Ο Παν στην πόλη.

Το φεγγάρι σουλατσάρισε στου κόσμου τα παράθυρα, φίλησε τα τζαμωτά, τα παραθυρόφυλλα, παραδόθηκε μετά στων σύννεφων το ξελόγιασμα κι αποσύρθηκε. Ήρθε η βροχή.  Κροταλίζοντας τα δάκτυλα σαν ηδονική ξελογιάστρα. Το σώμα χαλαρώνει, αφήνεται σ αυτό της βροχής το ζαλιστικό χορό. Μέσα στο δωμάτιο, ζέστη κι ένταση.  Πυκνή ατμόσφαιρα συμπαγής. Έξω στον καθαρό αέρα, δροσιά κι ένταση. Μακρινά μπουμπουνητά θυμωμένων Θεών που ποδοκροτούν σ ένα ουράνιο πάλκο. Αντιθέσεις σε πρόκληση.Θαλασσοπνιγμένων κορμιά  σε υστερικό χορό με θαλάσσια χορτάρια. Kορμιά ερωτευμένων σ ύστατη εκεχειρία μιας μάχης φιλήδονης, αστραπές στου ταβανιού τις γωνιές. Κορμιά που συνθλίβονται, σπάζουν, ανασυντάσσονται και συνεχίζουν να παλεύουν παγιδευμένα  σ αυτόν τον ιστό βραχνής βροχής κι αναίτιας πανσελήνου.  Τύμπανα τ ουρανού, χρόνος σε κενό,αστραπές, σκέψη στο αχανές, εκείνο το αχανές με το βρόχινο βέλο. Παρασπονδίες, εκτροχιασμοί, μικρές ανάπαυλες, πόλεμος πάλι...

Σα με δέρνει η λύπη, γέρνω το κεφάλι και δακρύζω. Σα με δέρνει η αγάπη βλογάω τη βροχή την καρπερή και λογίζομαι. Σα με δέρνει τ άγνωστο τότε τι;    

Σαν νά 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κ' οι καημοί του κόσμου...