ρεμβασμός

 

Νοεμβριάτικες συννεφιές. Νοεμβριάτικες βροχές. Οι καβαλλάρηδες της βροχής με τα συνεφέννια τους άλογα τρέχουν στον ουρανό μέχρι να βαφτούν οι οπλές στα πορφυρά και τα λιλά μιας μαγευτικής δύσης που διαπερνά τα σύννεφα και τα χρωματίζει όλα με τη δική της παλέτα. 

Πάλι το μακριά και το κοντά χάνονται στη σχετικότητα του σούρουπου.

Πάλι το εδώ και το εκεί είναι σε σημείο τομής.

Έτσι, για μια φευγαλαία στιγμή. 

Καθόμουν στην κουζίνα και σ έβλεπα να φτιάχνεις τον καφέ. δυο φλυτζάνια στον πάγκο. Με κοίταξες και χαμογέλασες. Μ΄ αγκάλιασες, με φίλησες.

Αυτό ήταν.

Βράδιασε.

  

last call

 

αποστασιοποίηση.

ένα βήμα πίσω. λίγος χώρος περισσότερος, λίγος αέρας περισσότερος. λίγη θέα. πολλή θέα. όλα λάμπουν. τα κατάφερε η βροχή, η βροχούλα. 

νοτισμένες παραλίες του νου απλώνονται. θαμπές. στο ξεψύχημα τ΄ Οκτώβρη. περισυλλογή. και σε αντιδιαστολή, ξενοιασιά.

ωραίος ο καναπές, με ψηλά μπράτσα, βολεύει για χουζούρεμα. για κούρνιαγμα. παπλωματάκι, μμμ, αυτά είναι!

καμπυλωτή τζαμαρία κι η πόλη απλωμένη, κεντημένη με φώτα. η θάλασσα αστράφτει μπλε φεγγάρι. 

σαν κοιτάξεις αλλού, να ένας πονηρός καθρέφτης σου στέλνει όλη την εικόνα ξανά. γίνεται το δωμάτιο ουρανός. 

έλα, όμως, που οι δρόμοι με τη μαγνητική τους γοητεία σε καλούν να βγεις έξω, κάπου να τρυπώσεις, κάπου να ατακτέψεις, κάπου να ξεχαστείς. 

αποστασιοποίηση να λέγαμε.

η μουσική βάζει οδικά σήματα στη μεγάλη της νύχτας λεωφόρο. 

επιλογές...

δικαίωμα

 πατατράκ, μπαμ μπουμ, Χουντίνι.

η ζωή είναι τόσο δα μικρή

μόνο η αγάπη είναι μεγάλη

λίγη γη, λίγη θάλασσα

 το βόλεμα και το ξεβόλεμα

ένα βήμα πιο κοντά,

πιο κοντά,

σιμά,

στο όπου.

βλέπεις το ωραίο είναι λίγο

 να παραμερίζουμε τον εαυτό μας -χωρίς να χάνουμε κάτι από την υπόστασή μας

ή και πολύ.

άνεση.

έκφραση.

ελευθερία.

αυτά δεν προασπιζόμαστε άλλωστε;

αυτό.

κυλάει ο Οκτώβρης. κυλάει ζεστός, ήσυχος και τρυφερός.

je te veux

c'est magnifique

αζναβούρ

 πόνος πόνος πόνος πόνος πόνος πόνος πόνος πόνος πόνος πόνος πόνος πόνος πόνος πόνος πόνος πόνος

πόσες φορές μπορεί να γραφτεί

δε φτάνουν

ψέμα, αδικία, θυμός, οργή, μίσος, μανία, εκδίκηση, τιμωρία.

πείνα. που θρέφεται από πείνα. 

λιμός.

ικανοποίηση μηδέν.

προβλήματα για δυνατούς λύτες.

κάτι ζεστό και τρυφερό, κάτι ανιδιοτελές, δοτικό, πλάι μου, μου μεταφέρει σιωπηλά "δες το αλλιώς".

θα πάρω τα πράματα στα χέρια μου, θα δουλέψω εγώ τις καταστάσεις, θα εκφράσω αυτά που έχω στο νου μου, θα ζητήσω αυτά που θέλω, θα γευτώ αυτοπροσώπως το φαγί της ευτυχίας, θα είμαι εκεί που πρέπει.

χτες ήταν ένα ωραίο απόγευμα.

ωραίο και παράδοξο.

όπως όλα τα ωραία.

μέχρι αργά τη νύχτα.

υπέροχο.

τροφή για σκέψη.

largo appassionato

 

 

ε μα! αυτό το καλοκαίρι θέλει να πάρει το παιχνίδι στην παράταση!

γέλια

αφού μας ξεροτηγάνισε, τώρα μας λέει η ζωή είναι ένα περαστικό κάτι, συμπληρώστε το κενό.

είναι και το Σαββατάκι, μεσημεράκι ακόμη, νωχελικό και βαριεστημένο, λιόλουστο και ζεστό, δεν νοιάζεται, έχει όλο το χρόνο και μια Κυριακή ν΄ακολουθεί. χαλαρά αργολικνίζεται. 

βρε ό,τι και να γίνει δε θα σταματήσω να έχω την ακαμάχητη ροπή προς κάποιους πόλους. 

στραβόξυλο.

ιδιοτροπία.

αυτή η υβριδική ευτυχία εκπορευμένη από μια δόση ήλιο, μια νηνεμία και μια αίσθηση του πορεύεσθαι άνευ τελειωμού. 

θερμά κύματα, αρωματικά, συναντήσεις, απομακρύνσεις, πλησιάσματα, ισορροπώντας στην ουρά της καλοκαιρίας.

αφήνωντας τ΄απογεματάκι να κυλήσει, ο καθένας με το δικό του μοναδικό τρόπο.

για καλύτερα.

σε πεθύμησα.

ζεν

 

Φιλάρεσκες Οκτωβριάτικες νύχτες. Με το βέλο τους και τις βροχερές βόλτες τους και τ΄ άστρα να γίνονται στάλες. Απομεινάρια καλοκαιριού στις τσέπες από ένα παζλ που αργά φτιάχτηκε και γρήγορα χαλάστηκε. Σκόρπιες αναμνήσεις, υποσχέσεις, παιχνίδια πόνου, ειρωνεία, πόλεμος, θυσία, νίκη ή ήττα; Ακόμη Οκτώβρης. Μαζεύουμε λωτούς. Περιμένουμε να ωριμάσουν και μετά θα μπορούμε να πούμε ξεχαστήκαμε. Όχι όπως προβλεπόταν σε μια καλοκαιρινή ακρογιαλιά με καθηλωτική ζέστη. Αλλιώς.

Και κυδώνια. Ζεστό φαΐ στο πιάτο. Αγάπη.

Αγάπη, αγάπη μου, αγάπη.

Πλατύσκαλο, πρωτόσκαλο, ό,τι.

αγριόχορτο αγκρρρρ

ημικύκλια, τόξα, γέφυρες. 

γέφυρες.

συνδέσεις.

ορατές και αόρατες. συνδέσεις.

πραγματικές ή ανύπαρκτες.

αν υποθέσουμε πως το φανταστικές ανήκει, ίσως, και στη σφαίρα του εν μέρει αληθούς.

πρέπει να φύγω τώρα.

αναδύθηκα μέσα από μια θάλασσα στο χρώμα του βινύλιου.

νύχτα.

βγήκα έξω κι έτρεξα.

πλάι στη θάλασσα.

ελευθερία.

αυτή η θάλασσα. 

μια γάτα στο δρόμο.

στο πεζούλι του μουσείου.

εκμυστηρεύσεις.

λίγο παραπέρα ένα σκύλος ξαντεριασμένος καταμεσής του δρόμου.

παρασυρμένος από λεωφορείο.

θρηνεί η κυρά του.

όλοι απορούμε.

μικρά ατυχή συμβάντα.

κλέφτης στο σπίτι.

ο συναγερμός κλειστός.

δολιοφθορά.

κλέφτης στο σπίτι.

"επ! στάσου μια στιγμή.

για πού το βαλες;

στάσου μια στιγμή".

"ήρθα να πάρω ένα σωσίβιο.

θέλω να πάω για μπάνιο".

"και γιατί δε το ζητάς;

πάρε και βατραχοπέδιλα και ένα ζευγάρι γυαλιά

να μη δακρύζουν τα ματάκια σου".

και άει στο καλό.

ήταν τόσο εύκολο πια.

φθινοπωρινά μπάνια.

καλά κρατούν οι ζέστες.

και μέρα και νύχτα, ωραία είναι.

πετώντας

 όλα καλά κι όλα ωραία. ωπ. λίγο χώρο παρακαλώ; λίγο χώρο σε στυλ κρατάμε αποστάσεις, εντάξει; 

ν ανασαίνουμε όλοι λίγο πιο χαλαρά. α μα δεν τρώγομαι, ναι, οκ, το ξέρω.

Πάμε πάλι στους χαιρετισμούς και στο περίφημο "τι συμβαίνετε;" που έλεγε ο ξάδελφός μου - μακαρίτης πια- συνδυάζοντας τι " τι κάνετε" με το " τι συμβαίνει"

αυτά με τον ξάδελφο.

Πάμε παραπέρα. 

χτες άκουγα το τραγουδάκι Lynyrd Skynyrd Free Bird

If I leave here tomorrow

Would you still remember me? 

Δε θα ξεχνάω καθόλου να σε θυμάμαι. Έγραφα την Τετάρτη 16.9

Την προπερασμένη Κυριακή 13.9 μετά από πέρα δώθε βόλτα στο όπου να ναι κατέληξα σε ένα συνοικιακό καφενεδάκι. Ένα ποτήρι κρασί και κάποιες υποψίες του τύπου "θα βρέξει;" "μπα."

Εκεί συνάντησα και τον Α. Α! αναφώνησα. Α αναφώνησα αλλά Ωχ σκέφτηκα. Ποιος είναι αυτός ο άγνωστος άνθρωπος αναρωτιόταν το μυαλό μου. Καλά, θα πει κάποιος, δε έχεις και τόσο οπότε τι αναρωτιέσαι. Το θέμα μου ήταν ότι ο Α δεν ήταν ο Α που ήξερα. Αυτό συμβαίνει στους ανθρώπους - όχι όλους- με το πέρασμα του χρόνου. Μα αυτό δεν ήταν πέρασμα του χρόνου. Αυτό ήταν πέρασε η αμαξοστοιχία κι απέμεινε κάτι; Ποιος να το ξέρει.

Θα πει κάποιος κι εσύ μια χαρά χάλια είσαι. Αλλά δε μιλάμε για μένα.

Τώρα μιλάμε για τον Α. Αυτόν τον Α που ξέρω εγώ, όπως τον ξέρω, πιθανότατα από μια γωνία του εαυτού του μόνο αλλά ας είναι.

Η γνωριμία μας χάνεται στο χρόνο. Καλό ε; Στ αλήθεια δε θυμάμαι πότε τον γνώρισα. Μέναμε στην ίδια γειτονιά και θυμάμαι αμυδρά να είμαι παιδί κι αυτός μεγάλος να χαρχαλεύει μια μηχανή. Μητέρα τρομερή και φοβερή, εξολοκλήρου αποφασισμένη να κάνει τα παιδιά της, τον αριθμό δύο και αγόρια να διαπρέψουν στην κοινωνία μέσω της ιατρικής. Όπερ και εγένετο. Μεγάλη επιτυχία. Επιφανείς πολίτες, όχι αστεία. Υπάκουοι, όπως αρμόζει στες προσταγές της μητρός. Σχέσεις και σχέσεις. 

Υφάκι, "αρέσω παιδί μου, αρέσω". Λυγερός και ολίγον "ποιητικός". Και στα καθώς πρέπει καθώς πρέπει και στα ξεσαλώματα ξεσαλωμένος. Ανησυχίες, σωρός. Κι ένα αίσθημα δικαίου, θα λέγαμε; Ίσως. Και μια ακόρεστη διάθεση για ενασχόληση με τα "κοινά". 

Και πώς τα ξέρω όλ αυτά;

Ε, έτυχε ο εν λόγω άνθρωπος να έχει σχέση με μια φίλη. Τώρα, η ίδια λέει ότι αυτό συνέβη τον καιρό του Νώε, αλλά αν δεν ήτο ο Νώε σιγά μην είμασταν κι εμείς εδώ να λέμε ιστορίες.

Δεν ευόδωσε η σχέση. Παρείσφρησε ένα ατύχημα με τραγική συνέπεια την απώλεια όρασης από το ένα μάτι του εν λόγω άνδρα με επακόλουθο να καταλογίσει το όλο περιστατικό στη φίλη μου και να πάει η σχέση καλλιά της. 

Άριστος επαγγελματίας με ευαισθησία. Βρεθήκαμε κάποια στιγμή αργότερα. Είχε ήδη παντρευτεί μια συμπαθή εκπαιδευτικό, οικογένεια κλπ. Δε φαινόταν, όμως, να του ταιριάζει και τόσο το κουστουμάκι. Είχε εκείνο το υπεροπτικό υφάκι "τα έχω όλα υπό έλεγχο" που στην τελική τι να σημαίνει, ποιος ξέρει.

Βρεθήκαμε εκείνη την εποχή να έχουμε κρασάρει - αχ τι λέξη κι αυτή! μη το ζορίζουμε, απλά είχαμε ολίγον γοητευτεί κι οι δύο, κι αυτός κι εγώ - με ένα κοινό φίλο του οποίου η ταραχώδης ζωή γέμιζε πολυσέλιδο μυθιστόρημα ή έτσι το καταλαβαίναμε εμείς και που μόλις είχε αφιχθεί από εξωτικά κι ονειρεμένα μέρη. Ο Lucky Bastard να τον πούμε. Για τον ίδιο πολλές καθώς πρέπει δεσποινίδες και μετέπειτα κυρίες είχαν άλλο όνομα. Κάτι σε Μαύρη Πανώλη επιεικώς. Ομολογώ, ξέρουν αι κυρίαι - δεσπινίδαι. Ξέρουν. Μας έκανε και τους δύο με τα κρεμμυδάκια. Αλλά κι αυτό δεν είναι του παρόντος.

Γεγονός. Όταν μακρυγορώ, υπεκφεύγω.

Κακό πράμα να πατρεύεται οποιοδήποτε άτομο με οποιοδήποτε άτομο με το σκεπτικό "α! είναι του χεριού μου". Δε συνάδει η εποχή. Και γίνονται τα έκτροπα. Διαζύγιο. Εξωσυζυγική σχέση; Βαρέθηκε η σύζυγος από την επιμελώς φροντισμένη αδιαφορία; Ποιος ξέρει; Οπότε κλασικά πια, με και με χωρίς οικογένεια. Ελευθερία να φαν κι οι κότες. Και τώρα τι; 

Τα πάντα; Ναι, αλλά χωρίς μια πρέζα παρανομία είναι άνοστα; Μμμμμμ.

Ζωή σα να μην υπάρχει αύριο. Όπως όλοι μας, εννοείται. Σιγά μην αφήναμε το καλάμι. Ζούπερ.

Εκεί, το πράμα παρεκτράπηκε. Χμμμ. - στο σημείο αυτό ο σοφιστικέ θεραπευτής τρίβει συλλογισμένος το περιποιημένο γενάκι του και μονολογεί χμμμμ και μετά χμμμμ και λες ωχ ωωωχ ωωωωωχ. 

Η δική μου άποψη είναι ότι η κατάθλιψη του Α ήταν ενορχηστρωμένη. Αυτό θα πει δουλειά, όχι αστεία. Ήθελε ντε και καλά και με το ζόρι να είναι τρελός. Τώρα, αυτό από μόνο του είναι ένα τόσο δα δειγματάκι ότι κάτι δεν πάει καλά. Ε ναι. Αλλά έλεγε τόσο κλισέ τρέλες που εμένα μου ρθε να του πω "Αμάν ρε παιδάκι μου. Από το βιβλίο ψυχιατρικής τα ξεπατίκωσες να μας παλαβώσεις όλους; Οκ σ αγαπάμε κι ας είσαι χάλιας. Μη το ζορίζεις".

Πήγε και σε γιατρούς, πήρε κι όλων των λογιών τα καλούδια που διατίθενται σε φαρμακεία νομιμότατα. Τίποτα.

Και με αυτόν τον ωραίο τρόπο έπαθε τελικά αυτό που τόσο περιπαθώς επιδίωκε. Τζάζεψε με τα όλα του και εθίστηκε και στη χημεία και.

Ωραία τα μετέωρα και.

Ωραία χάλια.

αυθυποβολή. αυθυποβολή.αντικατοπτρισμός. διάθλαση. αγωνία.   

πράματα κάτω από το χαλί. και πώς να ξεδιαλυθούν; εκ θεού; από μόνα τους;

μια ιστορία που ξεχειλώνει, ξεχειλώνει, κρεμάει, ένα χάλι μαύρο. μια βαλίτσα αταξίδευτη που βουρλίζεται σε όλων των κόσμων τους κόσμους. με ή χωρίς τα απαραίτητα για το ταξίδι. άκαρπες σκέψεις που δεν παν πουθενά. δύσκολες καταστάσεις. εντελώς γελοίες, βέβαια, αλλά πολύ δυσχερείς. ανυπόστατα προβλήματα που διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο και άλλα, ουσιαστικά που κανείς δεν ασχολείται μαζί τους.

ένα παιχνίδι εμφυτευμένης αυθυποβολής. "κάντο μόνος σου" παιχνίδι. παραισθησιακό καραβάνι. στο υπολειτουργώ μπλοκάρει κάπως το σύστημα. είναι εκνευριστικό. μου τη δίνει. εντελώς. μου τη δίνει. μου τη σπάει. αυθυποβαλλόμενο αδιέξοδο. η θέση μου. μη χέσω. ευελπιστώ. ν αγαπηθώ από το σύμπαν; λέω. αν κλείσω την πόρτα, θα ναι πια το τέλος. ας κλείσω αυτήν πόρτα. άνθρωποι παίζουν, με παίζουν με την παρουσία τους, με την απουσία τους, με την απόσταση - ωπ. άνθρωποι είναι αυτοί; θέλουν να λέγονται. όπως, ίσως, κι εγώ. και τελικά βγαίνουμε όλοι χαμένοι. 

περιπλανιέμαι. για πόσο; επ αόριστον; κι ανάμεσα πικρές επιβραβεύσεις. πικρές πίκρες. ανταποδοτική εκδίκηση. ένα βήμα είναι. μια αλλαγή πορείας.

και πάμε στα λάθη. χιλιάδες λάθη. λάθη εκτίμησης. λάθη δύναμης. λάθη τακτικής. λάθη. σωρός.

είμαι εδώ και κοιτάω την οθόνη του υπολογιστή. και η συνείδησή μου κοιμάται. Η συνείδηση ποτέ δεν κοιμάται. αλλά τι έχει πέσει για ύπνο και ροχαλίζει; αποστασιοποίηση για καλύτερη θέα. και στο μεσοδιάστημα βρίσκομαι πότε πότε στο εδώ και τώρα. σε μια κάπως ονειρική βερσιόν. το έκανα εγώ αυτό στον εαυτό μου;

όχι βέβαια.

ναι βέβαια.

ήττα και ματαιότητα.

ένα από τα καθρεφτίσματα της ύπαρξης. 

λευτεριά, δύναμη, ευχαρίστηση, ισορροπία, αυτάρκεια. αγάπη; 

αγάπη όχι με χαράκι και υποδείξεις. αυτά είναι ευνουχιστικές μαλακίες. ατέλειωτες μαλακίες.

αισιοδοξώ.

Α. Δ.  χθες το βράδυ βρέθηκε απαγχονισμένος στο σπίτι του.

Cause I'm as free as a bird now

And this bird you cannot change

αξιοπρέπεια. αυτό λέω εγώ. που το σάπιο το κεφάλι μου είναι όπως είναι.

καλό Παράδεισο. 

είμαι καλά, λες, και σε πιστεύω. εσύ ξέρεις.

   

μπουκίτσες

 πάμε για 9 στα 9.

 9 Σεπτέμβρη. ω χοχο. καλά, μιλάμε για τρελές πλάκες που μας κάνει ο εαυτός μας ώρες ώρες και πάντα σε ανύποπτο χρόνο. μια τέτοια συνέβη και σ εμένα τώρα. καλά να πάθω να είμαι τόσο εμπαθής. μετά αρχίζουν οι παρεξηγήσεις και αρχίζει και το γέλιο. ευτράπελο στο ευτράπελο πρέπει ν αρχίσω να το σκέφτομαι σοβαρά πού θα πάει η δουλειά.

περνάω καλά τις τελευταίες μέρες. έκοψα, έραψα, θύμωσα, συγχώρεσα, έκανα τις ακανακατάταξεις μου, απολογισμό μπα, πήρα κάποιες αποφάσεις, εν - τάξει. 

είναι και το βάθος του χρόνου. εμ θα χει κι απ αυτό. δε τη γλιτώνεις. 

είναι και το βάθος της σκέψης. χαίρε βάθος αμέτρητο. 

είναι. 

γέμισε το κεφάλι μου "αύριο", αυτά τα "αύριο" που χάνονται στο ποτέ. αυτά, που λέγονται για να δώσουν μια υπόσχεση, να κρατήσουν μια σπίθα ζωντανή, έτσι τελικά, μόνο για την αίσθηση. μόνο για τη δυνατότητα. αυτό το "αύριο" τροχοπέδη. το δικό σου "αύριο". 

δεν είμαι άνθρωπος του "αύριο". φταίει λες η πολλή γιόγκα; είμαι του εδώ και τώρα.κι ό,τι ήθελε προκύψει. αλλά όσο ζει ο άνθρωπος μαθαίνει. μαθαίνει και παθαίνει ασταμάτητα.

κι ενώ έγινα ένα στάσιμο κύμα σε μαθητεία υπομονής εσύ ξαναέμαθες να ονειρεύεσαι. 

α, λες, ονειρεύομαι!

εύγε.

όπου να ναι θα ναι ώρα να την κάνω, να πάω ένα νυχτερινό περίπατο και θα επανέλθω. 

επανήλθα. ωραία η βόλτα. έρημοι δρόμοι με κηλίδες χρυσές, τα πορτοκαλιά φώτα. 

άμα ξαπλώνεις και σκέφτεσαι κι ο ουρανός ανοίγει, ποιος λόγος ανησυχίας; κανείς.

άμα βιώνεις το απίστευτο, ποιος λόγος να αμφιταλαντεύεσαι; κανείς.

άμα ζυγιάζεις παράταιρα πράματα και βγαίνει ισορροπία, τι καλά.

άμα ενώ σιωπάς, κάποιος σ απαντάει, ε τότε ναι. ναι. ναι.

νεφελώδης η ζωή μου τον τελευταίο καιρό. λίγη ξαστεριά δε βλάπτει. οψόμεθα. 

πολλές αγάπες και φιλιά, ματς μουτς.

αλαμπουρνέζικα

- μια ελεγεία πάνω στην παραπληροφόρηση, τον υπερβάλλοντα ζήλο 

και την παρέμβαση τρίτων σε ξένους μπαξέδες

 ο πολυούχος, η πλατεία, τα σκαλάκια, τα άτομα τον αριθμό 2, η εκ του μακρόθεν συνάντηση, μάλλον μια υποψία θα έλεγα, περνώντας απ τον πεζόδρομο που εφάπτεται με το προαύλιο της εκκλησίας βλέπω μια φιγούρα και λεω μπας; μπας; περνάω απ το περίπτερο με τρόπο και καρδιοχτύπι και φτάνοντας στο απέναντι πεζοδρόμια ρίχνω μια κλεφτή ματιά. εκ του μακρόθεν. 

μια καταστροφή συναντήθηκε με μια άλλη. μια ματιά όλη κι όλη. 

και μετά μες απ αυτή τη σύντομη κοσμοχαλασιά η ζωή ανασαίνει κανονικά, έχει λόγο ύπαρξης και δραστηριοποιείται. 

και λες. μα είναι δυνατόν; να υπάρχει αυτή η δυναμική ανάμεσα σε δυο ανθρώπους; να υπάρχει μια σχέση τόσης ζωτικής σημασίας; μα είναι;

η χαρά, η ελπίδα, ο ενθουσιασμός, η πίστη, το αναπάντεχο, η διαπίστωση, η έκπληξη, ο αναλογισμός.

μεγάλη η ζωή. μεγάλη σαν τις μέρες και τα λεπτά. μεγάλη σα μια στιγμή αμηχανίας. μεγάλη σα μια άλλη στιγμή έντασης, μεγάλη σαν έναν αποχαιρετισμό, μεγάλη σαν ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. τι να την κάνεις την επιείκεια της μέρας, την αταραξία του μεσημεριού, το απροσδιόριστο τ απογευματινό, τη γλύκα της νύχτας,  τι να τα κάνεις; παζλ εκατομμυρίων κομματιών, μπέρδεμα. 

δεν έχω καμμιά στεναχώρια. έχω ταξιδέψει σ αυτή τη χώρα, την εξερεύνησα καλά καλά, εγκαταστάθηκα εκεί για ένα διάστημα, παραλίγο να πάρω και ιθαγένεια αλλά προέκυψαν αναταράξεις συναισθηματικές και ανοδικές και καθοδικές καθότι όπως όλοι ξέρουμε καλά σαν πιάσεις πάτο εκεί και το φτυάρι - δώρο και σκάβε και με τα πολλά και με τα λίγα την άφησα κι έχε γεια.

πόρτες κλειστές, παρατημένα αυτοκίνητα, ληγμένα εισητήρια, λάθος ρούχα στη βαλίτσα.

άδειο πορτοφόλι χωρίς χρήμα ντιπ, χωρίς μια φωτογραφία, χωρίς τίποτα.

δεν είσαι τίποτε, δεν είμαι τίποτε, δεν υπάρχουν ταμπέλες, είμαστε τα πάντα και για πάντα. δεν έχω τίποτα να σου καταλογίσω, είσαι όπως είσαι κι είμαι όπως είμαι. 

πάμε πάμε πάμε και μη ρωτάς πού πάμε!

όχι δε θ αφήσω τίποτα να χαθεί. 

απεταξάμην.

μεσημέρια σε απόλυτη υπερδιέγερση εναλασσόμενα με άλλα σε απόλυτη χαλάρωση και μετά το τίποτα τα πάντα και πάλι. 

είναι τα γεννήματα των νυχτών οι μέρες, όπως τους τραγουδάνε χορεύουν.

είναι και η πολυτέλεια του να έχεις χρόνο και η ραθυμία του θέρους που συμβάλλουν αρκούντως στο ολοκληρωθεί η διαδικασία και ιδού! Αυγουστιάτικοι ελέφαντες στα καλύτερά τους!

 για φέτος οι παραλίες μοιάζουν να έχουν μετακομίσει σ ένα άλλον μακρινό πλανήτη, δεν έχω ιδέα πού. τώρα μόνο μικρές χαμηλές πτήσεις σε πράσινα λιβάδια και παιχνιδίσματα με φύλλα δέντρων. αυτά περί του πνεύματος. οπότε ας πούμε ότι το πνεύμα καλά την έχει, κοτσάνι περνάει και αναψύχεται αενάως.

η σαρξ πάλι ένα χάλι μαύρο. αδύναμος. πολύ αδύναμος. πάρα πολύ αδύναμος και πάρα πολύ έρμαιο των καπρίτσιων της. ο ελέφας καθήμενος και ονειρευόμενος σα να λέμε. αχ καημένη σάρκα. αλλά και πάλι. και πάλι και πάλι και ξανά λέω στον εαυτό μου πως και το πολύπαθο καλό είναι είναι. να το ζήσω κι αυτό. με τις ηλεκτρικές του κενώσεις και τις ηλεκτρικές του καταιγίδες. με τις ερήμους και τις στέπες του, με τις απαιτήσεις του να χτυπάει ο πάθος το ποδάρι στο πάτωμα ενώ είσαι ξαπλωμένη και προσπαθείς να οδεύσεις στην ευλογημένη ανυπαρξία και να τα συνθλίβει όλα και μετά γυμνό καλώδιο που αστράφτει η σκέψη, υψηλής τάσης.να σιγοσφυρίζει δε θα σηκωθείς; θα σηκώθεις και θα με πατήσεις

 άντε να σε πατήσω, να δούμε τι θα γίνει επιτέλους σκέφτομαι. αλλά τ αφήνω να σέρνεται και να σπινθιρίζει να γεμίζει τις νύχτες σπινθήρες και το πρωί που ησυχάζει κατεβαίνω από το κρεβάτι πολύ προσεκτικά και εξαφανίζομαι. φεύγω το σκάω με το σώμα μου απ το σώμα μου με το σώμα μου απ το σώμα σου και κάπου κάπου βρίσκω και το ανέμελο πνεύμα μου κάπου κάπου εκεί, στις σκιές των δέντρων που περιπλανιέται να κυλιστούμε λίγο, για λίγο μόνο και πάλι στο γρασίδι.

αραιός ο αέρας της ανακωχής. λυτρωμός λες μα είναι καημός. ελαφρύς διακριτικός κι επίμονος.

ας είναι. κι έτσι. 

ας είναι όπως είναι.

τώρα είναι μεσημέρι. σε θαλασσινά μονοτάτια η ψυχή ριγά, δροσίζεται με πρίμο αέρι και φουσκωμένο πανί.

μέχρι τ απόγεμα να βαρύνει και πάλι εκεί στη μεγάλη χώρα να γυρίσει, στην Αυγουστιάτικη γη που μεσουρανεί αυτές τις μέρες.

θε ή θα; κάτι για το μέλλον.

άγουρο πρωινό. όλο το βράδυ κοπανιόταν το σπίτι απ τον αέρα. ε, καιρός του να κοπανηθεί κι αυτό. να ζωντανέψει και λιγάκι, να βγάλει ήχους, να ξεσπάσει, να ξεσπαθώσει. καιρός του. Το ακούω προσεκτικά, το αφήνω να τα πει όλα. ευτυχώς. γιατί τώρα ήρθε η ώρα ν αποχωριστούμε. Δυο νύχτες μείναν. Η αποψινή κι η αυριανή.
Έτσι λοιπόν όλα του μιλούν , το καθένα του με το δικό του χαρακτήρα κι ιδιοσυστασία. Οι κουρτίνες ψιθυρίζουν κι ανεμίζουν, παντζούρια και τζαμλίκια κρατούν το κάθ ένα το δικό του τέμπο κι όταν παραζορίζει το πράμα ανοίγουν διάπλατα. θέλουν συνεχή επιτήρηση, έχουν πολύ εκκεντρικό χαρακτήρα. Οι εσωτερικές πόρτες κάνουν μικρές κινήσεις μέχρι να συντονιστούν με όλα τα υπόλοιπα οπότε κάνουν κι αυτές μεγαλοπρεπή ανοίγματα ή κλεισίματα.  Στα πατώματα σιγανομουρμουρητά. πραματάκια χορεύουν με ξενόφερτα λουλούδια και φύλλα που μπαίνουν καθώς τα παράθυρα παραδίνονται στην αιολική πνοή. Τίποτα δε μένει σιωπηλό κι ακίνητο.
Είναι ο άνεμος που τα κρατάει όλα σε διαρκή εγρήγορση. Αυτός ο άνεμος τσιγγάνος που σε πουλάει και σ αγοράζει και περνάει και δεν αφήνει τίποτες όρθιο και φέρνει τα σύγνεφα αλλά όχι τη βροχή. μόνο υποσχέσεις και μπουμπουνητά. και μετά ο ίδιος πάλι μαζεύει τα σκόρπια όνειρα και χάνεται μέσα σ ένα κουρνιαχτό θορύβων και κινητών αντιπερισπασμών.
Ευλογημένος ο άνεμος. Έφτιαξε το ιδανικό σκηνικό, μια μεγάλη φανφάρα, μια μεγάλη ορχήστρα, με γλάστρες απ τα γειτονικά μπαλκόνια να γκρεμίζονται και άλλα, με την απαιτητική του παρουσία που δε ζητάει τίποτε αλλά τα παίρνει όλα και δε χρειάζεται ούτε σημαδεμένη τράπουλα, ούτε φτιαγμένα ζάρια, τίποτα. Ευλογημένος.
Ας ακούγεται αυτός, να συντονίζει τα πάντα κι ας μην ακούγεται η καρδιά μου που χτυπά.
λίγα βήματα, ένα εισιτήριο, ένα πλοίο, αλλαγή πλανήτη.

Δε μ έπαιρνε μαζί του λέω γω καλύτερα κι ας με πήγαινε όπου να ναι. να κάνουμε θερμοδυναμικά ταξίδια ανά τον κόσμο, όλο το χρόνο.

αχ

παρηγορητικές αρλούμπες

μια μέρα μετά την ισημερία
η μέρα αρχίζει να εξασθενίζει και πάλι μετά από το χτες.
και στο σήμερα, λίγα λεπτά λιγότερη, ξαπλωμένη με φλούδες σύννεφα στον ουρανό, νωχελική και θερμή, καλοκαιριάτικη, υπέροχη.
κλείστηκα μέσα. μέσα σε τοίχους, μισόφωτο. το μυαλό μου μου κάνει επαναληπτικές κινήσεις, λούπες, να βρει στη σκέψη τα σημεία, τα κομποδεμένα σημεία που ορίζουν αυτό το άρπαγμα που φορές φορές νοιώθω.
το μαγνητικό τρέχω στο γκρεμνό. τόσες αδυναμίες. τόσες αδυναμίες. πόσες αδυναμίες πια.
ανθρώπινες. ευλογίες και καταστροφές.
ο εαυτός μου κάθεται στο τραπέζι απέναντι και με κοιτάει.
κάνε πως δεν ξέρεις ό,τι ξέρεις και έτσι, νομίζεις, θα ξεφύγεις, νομίζεις.
εμπέδωσε, κατανόησε, συνειδητοποίησε αυτό που ξέρεις και μετά τα λέμε.
ε αυτό κάνω.
τα μεταξωτά βρακιά, μου λέει, γελώντας ειρωνικά, θέλουν επιδέξιους κώλους.
σώπα! τι μεγάλη φιλοσοφία! τα ανεβάσαμε το επίπεδο πάλι.
ίσως όχι, αλλά είναι η πικρή αλήθεια.
αλήθεια; είναι η αλήθεια στ αλήθεια;
μμμ ναι. πόση μπορείς ν αντέξεις;
όλη;
ωραία η αλήθεια αρχίζει από το α και τελειώνει στο α πάλι. χαχα
ας αφήσουμε τις μαλακίες. πρέπει να βγάλω απ το τσαρδί μου ένα σωρό μπίχλα. δεν έχω χρόνο για αμπελοφιλοσοφίες.
ωραία. πάμε πάλι. πόση αλήθεια μπορείς ν αντέξεις;
όλη.
πάμε μπορείς το α;
όχι
το λ;
όχι
το η;
μπα
το θ;
δεν θα τολμούσα;
το ε;
εδώ κάτι γίνεται αλλά υπάρχουν κάποιοι ενδοιασμοί
το ι;
χμμμμ δε λέω
το α, αυτό το άλλο α;
με τίποτα. είναι θέμα αρχής.
ε τότε ποια όλη την αλήθεια θες.

αυτήν την οποία λέει πως δεν είναι για τα με κάποια πράματα. μα μπορώ να τα ποθώ, φαντασιακά, γιατί έτσι εναρμονίζονται με τις νόρμες μου, γίνονται βατά και προσπελάσιμα και βιώσιμα, η τραγική αλήθεια είναι ότι στην πραγματικότητα το φανταστικό με το πραγματικό είναι η μέρα με τη νύχτα.
καλά πας.
θα μείνω στη νύχτα. νύχτα μοναξιά άστρα. αυτά μου ταιριάζουν. και αφήνω τους άλλους να ζουν κουκουρούκου μιάου κι ευτυχισμένοι; και δε μου λείπει τίποτε.
καλά, τώρα σε πίστεψα.
ούτε εγώ δεν πιστεύω τον εαυτό μου. αλλά μπορώ να ελπίζω. λέγε λέγε κάτι θα γίνει.
σαν τι;
θα βρω κι εγώ τη δική μου πραγματικότητα που η σκιά της θα ναι η σωστή φαντασία. θα ταιριάζει το να με τ άλλο.
φέξε μου γλίστρησα.
να κοιτάς που πατάς.
τώρα είναι καλοκαίρι δε πατάω, πετάω.
εντάξει υπάρχουν κι ευτυχισμένοι στον πλανήτη.
ενώ εσύ;
εγώ χαχα, εγώ. ποιο εγώ; αυτό που βλέπω στον καθρέφτη;
ας πούμε.
μου βγάζω τη γλώσσα και μου λέω όλα περνούν.
γεγονός.
φτιάξε ένα λονγκ ντρινκ κι ας τα λόγια.
ωραία πάλι στο πιοτό θα το ρίξουμε;
μπα ένα για τη ζέστα του μεσημεριού.
σωστά. είσαι καλά;
προσπαθώ.
βάστα.

φωσφοροατμίδα

βρέχει βρέχει βρέχει βρέχει βρέχει βρέχει
ο ήχος της βροχής
νύχτα
από πού ήρθε η βροχή αυτή;
απρόσκλητη, με τσαμπουκά, με το έτσι το θέλω.
βροχή μου
είσαι συ;
πέφτεις απ τους ουρανούς και με το τραγούδι σου μου μουρμουράς, βροχή μου
λόγια βραχνά σε παλιά γαλλικά που δεν ξέρεις
παίζεις μια κατέντζα ενός μοναδικού πρωτότυπου κοντσέρτου
με καθηλώνεις.
βρέχει απαλά στο νησί.
χίλιες μικρές στάλες;
μικρές φωνές
παράταιρες κοπαδιαστά πέφτουν ανέμελα παντού.
στην γης, στα καλντρήμια, στις στέγες, στους εξώστες, στην παραλία, στις αμμουδιές, στα δάση, στη θάλασσα, στη γούνα μου.
το παραθύρι κάνει τακ τακ σαν το ξύλινο ποδάρι του γέρου πειρατή που γυρνάει με κεφάλι θολό απ την μπύρα και τις αναμνήσεις. και αντηχάει στα κοιμισμένα σοκάκια σαν τον χρόνο. μετράει βήματα. να πάει πού;
ήρθες τελικά.
το ξερα θα ρθεις
το περίμενα.
το ευχόμουν.
γιατί το κραυγαλέο σου ΟΧΙ ήταν το όχι δε θα σ αφήσω.
και ήρθες.
θα σαι εδώ μέχρι να κλείσουν τα μάτια μου απόψε;
θα σαι δω σαν ξυπνήσω αύριο ή θα χεις γίνει λιακάδα;
νομίζω θα σου άρεσε η λιακάδα. ένα κομμάτι γαλάζιος ουρανός.
νομίζω.
πάει πιο πολύ με το χαμόγελό σου και την ιδιοσυγκρασία σου.
αν και, αν με ρωτούσε κάποιος θα έβαζα για σένα μια χαμηλή πτήση
πάνω από ώριμα στάχυα σε μεγάλες επίπεδες πεδιάδες.
υγρή άμμο σε ψαροχώρι και τις βάρκες μαζεμένες καθώς έρχεται ο χειμώνας.
ένα δέντρο στην αυλή
ένα βιβλίο στο γραφείο
ένας περίπατος στο χωριό, πάνω στο βουνό και στο μυαλό μια μικρή ψαλμωδία.
αλλά αυτά θα τα έλεγα εγώ.
νομίζω πως, τώρα, εσύ, αρκείσαι με μια στάλα γαλάζιο.
το παράθυρο χτυπάει.
μια υπενθύμιση τ αέρα.
ναι
δεν ξεχνώ
να πω ευχαριστώ.
και δε φτάνουν όλα τα λουλούδια του κόσμου δε φτάνουν
να εκφράσουν
άστο.
ας κυλήσει κι αυτό με τη βροχή.
που κόπασε τώρα αλλά θα πάω να ξαπλώσω.
ευχαριστημένη.

ξυπνώντας τα μεσάνυχτα

ΜΑΗΣ
ώριμη Άνοιξη.
ταξιδεύοντας νύχτα με σβηστά φώτα,  με ταχύτητα, πέφτοντας στο αδιέξοδο της Άνοιξης.
μετωπική με απώτερο σκοπό να γκρεμιστεί ο τοίχος κι από κει να πάρει τη σκυτάλη το καλοκαίρι, αγέννητο ακόμη.
αυτή η μικρή μεγάλη διαδρομή 31 ημερών ξεκινάει σήμερα με όλους τους καλούς και τους κακούς οιωνούς. το φεγγάρι σε άνθιση, οι άνεμοι εντάξει, η στάθμη ευδιαθεσίας και μουργέλας στα σωστά επίπεδα, η αναγκαστική απραξία, ηρεμία δουλεμένη με το κύμα και το χρόνο, συλλέγοντας μικρές στρογγυλές πέτρες ηρεμίας   σε αποχρώσεις του λευκού του μπεζ και του γκρι που τοποθετούνται σε ένα ψηφιδωτό υπομονής  κάπου σε ένα νοητό πλανήτη ορατό τις ώρες του βαθιού ονείρου χωρίς ύπνο, ξαπλωμένη.
χτες έγινα θαλασσάκι.
σήμερα, πάλι ψάρι έξω απ το νερό
αύριο ποιος ξέρει;
έγραψα ποιος ξέρεις; άτιμα μηχανήματα. λένε κάποιες αλήθειες; εν τέλει; ω χοχο.
η ζέστη ανεβάζει ένταση και παρασύρει μαζί της κι άλλα σ ένα παιχνίδι " πέτα πια αυτά τα ρημάδια Δεν τα  χρειάζεσαι!!!!"
εγώ πάλι ως υπόδειγμα σωφροσύνης - γκρεμίστηκε κάνα φούρνος; κάνω λίστες με αλφαβητική σειρά των μη χρειωδών. όλα σε τάξη. μετά τις καίω. και τα κρατάω πάλι όλα μην τύχει και.
χορέψαμε σήμερα τον χορό του ενός δευτερολέπτου. έκλεισα τα μάτια μου και πέρασες από πάνω μου και με ξεσήκωσες σ ένα φωτεινό ενσταντανέ. ένα συνταιριασμένο τετ α τετ, μια εναρμονισμένη κίνηση, σε ξέρω, με ξέρεις, κινούμαστε σε άλλους πλανήτες, σε άλλες τροχιές και μια μικρούλα στάλα χρόνου, ίσως η μουσική, ίσως η στιγμή και να που βρισκόμαστε και κάνουμε μία και μοναδική χορευτική φιγούρα, έναν στροβιλισμό και μετά πάλι χανόμαστε ο ένας μακριά απ τον άλλο, ο ένας μέσα στον άλλο, μοναξιά.
κι η μοναξιά αλλάζει. από φθινοπωρινά χνάρια στην παραλία έγινε χειμωνιάτικο αμπέχονο και μετά με την αρχή της άνοιξης επιτακτικό φύσημα που ανοίγει διάπλατα τις τζαμόπορτες και φέρνει τα έξω μέσα και τώρα και τώρα και τώρα;;;;

ένα μέρος του εαυτού μου βρίσκεται σε μια παλιά σκηνοθετική πολυθρόνα με θέα στη θάλασσα και δεν περιμένει τίποτα. είναι κάπου αριστερά και κάτω όπου και να είμαι εγώ στο χωροχρόνο. είναι πάντα ενεργό και πάντα μπορώ να προστρέξω σ αυτό. αυτό το... τίποτα, ας πούμε.
το σώπα σώπα.

μάτια μου.

..... η ώρα περνάει κοιτώντας τον κέρσορα ν αναβοσβήνει.....
.
παίρνω φόρα τρέχω και πηδάω. στο πουθενά σου. στο πουθενά μου.

Μάη μου.
μετωπική.
χίλια λουλούδια  ματώνουν.ανθίζουν.
είσαι το στεφάνι μου.
και κανείς δεν ξέρει
τι.
θα .
πει.
αυτό.
το .
σ αγαπώ.

νύχτα Πάσχα

αναπολώ το μέλλον, ένα μέλλον ενορχηστρωμένο από τη δική μου φαντασία, βολικό.

το μέλλον, βέβαια, ερχόμενο θα μου αποδείξει ότι μπορώ να αναπολώ ό,τι θέλω αλλά υπάρχουν παράγοντες απροσδόκητοι που αναιρούν τα πάντα και τα πιο καλοσχεδιασμένα πλάνα που, τάχα, δε μπάζουν από πουθενά.

να πω την αλήθεια μου, ποτέ δεν κατάφερα να κάνω ένα πλάνο που να μη μπάζει από πουθενά.

κι όχι επειδή δεν είχα τη γνώση και τη μαεστρία αλλά επειδή ως άνθρωπος έχω πάρα πολύ - ή πάρα πολύ λίγη;- εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπο.

έτσι, καταλήγω να αναπολώ το μέλλον που θα ερχόταν αλλά ποτέ δεν έφτασε.

ονειρεμένες ουτοπίες!

είναι η νύχτα τη; Ανάστασης απόψε.

είναι ωραία, γλυκειά, ανοιξιάτική, είμαστε υπό περιορισμό κι όμως βγήκαμε από τις εξώπορτές μας ή στα παράθυρά μας και με το κωδικό μήνυμα Χριστός Ανέστη επικοινωνήσαμε, δώσαμε το παρόν, ναι, δεν είμαστε ολομόναχοι σ ένα πλανήτη που περιστρέφεται και ταξιδεύει σε ένα αχανές σύμπαν και ναι, αφήνουμε την ενθουσιώδη φωνή του παπά με το Χριστός Ανέστη να μας παρασύρει σε μιαν άγρια χαρά, την άγρια χαρά που καταλαμβάνει την ψυχή η αίσθηση της υπεροχής απέναντι σε κάτι ανυπέρβλητο. Και γινόμαστε για λίγο Δαυίδ και ο Γολιάθ κείτεται άψυχος και το αίμα μας βράζει κι καρδιά φτερουγίζει και η αλληλεγγύη σπάει όλα τα φράγματα και έχουμε όνομα και δεν έχουμε όνομα γιατί τι σημασία έχει, σημασία έχει αυτό, το πάταξον. το απεταξάμην.

ωραία και μεγαλόπνοα συναισθήματα εν τω μέσω της ανοίξεως 

η δε άνοιξις, γλαφυρή.

γλυκόπιοτη, κορίτσι με σύννεφα στην κεφαλή, αγόρι άγουρο.

αυτά περί της ανοίξεως όπου όλα, τα πάντα έχουν ένα ανατρεπτικό άρωμα, ολίγον εξωτικό, αρκούντως μυστηριώδες και πολλά μα πολλά υποσχόμενο.

η αληθινή ζωή είναι άλλου παπά ευαγγέλιο χτυπάει τα; κουδούνια, χτυπάει τα τηλέφωνα, στέλνει φαξ και αφήνει μηνύματα, στέλνει υποσχετικές και χρεωστικά και μας χαρίζει ένα παπούτσι για κάθε δύο πόδια.

αλλά ποιος νοιάζεται. 

τώρα, πηγαίνοντας στο μικρό και εύχαρες εγώ μου, θα κάνω τις ευχές και τις κατάρες μου - χαχα- για τα μένα και για τα σας που σας αγαπώ περίσσια και το ξεύρετε δε είναι μυστικό δα, η φιλάνθρωπος ψυχή μου είναι οικεία και στις πέτρες ακόμη χου χου.

Αναστάσιμες ευχές το λοιπόν και μην ξεχνιόμαστε. πρέπει και μπορούμε ν αντέξουμε και τα θαύματα σε τούτη τη ζωή. και να τ απολαμβάνουμε γουλιά γουλιά.

Ανάσταση και γιλντιρίμ και βροχή μετά.

αγάπες ες αύριον.

φιλιά. 

κόκκινο κρασί

κομπολόι συναστριών
εδώ ή εκεί ή παντού ή πουθενά
αναρχία
σκόρπια παράλληλα σύμπαντα που μπαίνουν σε τροχιά και γελούν όλα μαζί
κι ανθίζουν όλα μαζί
και οι ήλοι τους ανατέλλουν και δύουν τη ίδια στιγμή
σ εκπληκτικές ανατολές και μαγευτικές δύσεις.
κι όταν κάποια στιγμή επέρχεται η στιγμή που γίνεται σιωπή
τότε η στιγμή διευρύνεται και γίνεται ένα ατελεύτητο δευτερόλεπτο του οποίου η δόνηση πάει ως τα πέρατα όλων των κόσμων και μ 'ένα πλατάγισμα του ηχητικού κύματος όλα επαναπροσδιορίζονται και παίρνουν και πάλι μια  θέση στο συμμετρικό όπου να ναι του χαρτογραφημένου, λέμε, κόσμου μας.
κι όλα πάλι αταίριαστα είναι.

αλλά μες στο γενετικό κώδικα καθενός απ αυτά τα ανεξάρτητα αλλοπρόσαλλα σύμπαντα μπήκε η πληροφορία.
που ωριμάζοντας ίσως φέρει μια κοσμική σταυροφορία ή ίσως απλά στην επίγνωση της δυνατότητας ίσως να μπορέσουμε ν ανοίξουμε τα μάτια μας και να συνειδητοποιήσουμε αυτά τα απλά πράματα που μας ενώνουν και μας διευρύνουν ταυτόχρονα.
 για τη ώρα διανύουμε την εν Χριστώ εβδομάδα των Παθών, ημέρα της Σταύρωσης, πάθος και πένθος ομόρριζα.

κι η όλη ιστορία είναι ένα ωραίο ένδυμα. ή άσχημο; καινούριο ή πολυφορεμένο; μια νέα εμπειρία ή το χρονικό μιας προαναγγελθείσας έκβασης; πόσα παράσημα έχουμε, ολόδικά μας να βάλουμε σ αυτό το ρούχο; κερδισμένα από άνισες μάχες; από νικηφόρες μάχες με πολλές απώλειες; από άλλες νικηφόρες μάχες από τις οποίες θεωρητικά περάσαμε αλώβητοι αλλά κι εμείς με τη σειρά μας σπείραμε παράσημα να μαζέψουν οι άλλοι;

ίσως πάλι, στο πνεύμα αυτής της μέρας, ίσως πάλι το πνεύμα αυτής της μέρας να είναι αυτό ακριβώς. το να μη βάλουμε κανένα ένδυμα, να μείνουμε για λίγο γυμνοί και περιφερόμενοι στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ύπαρξής μας μέχρι να βρούμε εκείνη την για πολλούς κλειστή πόρτα του σκοτεινού δωμάτιου. είναι δωμάτιο ή είναι πόρτα εξόδου ή είναι πόρτα εισόδου; ας ανοίξουμε αυτή την πόρτα.

αιωρούμουν στο σκοτάδι και είχε κρύο. το κρύο ήταν μια αντικειμενική συνειδητοποίηση, δε μ ενοχλούσε, ήταν μια απλή διαπίστωση. πολλοί βαθμοί κάτω από το μηδέν. αλλά δεν ένιωθα μούδιασμα. μόνο άπλα. 

ο θάνατος σαν προοπτική, σα συμβάν, σα γεγονός σαν ανάμνηση είναι άρρηκτα δεμένος με την κοσμογονία.
χτίζει μέσα μας κόσμους περίεργους, πρωτόγνωρους.
είναι μια σφραγίδα με ανεξίτηλο μελάνι.

κοιτούσε το δρόμο πέρα κι ένα κάτι έκανε το τέρμα του να μοιάζει χαμένο στο πουθενά. "Κάτι που μου αρπάζει τα όνειρα σαν τα μάτια σφαλλούν, κάτι που πίνει το μεθύσι στην τελευταία γουλιά του κρασιού, κάτι που κάνει το βήμα μου βαρύ κι αφηρημένο, κάτι που ναι πλάι μου; πίσω μου; σίγουρα μπροστά μου."

εδώ, τώρα, υπάρχει μια ηλεκτρική κένωση. μια δυναμική που κάνει το αποτρόπαιο ακόμη πιο δυσεπεξέργαστο.
η θυσία.

η ύστατη προσφορά
η αναίρεση του θανάτου

δεν παίζω έτσι, λέει, πρέπει να με φοβάσαι.
μη σε μέλλει, ξέρω εγώ,

το οικειοθελώς και η γνώση.
αχ αυτή η γνώση.
έκλεισεν την παράδεισον διά παντός και όπου ξεφυτρώνει ανατροπές πολλές.

αφέθηκα σ αυτήν την πρωτόγνωρη άγνοια και δεν είχε τίποτα να κάνει με μαθηματικές εξισώσεις. ήταν απλά εκπληκτικό. να μην ξέρεις τίποτα πια αλλά να έχεις επίγνωση των πάντων.

φέτο δεν έχει εκκλησίες. οι ξύλινοι χτύποι των ήλων δε θα μπλεχτούν με τους βαρείς μεταλλικούς ήχους από τις καμπάνες, αργόσυρτους και θλιβερούς. το βιβλιαράκι της σύνοψης στο ράφι μ ένα κερί μισοκαμμένο  από τα πέρσι κάπου στις σελίδες του.

μες στο συνειδητό μας ο θάνατος είναι κάτι σαν ελάττωμα. κι όμως ζούμε τόσους πολλούς που είναι παράδοξο. με ποιους μπορούμε να πορευτούμε και ποιους δεν μπορούμε ν αντιπαλέψουμε.

σκέψεις και περισυλλογή.  κι η Άνοιξη σφριγηλή. λουλουδιασμένη. βροχοστολισμένη. ανυπάκουη.
θα περάσει μες απ τη φωτιά και καψαλισμένη θα μας οδηγήσει με σταθερά βήματα και φέτος σε μια νέα....

το κάθε πράμα στην ώρα του. έλα κοντά μου. είναι νύχτα είναι βράδυ. όλα ακόμη είναι ζωντανά. όλα ακόμη παίζονται. έλα.

ένα βράδυ

η νύχτα κύλησε ομαλά. λίγη κουβεντούλα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μουσική και μαγειρική, φαγητό, ταινία ή κάποια σειρά που παρακολουθώ, καληνύχτες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κλείσιμο του υπολογιστή, ένα τελευταίο τσιγάρο και μια γουλιά ποτό.
πήγα στο κρεβατάκι μου, καλοστρωμένο με υποδέχτηκε. ξάπλωσα και προσπάθησα ν αποφύγω τη λάθος μεριά, μ αρέσει να κοιμάμαι στο πλάι. απ τη μια μεριά όλα καλά, σκέφτομαι διάφορα και πολλά και με την ονειροπόληση έρχεται κι ο ύπνος. απ την άλλη μεριά, όμως, δύσκολα τα πράματα. λες και πατιέται ένα κουμπί 'έναρξη" του ίδιου σεναρίου. σενάριο. Χτυπάει το τηλέφωνο, "είμαι εδώ" μου λες, "που σαι να ρθω" λέω κι εγώ και μετά σηκώνομαι παπούτσια, ρούχα κι έξω απ την πόρτα να τρέχω στους δρόμους. Κακή πλευρά.
Δεν είχα ύπνο. Είχα τα μάτια κλειστά κι επέπλεα στο σκοτάδι αλλά δε μπορούσα να κοιμηθώ.Δε σκεφτόμουν τίποτα, πεισματικά, για να μην παρασυρθώ σ ένα ακόμη ξενύχτι.
Τότε άκουσα ή μάλλον δεν άκουσα, αισθάνθηκα μια κίνηση στο κάτω πάτωμα, σαν ένα άηχο φρουφρούδισμα. Ωχ κλέφτης, σκέφτηκα και κοκκάλωσα. Με το σώμα ακίνητο, το μυαλό να δουλεύει πυρετωδώς και τ αυτιά τσιτωμένα να πιάσουν και τον παραμικρό ήχο. Από το κάτω πάτωμα ακούγονταν πνιχτοί ήχοι, κάποιος κινούνταν εκεί, ψαχούλευε κι εγώ σκεφτόμουν πανικόβλητη τι να κάνω αλλά το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να μαι ξαπλωμένη, αγαλματοποιημένη λες. Η καρδιά μου ταμπούρλο.
Το δεύτερο σκαλοπάτι της ξύλινης σκάλας κάνει πάντα κριτς κι εγώ που το ξέρω το πηδάω όταν ανεβαίνω. Τώρα το κριτς ακούστηκε ξερό σαν τουφεκιά. Κι εγώ βρέθηκα να μαι όρθια με μια ρόμπα στο χέρι και να βγαίνω απ το δωμάτιο.
Στο κεφαλόσκαλο ήταν ένας άντρας. το χωλ που καταλήγει η σκάλα έχει μια μπαλκονόπορτα και φως ερχόταν από τη λάμπα του δρόμου. Τον είδα. Ίσια σκούρα μαλλιά κανονικά χαρακτηριστικά και μάτια με μια λάμψη απαξίωσης και μικρές σπίθες σκληράδας.
Δεν πτοήθηκα. Δεν είχα αυτήν την πολυτέλεια θαρρώ.
-Ω τι ευχάριστη έκπληξη! είπα πολύ άνετη -μήπως είμαι πολύ άνετη, μήπως το παρατραβάω; Ευτυχώς που δεν κοιμόμουν, θα έπρεπε να με ξυπνήσεις, ίσως. Γιατί δεν πάμε κάτω; συνέχισα, εδώ δεν έχει τίποτα που να σ ενδιαφέρει.
Με κοιτούσε σα να με μετρούσε. Έκσνε μεταβολή και άρχισε να κατεβαίνει τη σκάλα, ξωπίσω κι εγώ. Φτάσαμε στο καθιστικό και κάτσαμε στο τραπέζι.
-Λοιπόν, λέω πάλι ανάλαφρα, τι να σε τρατάρω; έχω πολύ ωραία κουλουράκια κανέλας και ρούμι. Κι πήγα προς το μέρος του το μπωλ με τα κουλουράκια. Έκανε μια κίνηση με το χέρι, όχι, όχι.  Σηκώθηκα και πηγαίνοντας προς το μπουφέ που είναι απέναντι απ το τραπέζι έβαλα τη ρόμπα μου γιατί είχε όντως λίγη ψύχρα. Άνοιξα το ντουλαπάκι του μπαρ κι έπιασα το μπουκάλι με το ρούμι. Μ άγγιξε στον ώμο και παραλίγο να πηδήξω στο ταβάνι. Μου έδειξε με το δάχτυλο ένα άλλο μπουκάλι, πίσω πίσω στο μπαράκι. Μια μπαντίντα ντε κόκο ( εγώ την καρδιά μου δε τη δανείζω με τόκο) ξεχασμένη από κάποιο πάρτυ από μια πολύ μακρινή εποχή. Του έβαλα σ ένα ποτηράκι μικρό λίγο. Καθόμασταν σιωπηλοί κι εκείνος έπινε αυτό το μπαγιάτικο ποτό συνεχίζοντας να είναι αμίλητος κι εγώ να τον κοιτάζω γιατί δεν είναι πρέπον να 'χεις επισκέπτη και να μην τον κοιτάς. θα νοιώσει προσβεβλημένος. Αναρωτιόμουν τι σόι γεύση θα χε πια αυτή η μπαντίντα ( κι όταν πίσω την πάρω στο κακό της το χάλι) μετά από τόσο χρόνο. Κάποια στιγμή βαρέθηκα και του είπα. ' Θες να πούμε καμιά κουβέντα;' Με κοίταξε με τα περίεργα μάτια του και είπε. 'Ναι' 'Πολύ ωραία, τι να πούμε;' Τον ρωτάω. Είχε στον ώμο του ένα υφασμάτινο πουγκί με κορδόνι. το απίθωσε στο τραπέζι και με ρώτησε."Αυτά είναι όσα πήρα απ΄το σπίτι σου. Θέλεις κάτι πίσω;" Δεν ήξερα τι ν απαντήσω. 'Να το σκεφτώ λίγο και θα σου πω. Δεν μου λες, μιας κι έχω περιέργεια, πάντα τέτοιες ώρες δουλεύεις, Σκληρή δουλειά.' ΄Μπα. Όλες τις ώρες δουλεύω. Απλά έτυχε να έρθω σε σένα βράδυ". 'Βρε, τι τραβάς κι εσύ" είπα συμπονετικά.¨θα έχεις απαιτητικό αφεντικό" 'Κοίτα, λέει, κάποιοι όντως με εκμεταλλεύονται για να κάνουν τη δουλειά τους αλλά να σου πω, κακό του κεφαλιού τους. Δε με ξέρουν καλά. Όταν είμαι στις καλές μου, είμαι έως και χρήσιμος. Ξέρεις, οι άνθρωποι πρέπει να με έχουν υπ' όψιν τους, ότι είμαι εκεί και να προσέχουν" Τι λες! του λέω, δηλαδή μπουκάρεις στα σπίτια και προσφέρεις ανθρωπιστική βοήθεια; Πολύ αστείο" "Πες το κι έτσι. Λοιπόν, αποφάσισες το θέλεις να σου επιστρέψω; Πρέπει να φύγω." ¨Μα, του λέω δεν ξέρω καν τι πήρες απ το σπίτι. Πώς να σου πω τι θέλω πίσω;"  Άνοιξε το πουγκί και άρχισε να λέει κοιτώντας το περιεχόμενό του. "Ηρεμία, θάρρος, ευθυκρισία, αυτοκυριαρχία, λογική, να πω κι άλλα; Έχει μερικά." Τον κοιτούσα άναυδη. Τι μου λέει, σκέφτηκα. 'Μα ποιος είσαι; ποιος είσαι κύριε αλαφροπάτητε διαρρήκτη;" "Δεν κατάλαβες ακόμη; με κοίταξε σκεπτικά. Μα εμείς γνωριζόμαστε από παλιά. Όλη σου τη ζωή με ξέρεις με το ένα ή τον άλλο τρόπο. Είμαι ο Φόβος"
Η καρδιά μου σφίχτηκε. Το μυαλό μου θόλωσε. Τα χέρια μου ξαφνικά ξύλιασαν και τα έβαλα στις τσέπες της ρόμπας. Εκεί, στη μια τσέπη έπιασα αφηρημένα ένα κομματάκι χαρτί. ένα μικρο κομματάκι χαρτί, υπόλοιπο σελίδας, εκείνης της σελίδας που μου είχες δώσει μια μέρα και μου είπες "αυτή είναι η αγάπη μου" κι εγώ γέλασα και είπα "μπλα μπλα και με το χρόνο φθάρθηκε τόσο και ζάρωσε και θρυμματίστηκε και πέρασε το σαράντα κύματα και τίποτε δεν έμεινε παρά αυτή η τριγωνική ακρίτσα που ποιος ξέρει πόσες φορές θα πλύθηκε στο πλυντήριο και παρόλη την ταλαιπωρία βρισκόταν ακόμη στην τσέπη μου. Κάτι άλλαξε στο μυαλό μου. "Δε με νοιάζει, του λέω, δε θέλω τίποτα. Είμαι εντάξει" Με κοιτούσε προσεκτικά. "Δηλαδή μου λες ότι έχεις κάτι που δε σου έχω πάρει, αυτό μου λες; Και δε σε νοιάζει για όλα τα άλλα;" "Δε σου λέω τίποτα" του απαντάω ¨μόνο ότι δε χρειάζομαι τίποτα από αυτά που εσύ θεώρησες καλό να μου πάρεις. Πάρτα." Ήταν παράτολμο, ομολογώ αλλά στα αλήθεια δε μ' ενδιέφερε καθόλου εκείνη την τόσο δύσκολη στιγμή Σηκώθηκε αφήνοντας το πουγκί στο τραπέζι και πήγε προς το παράθυρο. Θα φύγει, σκέφτηκα, από εκεί που ήρθε. "Μια στιγμή" του λέω μη φύγεις με άδεια χέρια" Και πήγα στη βιβλιοθήκη, πήρα μια μπάμπουσκα και του την πήγα."Αυτό είναι για σένα" του είπα.Επειδή ο φόβος γεννάει κι άλλο φόβο και πάει λέγοντας. Αλλά αν θέλεις μπορείς να το δεις κι από όποια οπτική εσύ θεωρείς πιο ταιριαστή" Με ξανακοίταξε και κάτι ζεστό φώτισε τα μάτια του. 'Είσαι μια παράξενη γυναίκα νομίζω" είπε. "Τώρα που σε βλέπω έτσι, του αντιγυρίζω, θα μπορούσα και να σε ερωτευτώ" "Α! Αυτό συμβαίνει ταχτικά. Και μη νομίζεις είναι πολλοί κι αυτοί που με αγαπάνε. Αλλά μη το κάνεις. Μην αλλάξεις" Πήδηξε απ το παράθυρο κι εξαφανίστηκε.
Κάθισα στο τραπέζι κι άναψα ένα τσιγάρο.Τι μου συνέβη απόψε! σκέφτηκα. Κοίταξα το άδειο ποτηράκι του λικέρ. Μπαντίντα ντε κόκο (λέω πάλι χαλάλι και μπαντίντα ντε κόκο)
Έσβησα το τσιγάρο κι ανέβηκα στο υπνοδωματιο. Ξάπλωσα και γύρισα στο πλάι. Από τη λάθος μεριά. 'Εναρξη. Το τηλέφωνο χτυπάει "Είμαι εδώ"....

μέρα της γυναίκας.

μια καλή μέρα αφιερωμένη στο μυστήριο!
αυτό το μυστήριο που περιβάλλει τη γυναικεία φύση και ιδιοσυγκρασία.

είναι άραγε ο τίτλος δεύτερο φύλο σωστός ορισμός ή είναι ο κρυφός άσσος στο μανίκι κάτα το cherchez la femme?
ενδελεχείς έρευνες προσδιορίζουν το γυναικείο σε μαλακό, σκοτεινό, υγρό, γήινο, ομιχλώδες.
εμένα, πάλι, μου φαίνεται τα στοιχεία στον καθένα άνθρωπο διαφέρουν. Υπάρχουν γυναίκες πολύ φωτεινές, πολύ διάφανες, πολύ αέρινες, πολύ σκληρές και πολύ στεγνές ακόμη. Και αυτό το κάτα κανόνα αντίθετο τις κάνει να είναι και γυναίκες και ο εαυτός τους χωρίς πλαίσια.

η πολυπλοκότητα σ όλο της το μεγαλείο. αυτό μάλιστα.
το πολύ πάει πάντα και σε όλα όταν μιλάμε για γυναίκες. καλό ε;
στο γυναικείο θυμικό η μετριότητα είναι ανύπαρκτη.
πολύ λοιπόν σε όλα. κι αυτό το πολύ όποιος είναι αρκετά σώφρων ή απλά έξυπνος ή και καπάτσος και μπορέσει να το εκμαιεύσει δεν υπάρχει άλλο στον κόσμο σαν το γυναικείο πάθος, τη γυναικεία αγάπη, τη γυναικεία εξυπνάδα, τη γυναικεία αφοσίωση, τη γυναικεία κακία ακόμη και τη γυναικεία υποταγή - αυτό είναι θεϊκό, εξολοκλήρου Σαλώμη αλλά έχει τόσο γούστο!

οι γυναίκες κουβαλάνε βαρύ φορτίο σε τούτη τη γη, σε τούτη τη ζωή όπως έχει διαμορφωθεί. Το μυστήριο είναι αναγκαιότητα, είναι όπλο, είναι ταυτότητα. κι από μικρά κορίτσια, σαν ακατέργαστες πολύτιμες πέτρες μαθαίνουν με τον εύκολο ή το δύσκολο τρόπο να λειαίνουν τον εαυτό τους και να γίνονται σιγά σιγά πρίσματα.
Μακάρι κάθε γυναίκα να βρει το φως που της αξίζει και να αναδείξει όλα της τα χρώματα. Ευτυχία και ολοκλήρωση για την ίδια, ευλογία για όλους.

εκτός χρόνου

διανύουμε τη μακριά νύχτα της τελευταίας αποκριάς.
είμαι σε μια περίεργη διάθεση απόψε.
σ ένα εδώ σιωπηλό μοναχικό απαιτητικό.
το παρελθόν, σαν εκείνες τις πολυταξιδεμένες βαλίτσες γεμάτες αναμνηστικά αυτοκόλλητα με απεικονίσεις τόπων κοντινών και μακρινών, παροπλισμένο σε κάποιο πατάρι.
το μέλλον, ποιο μέλλον, δεν ξέρω τίποτε για το μέλλον.
αυτήν την εποχή αισθάνομαι σαν εκείνους τους κατάδικους που τους χαρίζεται η ζωή αν πέσουν απ το γκρεμό και τη βγάλουν καθαρή.
η ειρωνική όψη της μοίρας.
αλλά επειδή είμαι άνθρωπος συνεπής δε μπόρεσα ν' αντισταθώ και σήμερα το έριξα στις μουσικές.
διάλειμμα στα πάντα.
και στο τώρα και στο πριν και στο μετά.

                                                      cello octet conjunto The secret agent.

ευθεία

Άγρια χαρά πρώιμης άνοιξης.
Άγρια χαρά γδέρνει το σκληρό πετσί του χειμώνα.
Δροσερές λιακάδες κι ατίθασα λουλούδια που ανθίζουν.
Άγρια χαρά μες στη γαλήνη
μες στο φως.
Περπατάω στην πόλη.
Είμαι εγώ και δε θα σταματήσω παρά μόνο σα φτάσω
στις όχθες του καλοκαιριού.
Βαδίζω.
Μοναξιά.
Δρόμος.
και χαρά. Άγρια χαρά.

tabula rasa

Σε 3 πράξεις

Το προαίσθημα

Εκεί, στην άκρη της ακροθαλασσιάς στάθηκα και σ είδα να έρχεσαι. Χίλιες θύμησες, χίλια οράματα με κατέκλυσαν.  Μου έτεινες το χέρι, να με πάρεις κοντά σου. –Είσαι ο έρωτας; Ρώτησα. Είσαι  η ζωή; Μ αγκάλιασες. Ταξιδέψαμε μαζί.  Ήσουν ο Θάνατος.

Η ζωή

…και τώρα που το υνί της αγάπης είχε καθαρίσει το χωράφι της καρδιάς από πέτρες, παλιές ρίζες, αρχαία κοχύλια,  άγρια χόρτα κι  άλλα κρυμμένα και θαμμένα κι ήταν το έδαφος μαλακό  αλαφρό κι αφράτο, τώρα φοβόμουν πιο πολύ μην τύχει κι έρθει ένας άλλος πιο επικίνδυνος θάνατος και πέσει απαλά και πιάσει. Ο έρωτας.

Και

Καθόμασταν αντικριστά. Στον ένα τοίχο εγώ, στον απέναντι αυτός. Με κοίταξε κι ενώ δεν τον έβλεπα, ένιωθα κάτι ν αναδύεται από μέσα του. Σα να είδε κάτι γνώριμο σε μένα, κάτι  μυστικό που το ήξερε αλλά τώρα του φανερωνόταν. Είχε ένα αλάφιασμα, το νοιωθα μα δε το βλεπα. Έβλεπα μόνο τα παπούτσια του. Ένα βήμα με τα αριστερό. Ορίστε, σκέφτηκα, θα χορέψουμε ταγκό εξ αποστάσεως. –Είσαι χάλια! Είπε. Με μια τραγική, ραγισμένη φωνή, Είσαι χάλια! Κοίταζα τα παπούτσια του, ακαλαίσθητα καρπουζί κροκς,  κι αναρωτιόμουν αν αυτό το χρώμα βγαίνει σε αντρικό νούμερο. –Είσαι χάλια!  Ένταση, δόνηση, ανακάλυψη. Μπα σκέφτηκα, μαϊμού θα είναι , απ αυτά που πουλάν στα παζάρια. –Είσαι χάλια!!! Πήρε το βήμα πίσω κι ακούμπησε ξανά στον τοίχο, ξέπνοος.

Τότε σήκωσα τα μάτια κι είδα τα δικά του τα ανταριασμένα.

…κι απ την καρδιά ξεπήδησε ένα γιγάντιο μπαομπάμπ  και στο κεφάλι μου φτάσαν τα κλαριά του γιομάτα ηλιαχτίδες,  φεγγαροστάλες κι εξωτικά πουλιά πολύχρωμα που φτεροκοπούν σ ένα ασυννέφιαστο γαλάζιο χαρούμενης ψυχής. Και στο σώμα μου ωκεανοί εξεγείρονται και γκρεμίζονται, ηφαίστεια εκρήγνυνται, παγόβουνα διαμελίζονται, νέες γαίες δημιουργούνται. Μια κοσμοχαλασιά και μια κοσμογονία.

Λίγος χρόνος έξω απ το χρόνο.

Εξαφανίστηκα.

Παραπατώντας περπατούσα στην πόλη και βγήκε σα ματωμένο μαχαίρι από  την καρδιά μου η φωνή.

Άι. Σκατά. Ερωτεύτηκα.

- απόσπασμα από το Μικρό Φεγγάρι.

Σκιάθος

γεια και χαρά. εδώ η πρώτη ανάρτηση για το 2020.

η ζωή είναι ωραία.

βρέθηκα σ ένα νησί και παραμένω ακόμη εδώ

όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό.

κι ενώ ο Γενάρης μας έχει περιποιηθεί καταλλήλως και με κρύα

και μ απ όλα

και μοιάζει ατέλειωτος παρ όλο που είμαστε πια στην ουρά

κυκλοφορώ ακόμη με τα καλοκαιρινά 

μπρρρρρ

μα τι έγινε; 

ήταν η θάλασσα στο χρώμα του νεφρίτη, τα βράχια σα βουβοί πέτρινοι δράκοι ξαπλωτοί στη σμαραγδένια θάλασσα, η ακύμαντη γαλήνη κι η σιωπή που χαρωπά τη διασχίζουν τα σπουργίτια κι οι γλάροι, ήταν ένα φάντασμα που μ αγάπησε κι ένα μη φάντασμα που με βασάνισε, ήταν η κατάλληλη ώρα για να πω μια στάση εδώ. Μια στάση εδώ. 

μικρά σπίτια, κολλητά το να στ άλλο, με σοκάκια και καλντρήμια, κάποια με κλειστές αυλές, αυτές τις παραδεισένιες κλειστές αγκαλιές με λεμονιές και ροδιές και κληματαριές, και απ τη βράση του καλοκαιριού περπατώντας στο χινόπωρο ο κόσμος λιγοστεύει μέχρι που το χειμώνα το σούρουπο περπατάς εσύ και μερικές γάτες. α οι γάτες. καλοθρεμμένες, στειρωμένες και φιλικές, αραχτές παντού. 

μ αρέσει εδώ. είμαι εγώ κι εαυτός μου.καλή παρέα για να μπαλώσεις παλιά δίχτυα και να κάνεις όνειρα για νέα ταξίδια. κι ανάμεσα στα σχέδια του μέλλοντας μικρά κενά για ν αναλογιστώ αν θα θελα και με τι κόστος να ζήσω ένα όνειρο στο κύμα. γρήγορα το προσπερνάω, αυτά τα μικρά κενά είναι παραπλανητικά, μικρά φαίνονται΄υπάρχει, όμως, η πιθανότης να είναι αβυσσαλέα μικρά κενά.

ο έρωτας ήρθε με μια παραισθησιακή μορφή, έδρασε ακαριαία, τα έκανε όλα σμπαράλια κι έφυγε με ρεαλιστική σκληρότητα. Η πραγματικότης είναι φίνα και κομψή αλλά τα νυχάκια της θερίζουν τις ονειροπόλες καρωτίδες. Δεν πλάνταξα. Μαθημένα γαρ τα βουνά απ τα χιόνια.

Αίσθηση και παραίσθηση, ήλιοι ανατέλλουν και δύουν, φεγγάρια αυξομειώνονται, όλα πασπαλισμένα με μια δόση αλμύρας. 

Απ το παράθυρό μου που είναι βορινό βλέπω μόνο σύννεφα, όταν υπάρχουν. Και τις ώρες της νύχτας, τώρα πια δεν ακούγεται απέξω ούτε τσικ κι η μουσική αλλάζει διάσταση γίνεται μαγικότερη κι η σκέψη τρέχει παίζοντας παιχνίδια με το χρόνο, την αλήθεια, το φθαρτό και το αέναο.

Καθότι μοναχή κέρδισα της βασιλόπιτας το φλουρί. Καλό ή κακό θα δείξει.

Υπομονή, 

και, μη ξεχνιόμαστε φιλιά πολλά φιλιά κι αγκαλιές. μυρωμένες και θαλασσινές.