Συρακούσες

Καλή η ζωή στο πειρατικό. Να κοιμάσαι και να ξυπνάς πάνω σ' ένα αναμμένο φυτίλι που τσιτσιρίζει και ποιος ξέρει πότε θα βρει το μπαρούτι και θα εκραγεί;
Ίσως ποτέ.
Κι ο καπετάνιος αυταρχικός.
Και ρούμι, ούτε στάλα. 
Κουπί αβέρτα.
Ονειρεμένη ζωή!
Μαύρες σκέψεις, μαύρη θάλασσα, μαύρα σύννεφα, μαύρ' είν' η νύχτα στα βουνά.
Μαύρη κι άραχνη. 
Κατράμι.
Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Συνταγές πετρελαίου και φυσικού αερίου για ονειροπόλους.
Τί γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;


Μου είπαν πως είναι ωραία στη Στοκχόλμη τον Οκτώβριο. Έχει και καλές προσφορές το ταξιδιωτικό γραφείο. Πειρασμός. Αφού το καλοκαίρι δεν κατάφερα να ξεκουνηθώ, γιατί όχι τώρα; Τώρα που είναι ακόμη Πασχαλιά, σε λίγο Μεγάλη Σαρακοστή'  δε με βλέπω ούτε εισιτήριο για το αστικό λεωφορείο να παίρνω. Πάλι όμως η φρονιμάδα μου, μου χτυπά την πόρτα.
-Μήπως δε σκέφτεσαι συνετά; μου λέει.
Τιτιβίσματα σοφίας.
Άρα, θα μείνω εδώ. Στις επάλξεις. Μεροδούλι, μεροφάι να με τρώει η αγωνία. Να μετράω τα κουκιά. Που θα τα μετρούσα, δεν τίθεται θέμα, αν τα είχα. Αλλά δεν τα 'χω, κάνω όμως ότι έχω. Καλό κι αυτό.
Ο μήνας έχει σε λίγο, τί σε λίγο, είναι ήδη 4. Μόνο 4. Είναι και τζαναμπέτης, μήνας των Ζυγών άρα 31 μέρες όλος. 27 μέρες ακόμη. 
Πώς το λένε εκείνο που μπαίνεις στο ψυγείο για λίγο και μετά ανασταίνεσαι και δεν τρέχει τίποτε; Θα μου ήταν πολύ χρήσιμο. Έχει κανείς υπ' όψιν του κανένα τέτοιο μαγαζί που να λειτουργεί δωρεάν; Να γίνω πειραματόζωο, ναι, ακόμη μια φορά, αλλά ορίστε! Θα βοηθήσω και την ανθρωπότητα!
Οι υποχρεώσεις μου, μου βγάζουνε τη γλώσσα κοροϊδευτικά.
-Θα 'θελες, μου λένε εν χορώ.
-Συγχαρητήρια, απαντώ, κερδίσατε.
-Εμείς; Η ανάγκη το καλεί!
Τα λένε αυτά για να με μπερδέψουν. Να με φάει μια ζωή η θάλασσα.
Το ξέρω. Το βλέπω. Το μυρίζομαι. Το γεύομαι. Το αισθάνομαι γενικότερα. Και συνεχίζω τη ρότα μου ανάμεσα σε κύματα από όχι, όχι, όχι κι όχι.
Μην πάρεις το 'να, μην πεις τ' άλλο, μη σκεφτείς το τρίτο, όχι και μη.
Αν έσκαβα ένα τούνελ θα έφευγα απ' το πειρατικό αυτό;
Μα τί τούνελ να σκάψω στη θάλασσα.
Βαρκάκι χρειάζομαι αλλά είναι γεμάτα λαθρεπιβάτες που κι αυτοί άνθρωποι είναι, μη τους πάρω στο λαιμό μου.
Αν έκανα μια σχεδία;
Μα τα ξύλα είναι μετρημένα, δε γίνεται.
Αν έπιανα παρέα μ' ένα δελφίνι;
Κάθομαι λοιπόν τις νύχτες στην απραξία και περιμένω κάποιο να φανεί.


Τελευταία διαβάζω βιβλία της Unesco. Πολιτιστική κληρονομιά το λένε, κάπως έτσι. Τα είχα πάρει με εφημερίδες. Έτσι, τώρα, τα ξεφυλλίζω για να περνάει η ώρα. Πως το είπα;  Πολιτιστική κληρονομιά; Εγώ τί έκανα όταν η Ελληνική γλώσσα αποποιήθηκε τα πνεύματα και τους τόνους; Πανηγύριζα. Τι χαρά ήταν εκείνη!


Τώρα περιμένω το δελφίνι. Όχι εκείνο το μηχανικό που κάνει θόρυβο κι είναι στριμωξίδι και πανάκριβο. Το άλλο.
Και λίγο κρασάκι ντόπιο για τη μακροθυμία. Για το τσιγάρο.
Το φεγγάρι πέφτει στο κρασοπότηρο.
-Άμα σε δαγκώσω, του λέω, και γελάμε μαζί.
Ο θαλασσινός αέρας φέρνει σιωπές.
Κι όμως τις λατρεύω τούτες τις νύχτες σ' αυτήν την παράξενη γη.
Καταχνιά σηκώθηκε απ' τη θάλασσα.
Μια λέαινα π' ορμά και μπήγει τα νύχια της στην καρδιά μου.
Μα δεν πεθαίνω.
Ευφορία.
Το ποτήρι άδειασε. Το φεγγάρι έφυγε.
Βάζω λίγο κρασί ακόμη. Μόνο και μόνο για να ξανάρθει.
Αφήνω το ποτήρι στο τραπέζι, τ' άγιου κέρασμα.
καληνύχτα.

εικόνα