Ζεν

Ο Σασυφής σε κίνηση.  Πηγαινοέρχεται σαν εκκρεμές φορώντας  τη ρόμπα και τις παντόφλες του από την κουζίνα στο σαλόνι, ακούει λίγη μουσική, καπνίζει αφηρημένα τσιγάρα και ξανά στην κουζίνα σε μια ακόμη ιεροτελεστία αγρύπνιας.  Ανανεώνει τα παγάκια στο τζιν τόνικ του κι ανακατεύει. Κοιτά τη φέτα λεμόνι κει μες το ποτήρι με σχήμα τουλίπας,  μες στα χέρια του, που  κολυμπά αμέριμνα. Στον ουρανό ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι λάμπει, ανέμελος αεροπόρος  νυχτερινής πτήσης που σύννεφα το κυνηγάνε , σα μικρές εμμονές ενοχλητικών σκέψεων, μα δε τα καταφέρνουν να το κρύψουν.  Ανοιχτή η μπαλκονόπορτα, ένα ξύλινο ελεφαντάκι  μ ένα μοναχό χαυλιόδοντα την αποτρέπει απ το να κλείσει,  δροσούλα και  τιτιβίσματα,  τα δώρα της νύχτας. Το ένα φύλλο της  πανύψηλης παλιάς πόρτας στην άλλη μεριά του δωμάτιου φέρνει λίγη σκοτεινιά από το χωλ, η ώρα περνάει τα παγάκια λιώνουν ξανά, μουσικές διαδέχονται η μία την άλλη, διαδρομές και διαδρομές' σε λίγο πολλές φέτες φεγγάρι έχουν πια στριμωχτεί στο στενάχωρο γαλαξία του ποτηριού του. Έγινε η σκέψη του  βραδύγλωσσο γαϊτανάκι,  διστακτικού εραστή  επιφυλακτικό χέρι που  τις λέξεις πασχίζει να βρει,  ραβασάκι να συντάξει κι αυτές του ξεγλιστράν . Η καρδιά ακούει, ενυπάρχει στης μελωδίας το κύλισμα, δυσδιάκριτης όμως  στ αυτιά του πια.. Καθώς η μουσική σταματά, ακουμπά το κεφάλι του σ ένα μαξιλάρι με μαλλιαρά κρόσσια στο χρώμα του γερασμένου χρυσαφί. Το ξημέρωμα τον βρίσκει με μάτια σφαλιστά, δίπλα του  τρίχρωμο φως απ το γυαλί της λάμπας παίζει με τη μέρα.

το ξυπνητήρι σε λίγο τον ξυπνά σ ένα θαμπό κόσμο
ο καφές μοσκοβολιά
στάλα στάλα μέσα από το κωνικό φίλτρο της καφετιέρας.
  η ζωή τραβά ένα φύλλο από μιαν μυστική τράπουλα
και τ  ακουμπάει στο τραπέζι
μια μειλίχια φιγούρα, η νέα μέρα..