μια Τρίτη στον κόσμο.

Είναι ο ύπνος λιμάνι. Κι έξω καταιγίδα. Και μέσα στην καρδιά ανεμοστρόβιλος. Θάλασσα πράσινη ολόγυρα από φρέσκα καταπράσινα φύλλα, λουλούδια, και καράβια τσακισμένα, σπασμένα κλαριά. Ένα χάδι του ανέμου γυρνά τον ανεμοδείκτη στην εγκατάλειψη, τη μοναξιά. Σ ένα άδειο πλανήτη, φωνή μοναχή στολίζει με μικρά λαμπερά δάκρυα κάποια απομακρυσμένα του Σασυφή αισθήματα, νεκρά από καιρό. Κοιτά σ αυτό τον λεπτής ισορροπίας χώρο στο χρόνο, ρίζες χαμένες στην ανυπαρξία να βλασταίνουν μικρά λεπτεπίλεπτα βλαστάρια, να πέφτουν στη λησμονιά  πάλι μετά. Πυρετός στο πρωινό. Κάψα, αναπόληση, φιλί άγριο, ήρεμο στο κατόπι. Σε μια ραστώνη η μέρα έρχεται, τ όνειρο ματωμένο, κει που ένα αγκάθι λείπει. Πληγές γιατρειάς..