κέφια

παρένθεση πανσελήνου (Une poétique nuit de Noël au clair de lune)

λάμπει
λάμπει μες στη σιωπή
ποτίζοντας τα παραθύρια του φάρου.
σεις λέτε μακρυά, μοναχικά, απελπιστικά παπαπα.
μα σεις ξέρετε πως σαν έρχεται φουρτούνα, έρχεται ζάλη κάποιος πρέπει να είναι, απελπιστικά, εκεί
χρόνια μας πολλά, Χριστός γεννάται.

τελευταία υπάρχω για να είμαι εκεί.
εκεί που πρέπει σαν έρθει η ώρα.

η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα
που λέει και το τραγούδι.

κατηφόρες κι ανηφόρες
Γολγοθάς και Ζάλογγος
και μια μεγάλη αλμυρή έρημος
τί ωραία ζωή.


μια ευχή
να περνάμε καλά
να σκεφτόμαστε πολύ
και ν αγαπιόμαστε περισσότερο
μάκια.

Φάρος

αχ
αχ βαχ
αχ αχ
ήρθε και ο Γάλλος και μας πήρε τα ασημένια κουταλάκια.
μείναν οι φωτογραφίες δίχως κορνίζα.
τέτοια θεάρεστα.
μα ποιανού θεού;
θεός εδώ, θεός εκεί, που ν ο θεός;
ρουβίκωνας εδώ, ρουβίκωνας εκεί
μα ποιος μιλεί;

το συνηθέστερο στα δύσκολα είναι η φυγή.
όχι από την Αίγυπτο.
από την πραγματικότητα.
από τα δύσκολα.
είναι γλυκειά η παγίδα της φυγής.
είναι μια - τάχα- λύση.

και πώς να κουμαντάρουμε τους φυγάδες αφού κι εμείς φυγάδες είμαστε;
αλλά τελικά όμοιος ομοίω αεί δεν πελάζει.
είναι στο ποιοτικό η ειδοποιός διαφορά.
καθώς αυτοί στο προφανές αντιδρούν
μεις, όμως, ξέρουμε ωραιότατα να εθελοτυφλούμε.

ας είναι. τώρα στα δικά μου.
με παρέσυρε το ρέμα της φαντασίας κι έχτισα ένα μικρό φάρο κάπου μακριά.
γύρω, ολόγυρα θάλασσα.
μικρό πετρόχτιστο σπιτάκι, μινιατούρα.
ένας καναπές - κρεβάτι, μια μπερζέρα, βιβλιοθήκη, ράδιο, γραφείο, ένα παλιό χαλί με τριαντάφυλλα, μια σόμπα που να εκτελεί και χρέη κουζίνας, ένα παλιό ψυγείο.
εκεί είναι η φυγή μου.
αυτού, στο φαντασιακό σπιτάκι.
σαν ξαπλώνω, κλείνω τα μάτια και διακτινίζομαι.
ακούω με το νου μου τη θάλασσα να σπα στα βράχια
να μου λέει το δικό μας ιδιαίτερο νανούρισμα.
και σιγά σιγά αποκτώ την αίσθηση του χώρου, τις μυρωδιές και τους ήχους.
τις σιωπές του.
κι έτσι αποκοιμιέμαι.

σαν ξυπνώ, πολλές φορές νομίζω θα σηκωθώ και θα είμαι αλήθεια εκεί.
ωραία ξυπνήματα τα θεωρώ αυτά.
επειδή έχω λίγο χρόνο.

και κάποιες φορές, πάλι, μες στη μέρα, μπορεί μια μελωδία από το ράδιο - καθότι λάτρης των ερτζιανών- να με πάει άξαφνα στο φάρο μου.
ή κάτι άλλο. μια γουλιά αβίαστη καφέ.
σαν τρέχω στους δρόμους, λέω, μάζεψε ζωή και κοσμοσυρροή τέτοια δε θα χει στο φάρο.

λέω με το νου μου, θα πρέπει να έχω κάποιες προμήθειες παραπάνω.
κι αν τύχει κάτι και βρεθώ με μουσαφίρηδες ναυαγούς;
πολύ προβληματίζομαι.
και κάνω λίστες των απαραιτήτων που πρέπει να έχω.
ένας χαμός.
τί εύκολα που είναι όλα στον πολιτισμό!

μα δεν πτοούμαι.
μ αρέσουν τόσο οι φάροι που ήμουν αποφασισμένη να καταταγώ στο ναυτικό -χιχι-
ακόμη ένα όνειρο.
μια δική μου φυγή.

αν και στην πραγματικότητα θα ήθελα καθένας από εμάς που έχει συναίσθηση και τσαγανό να πάρει μια κόλλα Α4 και να γράψει ή να τυπώσει " Δεν συμμετέχω σε ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα από τις 6 Ιούλη 2015 και μετά αλλά μπορώ και θα αντιδράσω" και να το κολλήσει κάπου έξω. εγώ θα το κάνω. θα ήταν ωραία να γεμίσει ο τόπος από τέοιες δηλώσεις. ειδικά πλάι στα ενοικιάζεται των κλειστών μαγαζιών ή όπου θεωρεί κανείς καλύτερο να είναι.

για τους φάρους, πάλι, αν ξέρετε κάτι ενημερώστε με. είμαι έτοιμη ψυχή τε και σώμα να πάω!
ναι ναι.

- ο φάρος δεν είναι από Ελλάδα. έχει, όμως τόσο χαριτωμένα σκαλάκια....

υποβρύχιο - και γλυκό ενίοτε

θέλω να υπάρχω
μα είναι αυτή η εμπάθεια
η συμπάθεια
η ηδυπάθεια
είναι το τέλμα στο τέρμα.
θέλω να πάω εκεί.
πετάω γι αυτόν το λόγο τα υπάρχοντά μου
για να είμαι ανάλαφρη κι αβαρής
αν μπορούσα θα βγαζα και το πετσί μου.
για καλύτερα.
αλλά, ξέρετε, έξω απ τα μάτια
υπάρχουν και τα άλλα μάτια του μυαλού.
που αγρυπνούν.
κι άλλες φωνές
που μουρμουρούν
βλέπεις, λένε. έρχεται η εξίσωση.
εξίσωση, έξωση, ισοπέδωση, ενοικιάζεται -χαρίζεται- η Ελλάς.
-κάτι μαλακίες του τύπου έχωμεν και ωραίο οικόπεδο τις άκουγα πάντοτε με μια δόση απέχθειας  μπλιαχ, τα μάθαμε και τα παπαγαλίζουμε για να είμαστε ιν και στις νόρμες -αγκρρρρ- οικόπεδο είναι ρε ισοπεδωτικέ ξεφτίλα κοτζάμ χώρα και τόσες ψυχές; τι αμερικανιά. μπλιαχ.
και τώρα;
πλήρης αφαίμαξη ιδεολογικού δυναμικού.
παίζουμε τα μήλα, κουλμπανιά, βασιλιά βασιλιά με τα 12 σπαθιά και άλλα.
και στις τόσες και μια μέρες αν δεν έχεις κάνει τη δήλωση τη σωστή αρχίζουν οι ενέργειες
ξέρετε από το ενεργούμαι - αφοδεύω κοινώς. και όλοι πια νάμαστε λαθρομετανάστες -αυτό είναι πολύς μακρύς συλλογισμός απ τις κουραδίτσες που επιπλέουν και τους ανθρώπους που θαλασσοπνίγονται με μια ελπίδα και το πώς τους αντιμετωπίζουν οι εκλεγμένοι και οι διαλεχτοί του κόσμου τούτου και βάλε.
είπα κι ελάλησα πως το μόνο μότο που πρέπει να φέρουμε είναι η αγάπη.
αυτό είναι μια επανάσταση. σαν εκείνα τα χρόνια τα παλιά.
ο μόνος τρόπος ν αποκαθηλωθεί η τυραννία είναι να μπούμε σε διάθεση αγάπης.
δεν έχεις τίποτε και σε κυνηγούν;
σ αγαπώ και σε συντρέχω.
έχεις κάτι αλλά τρέχεις πανικόβλητος γιατί θες να σώσεις το τομάρι σου;
σ αγαπώ και σε συντρέχω κι αν θες μπορώ στην  τελική να ζήσω μαζί σου.
κάτι θα σε μάθω, κάτι θα με μάθεις, θα κάνουμε πολιτισμό τουρλουμπούκι και θα βγούμε νικητές.
τί θέλω να πω.
πρέπει πια να κάνουμε το αναπάντεχο.
μόνο έτσι έχουμε ελπίδα να επιβιώσουμε.
πρέπει να βρούμε ένα παράδρομο στην καρδιά μας.
να βρούμε μια άλλη ματαιότητα ν αγαπούμε.
επειδή από ένα είδος αγάπης και φιλαυτίας μας πιάσανε κορόιδα.
τώρα πρέπει να βρούμε άλλο σκέδιο.
εκθείασαν το λεγόμενο πια Ακατανόμαστο - άρχων των αθλίων τε και ηλιθίων-
τον έβαλαν σε βάθρα, του χάρισαν ονόματα και τώρα πλερώνουμε όλοι μας τα σπασμένα είδωλα.
ααααααααααααααααχ.
η νύχτα είναι ερωτικότατη.
κι εγώ θέλω να ζήσω
θέλω μα τόσο να υπάρχω
μπλουπς μπλουπς
ψαράκια ολούθε. βυθίζομαι, κατακρημνίζομαι.
μάκια κι αγάπες.
δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη ω γιε.
ωωωω ναι.

συμπτώσεις

ααααααααααααχ
εδώ και λίγες μέρες άλλαξα το σενάριο των φαντασιώσεών μου.
έχω κι εγώ φαντασιώσεις, τί νομίζετε;
μία από αυτές για παράδειγμα είναι να έχω ένα μίνι καφέ κάπου σ ένα πεζόδρομο της πόλης μου.
κάποια στιγμή, στους περιπάτους μου, είχα βρει και το ιδανικό σημείο.
σε ένα στενό, καθώς η πόλη έχει αρκετά στενά και πολύ συμπαθητικά, εντελώς στο κέντρο.
μικρό το φαντάζομαι με πολυθρονίτσες έξω και ένα πιάνο μέσα, χαλαρό κι ωραίο.
έλεγα να το ονομάσω Li café από το νηπιακό μου όνομα που ήταν Λίλλυ και από το σημείο του νότου που στα κινέζικα είναι Λι.
τώρα η αλλαγή έγινε μάλλον κάτα τύχη. εκεί που έπαιζα ένα παιχνίδι σαν παιδί κι εγώ, εμφανίστηκε μια παίκτρια που την έλεγαν Lee.
A! τι ωραία σκέφτηκα. να θα το πω το μικρό μου καφέ Lee και Lou -από τον Lou Reed.
και πολύ χάρηκα.
της φαντασίας χαρές βεβαίως.
ήρθε σήμερα ένας φίλος και εκεί που λέγαμε τα συνήθη δυσάρεστα μου λέει. ξέρεις έβλεπα μια εκπομπή που μιλούσε η Μαργαρίτα Καραπάνου.
- Α ναι, απαντώ. ξέρω. Η Κασσάνδρα και ο Λύκος.
- Σωστά. συμφωνεί κι ο φίλος μου. μιλούσε για την κατάθλιψή της και έλεγε διάφορα.
έλεγε θα γράψει ένα θρίλερ που κι ο Στέφεν Κινγκ θα ωχριά. έγραψε κι ένα βιβλίο που λέγεται Lee και Lou.
γκλουπ!
μικρός που είναι ο κόσμος. τώρα πρέπει να διαβάσω αυτό το βιβλίο οπωσδήποτε. χιχι.

Il pleut doucement sur la ville

βροχή στο διαστημικό σταθμό.

ανοίγουν τα μάτια μου 

τυφλά ακόμη μες στον ύπνο

θαλπωρή των σκεπασμάτων

του ονείρου η πόρτα κλείνει

αλλάζει η ανάσα,

ο χτύπος της καρδιάς,

κοντοστέκομαι'

απόλυτη ησυχία

και μια στιγμή πριν την προσγείωση

φρουπ! βροχή

θαμπό το φως της κουζίνας

βάζω νερό στο μπρίκι για το τσάι

και καθώς κάθομαι και περιμένω

κλείνω τα μάτια θελημένα.

αφουγκράζομαι μια στιγμή ακόμη

τον ήχο του βραστήρα και της βροχής.

σα χάδι πάνω μου το νοιώθω

το κίτρινο βλέμμα του χρυσού γάτου μου

με μάτια κλειστά.

απόλαψη.

φλου

νυστάζω

πάλι

βρε τί κακό είν τούτο!

χαζεύω την εικόνα

κατρακυλάω μαζί της.

να μη σκέφτομαι

τα ψηλά κάστρα και τις φυλακές

την ωραιοποίηση και την απαξίωση

τον Μανωλιό και τη βράκα του.

μα ο μυαλός μου δε συμμαζεύεται κι όλο φτιάχνει πυραμίδες σκέψεων.

φθινοπωράκι και ακόμη έχει λιακάδες με γκάζια.

κάθομαι στο μπαλκόνι και διαβάζω

μ αυτόν το τρόπο κατάφερα να είμαι μαυρισμένη απ τη μια μεριά και το γνωστό γάλα απ την άλλη.

γιν και γιανγκ μαζί.

απορώ από την τόση μόρφωση τί θα πάρω μαζί μου σαν αποδημήσω εις Κύριον.

μάλλον μόνο τη λιακάδα.

τώρα νύχτα, φεγγάρι ντιπ, 

αν αυτού ατενίζω χρωματικές κατολισθήσεις σε κινούμενη εικόνα.

ο βόμβος του πισί.

νύστα τρομερή

λέω να κλείσω τα ματάκια μου επιτέλους.

κι αν τα καταφέρω να ξαποστάσω με λίγο ύπνο κι αύριο νωρίς εγερτήριο.

φευ!

πέφτω στο κενό και σας καληνυκτώ.

Δευτέρα ξημερώνει.

εικόνα από τον πάντα αξιαγάπητο

Ὢ ξείν’, ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε κείμεθα τοὶς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι.

ευτυχώς ήρθε η βροχή. σιγανή κι επίμονη να μας αποσπάσει την προσοχή, να ξεπλύνει τις αυλές, τις βεράντες, τα μπαλκόνια.
να ξεπλύνει όσα μπορεί μια βροχή να ξεπλύνει.
αν βγαίναν οι Έλληνες έξω θα μπορούσε αυτή η φθινοπωρινή βροχούλα να ξεπλύνει το φόβο από μέσα τους;
να κυλήσει και να φύγει να πάει στους υπονόμους, να χαθεί;
κι όταν χαθεί κι ανοίξουν τα μάτια, ποια άλλη βροχή, δυνατή, των ματιών θ αναβλύσει στη συνειδητοποίηση του πόσο έρμαια γινόμαστε προκειμένου να διασφαλίσουμε... τί;

η βροχή δυναμώνει.
αν μη τι άλλο φτιάνει ένα κουκούλι για εμάς που είμαστε ασφαλείς στα σπίτια μας.

ας πούμε πως κι η βροχή από μόνη της είναι μια μικρή επανάσταση.
έτσι, για να πούμε πως το ζήσαμε σήμερα και το γευτήκαμε.
σήμερα που αποδείχτηκε μεγαλοπρεπώς ότι αυταπατόμαστε  και στρουθοκαμηλίζουμε βάζοντας το κεφάλι σε κομματικές λαιμητόμους που τις χειρίζονται -χαριτωμένοι και μη- δήμιοι των οποίων ποσώς ιδρώνει το αυτί τους για ηθική ή Ελλάδα αλλά πληρώνονται όχι με το κεφάλι αλλά με τη ντουζίνα ή την εκατοντάδα.
μια γερή εκλογική μπάζα και ιδού! ευτυχία και εορτασμοί. σύντομοι καθώς ήρθε κι η βροχή. ευτυχώς.
ω όλοι αυτοί οι συριζαίοι που ψήφισαν το όχι και τώρα χαίρονται, γιατί χαίρονται;

και τώρα;
ένα ψέμα, μια αμετανόητη ανοησία, κι ένα θανάσιμο αμάρτημα. αυτά στο βάθρο' το ιδανικό υπόβαθρο βιτρίνα για λογής λογής εγκλήματα.

φέρνω στο νου μου τον Πετρούσκα για κάποιο λόγο, ο καραγκιοζοπαίχτης που του εμφύσησε τη ζωή τον σκότωσε αλλά ήταν αθώος, όπως είπε,γιατί ο Πετρούσκα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μόνο μια άψυχη μαριονέτα. και το βράδυ, γυρνώντας στη σκηνή του τον περίμενε το πνεύμα του Πετρούσκα για μια οργισμένη εκδίκηση.

για την ώρα σιωπή.
βροχή.

μικρό κόμμα, μεγάλο κέφι.

As good as dead

βαρέθηκα να πεθαίνουν οι φίλοι μου. βαρέθηκα να λιγοστεύω.

πρώιμο καλοκαιράκι στο μικρό θεατράκι πλάι στη θάλασσα και γίνονταν συναυλία με νεοφώτιστα γκρουπάκια. "Αφρόψαρα" ονομαζόταν το μίνι φεστιβάλ. και μέσα στα πολλά Αφρόψαρα να σου κι ένας νεαρούλης να τραγουδά με συνεσταλμένη φωνή Wild thing, you make my heart sing.

νεαρούλης με κακές συνήθειες, πάντα καβάλα στο ποδήλατο κι εμείς με τα πόδια, αμάν ιππότη μου!

οι συναντήσεις μας σπάνιες. κάτι σαν την έκλειψη. έπρεπε να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του για να βρεθούμε. τον ενοχλούσε που του μιλούσα με τα μάτια. τον κοιτούσα και μου έλεγε "Σταμάτα πια να μιλάς!"

και μετά; μετά ήρθε το καφέ Σαντάν. ζωντανή μουσική και τα ρέστα και καθόμαστε σ ένα τραπεζάκι παρέα μεγάλη. λέμε και κάνουμε όλων των ειδών τα χαζά. κι εκεί, ανάμεσα βλακείας και ξεπιάσματος, εκεί, ξάφνου όλα άλλαξαν κι έγιναν ατμός. ατμός ατμένιος, έγινα σύννεφο, έγινα ένας γαλαξίας, ένα νεφέλωμα, έγινα η ουσία, ο χυμός ενός δέντρου που ήσουν εσύ Άρη. γιατί ήσουν το δέντρο μου. σ έλεγα χαριτολογώντας Sunny αλλά ήσουν εσύ κι εγώ ένα δέντρο. και τώρα, αναρωτιέμαι πώς δικαιούμαι να ζω.

θα μου πει κανείς, αφού ποτέ δε ζήσατε μαζί.
ναι, αλλά το μαγικό είναι ο εαυτός του και χωρίς το μαγικό δεν υπάρχει ζωή και τελεία και παύλα και αυτά.
κι ερχόμουν κοντά σου που μ άρεζε ν αναβλύζω αυτήν την αγαπένια αγάπη.
μα τίποτα δε συναινούσε να κάνουμε παρέα.
γαμημένη μοίρα.

και βρεθήκαμε αφού χαθήκαμε και σου έκανα ένα ιδιοτελές δώρο, γιατί το να σου προσφέρω κάτι ήταν για να πάρω κι εγώ.
και ήσουν πάλι ήρεμος και ήπιος σα βούδας και γλυκός σα μελωμένο φρούτο.
και πάλι μείναμε να κοιταζόμαστε στις αντικρινές πολυθρόνες και μου λες θα φύγω.
κι έφυγε και χάθηκες και πέρασαν χρόνια πολλά ώσπου σε βρήκα δάσκαλο στο ιεκ.
τι κάνω εγώ εδώ, μου λες, άλλη είναι η δουλειά μου.
και σε κοιτούσα και σκεφτόμουν να. περάσανε τα χρόνια και πάει η μαγεία. έτσι είναι αυτά τα πράματα. και μετά, μιλώντας και συζητώντας, άρχισε πάλι η γνωστή ομιχλώδης ζάλη και από μακριά -έτσι μου φάνηκε- άκουσα τη φωνή ενός συμμαθητή να λέει "κοίτα την αυτή. τι της συμβαίνει;" και ήρθε κοντά μου και μου λέει "τί έχεις; μοιάζεις σα να είσαι μέσα σ ένα σύννεφο".
και τότε κατάλαβα πως μερικά πράματα δεν αλλάζουν ποτέ κι απλώς τα αφήνουμε σε κάποιες γωνιές αφώτιστες και δεν περνάμε ποτέ πια από δίπλα τους μην τα ταράξουμε και μην ταραχτούμε.
την τελευταία φορά που βρεθήκαμε είχε πάει στην Αυστραλία αλλά γύρισε απογοητευμένος καθώς δε βρήκε δουλειά.

Αιφνίδιος θάνατος 39χρονου Βολιώτη από παθολογικά αίτια

14 Σεπτεμβρίου 2015, 09:15

Ξαφνικά και πρόωρα κόπηκε το νήμα της ζωής για 39χρονο Βολιώτη. Ο άτυχος νέος βρέθηκε από οικείους του νεκρός στο σπίτι του.

Πρόκειται για τον Αριστοτέλη Τηλιόπουλο, η είδηση του ξαφνικού θανάτου του οποίου βύθισε στο πένθος την οικογένεια και τους φίλους του.

Από την αστυνομία η εγκληματική ενέργεια αποκλείστηκε, ενώ ο θάνατός του αποδόθηκε σε παθολογικά αίτια.

Η κηδεία του άτυχου 39χρονου θα γίνει σήμερα, στις 5 μ.μ. από τον Ιερό Ναό Μεταμόρφωσης Βόλου. 

εκείνον τον καιρό, έγραφα, έλεγα θα γίνω λογοτέχνιδα, έγραφα λοιπόν ωραίες βαρύγδουπες αράδες. και ανάμεσα, τον καιρό που κάναμε παρέα, έγραψα κι ένα δυο πράγματα που έβγαιναν από μέσα μου, από την ανάγκη να εκτονώσω αυτό το συναίσθημα. 

δεν ήταν έρωτας. ίσως δεν ήταν κι αγάπη.

ήταν κάτι σαν την ίδια την ουσία της ζωής.

αλλά εγώ είμαι και παράξενο πλάσμα τα βλέπω όλα κάπως, όπως τέλος πάντων τα βλέπω.

βρήκε ένα απ τα γραμμένα η αδελφή μου. και μου λέει. "Αυτό το παίρνω, κι όταν πεθάνεις, θα το βάλω μαζί σου στον τάφο> αυτό πρέπει να το πάρεις μαζί σου. γιατί σαν αυτό δεν υπάρχει άλλο" 

αναρωτιέμαι. σαν πέθανες στεναχωρήθηκες που δεν ανταλλάξαμε ούτε μια αγκαλιά σ αυτή τη μάταιη ζωή που έτυχε να συναντηθούν οι δρόμοι μας;

φαντάζομαι, όμως, πως τώρα πια δεν έχει σημασία.

τώρα πια μπορείς πάλι να γίνεις ό,τι θέλεις, κι αν μια μέρα σου κάνει κέφι να γίνει αεράκι πέρνα από δίπλα μου και θα σου δώσω ένα γλυκό φιλί.

εδώ

λογάκια του λυκαυγούς

ξάφνου γαλήνεψα.

και δεν έχω ν αποδείξω τίποτε σε κανένα.

άμα ξέρω πού πατάω και τί μου γίνεται είμαι εντάξει.

είμαι εντάξει με τον εαυτό μου πρώτιστα.

ΣΚ μπροστά μας.

εμείς αραχτοί.

βιβλιαράκι και φραπεδιά.

όσο ζω μαθαίνω.

και υπομονή.

σιμά κοντά τα Γιάννενα....

αντίδραση

το καλό και το κακό είναι δυο πράματα σε σχέση ισορροπίας.
δεν νοείται να υπάρχει το ένα δίχως τ' άλλο. αλλιώς δεν υπάρχει σύγκριση. οπότε χάνονται τα όρια.
ασφαλώς το καλό λέει, κοιτάχτε, εγώ είμαι το καλό γιατί δεν είμαι το κακό.
το κακό πάλι λέει, κοιτάχτε, εγώ είμαι το καλύτερο καλό γιατί δεν είμαι το καλό.
τι μπέρδεμα!
και ζούμε τη ζωή μας πλαισιωμένοι με τα καλά μας και τα κακά μας και τα ανάποδά μας.
τα φανερά και τα κρυφά.
και άμα φτάσει ο κόμπος στο χτένι ξεσκονίζουμε και τις γνώσεις μας και λέμε
ουδέν κακόν αμειγές καλού και ξεμπερδεύουμε.

πάντως το καλό, είτε καλό είναι, είτε κακό και απαίσιο έχει μια γοητεία, περνάει η μπογιά του.
όμως, λέω, όμως. ποιος το οριζει;
συνεχώς ο κόσμος αλλάζει, αλλάζει και η ηθική του, αλλάζει και ο προσδιορισμός του καλού και του κακού. και καθώς ο κόσμος τείνει να εξομοιωθεί μοιάζει να χάνονται οι λεπτές αποχρώσεις που είναι ειδοποιές διαφορές ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο άσπονδους  φίλους.

εδώ λοιπόν βρίσκεται αυτό που λέμε θολό τοπίο. ομιχλώδες.
εδώ, κάπου, μες σ αυτό το θολό τοπίο βρισκόμαστε κι εμείς.

κάποτε πετούσα προς μια ευρωπαική πόλη και είχε συννεφιά και ψιλόβροχο. κακομούτσουνος καιρός. μπήκα στο αεροπλάνο και ξάφνου βρέθηκα σε μια λιακαδούρα απίστευτη.
λογικό, αφού πια πετούσε ψηλά. τα σύννεφα ήταν μεν, μια στιιγμή πριν, η άμεση πραγματικότητα αλλά υπάρχουν κι άλλες!
και λέω με το νου μου.
τί κι αν του Ικάρου τα φτερά λιώσαν;
κάπως έπρεπε να γίνει μια αρχή και να πετάξει ο άνθρωπος.
σαν μια αντίδραση στη βαρύτητα.

σκέφτομαι αυτήν τη λέξη. αντίδραση.
μου αρέσει. έχει μια κινητικότητα και θέληση. αναιρεί την παθητικότητα.
ναι, μ' αρέσει.

........ μια φορά κι έναν καιρό ....
η βεράντα μου ακόμη και σήμερα κολυμπά στο φεγγαρίσιο φως.
έλεγα με το νου μου, το φεγγάρι στη θάλασσα καθρεφτίζεται και με τ απαλό της νύχτας αεράκι ραγίζει και σπα. το άλλο πρωί, πάμε στην αμμουδιά και μαζεύουμε τα φεγγαροθραύσματα που λαμπυρίζουν. τα βάζουμε στη γη ή σε γλαστρούλες και έτσι γίνονται τα φεγγαρολούλουδα.
τι ωραία!

αυγουστιάτικοι ελέφαντες 8

πάει κι ο Αυγουστής. τελευταία μέρα. τώρα αρχίζουν τα καλύτερα. να γίνουν οι ζέστες τρυφερές και η θάλασσα υπέροχη. να βρεθεί επιτέλους μια γωνιά μιας παραλίας που να 'ναι ιδανικά δική μας.

από εκεί μπορεί να ατενίσουμε τη ζωή με άλλο μάτι. και να στεριώσει μέσα μας αυτό που θέλουμε να ζούμε και να μας συντροφεύει όλες τις μέρες που έρχονται, που ολοένα μικραίνουν και σταδιακά δροσίζουν....

αυγουστιάτικοι ελέφαντες 7

- ήρεμο και χαρωπό απόγευμα. ωραία μέρα για να τροφοδοτήσουμε το εσωτερικό μας φως.

- κοιμάται ο πασάς; κοιμάται ο βεζύρης; κοιμάται.

- εμ ένας είναι αλλά ελέφας!

- έλα τώρα! ελέφας! πώς σου ήρθε; είναι μια μεγάλη ιδέα σε ένα μικρό χώρο.

- ναι ναι μια "ιδέα" πράμα. ας γελάσω.

- το πρόβλημα είναι πως πρέπει να βρίσκεται μέσα. αν τον βγάλουμε έξω υπάρχει μέγας κίνδυνος να πετάξει - ξέρεις αυτές οι ιδέες πετούν ενίοτε - και να τον χάσουμε.

- α παπα! να τον χάσουμε; και πώς θα σπαταλάμε ασύστολα τότε το χορτάρι που μαζεύουμε; δεν γίνονται αυτά. δεν πρέπει επουδενί να το ρισκάρουμε.

- ευτυχώς έχουμε και το τσάι να μας διασκεδάζει και να μας ξεδιψά.

- τσάι είναι αυτό; κι εγώ έλεγα πως είναι κάτι πιο παρεμβατικό στο συναίσθημα. χάθηκε λίγο ρούμι;

- δε ζούμε χρυσή μου στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης. ούτε και οι παπούδες μας ίσως. εν γένει δε ζούμε καν στην Αμερική. 

- όχι ε; μήπως, τουλάχιστον, σε μια αποικία της;

- αυτό κανείς δεν το ξέρει. μα τι σ έπιασε τώρα; αν θες κάτι πιο δυνατό να πάω να σου φέρω. εσύ μόνο πρόσεχε μην ξυπνήσει ο μαθουσάλας.

- πάγαινε εσύ κι εγώ είμαι δω. α και μια βεντάλια φέρε. ο απογευματινός ήλιος μου προκαλεί ηλιακές σκοτοδίνες.

- πωπω μες στη γκρίνια. εντάξει θα σου φέρω.

.....

- ααααχ αυτό είναι ποτό θαυματουργό.

- ναι ξέρω, σ ένα βαθύ μπουντρούμι μ ένα μπουκάλι ρούμι. ωραίες συνήθειες για μια καθώς πρέπει δεσποσύνη σαν του λόγου σου.

- κοίτα τώρα ποιος γκρινιάζει....

- δε μου λες; έτσι, όπως σε γέννησε η μάνα σου σκέφτεσαι να πας να ψηφίσεις;

- το θέμα δεν είναι πώς θα πάω να ψηφίσω. το θέμα είναι αν μετά θα είμαι αναγκάστικά ανένδυτος.

- κόμμα των γυμνιστών υπάρχει;

- δεν έχω ακούσει κάτι τέτοιο.

- α! τότε πρέπει να ιδρύσουμε ένα εμείς. θα λέμε "όχι γυμνοί στ αγγούρια! γυμνοί γενικώς! πετάξτε τις ενδυματολογικές και ιδεολογικές σας προκαταλήψεις και ξαναγεννηθείτε μέσα από τη γύμνια. η γύμνια είναι δημοκρατία! δεν υπάρχουν ταμπέλες, ούτε φίρμες, ούτε τίποτε. η γύμνια είναι αντικαπιταλιστική, είναι αθώα, είναι διαφάνεια. γύμνια εδώ και τώρα!" να πώ κι άλλα;

- αααααχχχχ άλλος πίνει κι άλλος μεθάει. μην πεις τίποτ άλλο. από τον πολύ ενθουσιασμό θα τον ξυπνήσεις.

- εντάξει. τώρα, όμως, μπήκα στο τριπάκι και μ άρεσε. και στη τελική δε πα να ξυπνήσει! δεν πα να πετάξει! θ ανεβούμε στη ράχη του να πετάξουμε μαζί!

- αχ τα λόγια του ποτού.  και πού θα πάμε; θα έρθουν να μας φάνε.

- του Έλληνα η τραχηλιά ζυγό δεν υπομένει. δε μασάμε.

- καλά στην Ελλάδα είμαστε; έτσι πες μου. ωραία είναι εδώ. 

- ωραία; θες να σου εξηγήσω τ όνειρο τώρα; 

- μα είναι ωραία. πρέπει να είναι ωραία. ωραία με το ζόρι. ωραία.

- ναι σίγουρα ωραία. και με μια δόση αντικαταθλιπτικών και παραισθησιογόνων μη σου πω τέλεια. και μην ξεχνάμε και τα γυαλιά να βλέπουμε τα πράγματα κάπως επιλεκτικά.

- γιατί; στην Αμερική είμαστε; 

- ααααα! εσύ δεν τρώγεσαι. φτάνει τώρα. θα κάνουμε λίγο διαλογισμό να ενώνουμε το πνεύμα μας με αυτό του κοιμώμενου ελέφαντα.

- μπα! γιατί;

- μπας και ξυπνήσει κάτι μέσα μας και θελήσει να πετάξει.

- ό,τι πεις. στο μεταξύ βάλε στο γυαλί φαρμάκι. να τραγουδήσω "πίνω και μεθώ ωχ αμάν"

- καλά, τώρα μου ήρθε το εξής. "καὶ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν δύο, καὶ ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν, καὶ ἔῤῥαψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώματα. " μάλλον το ποτό μου δημιούργησε μια αυτοαπόρριψη; 

 - καλά είναι να σκέφτεσαι πως όταν εφευρέθηκε η γένεση το ανθρώπινο είδος ήταν ήδη κάμποσο χρόνο επί γης και είχε κάνει ένα σωρό θαυμαστά κατορθώματα κι απ την καλή κι απ την ανάποδη. φταίει η παιδεία σου αλλά μη σκας. αν δεν αυτοαναιρείσαι πότε πότε δεν γίνεσαι ποτέ καλύτερη.

ο ελέφαντας πάντως δεν έχει τέτοια υπαρξιακά. και στο κάτω κάτω δεν ήρθε η ώρα να γίνουμε χαβανέζες πρώτον και δεύτερον αυτοί που μας πιπιλίζουν το μυαλό με ενοχές και με το ζόρι παντρειά να παν να τα πουν αλλού. εμείς θα μείνουμε γυμνές και παραδείσιες μέχρι τέλους.

- αχ γιατί να μην είμαστε ελέφαντες;

- ΑΧ. ΑΧ,

αυγουστιάτικοι ελέφαντες 6

μακαριότης

επειδή η ζωή είναι και απόλαυση. των μικρών μεγάλων στιγμών. που ο χρόνος σταματά και μέσα στο κενό μπορούμε να είμαστε αστέρια και πάλι. μικρά συννεφάκια.  θαλάσσιες ανεμώνες. ό,τι μας εκφράζει. ό,τι μας εξιτάρει κι ό,τι μας ηρεμεί. 

μέσα από αυτό το ίσως τίποτε, απομακρυνόμενοι από τον εαυτό μας μπορούμε να τον προσεγγίσουμε ξανά, να τον ανακαλύψουμε ξανά και πιθανώς να τον αλλάξουμε. ποιος ξέρει; 

αχνοφέγγει.

βολτίτσες

εδώ κι εκεί. πάμε για παγωτό; βουρ, πάμε. 2 μπάλες 1 γιούρο, ωραία.
παγαίνοντας συναντάμε και κόσμο. και μιλάμε. ε! τα γνωστά.
μα τι γιένεται εκεί έξω;
μια εκδίκηση βράζει. μπλουπς μπλουπς.
εκδίκηση, ναι. μα τί εκδίκηση;
εκδίκηση με χ.α;;;;;;;;
εκδίκηση με "θα ψηφίσω Σύριζα για να τα λουστούν;"
εκδίκηση με αποχή;
μα, έλεος άνθρωποι, τί εκδίκηση είναι αυτή;

το ζητούμενο μιας εκδίκησης είναι - πέρα από το να κακοπάθει το μισητό πρόσωπο- να καταλαγιάσει αυτό που έχουμε μέσα μας, να γευτούμε μια δικαίωση, να ισορροπήσουμε.
με τα παραπάνω δε βλέπω προκοπή.
μάλλον πρέπει να επανεξετάσουμε το θέμα "εκδίκηση"
να το μελετήσουμε καλά και μακροπρόθεσμα.
ν αναλογιστούμε πως με το να τιμωρήσουμε την -χμ- αριστερά, μήπως τιμωρούμε τον εαυτό μας;
μήπως δεν έχουμε ασχοληθεί να βρούμε εναλλακτικές που να μας καλύπτουν;
μήπως κοιτάμε σε λάθος μεριά;
τώρα αν είμαστε επιπέδου ο τάδε και η δείνα πιασ τ αυγό και κούρευτο. γιατί ο τάδε και η δείνα δεν έχουν απολύτως καμία σημασία.
σημασία έχει να μπορέσουμε να βρούμε ένα σύστημα που να μας δικαιώνει -έστω και ονειροπόλο για κάποιους.
σημασία έχει να βρούμε μια απάντηση στην εκδίκηση με μια δομημένη πρόταση που να μας αφορά.
με τα υπέρ και τα κατά της.
αλλά να είναι μια πρόταση που να δίνει μια πνοή σ αυτό που ζούμε.
και σήμερα και αύριο.
εντάξει, το όχι δεν ήταν για το ευρώ. για τον απλό λόγο πως δεν είχαμε διανοηθεί τί θα επακολουθούσε.
τώρα το ευρώ ως μια ολοένα και πιο ανύπαρκτη μορφή αρχίζει να μας φαίνεται ξένο.
δεν μας ικανοποιεί και δεν μας πληρώνει. μας αφήνει ρέστους και ταπί και κακοπερνάμε.
υπάρχουν παρουσίες στον πολιτικό στίβο που μιλάνε εδώ και χρόνια για την έξοδο από το ευρώ και έχει μαλλιάσει η γλώσσα τους. που μιλάνε και λένε όχι στα μνημόνια αλλά δεν το λένε εκ του πονηρού.
λέει ο Δημήτρης Καζάκης κάτι που μου άρεσε
Ζητούμενο είναι η πολιτική συνεργασία με άμεσο στόχο την διακυβέρνηση της χώρας προς το συμφέρον του λαού και ενάντια στην αποικιοκρατία της Ευρώπης.
Και τι σημαίνει πολιτική συνεργασία; Σημαίνει ισότιμη συμμαχία δυνάμεων όπου η καθεμιά διατηρεί ακέραια την αυτοτέλειά της στην οργανωτική της συγκρότηση, στον τρόπο δράσης της μέσα στην κοινωνία και στην άρθρωση του πολιτικού της λόγου. Με άλλα λόγια πρόκειται για την τακτική που επιγραμματικά διατύπωσε ο Λένιν λέγοντας ότι «η γραμμή μας είναι να βαδίζουμε χωριστά μα να χτυπάμε μαζί.»
και λέω κι εγώ. η εκδίκηση δε φτάνει. πρέπει να πάρουμε το αίμα μας πίσω!

σαν όνειρο

έκλεισε τις πόρτες μία μία. ήσυχα κι αθόρυβα.
απαλό άγγιγμα, μαλακά πατούμενα, ελαφρύ βάδισμα.
σαν έκλεισε και την τελευταία πόρτα έμεινε ο διάδρομος έρημος.
μόνο το σαράκι στην κομόντα κάθε τόσο έκανε κριτς κριτς μες στη σιγαλιά.
βρέθηκε έξω
σ ένα εναλασσόμενο έξω.
ένα τρελό ζάπινγκ εικόνων, τοπίων.
αυτό είναι το μέσα έξω μου; αναρωτήθηκε.
αχ με ζαλίζει.
άπλωσε το χέρι κι άρπαξε μια εικόνα. μια εικόνα τυχαία.
ξάπλωσε κάτω από το δένρο και το σκούντησε απαλά με το πόδι.
κι άρχισαν τα λουλουδοπέταλα να πετούν ολόγυρα.
ευτυχία.

εικόνα και μουσική από εδώ

αυγουστιάτικοι ελέφαντες 5 -ευκολάκι -

σταματήστε τη γη να κατέβω!

σήμερα έχω τις στραβές μου. μα φταίει το φάντασμα που μ' επισκέφτηκε χτες, μα φταίει που συνειδητοποιώ πως κι ο Αύγουστος όπου να 'ναι τελεύει, μα φταίει η προσωπική μου κατάσταση που μετεωρίζομαι, εντάξει δεν είμαι μόνη, είμαστε πολλοί που ζούμε επικινδύνως σε τούτη τη μια στάλα χώρα, έχουμε και τους απρόσκλητους μουσαφίρηδες, άστα να πάνε. 

κάτι ακούω για εκλογές και κοιτώ μ' ένα μάτι θολό πέρα μακριά. αφαιρένομαι. θα ξυπνήσω, σκέφτομαι, και θα είναι 6 Ιούλη. θα έχω στο στόμα τη γλυκειά γεύση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος και όλα θα πάρουν το δρόμο τους. μα δεν ξυπνάω που να πάρει, το μόνο που χάνω είναι τον ύπνο μου. και με βάζω στην σκακιέρα. και λέω. είμαι εδώ, λιμάνι, αεροδρόμιο ξένα, σε ξένα χέρια. και μετά λέω με το νου μου. άμα στο σπίτι σου δεις στην εξώπορτα να ναι στημένος ένας άγνωστος και στην κουζινόπορτα επίσης μια κλεισουρίτσα την παθαίνεις. 

με έχει πιάσει τελευταία το αναρχοαυτόνομο. 

ώχου πια να είμαστε γίδια στο μαντρί. ώχου πια να γκρινιάζουμε. να τα γκρεμίσουμε όλα! στάχτη και μπούρμπερη. δηλαδή άμα του χρόνου δεν κάνει κανείς φορολογική δήλωση τί θα γίνει; κάτι μου έλεγε σημερα ένας φίλος. του έστειλαν μια επιστολή πολύ καλογραμμένη να του υπενθυμίσουν πως εκκρεμεί το φπα. ποιο φπα που κάνει μηδενική δήλωση εδώ και 2 χρόνια; αυτά λέγονται κερατιάτικα. 

έχεις δουλίτσα,σπούδασες; πλήρωσε τέλος επιτηδεύματος. ζεις με κεράκια και νερό της πηγής, μπακτσέ και κότες αλλά έχεις σπίτι; πλήρωσε και γι αυτό. γιατί είσαι στο σύστημα. για να είσαι στο σύστημα. γιατί αλλιώς χάθηκες.

Πότε θα καταλάβει ο κόσμος πως φταίει το σύστημα;

αχ.

τέτοιες σκέψεις με κατατρέχουν και άλλες που δεν είναι του παρόντος και μάτι γαρίδα όλη νύχτα.

μετά βλέπω και τον ελέφαντα και συλλογιέμαι. από πού αρχίζει άραγε και πού τελειώνει αυτό το σκοινί;

αχ. αχ. αχ. ας ξημερώσει.

αυγουστιάτικοι λελέφαντες 4

τίποτε αγάπες μου δεν είναι όπως το χαμπαρίζουμε.

τίποτις δεν είναι όπως φαίνεται.
ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΑΠΑΤΟΥΝ

Μπουμπουλίνα Παναγιά

γιορτινή ετούτη η μέρα.
Εκοιμήθη η Θεοτόκος και ανελήφθη το πνεύμα της στους ουρανούς.
Από εκεί μας κοιτά και θυμώνει.
Και ζαλώνεται με κεραυνούς, ένας Δίας θηλυκός\να τους εξακοντίσει κατά δω
έναν έναν, όλους.

Τιμωρία δίκαιη στη άγονη γη μας, άγονη από αδικία κι όχι από φύση.
άγονη εξαιτίας κακεντρεχών, αλαζονικών και μικρόψυχων ανθρώπων.
άγονη από τη ληθαργική αδιαφορία, άγονη από την εμπάθεια στο τετελεσμένο .
Γκρεμίστε τις φυλακές σας θέλει να φωνάξει.
Μα τα μοιρολόγια και οι δήθεν ευλάβειες και γονυκλησίες της φράζουν το στόμα.
Καθώς ξέρουμε πως οι θεοί κι οι άνθρωποι έχουν μια σχέση αλληλεπίδρασης.

λέω οι γυναίκες θα κάνουν τη διαφορά.
γιατί είναι μεν γλυκές σαν Παναγιές αλλά και λέαινες είναι.

Αυγουστιάτικοι ελέφαντες 3

ημέρα ελεφάντων
ημέρα πεφταστεριών

έλεγα  να πάω σε μια βουνοκορφή. να λουστώ πεφταστέρια. μα έμεινα εδώ, στο τσαρδί μου και ίσως σ ' ένα παράλληλο σύμπαν, ένα παράλληλος εαυτός μου να είναι εκεί που πρέπει, καβάλα σ' ένα αστέρι που πέφτει και να ξεκαρδίζεται στα γέλια. 

εδώ, στην πράσινή μου κάμαρη,  στο πράσινο του πεύκου, το μόνο που αχνοφέγγει εκτός του υπολογιστή είναι η ολογραφική απεικόνιση του Ιανού. με κοιτά με το κακό του ύφος. 

μονά ζυγά ζοφερό το μέλλον.

κάνω ένα διάλειμμα. απολαμβάνω το αεράκι του ανεμιστήρα. κάνει πάντα τον ίδιο διαβολεμένο θόρυβο που νομίζεις θα ξεκολλήσει από το ταβάνι και θ αρχίσει να πετάει στο δωμάτιο. γκραν γκινιόλ τελείως.

αχ η ακατανίκητη γοητεία της ονειροπόλησης! λίγη μοναξιά, λόγο αεράκι, λίγη μουσική και φςςς πάει το πνεύμα! πάει και χορεύει εκεί που λέγαμε σ ένα άλλο σύμπαν. 

πάει και χορεύει σε άδεια μπαράκια. μια ψυχή εδώ, μια ψυχή εκεί, σκόρπιες. βγαίνοντας άδειοι οι δρόμοι, τσουπ να μια γάτα,  πυρρόξανθη, τσιμπλιασμένη, πολύ ταλαιπωρημένη. ψιψιψιψι έλα να σου δώσω φαΐ. και ακατάδεχτη. χμ. 

περνάει κι από εδώ. με βλέπει ο παράλληλός μου εαυτός και κουνάει το κεφάλι συγκαταβατικά. αχ μοιάζει να σκέφτεται, αχ. 

και την κάνει πάλι. πάει να κάνει μαγικά.

πάει να κάνει ό,τι θέλει.

Αυγουστιάτικοι ελέφαντες 2

τί είναι η δημοκρατία;
μπας κι είναι ένα όνειρο μέσα σ' ένα όνειρο;
ή ένα απλό, συγκεκριμένο όνειρο μέσα σ' ένα εφιάλτη;
μπα, όχι.η δημοκρατία έχει να κάνει με την ιδιοσυστασία των πολιτών.
εκεί είναι το κουμπί.
η κατανόησή της σαν έννοια, το εντρυφείν.
στους πονηρούς καιρούς έστε πονηροί.
τρώμε κουτόχορτο δεκαετίες τώρα. νόστιμο; της μοδός; κάτι.
μα το καταναλώνουμε. και μας αρέσει. μας καταξιώνει.
μας εντάσσει στα επίκαιρα. είμαστε το ρυθμό. μα ποιος βαράει το νταούλι;
σε ποια γαλέρα είμαστε σκλάβοι;
είναι καλοκαίρι και μ αρέσει να είμαι γυμνή
άντε για τους συντηρητικούς εν αδαμιαία περιβολή
 το πρώτο βασικό στη γύμνια είναι ν αγαπάς και ν αποδέχεσαι το κρομί σου, που έλεγε και η Μέλένια η ανηψιά μου.
απολαμβάνω τη γύμνια μου και μέσα στη ηδυπάθεια που δημιουργεί συλλογιέμαι
....το κορμί σου πατινάζ σ απόκρυμνα βράχια.
ή αγάπη σου, ελεύθερη πτώση
το εγώ μου με το εγώ σου κουμπώνουν.
όταν είμαστε μαζί τίποτε δεν είναι λάθος.
υπάρχει μια αρμονία στο σύμπαν.
υπάρχει αρμονία στο σύμπαν;
πλανήτες θνήσκουν κι άλλοι γεννιώνται.
αλλλά κι εσύ το ξέρεις, σου μιλά το αίμα κι ο καρδιακος σου παλμός γι αυτό.
δεν υπάρχει λάθος εδώ.
υπάρχει μόνο ένα σωστό που πρέπει να προστατευτεί.
πρέπει ν αγρυπνούμε για την αγάπη. για το σωστό.
ελέφαντες μικροί μεγάλοι ποιος ξέρει;
Αυγουστος γούστο που χει!
ροζ ελέφαντες. μια παραίσθηση και μια δικαίωση.

διαβάζω

Γιατί χρειαζόμαστε εθνικό νόμισμα;

Γιατί χωρίς αυτό η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ ελεύθερη να ακολουθήσει τις πολιτικές που έχει ανάγκη και συμφέρουν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Με το εθνικό νόμισμα δεν θα μπορεί να μας εκβιάσει κανένας Ντράγκι, καμιά Μέρκελ, κανένας Γιούνγκερ, όπως κάνουν σήμερα κραδαίνοντας την απειλή για διακοπή της χρηματοδότησης. Τις αποφάσεις πλέον θα μπορεί να τις πάρει ο ελληνικός λαός.

Με το εθνικό νόμισμα θα μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε τις ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας χωρίς χρέη. Θα μας επιτρέψει να θέσουμε ως άμεση προτεραιότητα την πραγματική ενίσχυση αμοιβών και συντάξεων ώστε να υπάρξει αγοραστική δύναμη και να ενισχυθεί η εσωτερική αγορά. Θα μας επιτρέψει να χρηματοδοτήσουμε αδρά ένα κοινωνικό κράτος που αρμόζει σε μια σύγχρονη πολιτισμένη κοινωνία όπου τα κοινωνικά δικαιώματα προστατεύονται αποτελεσματικά.

Το εθνικό νόμισμα θα μας επιτρέψει να χρηματοδοτήσουμε ένα αληθινό "οικονομικό θαύμα" που δεν θα εξαντλείται απλά σε άνοδο ορισμένων δεικτών, αλλά θα επιτρέψει στον Έλληνα εργαζόμενο, αγρότη, ελευθεροεπαγγελματία, μικρομεσαίο να μεγαλουργήσει πρώτα και κύρια στην παραγωγή. Αντί να είναι χαμένος μέσα σε μια παρασητική οικονομία της αρπαχτής, του ρουσφετιού, της επιδότησης και των δανεικών, όπως έχει καταντήσει σήμερα η Ελλάδα.

Το εθνικό νόμισμα θα μας επιτρέψει να εισαγάγουμε το θεσμό του Βασικού Εισοδήματος ως θεμελιώδους δικαιώματος για όλους του Έλληνες πολίτες, ώστε κανένας να μην κινδυνεύει να βρεθεί στο κατόφλι της φτώχειας, ή κάτω απ' αυτό. Οποιαδήποτε κι αν είναι η εργασιακή του κατάσταση.

Θα μας επιτρέψει επιτέλους να προστατεύσουμε την μητρότητα στην οικογένεια, αναλαμβάνοντας το κράτος να καλύψει το κύριο μέρος του κόστους γέννησης και ανατροφής ενός παιδιού μέχρι την ενηλικίωσή του και σύμφωνα με ειδικές του ανάγκες.

Φεύγοντας από το ευρώ θα μπορέσουμε από την πρώτη κιόλας στιγμή να ενισχυθούν με 300 ευρώ το παιδί μηνιαίως, όλες οι οικογένειες με ανήλικα τέκνα. Ώστε να αναχαιτισθεί αμέσως η δημογραφική κατάρρευση της χώρας και να ξεφύγουμε μια για πάντα από την κατάντια, που μας οδήγησε η διαρκής συρρίκνωση δικαιωμάτων και εισοδημάτων λόγω του ευρώ, η κατηγορία του πληθυσμού που απειλείται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη από την φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό είναι οι ηλικίες από 0-17.

Με το εθνικό νόμισμα θα μπορέσουμε επιτέλους να αποκτήσουμε κράτος δικό μας και κυρίως αληθινή δημοκρατία, όπου εμείς θα αποφασίζουμε για την τύχη μας κι όχι ένα μάτσο "απάτριδες τεχνοκράτες", όπως είχε χαρακτηρίσει τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών ο Ντεγκόλ. Θα μας δοθεί η ευκαιρία να ξεφορτωθούμε όλους αυτούς που οικοδόμησαν ένα ασύδωτο, εχθρικό και διεφθαρμένο κρατικό τέρας για να κρατά τον έλληνα πολίτη υπόδουλο της κρατικής και κομματικής γραφειοκρατίας, μόνο και μόνο για το νέμονται οι ημέτεροι.

Και που θα βρείτε τα λεφτά, μας λένε. Εκεί που τα βρίσκει κι ο Ντράγκι, απαντάμε. Που βρίσκει τα τρις ευρώ με τα οποία τροφοδοτεί τις τράπεζες; Τα δημιουργεί από το τίποτε και ύστερα τα δανείζει. Γιατί λοιπόν να το κάνει ο Ντράγκι και να μην το κάνουμε εμείς για εμάς τους ίδιους; Γιατί να μην μπορεί το ελληνικό κράτος να εκδίδει με τον ίδιο τρόπο το χρήμα που έχει ανάγκη; Μόνο που αντί να το διοχετεύει στις τράπεζες ως δανειακό κεφάλαιο, μπορεί να χρηματοδοτήσει απευθείας τα εισοδήματα και τις συντάξεις της μεγάλης πλειοψηφίας.

Φυσικά, χρειαζόμαστε μια άλλη κεντρική τράπεζα. Όχι μια Α.Ε. ξένων συμφερόντων όπως η σημερινή Τράπεζα της Ελλάδος. Τι μπορούμε να κάνουμε; Μπορούμε να καταργήσουμε τους αποικιοκρατικούς ιδρυτικούς νόμους της ΤτΕ (1927) και στη θέση της να δημιουργήσουμε εξαρχής ένα νέο κρατικό ίδρυμα έκδοσης χρήματος και εποπτείας του τραπεζικού συστήματος.

Έτσι θα μπορέσουμε να οδηγήσουμε στην πτώχευση τις συστημικές τράπεζες και στη δημόσια εκκαθάριση των ενεργητικών τους, ώστε να μάθουμε όλη τη διαδρομή ξεπλύματος πολιτικού, επιχειρηματικού και εγκληματικού χρήματος, αλλά και τα θαλασσοδάνεια προς ολιγάρχες και κόμματα. Θα μπορέσουμε να σβήσουμε τα χρέη εκεί όπου απαιτείται και να λυτρώσουμε τους δανειολήπτες από τις τοκογλυφικές και σαράφικες πρακτικές των τραπεζών.

Και μην ξεχνάτε: φεύγοντας από το ευρώ, σβήνονται όλα τα χρέη προς το ευρωσύστημα. Δεν υπάρχει καμιά συμβατική δέσμευση για μια χώρα που επιλέγει να φύγει από το ευρώ. Κι ο λόγος είναι απλός. Οι χρηματοδοτήσεις από ΕΚΤ, αλλά από τον μηχανισμό στήριξης δεν γίνονται με κριτήριο την στήριξη της οικονομίας που δανείζεται, αλλά για την στήριξη του ευρώ και των τραπεζών του. Επομένως η χώρα επιλέγει να φύγει, δεν δεσμεύεται από κανενός είδους υποχρέωση προς το ευρωσύστημα.

Άλλωστε το άρθρο 50 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που επιτρέπει σε μια χώρα όταν το επιλέξει η ίδια να αποχωρήσει από ευρώ και ΕΕ, δεν αναγνωρίζει κανενός είδους υποχρέωση του πρώην κράτους μέλους προς την Ένωση. Εκτός από τις επιβεβαιωτικές αποφάσεις των κοινοβουλίων των υπολοίπων κρατών. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση η Ελλάδα οφείλει και πρέπει να απαιτήσει η ίδια αποζημίωση για την ληστρική μεταχείρισή της και τον εξαναγκασμό της να μετατραπεί σε επίσημη δουλοπαροικία του χρέους, η οποία με βάση το διεθνές οικονομικό και δημόσιο δίκαιο θεωρείται κορυφαίο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ανάλογο με εκείνο της γενοκτονίας.

Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε από την απόφαση να φύγουμε από το ευρώ. Απλά θα χάσουμε τα δεσμά μας, που έχουν οδηγήσει 1 στους 2 Έλληνες χωρίς δουλειά, 1 στους 3 χωρίς κανενός είδους ασφάλιση, 1 στους 4 κάτω από όριο φτώχειας και συνολικά στο ξεπούλημα της πατρίδας μας.

Κι έχουμε να κερδίσουμε με τη βοήθεια του εθνικού νομίσματος και της δημοκρατίας την εθνική μας αξιοπρέπεια και κυριαρχία, το δικαίωμα στη δουλειά και στον τόπο μας με ανοιχτούς ορίζοντες και αληθινά ελεύθερες συναλλαγές μ' όλες τις χώρες του πλανήτη με βάση τις δικές μας επιλογές, την ισοτιμία και την αμοιβαιότητα. Χωρίς προνόμια και μονοπωλιακές καταστάσεις που μας έφεραν σ' αυτή την κατάντια.

http://dimitriskazakis.blogspot.gr/ 

Αυγουστιάτικοι ελέφαντες

Αυγουστάκι.
και 1 και 2 και 3 και 4 παιδιά
τραγουδάκια και όνειρα θερινής νυκτός.
η φύση της εποχής γαρ.
χτίζω μια αχυροκαλύβα από σκέψεις.
καθώς η ζωή είναι πρόσκαιρη.
από πάντα μου έχω μια αγάπη για τον άνθρωπο.
μια αμφιβολία.
κατανόηση για το ανθρώπινο.
τα πάθη, τις αδυναμίες, το μικρό του.
μου το έμαθαν ήταν από φυσικού μου δεν ξέρω.
και μια ιδεοληψία για την ελευθερία.
αναλόγως με τα κουράγια
εξεγείρομαι ή σιωπώ.
και τώρα;
τώρα μόνο απορώ.
απορώ πόσο κοστίζουν οι προφάσεις.
το προφασίζομαι ότι συνεχίζω να έχω τη ζωή που είχα
κι ας είναι αυτό μια συνεχής συναισθηματική και οικονομική
-αν υπάρχει απόθεμα- σπατάλη.
και τι γίνεται;
μια συμβατική ζωή μες στην απραξία, τη νωθρότητα και την απελπισία.
είχα πάει σε βαφτίσια.
ωραία μέρα, ωραία παρέα, όλα ωραία, η νεοφώτιστη έλαμπε, μια μικρούλα 2 ετών.
ήρθε ένας άστεγος και ζήτησε κάτι να του δώσουμε να φάει.
αμέσως εμφανίστηκε ταπεράκι.
μα έκανα τ ατόπημα να του πω κάτσε.
σοκ αυτός σοκ κι όλοι οι υπόλοιποι.
γκάφα έκανα.
το πήρε περιχαρής κι έφυγε.
και ματασυλλογιέμαι.
αγαθοεργίες -δεν εννοώ το συγκεκριμένο περιστατικό, καθόλου-
φαγητό, και ρούχα και δεν ξέρω τι.
πόλεις γεμάτες ανθρώπους που θα έπρεπε να σφύζουν από ζωή και που είναι ζητιάνοι.
του ενός ή του άλλου ή της χμ θείας πρόνοιας.
οι προσφέροντες αισθάνονται ότι παίρνουν μια θέση στον παράδεισο.
οι λαμβάνοντες δεν ξέρω.
αλλά ποιος έχει τα κότσια να βγει από το λήθαργο της δυστυχίας του και να κινήσει να πάει να δοκιμάσει κάτι άλλο ακόμη κι αν του δωθεί;
έχω κάτι φίλους που λόγω κρίσης δεν έχουν καθόλου δουλειά.
δεν είναι άνεργοι. δεν είναι εγγεγραμμένοι στο ταμείο ανεργίας.
αλλά δεν πατάει άνθρωπος στο γραφείο τους.
που το έχουν. τα προσχήματα.
βρήκαν, όμως, πως κάπου στο βουνό υπήρχε ένα κτηματάκι με ελιές.
και ασχολούνται μ αυτό αν και δεν είναι προσοδοφόρο.
γιατί η ζωή πρέπει να έχει στόχο. αλλιώς δεν έχει νόημα.
αυτό που θέλω να πω είναι πως θα ήταν εύλογο να αναζητήσουμε τρόπους.
για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, να ικανοποιηθούμε και όταν κάποιοι θα θεωρήσουν πως είμαστε φρούτο έτοιμο για φάγωμα να μην τους κάνουμε τη χάρη να πάμε στη δούλεψή τους για ένα ξεροκόμματο.
αλεύρι. νερό, αλάτι και φίλημα θέλει το ψωμί.
και ζύμωμα.

σ αυτό το νυχτερινό κοντσέρτο τα τζιτζίκια δίνουν ρέστα.
φτάνει το γράψιμο.
ήθελα λίγη φύση απόψε. ας κλείσω τα μάτια και μπορεί να ονειρευτώ
εμένα, παιδί στη Μακρινίτσα να κάθομαι στο παράθυρο του πετρόχτιστου σπιτιού με ντουβάρια 60 πόντους, μεγάλο δίπατο σπίτι, και να αφουγκράζομαι στο σκοτάδι την καμπάνα της Παναγιάς να χτυπάει τις ώρες της νύχτας.
καληνύχτα.

Μετέωρα.

σας ομιλεί η υποφαινόμενη και ο George White.
η υποφαινόμενη - c'est moi - στον 4ο όροφο πολυκατοικίας, Αθήνα.
Ήρθα σ' αυτό το χώρο για να βρω μια ησυχία. Σ ένα σπίτι που ο ιδιοκτήτης του λείπει. Μονήρης άνδρας, φίλος φίλων, παντελώς άγνωστος σε μένα. Περνάω εδώ αυτές τις καλοκαιριάτικες μέρες. Βγαίνω λίγο. Η παρουσία μου γίνεται αισθητή όταν κάποιες στιγμές το ρολόι της ΔΕΗ αρχίζει να γυρνά, μετά σταματά. Κάποιες τηλεφωνικές κλήσεις αραιά και που.  Αφήνω θηλυκά χνάρια καθώς περπατώ ξυπόλητη στα πατώματα, αγγίζω ό,τι αγγίζω, ξαπλώνω στο σιδερένιο κρεβάτι και αφαιρένομαι αρκετή ώρα πριν κοιμηθώ.  Μαγειρεύω ελάχιστα. Ακούω μουσική, διαβάζω, επικοινωνώ με κάποια διαλεγμένα άτομα. - το νέο "κρύο" ανέκδοτο, χτεσινό, που σκαρώσαμε είναι. Αν δούμε και το ΑΝΤΑΡΣΥΑ να φέρνει το 4ο μνημόνιο, τότε μπορούμε να πούμε τα είδαμε όλα.
Ο George White αλλού. Έφυγε από το κλεινόν άστυ όταν πια δεν υπήρχε χώρος ούτε διάθεση για συζήτηση ή σκέψη. Κάποια στιγμή της δεκαετίας του '80.

Μιλά, μου μιλά στο τηλέφωνο για τη θεωρία του καταστροφισμού.
Λέει, τα βλέπεις, η μεσαία τάξη διαλύεται.
Πώς αντιμετωπίζεται, όμως, η κοινωνική κρίση;
Αλλά ακόμη είναι νωρίς. Δε φαίνονται οι συνέπειες. Φθινόπωρο - χειμώνα θα τινάξουμε τα πέταλα.
Τί να πω; σιωπώ. Παχιές αγελάδες τέλος.
Ούτε αγελάδα δεν υπάρχει.
Υπάρχει μια φαντασιακή αγελάδα.

Μπα, δεν είμαστε Πουέρτο Ρίκο. Δεν ανήκουμε σε Ομοσπονδία. Η Ομοσπονδία θα το στηρίξει. Και η Καλιφόρνια είχε χρεωκοπήσει. Αυτό από μόνο του δεν σημαίνει τίποτε.
Εμείς , όμως, είμαστε άλλο πράμα. Αλλιώς δομημένο.

Του λέω για τον Τζον Τζον -κατά το αστείο μου Κάτω τα χέρια από τον Τζον Τζον. Μπιμπι Μπο.
Είναι υποχρέωση ενός υπουργού να έχει και ένα και δύο και πέντε σχέδια. Γιατί τί; Αν δεν πετύχει το πρώτο θα μαλλιοτραβιέται και θα λέει τί πάθαμε; Θ' αρχίσει να κλαίει; Αστεία πράγματα.

 θα βάλω ένα μέρος από κείμενο του Δημήτρη Καζάκη
 ... αυτό που καταγγέλει ο Βαρουφάκης είναι ότι οι υπουργοί δεν έχουν ούτε καν πρόσβαση στα συστήματα των υπουργείων τους, λόγω άσκησης κατοχής από τους δανειστές. Κι αυτό είναι γνωστό ότι έχει συμβεί από την εποχή της πρώτης δανειακής σύμβασης. Το έχουν ομολογήσει όλοι σχεδόν οι προκάτοχοι του κ. Βαρουφάκη.
http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2015/07/blog-post_29.html εδώ όλο το κείμενο.

Κάποια στιγμή, μου λέει, τα γεγονότα σταματούν να είναι αναλογικά.
Αυτό που λέμε δράση - αντίδραση
Διλπάσια δράση - διπλάσια αντίδραση
και ξάφνου μια κατάσταση μπορεί να φέρει ένα ντόμινο αλλαγών.
Αυτό είναι επανάσταση.

Κρίση, άνθρωποι σε κρίση, τώρα η κοινωνία είναι ακόμη ναρκωμένη κατά ένα μεγάλο μέρος. 
Η κρίση θα τους ξυπνήσει, αναπόφευκτα. 
Oi άνθρωποι που ξυπνούν μέσα από την κρίση παράγουν πολιτισμό.

Ο George πιστέυει. 
Τα αδιέξοδα θα κάνουν τους ανθρώπους να έρθουν κοντά, να μιλήσουν και να βρουν λύσεις. Όχι με αδιέξοδες πορείες και περίπατους. Αλλά με σκέψη και πρόταση. Αυτή είναι η ελπίδα. Αλλά είναι νωρίς.


και για μένα είναι τώρα η ώρα να βγω στο μικρό μπαλκόνι ν' απολαύσω λίγο φεγγάρι.

Αν και ονομάζεται και «μελαγχολικό φεγγάρι» οι μύθοι και δοξασίες θέλουν την μπλε πανσέληνο να συνδέεται με την ευτυχία! Πρόκειται για ένα κοσμικό γεγονός που μας οδηγεί σε μια μεταβατική περίοδο, να κοιτάξουμε καλά στις καρδιές μας και να τολμήσουμε ότι μας φοβίζει

τριφασικό

φάση ένα
πανσέληνος
έβγαλα τα μπιχλιμπίδια μου έξω να φεγγαροθεραπευτούν
λες και μετά θα μπορέσουν να αποτοξινώσουν την πίκρα μου.
που σήμερα παραμέρισα
και με βαρκάκι το φεγγάρι ταξίδι κοντινό ξεκίνησα

φάση δύο
When you have eliminated the impossible, whatever remains, however improbable, must be the truth.
βρε λες;
αυτός ο συλλογισμός, το βρε λες, με βρήκε σαν κεραυνός εν αιθρία
και λέω ξανά
βρε λες;
μπας κι έχουμε ήδη εξολοκλήρου ξεπουληθεί και όλα τ' άλλα είναι αρλούμπες;
μπας και είμαστε ένα πράμα σαν εκείνες τις φίρμες που κρατάνε τ' όνομά τους μόνο;
δηλαδή είμαστε Έλληνες κατ' επίφαση;
αλλά δεν μπορούν να μας το πουν, θα -χα!-πληγωθούν τα αισθήματά μας;
και όλα τ' άλλα είναι απλά καραγκιοζλίκια; σε δουλειά να βρισκόμαστε;
εκλογές, δημοψηφίσματα, σχέδια και υποσχέσεις, ανδρείκελα με παντελόνια και φουστάνια, μίντια που είναι γνωστό πια πως ένα ψώνιο το έχουν, θέλουν να κάνουν κουμάντο παντού, το κουμάντο πουλάάάει, όλα στο πάλκο κι εμείς από κάτω σα χάνοι αντί να χορεύουμε σάμπα που είναι τζάμπα ξοδεύουμε τη φαιά μας ουσία και σκάμε;
ουφ.
-αν συμβαίνει αυτό, τότε, χοχοχο, υπάρχουν λυσούλες, χοχοχο
αν δε συμβαίνει, τότε, χοχοχο, υπάρχουν άλλες λυσούλες. χοχοχο.

πάμε τώρα στο πλαν μπι της φάσης δύο.
εδώ γελώ. κατατρέχουμε κάποια άτομα γιατί εν δυνάμει θα έφερναν την καταστροφή.
αυτούς που την έφεραν στ' αλήθεια, όμως, πολύ τους αγαπούμε ή αν δεν τους αγαπούμε τους ανεχόμαστε. επειδή είμεθα λάάάρτζ -μεγαλόθυμοι ελληνιστί-.
μήπως, όμως, επειδή στους τυφλούς κυριαρχεί ο μονόφθαλμος, τους αετομάτηδες πρέπει να τους βγάζουμε από το πλάνο; επειδή είχαν πλάνο; μπι; αίσχος; πίσσα και πούπουλα! είναι επικίνδυνοι σου λέω.

τα έλεγε ο George White 2011 από αυτό εδώ το blog.
είμαστε αγνοημένοι.
τώρα τη γευσούλα την έχουμε όλοι στο στοματάκι.
και δεν καπακώνεται η άτιμη ούτε τσιπουράκι ούτε με πιτόγυρο, ούτε ζάναξ, ούτε με τίποτα.
 Every breath you take Every move you make και τέτοια.

όπως πολύ ωραία σχολίασε η thieving magpie
"αλλά θα ήθελα, ναι, αυτό θα ήθελα, ένα ψηλό βράχο κι από κάτω θάλασσα, να με σπρώξουν κι εγώ να κολυμπήσω... γιατί, είμαι σίγουρη ότι θα κολυμπούσα."

φάση τρία
για την ώρα δεν κολυμπώ. ναυσιπλοώ
σ αυτό το μπλε του Ελ Γκρέκο
έχω στο δισάκι μου λίγη αγάπη
λίγο άφεμα λίγη μουσική
ανάπαυλα.

από μόνος σου διάβαζε κι όσο θέλεις πήδα

διαβάζω, διαβάζω, διαβάζω
ακούω, βλέπω και διαβάζω.
μα αυτό που θα έπρεπε να κάνω είναι μόνο να περιμένω.
τί να την κάνω τόση γνώση κι επιμόρφωση!
τι να το κάνω που ήτανε στραβό το κλήμα, το φαγε κι ο γάιδαρος.
ασφαλώς για τα δεινά μας φταίνε κατα πολύ οι "σωστοί" άνθρωποι σε προσχηματικές θέσεις.
και καθώς αυτό το πανηγύρι πανωλεθρίας εξελίσσεται
θα μαθευτούν κι άλλα,
οπότε θα διαβάσω κι άλλο,
πράγματα από εκείνα που μας αφήνουν όλους δυσάρεστα εμβρόντητους.

ο λαός έδωσε ένα όπλο
να πιστολιαστεί το χρέος

και χρέος αυτών που το πήραν το όλπο αυτό στα χέρια τους ήταν να δράσουν.
τι ευρώ χωρίς ευρώ συζητάμε;


παρόλ' αυτά, εδώ το ζήτημα δεν είναι ταξικό. είναι άλλο πράμα.

και δεν αντέχω ούτε τις κακεντρέχειες, ούτε και τους απελπισμένους που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τ αδικαιολόγητα.
δε διακατέχομαι από τίποτε. ούτε αισιοδοξία, ούτε απαισιοδοξία.
το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι τώρα περνάμε μια περίοδο που κάποιοι θέλουν να συμμαζέψουν ό,τι δεν πρόλαβαν.
μετά;
θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.

θα διαβάσω λοιπόν και πάλι.
πολλά και διάφορα.
θα δω και θ' ακούσω.

μέχρι τότε λέω να κλείσω πόρτες και παράθυρα και να βάλω το κλιματιστικό στο φουλ, να γίνει ψόφος, ν' ανάψω το τζάκι και να πιώ κόκκινα κρασιά κάνοντας έρωτα ασύστολα σε γούνινα στρωσίδια.

...κι όσο θέλεις πήδα.

για το Ζάλογγο, μου είπε ο πνευματικός μου να μη το σκέφτομαι.

αλλά δεν μπορώ ν' αντισταθώ στη σκέψη του Καιάδα....

ποτέ δεν είν αργά. 

πολύ blues έφερε αυτό το καλοκαίρι.
μας χάρισαν extreme sports, κυβερνητικό δωράκι, σκέψου, αποφάσισε, ψήφισε και μετά το τραινάκι του θανάτου. αχάριστοι που είμαστε, αχάριστοι!

μικρός χαιρετισμός

μεγάλη πόλη, νύχτα, ησυχία, μια σειρήνα ασθενοφόρου, είναι και το νοσοκομείο κοντά, σιωπή μετά.
αυτό το καλοκαίρι έχω μια τάση προς τη μοναστική ζωή. δε μου πολυκάνει κέφι ούτε η παραλία ούτε η πολλή φασαρία ούτε το να ούτε τ άλλο. έφτιαξα το λοιπόν ένα μικρό κόσμο μέσα στον κόσμο και μπορώ να πω πως, με μικρές εξαιρέσεις, περνάω αλήθεια θαυμάσια. θα ήθελα λίγη περισσότερη μουσική. και να μην ξεχνάω να λιάζομαι πότε πότε. αυτό.
ελπίζω κι ευχομαι να περνάτε καλά κι όπως ακριβώς επιθυμείτε.
Αύγουστος όπου να ναι θα φανεί, τί στο καλό πάλι θα τα πούμε!
φιλιά.

Αθηνά

Χρειαζόμουν "ενίσχυση" στο μάθημα των Γαλλικών. Έτσι γνωριστήκαμε. Η δασκάλα αυτή, η μαθήτρια εγώ.
Μα '"δέσαμε". "Κολήσαμε". Κι αρχίνησε μια δυνατή φιλία.
Περνούσαμε ώρες πολλές μαζί. Με βιβλία, συζητήσεις, μουσικές, με μια γλυκειά ρουτίνα.
Επαναστάτησε το σύμπαν. Η ηλικιακή διαφορά ήταν το μεγάλο θέμα. - κάτι που ποτέ στη ζωή μου δε με απασχόλησε, ποτέ δεν το πήρα υπ' όψιν μου κι ας καίγεται ο τόπος όλος-.
Έτσι, συνεχίσαμε απτόητες την καθημερινή μας παρέα. Ο μπαμπάς της με μισούσε. Ο δικός μου δεν ήθελε εντάσεις. Αφόρητη πίεση. Αλλά εμείς δεν ακούγαμε τίποτε άλλο παρά μουσικές, δε μιλάγαμε για τίποτε άλλο παρά για ποίηση και λογοτεχνία και λίγα μαθήματα οικιακών και μαγειρέματα και χαβαλές πολύς.
 Ώσπου μια μέρα, έτσι σαν απροσεξία, χαθήκαμε.
Παντρεύτηκε η Αθηνά μου, πού ήταν το ζητούμενο και γι αυτό γινόταν όλος ο σκοτωμός, έκανε έναν υπέροχο γιο και βρεθήκαμε και πάλι σε μιαν εκκλησιά λίγο καιρό μετά το γάμο μ' εμένα νονά -γιατί μου τηλεφώνησε και μου το ζήτησε και δεν επρόκειτο να της αρνηθώ.. Και δέσαμε ξανά.
Δυστυχώς η ζωή δεν είναι ρόδινη. Δίνει ρόδινα αιμάτινα δάκρυα στους γλυκούς ανθρώπους.
Και πολλές φορές βρέθηκα ξανά κοντά της σε πολύ δύσκολες καταστάσεις με μια ανυμπόρια να της προσφέρω οτιδήποτε. Αλλά δε χρειαζόταν, ίσως, τίποτ' άλλο παρά την παρουσία μου.
Και μέσα σ όλα τα προβλήματα που είχε η ίδια γύρισε κι η δική μου ζωή τούμα. Πολλές τούμπες μάλλον. Απανωτές.
Μιλούσαμε ακόμη τότε στο τηλέφωνο και ερχόταν εδώ, στο δικό μου χώρο, πάντα τυπική, πάντα ευγενική, πάντα δοτική, σωστή κυρία. Και με το πέρασμα του χρόνου όλα ξεθώριασαν. Λες τίποτα δεν έμεινε, μας έφαγε η ζωή. 
Φέτος, τη Μ Βδομάδα ήρθε ο καλύτερός μου φίλος -φίλοι από πάντα- στο Βόλο με την οικογένειά του και πήγαμε σ΄ένα τσιπουράδικο στη γειτονιά μου. Την είδα τυχαία. Είπα στα παιδιά από την παρέα που κάθονταν κοντά στο τζάμι να χτυπήσουν δυνατά για να καταλάβει πως κάποιος τη ζητά. Με είδε και χάρηκε. Κουμπαρούλα, μου είπε, θα έρθω τη Μ. Παρασευή για τα σέα σου και τα μέα σου. Ήξερα πως δε θα γινόταν αυτό αλλά καθόλου σημασία δεν είχε. Σημασία είχε πως με ανησύχηε το χρώμα των χεριών της, μ ανησύχησε κάτι πανω της. Αλλά δεν πήγε μακρυά το μυαλό μου. Φυσικά δεν ήρθε. Γειτονιά μένουμε, κάποια στιγμή μοιραία θα την έβλεπα ίσως αύριο;

KHΔEIA

Την λατρευτή μας σύζυγο, μητέρα, αδελφή και θεία
ΑΘΗΝΑ
ΡΗΓΑΚΗ - ΓΟΥΡΝΑΡΗ

που πέθανε κηδεύουμε την Τετάρτη 22 Απριλίου 2015 και ώρα 11.00 π.μ. είς τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου - Βόλου .

Δεν πηγα. Το έμαθα σήμερα. Κι απλά δεν μπορώ να το πιστέψω.

πολλές φορές θαρρούμε δεν έχουμε τίποτε στο νου μας. κάποια στιγμή ήμουν έξω σ ένα κλαμπ. και ξαφνικά μου ήρθε στα ρουθούνια τα άρωμά της κι έμεινα σύξυλη. φορούσε πάντα ένα λουλουδάτο άρωμα που μόνο αυτό της άρεσε. και τότε κατάλαβα πως η καρδιά έχει πολλές πτυχές, και πολλά μαζεμενα.

Πέρα όμως απ αυτά που είναι δικά μου, πέρα από το γεγονός πως με αγαπούσε με αφοσίωση και αγωνιούσε για την ευτυχία μου σε σημείο να με κάνει να της λέω ψέματα, η ίδια ήταν ένας άνθρωπος πολύ ζεστός, ίσως πολύ ιδελιστής για τα δεδομένα της πόλης μας, ίσως που πολύ αγαπούσε. Και μια ποιήτρια με έμπνευση με φλόγα και με πολύ καλό ποιητικό λόγο.

Κι αυτό είναι το δώρο της Αθηνάς όχι για μένα αλλά και για την ανθρωπότητα. ίσως αυτή η καλή ενέργεια που είχε γράφοντας τις όχι πάντα αιδσιόδοξες αράδες της να υπάρχει κάπου στο σύμπαν. Θέλω να το πιστεύω.

Έχε γεια καλή μου φίλη της καρδιάς. Κλαίω και ξέρω θα με μαλώσεις.

Χρώμα φόντου

ιστορίες μεθεορτίων

ήλθε και απήλθε το "οβελιστήριον η Ανάστασις" αλλά τα πάθη παραμένουν.
αλώβητα από το αναστάσιμο χάδι
αδυσώπητα

και μετά από μια ανάσα καλοκαιρίας, βροχή.
ανοιξάτικη τελείως
μα βροχή.

νύχτα και πόλη και όλα υπό την σκέπην αυτής της μουρμούρας
πλίτσι πλίτσι
κι εγώ αργοπεθαίνω
(χε χε αυτό το αργοπεθαίνω μου κάνει κάτι σαν το κουτσοπίνω
γουλιά γουλιά μέχρις την ύστατη γουλιά - πνοή και
αααααααααααχ πέθανα επιτέλους -πιπιτέλους πιπιτέλους; μα έχεις τέλος πάντων τέλος αυτή η αηδία; ας πατήσει κάποιος pause ή ας βγάλει τις αναθεμάτισμένες μπαταρίες απ' αυτό το άθλιο κοντρόλλλλλ-)

και γιατρειά δεν έχει αυτό το κολύμπι στις θάλασσες των φραουλιών
μες στο άρωμα απ άγριο και ξινούτσικο
του να ξυπνάς με αναμμένες τις μηχανές, να ξεμυτάς σαν το πρώτο της άνοιξης μπουμπούκι
και να εκρήγνυσαι σα το αθώρητο διάττοντα αστέρα που όλο υποσχέσεις κατακρημνίζεται στο ασυνείδητο αχ

ο κυρ Θωμας -Έντισον κι Έγδυσον
κι ο μπάρμπα Θωμάς
όλοι τους ανύμποροι.
τί να πώ; μοιάζει να λένε
Μη λες τιποτε τώρα

Δευτεράκι στο κατώφλι και μια λιακάδα υπ' ατμόν
να μας ξελογιάσει και πάλι μετά τη βροχή τη νυχτερινή
να μας συναρπάσει
με την πολλά υποσχόμενη καλοκαιρία της
να μας δώσει καυτά "αρπαχτικά" φιλιά

αμάν, αγάπη, πήρες χρώμα
αμ πώς!

κοινώς
άνοιξη
σκαμπανεβάσματα

αποδιοργανωθείτε
αναδιοργανωθείτε
επιδιορθωθείτε
καλοκαίρι στην ευθεία
μμμμμμμμμμμμ.

σμουτς
τί χωρίς φιλί; ποτέ!

7 απλά πέπλα και ορίστε τ αποτελέσματα

Ιω     άννης 

Ιω     β

Ίω     ν

Ιω     νάς

Ιω     νάθαν

Ιω     σήφ

Ιω     ακείμ

Ίω     ν

της Ιούς; χιχι ή της Ηούς; 

άντε να ρθει ο ιωβηλαίος ν αγιάσουμε! πόσο πάει το συγχωροχάρτι; έχει να κάνει με τις εκλογές κι αν ναι κατά που πρέπει να κλίνουμε εμεί οι μη έχοντες την κεφαλήν κλίναι;

πριν πάω να ψηφίσω θα βάψω το μαλλί ξανθό μπας και με μπαγλαρώσουν και γλιτώσω από το τρομερό δίλημμα! -που δεν έχω αλλά αν είχα; χιχιχιχχιχι.

Ίωνες εν Ιωλκώ, Τζόννυ μπι γκουτ και χρόνια πολλά!!!

χίλια φώτα

δεν είναι το σπίτι που είναι ακόμη στολισμένο.
δεν είναι που με την ανάπαυλα από την κακοκαιρία είναι πάλι γεμάτος ο "παράδεισος"
δεν είναι που η κουζίνα μοσχομυρίζει.
ούτε το τζάκι που τριζοβολά.
δεν είναι ο γάτος που χουρχουρίζει στην πιο καλή θέση του καναπέ.

είναι αυτό το κάτι άλλο στην ατμόσφαιρα
ή μόνο στην καρδιά μου;
ελαφρύ σα νιφάδα χιονιού
μικρό φωτάκι ευτυχίας.

φώτα!
ν ανάψουν χίλια φώτα στη στιγμή.

4

Αυτάρεσκα μου γελάει ο νέος χρόνος κι αόμη δεν άρχισε και μου την έφερε. μα το φλουρί που δεν βρήκα, αυτό μάλλον για καλό ήταν, μα κάτι χιονοπτώσεις που αποσυντόνισαν τα πάντα και βρεθήκαμε όλοι ξέμπαρκοι κι απομακρισμένοι ο ένας από τον άλλο, έτσι ήρθε η νέα χρονιά σε μια τέλεια αποδιοργάνωση. Φτου.

Ωπ ωπ ωπ. Χρειάζεται επειγόντως διάλειμμα. Στοπ μόσιον. Η κίνηση, βέβαια, παραμένει αδιάλειπτη από το ταβάνι που στάζει καθώς η ταράτσα πότισε και τασ γνωστά, τα γνωστά. Έτσι, κινέζικα βασανιστήρια, στάλες σε λεκανίτσες για να μη ξεχνιέμαι πως ζω σ ένα υπέροχο σπίτι, μονοκατοικία στο κέντρο αλλά τα έχει τα χρονάκια τπυ και σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις του φαίνεται, χμ.

Την κοπάνησα λοιπόν μ ελεφρά πηδηματάκια και βρίσκομαι σ ένα αλλού, ένα αλλού με ζέστη και χωρίς ενοχλητικούς θορύβους να αποσπούν την προσοχή μου αλλά, ξεύρετε η ματαιότης! Ω ματαιότης!   

Είναι ποτέ ευχαριστημένος η άνθρωπος; Θηρίο. Στα καλάθια δε χωρεί κλπ κλπ
Έτσι κι εγώ. Και τώρα, που ακόμη ο νέος χρόνος είναι άγραφο χαρτί και πάλι με βρίσκω μπροστά σε κενά - μάλλον θα πρέπει να τα προσπεράσω περπατώντας προσεκτικά σαν την μικρή κόρη του φίλου μου του Νάση καθότι τα παιδία ξέρουν καλύτερα από εμάς που ξεχνάμε σιγά συγά και σταδιακά τα πάντα ούτως ώστε έλευθεροι πια να πάμε με το καλό το μεγάλο το ταξίδι.

Τι να σας πω, τι να μολογήσω! Μαντάρα πάλι έγιναν όλα και πάει η εύρυθμη λειτουργία του σύμπαντος, του προσωπικού μου σύμπαντος. Αχ λέω, αχ, πότε θ ασχολούμαι με το ζάχαρο και τηνουρία να μου φύγουν τα σεκλέτια! χοχοχοχο που λέει κι άη βασίλης. έφυγε αυτός. μου έφερε μια μικρή ατζέντα ροζ και καλή παρέα και κρασί και τζακ και Τζακ και εδέσματα -μια ωδή στο μπαχαρικό, χειμώνας γαρ,

Φέτος έλεγε να την περάσω μόνη την πρωτοχρονιά. Να πάρω μια μικρή παστούλα μον μπλαν και να βάλω μέσα ένα φλουρί κι όταν αλλάζει ο χρόνος να τη φάω και ω της εκπλήξεως να αναφωνήσω Μα τί είναι τούτο;;;; Θάμα;;;;\χαχαχα

Αλλά καλύτερα με παρέα. 

Πάω γύρω γύρω σαν τον σκύλο με την ουρά του και δε λέω πάλι τίποτε, ναι .... αλλά, ναι... αλλά, ναι.. αλλά. Αλλά τι να γίνει και ποιο το όφελος; Υπάρχει Θεός στη ΓΗ;

Es amor.

Μάάάάλιστα.

Το γνωστό χόμπυ. Κι εκεί που κερδίζεις την παρτίδα να το φύλο το χάλια και μένεις ρέστος και ταπί με πολλά αισθήματα ματαιότητας. Αλλά -πόσα αλλά θα γράψω;- όποιος χάνει στα χαρτιά... τα γνωστά. Όποιος χάνει στα χαρτιά, μάλιστα και πάλι.

Το πιο άσχημο είναι πως μετά από καραβοτσακίσματα, μεγαλώνοντας, το μόνο που εμπεδώνεις είναι ότι τελικά επιβιώνεις, ή απλά ζεις, ίσως δεν είναι το ίδιο αλλά είναι αυτό το απέραντο λευκό που δεν έχει τέλος κι εκεί αρχίζει και πάλι και δεν τελειώνει ποτέ η σιωπή.

Σιωπή.

Σε έναν ανάποδο κόσμο θα ήταν καλοκαίρι κι οι γάτες θηριώδεις και η ευωχία κι η νωχέλεια θα ήταν μακάριες στην καρδιά μου. Αλλά ποιος λέει πως κι εγώ παρόλα τα στραβά δε ζω σ ένα κόσμο ανάποδο;

- η μουσική είναι ένας μέρος του κειμένου. πολύ με πληγώνει που το γιουτιουμπ έχει για κάποιους δικούς του λόγους κατεβάσει ένα σωρό από τις μουσικές που έχω αναρτήσει. χάνεται έτσι το κάτι τι του συνόλου. έστω. μουσική τώρα.

γιορτή νέου χρόνου χωρίς φλουρί -και φέτος!

καλή χρονιά απ' την καρδιά.
χιονιάς εδώ. κόπασε τώρα το βράδυ.
να ρθει η νέα χρονιά σα μια ευχάριστη έκπληξη.
μια -αναπάντεχη;- καλοκαιρία μετά την παγωνιά.
περνάω πολύ χρόνο από τη ζωή μου μέσα στη σιωπή. σε μια χειμέρια νάρκη που δεν εκρήγνειται άμεσα αλλά μάλλον όταν θα κάνει μπαμ θα γίνει πολύς σαματάς.
τώρα ακούω κάτι ψιθύρους -αναμενόμενο κλπ κλπ-
αλλά οι ψίθυροι είναι άτονες φωνές και δεν πτοούμαι.

μέσα στη σιωπή υπάρχει κίνηση. ανεμοστρόβιλοι, καταιγίδες, θάνατοι, ζωή, κληρονομιές για να πληρώνεις, κι άλλες, αποδοχές για δέκα και βάλε ζωές.
είναι όπως με τα έντομα.
είσαι ή δεν είσαι κοντά στη ζαχαρένια κορδέλα;
έλκεσαι ή απωθείσαι;
πα πα πα παγίδες
αλλάζουμε ένα γράμμα και γίνονται παγόδες.
και γίνονται με τεθλασμένους καθρέφτες πιρόγες

ταξίδια σε ακύμαντα μονοπάτια και μια ανοιχτή θάλασσα ναααα ευχομαι

χτες το φως ήταν παντού μες στη νύχτα
το φως του χιονιού
άρα;
τα πάντα είναι σχετικά

κι η παραζάλη καλά κρατεί στις γενναίες καρδιές. αχ.

σας φιλώ.