Η ΔΙΑΡΡΗΞΗ ( μια ιστορία από το μπλογκ "περπατώντας το σήμερα"

Η ΔΙΑΡΡΗΞΗ

Μια κρύα νύχτα

Κρύα γιατί φορούσε γάντια (ναι όχι μόνο  για τα αποτυπώματα).

Κρύα γιατί τα τζάμια θάμπωναν από τις ανάσες τους.

Αποφάσισε να μπει και να πάρει κάτι που ήθελε ,να κλέψει δηλαδή κάτι που ήθελε και δεν είχε , κάτι που κάποιος είχε ενώ αυτός όχι. Τίποτα δεν του φαινόταν παράλογο. Εγώ θέλω. Εγώ παίρνω. Απλά πράγματα.

Έκατσε σε ένα παγκάκι στη μέση του πάρκου και περίμενε.

Περίμενε να βγούν οι μαμάδες να μαζέψουν τα παιδιά που ξεχάστηκαν.

Περίμενε να χορτάσουν φιλιά τα φρεσκομπλεγμένα ζευγάρια.

Περίμενε να αρχίσει να ονειρευέται  και να χαμογελάει ο άστεγος απέναντι.

Περίμενε ένα σημάδι ότι εκεί είναι το σημείο.

Περίμενε να κοιμηθεί η συνείδηση του.

Οι δρόμοι άρχισαν να αδειάζουν.

Τα αυτοκίνητα επιτάχυναν για να φτάσουν στο προορισμό τους. Η διαδρομή είχε πάψει εδώ και καιρό να έχει αξία.

Οι περαστικοί αραίωσαν τα πέρα-δώθε τους και έκατσαν στα αυγά τους , ελπίζοντας να είναι χρυσά.

Τα φώτα έσβηναν το ένα πίσω από το άλλο σαν μικροί κολυμβητές που πέφτουν σταδιακά στο νερό , το σκοτεινό νερό.

Το μόνο φώς που ανταγωνιζόταν τα πρώτα αστέρια ήταν εκείνο απέναντι , ψηλά στο δωματιάκι στην ταρατσα. Ένα από εκείνα τα μικρά τετράγωνα σπαρμένα σε μια μεγάλη ταράτσα. Μοναχικά να αντιστέκονται στη πολύ ζέστη το καλοκαίρι και το δυνατό αέρα  που θέλει να τα ξεκολλήσει το χειμώνα. Μία μυτερή κορυφή που χαζεύει αυτάρεσκα την αποπνικτική συμβίωση στους κάτω ορόφους.

Έτσι πάει. Όποιος στέκεται ψηλά σκύβει, καμπουριάζει και κοροϊδεύει. Οι χαμηλά όμως στέκονται στις μύτες των ποδιών  τους, τεντώνονται και ελπίζουν.

Ο στόχος  λοιπόν εντοπίστηκε. Παραμένει στη θέση του λίγα ακόμα λεπτά και παρατηρεί το σπιτάκι στη ταράτσα. Είναι  μακρία  και φαίνεται τόσο μικρό που χωράει να το βάλει στη τσέπη του και να τρέξει. Λες και θα καταλάβαινε κανείς την απουσία του.

Αν ήταν υπερήρωας θα έριχνε τα αόρατα δίχτυα του εκεί πάνω και θα σκαρφάλωνε γρηγορα και αέρινα. Με στυλ και αυτοπεποίθηση. Δεν είναι όμως. Είναι εκείνος ο μικρός που κράταγε το άλογο του ιππότη , όση ώρα αυτός πάλευε με τους δράκους. Είναι εκείνος που ποτέ δεν έφευγε με το κορίτσι , αλλά είχε πάντα εσάς  , το κοινό με το μέρος του. Γι’αυτό αρχίζει να ανεβαίνει τις σκάλες ασθμαίνοντας και ξεφυσώντας. Εφτά όροφοι. Εφτά στριφογυριστές σκάλες κουλουριάζονται στους ώμους του. Και τους βαραίνουν.

 Κοιτάζει το πάρκο από εκεί ψηλά. Τόσο διαφορετικό. Μια δοκιμαστική μακέτα κλειδωμένη σε ένα γραφείο αρχιτέκτονα . Μήπως να γυρίσει πίσω στη κλειδωμένη μακέτα , εκεί που ανήκει ;

Νομίζει ότι βλέπει τον άστεγο να του κλείνει το μάτι πριν αλλάξει πλευρό. Δαγκώνει τα δάχτυλα του καταλαβαίνοντας ότι δεν ανήκει πουθενά. Είναι  το επιπλέον κουμπί στο σφραγισμένο σακουλάκι. στην αριστερή τσέπη του καινούριου σου παλτο. Έχει αξία μόνο αν χαλάσει το πρωτότυπο.

Γυρίζει την πλάτη του στον κόσμο που κοιμάται. Κατευθύνεται προς την πόρτα ενός άλλου κόσμου.

Το κλειδί είναι θαμμένο μέσα στη γλάστρα του βασιλικού. Το ξεθάβει γρήγορα. Το μυρίζει : βασιλικός και χώμα.

Χαμηλώνει το κεφάλι για να μην χτυπήσει στο κατώφλι. Ανοιγοκλείνει τα μάτια του μέχρι να συνηθίσει σε εκείνο το περίεργο  σκοτάδι.

Χτυπάει πάνω στα έπιπλα και σε άλλες μικρές πολυτέλειες. Ένας τόσος μικρός χώρος γεμάτος ασφυκτικά με  τρόπαια  αθάνατων στιγμών.

Στο παχύ χαλί δύο σώματα σταυρωμένα το ένα πάνω στο άλλο λάμπουν και τρεμοσβήνουν κατα διαστήματα.

Κάθεται στην πολυθρόνα μπροστά τους και τους παρατηρεί.

Σφιχτά δεμένους σε ένα ακανόνιστο κόμπο.  Προσπαθεί να τους φέρει στο μυαλό του λίγες ώρες πριν.

Νέοι, όμορφοι  αλληλοσπρώχνονται και γεμίζονται χορεύοντας ζωηρά. Χορεύουν και από κάτω χειροκροτήματα. Ίσως τους ρίχνουν και λουλούδια. Άμα προσπαθήσει κι άλλο τους βλέπει πάνω στα πέταλα να ζητωκραυγάζουν ψάχνοντας όνομα για το νησί τους. Ψάχνοντας νέο όνομα για την περίπτωσή τους.

Σκύβει από πάνω τους. Ακούει ακόμα τον απόηχο από τις κραυγές τους και τα σώματα τους που σπάνε το ένα πάνω στο άλλο. Σχηματίζει το περίγραμμα των χειλιών τους και τους γεμίζει με τα υπολείμματα από χώμα πάνω στα γάντια του.

Τους χαιδεύει απαλά με το ένα δάχτυλο για να μην τους ξυπνήσει. Σαν να χαράζει γραμμές στα ιδρωμένα σώματα τους. Σαν να μουντζουρώνει εκείνη τη μάζα που πάλλεται ρυθμικά.

Φεύγει χωρίς να κλείσει την πόρτα.

Κατεβαίνει τα σκαλιά σφυρίζοντας.

Ανάμεσα στα δάχτυλα του νομίζει ότι σφίγγει την ευτυχία τους. Είναι δική του τώρα. Την πνίγει.

Την ίδια ώρα, τα δύο σώματα τρέμουν , ξεσκέπαστα πλέον από την επίπλαστη τελειότητα τους αναπνέουν επιτέλους ελεύθερα , χωρίζονται,  για να αγκαλιαστούν ξανά χωρίς προσδοκίες ...με μόνη υπόσχεση τη ζεστασιά. Έξω κάνει κρύο.

by ka-pa at 2:35 pm

"περπατώντας το σήμερα"