αλύπητα

Μοχθηρή η νύχτα ' κάθε τόσο που πήγαινα να κλείσω τα μάτια μου, μου 'δινε μια τσιμπιά. Κάποια στιγμή μες τα μαύρα τα μεσάνυχτα, διαφωνίες στο δρόμο φωνές και σπασίματα τζαμιών αυτοκινήτου, γκάζια και σιωπή μετά. Σκέψεις, συλλογισμοί, ατελείωτες αγωνίες για τ άτιμο το αβέβαιο μέλλον προσεκτικά τοποθετημένες με μαεστρία και σταθερό χέρι σχημάτισαν ένα πύργο από τραπουλόχαρτα π αυθαίρετα κι από μόνος του γκρεμίστηκε. Επανασυναρμολογήθηκε με προσοχή κι επιμέλεια κι ορθώθηκε σκοτεινός και δυσοίωνος. Όμως με μια βίαιη ριπή ανέμου απ τη μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα σκορπίστηκε κι έχε γεια . Ρηγάδες,  βαλέδες, ντάμες και νούμερα λογιών λογιών στο τραπέζι στις καρέκλες, στο πάτωμα. Καλύτερα έτσι. Να σκορπιούνται οι μαύρες σκέψεις, Έτσι κι αλλιώς το φως μπουκάρει κι η ζωή φωνάζει "Πάρτε θέσεις!" Αμάν αμάν! Βουρ στο σέικερ για καφέ,μασουλίζοντας ένα τρυφερό κομματάκι κέικ και συμπαράσταση, καλή κιθάρα με ήχους λίγο "πειραγμένους" να ξορκίσει και το βράδυ αυτό..

κάτι απαλό και δυνατό να ξυπνήσω σωστά..