με πονάει το καλοκαίρι. που ρχεται μ αυτή την επίμονη γλύκα που με παρασέρνει σε πανζουρλισμό.
Πανζουρλίζομαι, καίγομαι και ποτέ δε μετανιώνω
Μετανιώνω που δε μετανιώνω
μα δεν αλλάζει αυτό
δεν αλλάζει το καλοκαίρι
φωτιές παντού
και τ ανεπίτρεπτο γίνεται εφικτό
τ ασήμαντο σημαντικό
το φτωχό πλούσιο.
το καλοκαίρι είναι ένα αίνιγμα
είναι αυτή θάλασσα που θα φέρει ένα όνειρο λες
θάλασσα μοιραία που σε κοιτά και χαμογελά.
είναι ο θάνατος μες στα πλατανόφυλλα
ζωηρό πράσινο, πληγώνει τα μάτια
-κοίτα αυτό το χρώμα, αυτό το φως!
κάνει την παρουσία αναμενόμενη
την απουσία επώδυνη.
καλοκαίρι
σ ένα καλούπι που σπα η ζωή και τρέχει
χαρταετοί λέξεων παίζουν με το μελτέμι...
always the summers are slipping away
ΑπάντησηΔιαγραφήfind me a way of making it stay...