Στο στοιχειωμένο πύργο..

Σ ένα δυσπρόσιτο σημείο του πλανήτη, σε μια κορφή, πλάι σ ένα γκρεμνό, ορθώνεται το στοιχειωμένο σπίτι, πύργος σωστός είναι θαρρώ. Πόρτες που κλείνουν με θόρυβο,. φωνές, ουρλιαχτά, ένα σπασμένο φεγγάρι σα δρεπάνι κόβει του Ιούνη το κεφάλι και κατρακυλά χλωμό, ξανθό στις σκάλες από τον πύργο τον ψηλό μέχρι την είσοδο. Όμως ακόμα δε θα ξεψυχήσει κι ακέφαλος παραπατά στα δωμάτια, με εγγαστρίμυθου φωνή τραγουδάει κι απ τη φωνή νυχτερίδες αλαφιάζονται και πετούν, ένα σκοτεινό μεταξένιο πέπλο ξεδιπλώνεται σα μαγικό μαντίλι ταχυδακτυλουργού και χάνεται πέρα μακριά. Χλωμή πριγκίπισσα με δάκτυλο τσιμπημένο σωριασμένη σε πολυτελή στρωσίδια φερμένα από μακρινές χώρες, φτιαγμένα από τα χέρια αινιγματικών γυναικών με κλειδωμένες καρδιές αφιερωμένες σε θύμησες αλλόκοτες. Στους απέραντους διαδρόμους τα βιτρώ χορεύουν παλιούς ευρωπαϊκούς χορούς μιας εποχής που η σύνεση είχε θέση μόνο στα λόγια. Των προγόνων τα φαντάσματα βγαίνουν από τους πίνακες ζωγραφικής και χαριεντίζονται με ευγένεια κι αβροφροσύνη, μπήγοντας πότε πότε ένα μαχαίρι σε κάποια πλάτη, πυροβολώντας ανενδοίαστα ένα παλιό εχθρό και συνεχίζοντας ένα μισοτελειωμένο ρεβεγιόν στη σάλα με τους καλυμμένους πολυελαίους και το σκονισμένο παρκέ, Στην βιβλιοθήκη, ένα δάσος βιβλίων φυλλορροεί ζωντανεύοντας παλιούς και νέους χρησμούς. Στις κουζίνες νταβαντούρι' άμυαλες τροφαντές καμαριέρες κι ο λιπόσαρκος μπάτλερ ανακαλύπτουν την ευδαιμονία σ ένα παιχνίδι τυφλόμυγας. Άυπνος, μελαγχολικός ο οικοδεσπότης αποχαιρετά την εικονική του πραγματικότητα, κλείνει το παράθυρο των ψευδαισθήσεων και κουρνιασμένος σε μια παλιά μπερζέρα αφήνεται αμαχητί στη νέα μέρα. Φως μες από το  το γκριζωπό τζάμι  σα συννεφιασμένη λίμνη, ασημένια παιχνιδίσματα του νερού και τ ονείρου πιτσιλάν το δωμάτιο. Σε μια φθαρμένη, γηραιά πολυκατοικία,  ο χρόνος κι η στιγμή τα μέσα έξω βγάζουν'  ανθούν και πάλι απ την αρχή και σιγοψιθυρίζουν, παλιές μπαλάντες που κλαιν κι υπενθυμίζουν, ακόμα εδώ, πάλι, σήμερα, τώρα. Σκληροπυρηνικές μπαλάντες έρωτα αδίστακτου.