Χαιρετισμός

Νύχτα Απρίλη, νέα σελήνη, ωραία νύχτα για εραστές και κλέφτες. Καλή αρχή, καληνύχτα σας.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

ΤΟ ΜΥΘΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ "Ο ΟΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΤΡΕΙΔΩΝ"


Λύτρωση από μια οικογενειακή κατάρα.

ΕΝΩ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΝΑ ΤΡΩΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥΣ Η ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΕΥΚΟΛΙΑ ΟΠΩΣ ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ, Η ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ Η ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΣΤΟ ΓΟΝΕΑ ΚΙ ΑΠΟ ΚΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΙΑ ΓΝΩΡΙΜΗ ΚΑΤΑΡΑ. ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΨΥΧΟΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΟΤΙ ΒΙΑΙΟΙ ΓΟΝΕΙΣ, ΕΧΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΒΙΑΙΑ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΑ. ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΚΑΚΟΜΕΤΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ ΤΥΧΕΙ ΚΑΚΗΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗΣ. ΣΕ ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ, ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΗΜΙΤΕΛΕΙΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΣ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΡΕΣΤΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΑΤΡΕΙΔΩΝ ΜΑΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΥΤΡΩΣΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΚΑΤΑΡΑ ΜΕΣΑ ΑΠ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ, ΤΗΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΙΑ, ΤΗΝ ΠΡΟΘΥΜΙΑ ΝΑ ΥΠΟΣΤΟΥΜΕ ΑΔΙΚΑ ΒΑΣΑΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ.


 Ο Τάνταλος, ο βασιλιάς της Λυδίας, είχε φιλικές σχέσεις με τους θεούς και ειδικότερα με το Δία, που τον άφηνε να συμμετέχει στα Ολύμπια συμπόσια με νέκταρ κι αμβροσία. Στη συνέχεια, στην αγωνιώδη προσπάθειά του να εντυπωσιάσει, ο Τάνταλος οργάνωσε ένα συμπόσιο για τους θεούς στο δικό του παλάτι. Όμως ανακάλυψε ότι τα τρόφιμα στο κελάρι δεν ήταν αρκετά για όλη τη συντροφιά. Ανήσυχος μήπως οι καλεσμένοι του προσβληθούν αν δεν έτρωγαν αρκετά, έθεσε το κύρος πάνω από την αγάπη, έκοψε κομματάκια το γιο του Πέλοπα και πρόσθεσε τα κομμάτια στο φαγητό που είχε προετοιμαστεί για τους Θεούς. Όμως εκείνοι αντιλήφθηκαν τί  υπήρχε στα πιάτα τους και αηδιασμένοι αρνήθηκαν να φάνε. Για το έγκλημά του ο Τάνταλος τιμωρήθηκε με αιώνιο μαρτύριο και στη γενιά του έπεσε κατάρα. Στο μεταξύ οι θεοί ανάστησαν τον Πέλοπα, που, μεγαλώνοντας, απέκτησε τρεις γιους. Οι δύο μεγαλύτεροι ο Ατρέας κι ο Θυέστης, ζήλευαν τον μικρότερο αδελφό τους κι αγαπημένο του πατέρα τους, τον Χρύσιππο, και τον δολοφόνησαν. Ο Πέλοπας ανακάλυψε το έγκλημα και καταράστηκε τους γιους του και τη γενιά τους. Αυτή ήταν η δεύτερη κατάρα που έπληξε τους απογόνους του Τάνταλου.
 Ο Ατρέας παντρεύτηκε, για να ανακαλύψει στη συνέχεια πως η γυναίκα του είχε κοιμηθεί με τον αδελφό του τον Θυέστη. Παρ όλ αυτά, δεν άφησε την οργή του να εκδηλωθεί. Κατόπιν, ένας χρησμός αποκάλυψε ότι ένα από τα δύο αδέλφια θα γινόταν βασιλιάς στις Μυκήνες, Όπως ήταν αναμενόμενο τα δύο αδέλφια μάλωσαν κι ον Ατρέας, που εξακολουθούσε να βασανίζεται από την απιστία της γυναίκας του, 'εδιωξε τον Θυέστη από την πόλη και πήρε ο ίδιος το στέμμα. Ωστόσο, η εξουσία δεν κατεύνασε το θυμό που ένιωθε ο Ατρέας για τον αδελφό του. Τιμώρησε ακόμα περισσότερο το Θυέστη καλώντας τον σε δείπνο υποκρινόμενος ότι ήθελε να συμφιλιωθούν. Το κύριο πιάτο ήταν μια επανάληψη της κουζίνας του παππού του, του Ταντάλου, αφού ο Ατρέας είχε δολοφονήσει τους γιους του Θυέστη, τους είχε μαγειρέψει και τους είχε σερβίρει στον ανυποψίαστο πατέρα. Όταν κατάλαβε τί είχε φάει, ο Θυέστης καταράστηκε τον Ατρέα και τη γενιά του. Και αυτή ήταν η τρίτη κατάρα πο0υ έπεσε στους απογόνους του Ταντάλου. 
 Στη συνέχεια ο Θυέστης πήρε οδηγίες από το θεό Απόλλωνα για να εκδικηθεί για τους φόνους των παιδιών του. Το μόνο παιδί που είχε μείνει στο Θυέστη ήταν μια κόρη, η Πελοπία. Αφού λοιπόν τη βίασε στα σκοτεινά, πήγε και κρύφτηκε. Η Πελοπία, που δεν είχε ιδέα για την πραγματική ταυτότητα του βιαστή της έμεινε έγκυος, ενώ το μόνο πράγμα που άφησε πίσω του ο άγνωστος άντρας ήταν ένα ξίφος. Αργότερα η Πελοπία  παντρεύτηκε τον Ατρέα, που στο μεταξύ είχε χωρίσει την άπιστη σύζυγό του. Ο Ατρτέας χάρηκε πολύ που η Πελοπία έκανε τόσο σύντομα ένα γιο, τον Αίγισθο, και πίστεψε, εντελώς ανόητα, ότι το αγόρι ήταν δικό του και μάλιστα αμόλυντο από τα οικογενειακά δράματα που είχαν προηγηθεί. Όμως η ευσεβείς πόθοι από μόνοι τους δεν μπορούν να εξαφανίσουν τις κατάρες των θεών. Έντονη ξηρασία άρχισε να ερημώνει το βασίλειο κι ένας χρησμός αποκάλυψε ότι θα σταματούσε μόνο αν επέστρεφε ο Θυέστης.
 Τελικά ο Θυέστης βρέθηκε και ρίχτηκε στη φυλακή, ενώ ο Ατρέας έδωσε οδηγίες στον Αίγισθο, τον νεαρό γιο της Πελοπίας που νόμιζε ότι ήταν δικός του, να πραγματοποιήσει την πρώτη του αντρίκια πράξη, σηκώνοντας το ξίφος της μητέρα του και σκοτώνοντας τον Θυέστη (που ήταν ο πραγματικός πατέρα του παιδιού). Το αγόρι μπήκε στο κελί κρατώντας το ξίφος, το οποίο ο Θυέστης αναγνώρισε με την πρώτη ματιά και ζήτησε να συναντήσει την κόρη του, την Πελοπία. Όταν της αποκάλυψε την αλήθεια, εκείνη σκοτώθηκε με το σπαθί. Ο νεαρός Αίγισθος, που είχε επιτέλους ανακαλύψει την πραγματική του καταγωγή, αποφασισμένος να εκδικηθεί τον Ατρέα, επέστρεψε στον τελευταίο κρατώντας το αιματοβαμμένο ξίφος. Στη συνέχεια ο νεαρός σκότωσε τον Ατρέα κι ο Θυέστης έγινε βασιλιάς των Μυκηνών στη θέση του αδελφού του.
 Στο μεταξύ, ο Αγαμέμνονας, γιος του Ατρέα, γλίτωσε το θάνατο χάρη στην τροφό του, που τον μεγάλωσε στην εξορία. Όταν ενηλικιώθηκε, παντρεύτηκε την Κλυταιμνήστρα, κόρη του βασιλιά της Σπάρτης, που τον βοήθησε να διεκδικήσει το θρόνο των Μυκηνών. Ο Θυέστης κι ο γιος του Αίσθος εξορίστηκαν και, λίγο αργότερα, ο Θυέστης πέθανε. 
 Η Κλυταιμνήστρα έκανε στον Αγαμέμνονα ένα γιο και τρεις κόρες. Ο Αγαμέμνονας ήταν ένας από τους στρατιωτικούς ηγέτες στον Τρωικό Πόλεμο και προκειμένου να εξασφαλίσει καλό καιρό για του στόλου του συμφώνησε να θυσιάσει μία από τις κόρες του στη θεά Άρτεμη. Είπε ψέμματα στη γυναίκα του ότι θα έστελνε το κορίτσι κάπου για να παντρευτεί, ενώ στα κρυφά θα γινόταν η θυσία της. Η Κλυταιμνήστρα ανακάλυψε την απάτη και για αντίδραση βρήκε εραστή - ποιον άλλο από τον Αίγισθο, το γιο του Θυέστη, που  είχε παρουσιαστεί στο παλάτι μεταμφιεσμένος και είχε φλερτάρει με τη βασίλισσα ενώ ο σύζυγός της ήταν στον πόλεμο. Μαζί σχεδίασαν τη δολοφονία του Αγαμέμνονα, τον οποίο και κομμάτιασαν ενώ έκανε μπάνιο, όταν επέστρεψε από την Τροία.
 Ο Ορέστης, ο γιος του Αγαμέμνονα, τον οποίο είχαν στείλει μακριά όταν η Κλυταιμνήστρα κι ο εραστής της σχεδίαζαν τη δολοφονία του βασιλιά, είδε το θεό Απόλλωνα, που του αποκάλυψε την αλήθεια για το θάνατο του πατέρα του και απαίτησε να τον εκδικηθεί ο Ορέστης. Ο τελευταίος αντέδρασε έντονα λέγοντας πως οι καυγάδες των γονιών του δεν τον ενδιέφεραν και δεν ήθελε να συμμετέχει σε μερικούς ακόμη φόνους. Όμως ο Απόλλωνας δήλωσε πως, είτε του αρέσει είτε όχι, ο Ορέστης ήταν ο γιος του Αγαμέμνονα και, επομένως, είχε καθήκον να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα του και πως αν δεν υπάκουε, ο θεός θα φρόντιζε ώστε η ζωή του να γίνει ιδιαίτερα δυσάρεστη. Ο Ορέστης γνώριζε πως, αν σκότωνε τη μητέρα του, οι Ερινύες - οι θεότητες του Κάτω Κόσμου που τιμωρούσαν τους εγκληματίες- θα τον καταδίωκαν οδηγώντας τον στη τρέλα. Ό,τι κι αν έκανε ήταν καταδικασμένος. Απρόθυμα, ο Ορέστης αποφάσισε ότι έπρεπε να δείξει αφοσίωση στον πατέρα του επειδή κι ο ίδιος ήταν άντρας κι έτσι δολοφόνησε τη μητέρα του και τον εραστή της. Όπως αναμενόταν, οι Ερινύες κατέφθασαν προκειμένου να τρελάνουν τον Ορέστη. Έπειτα από ένα χρόνο πνευματικής οδύνης και βασανιστηρίων, αναζήτησε καταφύγιο στο ιερό της θεάς Αθηνάς στην Αθήνα κι εκείνη μαζί με το πρώτο σώμα ενόρκων αποτελούμενο από θνητούς -πρόκειται για τον Άρειο Πάγο- , τον έκρινε αθώο και τον αποδέσμευσε από την κατάρα της γενιάς του. Τελικά ο Ορέστης παντρεύτηκε, πήρε το θρόνο της Σπάρτης και ξεκίνησε μια νέα γενεαλογική γραμμή, απελευθερωμένη από το μίασμα του οικογενειακού του παρελθόντος.


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ:

Σε αυτή τη σκοτεινή και πλημμυρισμένη στο αίμα ιστορία, οι βαρβαρότητες ξεκινούν απ τον Τάνταλο, που δε διστάζει να σκοτώσει το γιο του προκειμένου να εντυπωσιάσει του θεούς. Μας κάνει να σκεφτόμαστε εκείνους του γονείς που τοποθετούν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες πάνω απ την ευημερία και την ευτυχία των παιδιών τους. Μ' αυτόν ως πρότυπο, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η αναισθησία του Πέλοπα απέναντι στα δικά του παιδιά. Έχουμε δει σε προηγούμενες ιστορίες με ποιο τρόπο η γονική εύνοια μπορεί να προκαλέσει μεγάλο θυμό κι εχθρότητα ανάμεσα στ αδέλφια. Σ αυτήν την ιστορία, τόσο ο Ατρέας όσο κι ο Θυέστης δέχονται την κατάρα του πατέρα τους. Αν μεταξύ αδελφών αναπτυχθεί διαβρωτική ζήλια, οι γονείς που είναι προετοιμασμένοι να εξετάσουν τα αίτια σε βάθος είναι σε θέση να βοηθήσουν. Αντίθετα ο Πέλοπας ρίχνει λάδι στη φωτιά. Στην καθημερινή ζωή, αυτό εκδηλώνεται από το γονέα που λέει στο παιδί του :"Εξαιτίας της κακής σου συμπεριφοράς θα σταματήσω να σ' αγαπώ και να σε θέλω. Εύχομαι να κακοτυχίσεις και να περάσεις μια μίζερη ζωή".
 Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας βλέπουμε το επαναλαμβανόμενο θέμα της επιθυμίας να κακομεταχειριστεί κάποιος τα παιδιά του προκειμένου είτε να ικανοποιήσει συναισθηματικές καταπιεσμένες παρορμήσεις είτε να αποκομίσει υλικά οφέλη. Στη σύγχρονη οικογένεια, η κακομεταχείριση αυτή είναι κάποιες φορές κυριολεκτική. Η βία και η σεξουαλική κακοποίηση ισχύουν στις μέρες μας όπως και στην αρχαία Ελλάδα. Όμως, πιο συχνά, η κακοποίηση δεν είναι τόσο προφανής και μπορεί να συνυπάρχει με την αγάπη και τη βαθιά γονική φροντίδα. Όταν αποτυγχάνουμε να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματα και την ατομικότητα του παιδιού ενώ, αντίθετα, του επιβάλλουμε τα δικά μας αισθήματα, τις επιθυμίες και τις προσδοκίες σε βάρος της ταυτότητάς του, τότε είμαστε πολύ πιο κοντά στον Οίκο των Ατρειδών απ' όσο ίσως φανταζόμαστε.
 Όμως, παρά τη γενικευμένη φρίκη, η ιστορία αυτή δεν έχει τραγικό τέλος όπως η ιστορία του Οίκου της Θήβας. Στον Ορέστη βρίσκουμε μια εικόνα της λύτρωσης από τη διαμάχη. Ο Ορέστης, όπως και οι περισσότεροι από εμάς, θα προτιμούσε να μην ανακατευτεί με τις αμαρτίες της οικογένειάς του. Όμως, δεν έχει άλλη επιλογή. Εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δύο θεϊκές εντολές, θα υποφέρει, ανεξάρτητα από την επιλογή που θα κάνει. Τί σημαίνει αυτό για τις δικές μας ζωές; Συχνά, όταν οι γονείς χωρίζουν εχθρικά ή ζουν μαζί σε συνεχιζόμενη αντιπαράθεση, το παιδί αισθάνεται ότι εξωθείται να πάρει θέση. Η προσπάθεια να επιλύσει τη διαμάχη με το να δείξει αφοσίωση στον ένα γονέα και να αρνηθεί τα αισθήματα αγάπης προς τον άλλο μπορεί να ενισχυθεί από γονείς που επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν το παιδί ως όπλο για να πληγώσουν ο ένας τον άλλο. Πόσες μητέρες που νιώθουν "αδικημένες" από έναν παραστρατημένο σύζυγο δεν  πείθουν τα παιδιά τους ότι ο πατέρας τους είναι άνθρωπος κακός και ανάξιος της αγάπης τους; και πόσοι πατέρες, ανίκανοι να ικανοποιήσουν τις συναισθηματικές ανάγκες των γυναικών τους, δε δημιουργούν ένα φανταστικό κόσμο παρέα με την αγαπημένη τους κόρη, ένα κόσμο που εξαιρεί τη μητέρα και κάνει την κόρη υποκατάστατο του συζύγου;
 Στα πρώτα χρόνια της ζωής, πρέπει, ίσως από αναγκαιότητα, να διαλέξουμε μεταξύ δύο γονέων που μαλώνουν. Όμως, σε ποιο γονέα οφείλουμε αφοσίωση; Και πώς ζούμε με την ενοχή, όταν απαρνηθούμε την αγάπη για έναν απ τους δύο γονείς μας; Μπορεί, αρχικά, να αναγκαστούμε να πάρουμε θέση προκειμένου να επιβιώσουμε συναισθηματικά από την εσωτερική κι εξωτερική σύγκρουση. Όμως, αν επιλέξουμε μια θέση σε βάρος της άλλης, θα υποφέρουμε αναπόφευκτα για κάποιο διάστημα, μέχρι να ωριμάσουμε αρκετά ώστε να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να εξετάσουμε και τους δύο γονείς ως ανθρώπους παγιδευμένους σε ένα κύκλο από λάθη και ασυνειδησία, τον οποίο έχουν κληρονομήσει από προηγούμενες γενιές.
 Η κακοποίηση των παιδιών σ' αυτή την ιστορία είναι ένας άλλος τρόπος περιγραφής μιας οικογένειας όπου η αγάπη κι η πραγματική φροντίδα αποκηρύσσονται κι όπου κυριαρχεί η θέληση για την κατάκτηση της εξουσίας. Ο Ορέστης διχάζεται επειδή αγαπά και τους δύο γονείς και δε μπορεί να δολοφονήσει κάποιον απ' αυτούς χωρίς να υποφέρει εσωτερικά. Όπως ο Ορέστης έτσι κι εμείς θα θέλαμε, δίχως αμφιβολία να αγνοήσουμε το παρελθόν και να αποφύγουμε την επανάληψη των λαθών των γονέων μας, με το να απομακρυνθούμε από την οικογενειακή τροχιά. Και, όπως ακριβώς ο Ορέστης, ίσως χρειαστεί να υποστούμε τα βάσανα που προέρχονται απ' την παραδοχή της αφοσίωσής μας και στους δύο γονείς, και να υπομείνουμε τη διελκυστίνδα της αγάπης που μας έχει επιβληθεί. Ταυτόχρονα οφείλουμε να επιδείξουμε μία ακλόνητη πίστη στη δική μας καρδιά.
 Υπάρχει μια ακόμα σημαντική γνώση που μας προσφέρει ο μύθος του Οίκου των Ατρειδών. Κατά ένα μέρος, η λύτρωση έρχεται για τον Ορέστη μέσα από τη δική του υπομονή, τα βάσανα και την αποδοχή της θέλησης των θεών. Όμως λυτρώνεται κι εξαιτίας των ίδιων των θεών - και συγκεκριμένα της θεάς Αθηνάς, που ορίζει ένα σώμα ενόρκων από θνητούς και μεσολαβεί στον Απόλλωνα και στις Ερινύες. Τί σημαίνει αυτό; Η Αθηνά είναι η θεά της σοφίας και τόσο εκείνη όσο και το σώμα των ενόρκων εκφράζουν την ικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου να αποστασιοποιείται, να στοχάζεται και να αναγνωρίζει την οπτική της οποιαδήποτε αντιμαχόμενης παράταξης, εσωτερικής ή εξωτερικής. Η Αθηνά όχι μόνο καθιστά δυνατή τη συνειδητοποίηση του προβλήματος, αλλά καταφέρνει να δώσει και στους συμμμετέχοντες τη δυνατότητα να εκφραστούν σχετικά με το πρόβλημα. Με λίγα λόγια, αποτελεί την προσωποποίηση όχι μόνο της συνείδησης αλλά και της επικοινωνίας και της επιθυμίας να ακουστούν και οι δύο πλευρές. Η συγκεκριμένη θεά μας υπενθυμίζει ότι αν μπορέσουμε να βρούμε ένα τρόπο να αντισταθούμε και να μην ενδώσουμε στην εκδήλωση των πιο ψυχαναγκαστικών συναισθημάτων μας κι αν μπορέσουμε να ξεκινήσουμε τη δύσκολη διαδικασία του ειλικρινούς στοχασμού και της επικοινωνίας, τότε, ακόμα και μια οικογένεια όπως αυτή των Ατρειδών μπορεί να λυτρωθεί απ' την κατάρα της.
 Η συνειδητοποίηση οφείλει να πληρωθεί με πόνο - τίποτα δεν είναι δωρεάν. Η μεταμέλεια κι η εξιλέωση ίσως είναι απαραίτητα συστατικά της προσπάθειας αποκατάστασης των σχέσεων με την οικογένεια. Επίσης, ίσως χρειαστεί να περάσουμε κακουχίες για αμαρτίες και λάθη που έγιναν προτού καν γεννηθούμε. Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη και σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα δίκαιο σε όσα αναγκάζεται να περάσει ο Ορέστης. Όμως η διαδικασία που ακολουθεί και η τελική λύση μας διδάσκει πως ο καθένας μας έχει τη δυνατότητα να ξεπλύνει τις αμαρτίες του παρελθόντος και να αναδυθεί ελεύθερος προκειμένου να αγαπήσει και να συνδεθεί ολόψυχα με την οικογένειά του.  

8 σχόλια:

  1. ωραιο θεμα, θιγεις...
    εξιλέωση..λεξη, λυτρωτική..

    καλημερα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ενός κακού μύρια έπονται..το "εγώ" είναι το Α και το Ω όλων αυτών των λανθασμένων κινήσεων που γίνονται απο τη μεριά των γονέων, όταν πλεόν το παιδί δεν είναι υποκείμενο αλλά αντικείμενο των προσδοκιών τους..
    Καστανέντα αντιπαραθέτει :
    "δεν έχει σημασία το πως ανατράφηκε κάποιος, αυτό που καθορίζει τον τρόπο δράσης μας είναι η προσωπική δύναμη. ένας άνθρωπος δεν είναι παρά το άθροισμα της προσωπικής του δύναμης και αυτό καθορίζει τον τρόπο που ζει και πεθαίνει"
    καλημέρες :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ Ηλία καλημέρα από το βροχερό Βόλο.

    @ Lyriel
    Πολύ καλά τα λέει ο Καστανέντα, αλλά πέρα από την προσωπική δύναμη, υπάρχουν κι οι συμβάσεις που είναι καταλυτικές στην πορεία μιας ζωής.
    φιλάκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ά και όσο για τα τετραγωνάκια και μένα μου τα βγάζει ορισμένες φορές,δεν έχω καταλάβει τι φταίει αλλά το κλείνω και το ξανανοίγω και συνήθως είναι οκ μετά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ σωστά συμπεράσματα. Δυστυχώς είναι αλήθεια. Η πίεση των γονιών μερικές φορές ειναι ασφυκτική και άλλες μπορεί να είναι ακόμη και καταστροφική για την ζωή του παιδιού. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που τα παιδιά θυσίασαν ή ακόμη και κατέστρεψαν την ζωή τους για χάρη των γονιών...
    Πολύ μεγάλο θέμα και με άπειρες προεκτάσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Idea Studio
    αχ τί τραβάμε!!

    @ Fallen Angel
    χαθήκαμε!!
    κρύωσε ο καιρός, ήρθε η ώρα να βάλω το ταγκό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Από αυτό το βιβλίο μου είχε κάνει εντύπωση η τελευταία ιστορία του που ήταν νομίζω, η άποψη του Πλάτωνα για την ζωή και τον θάνατο. Την έχετε δημοσιεύσει ; Πως μπορώ να την βρω ; ; ; Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τον χρόνο σας.

    npkissos@gmail.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή