Εκ Περιτροπής

περπάταγα σ' ένα Αρμαγεδδόνα και συλλάβιζα λόγια, λέξεις.
αποκρουστικά ηχολαλήματα, κομματιαστά, εχθρικών συνειρμών μου επιτίθονταν και πήγαινα, κόντρα στον άνεμο που μου σιγοψιθύριζε, έλα μαζί μου να σε συνεπάρω...
να πας από κει που'ρθες! έλεγα με κακιωμένο ύφος.
χάθηκα στων ξερών φύλων το στραπατσάρισμα, στο ξέπνοο μιας κραυγής ανύμπορης,
μιας αιτίας που απροσκάλεστη ήρθε και γαντζώθηκε πάνω μου, κρύφτηκε στο μάρσιπο της ψεχής μου.
μια Κυριακή, μια βολά κι έναν καιρό, ταξίδι πήγαινα σε παραλίες
σαν τον Κολόμβο, σαν τον Κουστό,
υποβρύχιες ακτές.
τα χελιδόνια φεύγουν.
Οκτώβρης.
με το διαβατήριο στο χέρι, έλα, μια βδομαδίτσα είναι, θα περάσει, θα ρθει ο Νοέμβρης με τις πλανεύτρες του τις ζέστες.
αναρωτιέμαι, πόσο το τομάρι μου θα δέχεται την του ήλιου ζεστασιά,
πόσο ακόμη.
η ζωή εν τάφω.
επικήδειος μια απόλαψης, ύπνος βαθύς, μελαγχολικός,
απροσάρμοστα όνειρα πάνε σε πανηγύρια, εκεί που κι εσύ γέλαγες και μετά ροχάλιζες
κι εγώ γέλαγα και μετά έκλαιγα.
Υπάρξαμε πριν απ' τη χαραυγή του χρόνου και τ΄ άχρονο πάλι θα μας σμίξει.
Δεν μπιστεύω τίποτες μάτια μου.
Σφαλιστό παντζούρι κι η μέρα αλλού.
Μια Κυριακή στο κύμα.