Σάββατο!!! εφιτέλους!

μινιμαλισμός της βροχής.
φρεσκολουσμένη η νύχτα, όπου πατά αφήνει στάλες. μόνος ο Σασυφής στο σαλόνι, παρέα με τα παράταιρα, εξωτικά ενθύμια άλλων ζωών, αφήνεται στο χάδι του ήχου, της βροχής και των συνειρμών. άδεια ποτήρια και γεμάτα τασάκια και ο ύπνος να νανουρίζει μελένιες βλεφαρίδες αποκαμωμένες από δάκρυα, από προσμονή και πόθο, από εκπλήρωση, στο πάνω δωμάτιο, σε μια ανέλπιστη επίσκεψη, επίθεση, ενός πόνου που βγαίνει μες απ την απουσία και την ορφάνια που μας κυκλώνει. σεβάσμια η πόθος , ζοφερή η νύχτα, νύχτα τυλιγμένη μ ασπροσέντονα, με κουβερτίτσες μοχέρ, μες στα χνούδια κορμιά, ζέστη και φως. χίλια άστρα κρυφά οδηγούν σε μονοπάτια. χίλια μύρια αγγίγματα οδηγούν σε λαβυρίνθους κρασάτων ματιών, αφελώς αφημένων σε περιδινήσεις αισθήσεων. κι η βροχή χωρίς καμιά παραλλαγή  κρατά το ίσο σ ένα ύμνο που ζυμώνεται, μια αργά μια γοργά, καρδιές που πάλλονται, ζούμε ρε γαμώτο σ ένα αλλοτριωμένο κόσμο και δεν ξέρουμε κατά πού να κάνουμε. που το τί μας ξημερώνει το κοιτάμε ασυναίσθητα σαν ξένο, σαν να μη  μας αφορά.  είναι ο Σασυφής έρμαιο του εαυτού του; είναι έρμαιο της κοινωνικής του κατάταξης; έρμαιο των επιλογών του; ποιανού έρμαιο είναι ή καθόλου; 
ακόμη μια μέρα πέρασε μ ανόητο φαγητό στην κατσαρόλα, τροφή στις γάτες, τ άσπρο σπιτάκι σ άλλο γαλαξία κι ο σκύλος πού ν' απαγκιάζει τώρα με τη βροχή, σκέψεις ξέστρατες απ άλλες σκέψεις. απ αγωνίες που κρατάν καράβια τελματωμένα στο αρόδο με μόνη την άγκυρα να τα κρατά να μην παρασυρθούν, αυτήν την άγκυρα της αποδοχής της μη εκπλήρωσης, της άρνησης της αναζήτησης. ξεπέφτει τ ανθρώπινο; ποτέ; γιατί τ αφήνουμε να συμβαίνει; γιατί διαμελίζουμε τα αισθήματά μας προσομοιάζοντάς τα με κάτι που μας στενεύει; που μας ζορίζει; γιατί περιμένουμε  αποδοχή όχι όμως αναζήτηση σ' αυτό που θέλουμε να μας συμβεί; 
το βράδυ δεν ήρθε καθόλου μοιράια.
ήρθε σαν όλα τα βράδια, προδιαγεγραμμένο, κομμένο και ραμμένο με τα δεδομένα του, Παρασκευή.
οι φωτιές που σιγοκαίνε τις Παρασκευές κάναν τις ανήξερες.
-Καλέ τί μας λέτε τώρα!
αλλά φτάσαν στα περιγιάλια και τα κάναν όλα γυαλιά καρφιά.
το τσαγανό και το θυμητικό παίζουν μπουνιές.
ο ιδρώτας τρέχει.
άψα στην κάψα.
πα πα πα πεθαίνω.
πεθαίνεις;
πεθαίνω κι ανασταίνομαι πάραυτα.
δίαυλοι επικοινωνίας σιωπηλοί.
η αλήθεια κρυφή, σαν το κλωθογύρισμα του κύματος.
μου δίνεις τον πόνο σαν εισιτήριο στο σινεμά.
μεγάλη οθόνη.
ποιος κρύβεται από πίσω;
πέπλα κι άλλα πέπλα.
πέπλα βροχής, πέπλα ανυπόμονης προσμονιάς, επαλήθευση.
πήγαμε στο λιβάδι, το πληβάδι των πληρωμών, των πλησμονών, των πληρωμών.
δίψασα κι ήρθε ο στόμας σου απάντηση.
το φιλί ερωτηματικό.
το χάδι αποσιωπητικά
όλη η κατάσταση μια καταγραφή σε τεφτέρια εικονικά.
θέλω να χύσω μελάνι, να γίνω σουπιά.
σ ένα κόσμο που η κατανόησή του φτάνει με ζενίθ σε γιορτασμούς κι ενόραση ντιπ.
deep to the edge.
καταντιπ.
κατάβαθα του ακρογωνιαίου.
κατάματα του μεστού.
βροχή μετά.
χαρούμενες χαράδρες υποδέχονται τα κορμιά μας
καρμικά δωμάτια με παπαγάλους μας ισορροπούν και μας κατευνάζουν στη πλαστή πραγματικότητα για την οποία δεν δουλέψαμε.
ήμασταν βλέπεις σ αμπέλια κατηφορικά και γελάγαμε.
από το τίποτα στο όλα
από το ποτέ στο μαζί
και μετά άδειο δωμάτιο περασμένων γιορτών,
οι λέξεις φωνάζουν μα το φεγγάρι απόψες κλαίει.
κλαίει και λέει άσε τη σιωπή να εκφραστεί!
εκφράσου γλυκιά σιγή!
πάρε με στη μασχάλη σου που μυρίζει πικραμύγδαλο να μπω στον κόσμο σου άλλη μια φορά από μια άλλη πύλη, βροχερή, μιας μουχλώδους νύχτας που λες 'σήμερα τίποτα δε θα πάει καλά" αλλά έχεις εισιτήριο δωρεάν στο λούνα παρκ
το απόκρυφο λούνα παρκ που σ αγοράζει, σε πουλάει και σε πετάει σαν ταλαιπωρημένο παιχνίδι
αλλά το ρίσκο μετράει.
είναι καλό.
και τ απόβαρο καυτερό, καλύτερο.
με καίει η παρουσία σου, η απουσία σου, η ζωή σου, η ζωή που θα μπορούσαμε να ζήσουμε, η ζωή που ζούμε, το ζουμί και το κόκαλο, γυμνός  ο Σασυφής σ ένα σαλόνι αφιλόξενο πια, υγρό, κρύο, παίρνει ένα ριχτάρι να ντύσει τη γύμνια του και μένει μόνος να μηρυκάσει της βραδιάς τα ξεστρατίσματα.
Ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
απαγορεύονται οι αμαρτίες. έχει η ζωή γκασμά μεγάλο και πέτρες συμπαγείς, σαθρές, μουντές και διάφανες σωρό.
ζωγραφίζει ο Σασυφής στα πατώματα, σκίτσα εγκλημάτων, κατά της μοναξιάς και της αλλοτρίωσης,
σκίτσα αγάπης.
όπου το αχ συναντιέται με το ναι.
άνεμος αίλουρος, αίθριος, αίσιος.
άμα βάζεις τα δάχτυλα στα μαλλιά μου, είναι σαν στη γη να περνά εν' αέρι απ τα βουνά.
δεν,
μόνο,
ζω.
φτηνό, 
τσέπης,
καφέ,
χρυσό,
ασημί,
αναγαλλιάζω,
δικαίωμα,

το 'πα το πεθαίνω
και έτσι είναι
άμα νιώθεις...
στα κομμάτια, το όλο σου το είναι
σ ένα Σάββατο πορεία,
δρόμος,
φυγή,
επιστροφή,
απ' όλα, σ' όλα.
Βήματα μακριά από νεκρές ζώνες. ανάσες ανακωχής.
ξημέρωμα Σαββάτου.
Ο Σασυφής με τρικλίζοντα βήματα επιστρέφει
σε μιαν απαστράπτουσα κοιμώμενη παρουσία που ταράζει τη ζωή του
και με κοιμισμένα λογάκια μερεύει την ψυχή του.
Θεοί! Είναι Σάββατο πια!
ΚΑΛΗΜΈΡΕς, Σ' ΑΓΑΠΆΩ.
hardly hard
night and day