out in the open

Πανσέληνος  Οκτώβρη.
Βόλτα στα κλεφτά. 
Στο πίσω μέρος του προαύλιου της εκκλησίας,στο παρκάκι, σκοτεινιά κι ησυχία. Κουβεντούλα σιγανή για να περνάει η ώρα, τα θέματα που μας βασανίζουν δεν τα πιάνουμε εδώ, τ' αφήσαμε σπίτι ν' ανακτήσουν τις δυνάμεις τους ή τ' αντίθετο, για καλύτερα. Το φεγγάρι γκρινιάρικο "Πώς μ' αναφέρεις, αφού ούτε μια ματιά δε μου 'ριξες;" "Σου ριξα και μια και δυο αλλά δεν το πήρες χαμπάρι, μη μουτρώνεις". "Καλά, δε με πείθεις" "Δε θέλω να σε πείσω για τίποτε. Θέλω μόνο να μαι έξω απόψε, μ' αρέσει τόσο." "Εντάξει, εγώ δεν θα πω τίποτ' άλλο πια" "Καλά, μη λες."
Καυγαδάκια. 
Αφήνουμε το χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Γι αυτά που χρειάζεται να δουλέψει. Και μες σε ζεστά ρουχαλάκια, ταξίδια κάνουμε νοερά σε σύμπαντα παράλληλα, σύμπαντα άλλων εποχών, άλλων διαστάσεων. Αγγελούδια νιτρογλυκερίνης, εκρηκτικά φιλιά, χρωματικές αποχρώσεις του λιλά σε ιριδιζέ ένταση με ωκεανί λεκέδες, έγινε ο ουρανός η ανάσα του Βαν Γκογκ, μικρές χίμαιρες, μεγάλες χειμέριες νάρκες, προσοχή πού πατάτε!. Άτσαλες προσεγγίσεις επικινδύνων συναισθημάτων, των οποίων απαγορεύεται η διέλευσις, ε, και λοιπόν; Πνίγομαι για ν' ανασάνω, γδύνομαι για να ντυθώ τη νύχτα, παλεύω μ' ένα χάδι και το χέρι αβέβαιο. Αβέβαιη καρδιά. Μουδιασμένα βήματα στις φεγγαρογειτονιές. Εκεί που τ' ολόψυχα και το κατάκαρδα είναι ταύρος και ταυρομάχος. 
Λέμε άμα πάρουμε φακούς και πάμε σ ένα λιβάδι, βράδυ και κάνουμε τους σχηματισμούς των άστρων, τότε τί; Τότε θα πάμε ακόμη μια φορά, στη στροφή, στη χώρα του "τότε τί; "Εκείνη την περίεργη χώρα που μπαίνεις χωρίς διαβατήριο και βγαίνεις μόνο αν σε απελάσει, αλλά οι υπάλληλοι είναι νωθροί και το σύστημα αργό και θα σε βρει το Αλτσχάιμερ που έχει πανσιόν εκεί και βάσει των συμφερόντων του ιδιοκτήτου δεν υπάρχει περίπτωση να τη σκαπουλάρεις. Πάψε ν' αναρωτιέσαι μυαλό!  
Σ' ένα άλλο παράλληλο σύμπαν το ολόψυχα και το κατάκαρδα κάνουν έρωτα. Κοιτιούνται στα μάτια κι ανταλλάσσουν αστραπές και κεραυνούς. Κάνουν τα κορμιά  κύβους του Ρούμπικ, ψηφιδωτά από πετρώματα, μυρίζει η γη, δονείται ο ουρανός, τσουνάμι από άστρα σε μια πανδαισιακή λαίλαπα. Αχ, αυτή η χαρά με το στήθος ξέσκεπο που ο πόθος το τρυγά, δούλος και δυνάστης, αυτή η αυγή  μελαγχολική στον απόπλου της νύχτας, δακρυσμένη, ποθητή, ευλογημένη, αχ.
Κι άλλο παράλληλο σύμπαν. Ένα νέο άστρο. Ένα ολοκαίνουριο νέο άστρο στο γαλαξία. Μα πού ήτανε κρυμμένο; Ήταν μπρος στα μάτια μας και δε το βλέπαμε; Μας κοιτά με τα μωρουδίστικα μάτια του, σοφό αυτό, χαζοί εμείς. Ενθουσιασμός στην ομάδα. Ο γέρο Παγαπόντης, μόνος, κοιτά, γελά.
Στ' αλήθεια, είναι ωραία εδώ σ αυτήν την άθλια πόλη να κάνεις αυτοκινητάδες. Έχει εκείνες τις παραθαλάσσιες οδούς που πάνε στο βουνό, μοιάζει θεϊκό . Μπορείς να σταματήσεις σε διάφορα σημεία και ν' απολάψεις θέα. Μπορείς να μπεις στα καρπερά παράδρομα, όπου η γη είναι καλή με τους ανθρώπους και τους δίνει τα δώρα σωρό, δέντρα φορτωμένα καρπούς, δαιδαλώδη μονοπάτια, ατέλειωτες περιπλανήσεις. μέχρι να φτάσεις σ' ένα παλιό οικισμό. Εκεί που το παρελθόν φωνάζει 'Είμ εδώ" Λαμποκοπούν οι παρατημένες πέτρες κι η ζωή συνεχίζει...
Βαρεθήκαμε τη μοναξιά, πήγαμε στις "καπνισμένες κάννες" για λονγκ ντρινκ.  Σ' αυτή τη μεριά που η πόλη δε κοιμάται. Είναι η ιεροτελεστία. Βάστα καρδιά μου να δούμε ποιος θα τα τινάξει τελευταίος.
Τελευταίως δε με χωράει το σπίτι. Και περιδρομιάζω διαδρομές. Κάτι, σα θεριό ανήμερο, π' αρνείται τον υπέροχο καναπέ μου και την υπεροχότερη μπερζέρα με το μαξιλαράκι της. Αρνείται να πάρει μέρος σε συνωμοσίες των οποίων θα πρέπει μόνο θεατής να είναι και τί θα φανεί στο χειροκρότημα, άσε, θα κλάψω. 
Καλά κρατά το τουρλουμπούκι. Το κάψαμε κι απόψε!

Κάποια στιγμή, επιστροφή στο σπίτι. Πίσω απ' την πόρτα τα γνωστά' έννοιες σκοτούρες, τέτοια. " Που' σουνα κι άργησες!" "Τί να κάνω ωρέ παιδιά, με σας θ' ασχολούμαι ολημερίς κι ολονυκτίς; Άντε σα παραπέρα!" "Καλά ντε, μια κουβέντα είπαμε" "Καμιά κουβέντα. Σιωπή!" "Εντάξει, εντάξει..."
Κι ο άγιος φοβέρα θέλει. Τί κούραση...