 στα 400000 κύματα. Άμα ο ποιητής πει πως κάναν το γύρο της γης για να ξαναγυρίσουν στο ίδιο το σημείο θα είναι λάθος ή σωστό; αλλά δε συνέβη ούτ αυτό. Έστω να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη σαν άλλοι Αχαιοί με μια απατηλή νίκη στ αμπάρι. Όχι, ταξίδευαν και ταξίδευαν μέχρι που συνάντησαν το πλήρωμα του χρόνου π έκπληκτο σαν τους αντίκρισε είπε. -ταξιδεύετε ακόμη; ακόμη και για πάντα ίσως του είπαν. Μα γιατί γιατί; διότι μεταξύ αιτίας κι αφορμής επήλθε ρήξη κι έμείς διαλέξαμε. Άντε γεια πλήρωμα του χρόνου είπε το πλήρωμα του Χρόνου και συνέχισε αμέριμνα το ταξίδι του. Μήπως όμως είχε ήδη εκπληρώσει το σκοπό του; ποιος το ξέρει; νάτο εδώ ν το, πουν το; άφαντο.
άφαντο κι αφανές σαν το φεγγάρι σήμερα... κι εκεί στα γαλάζια βουνά ποια ψυχή τραγουδά; είπα σαν άκουσα αυτό το τραγούδι αχ πνοή θα γενώ να πετώ στα γαλάζια βουνά, τραγούδι φλογέρας...με χωρίς έννοιες, με χωρίς σταματημό. Πεζή πήρα το δρόμο του πηγαιμού, πετώντας θε να γυρίσω. Σαν αυτό το πρωινό πουλί, το πρωινό τ άστρο που παιχνιδιάρικα θα στραφταλίσει σ έναν ανέγγιχτο ουρανό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου