Σασυφής 68 -παλιό.

Χαλαρή μέρα πλάι στη θάλασσα. Ξεκούραση και κολύμπι. Λίγη τακτοποίηση στο σπίτι. Εδώ στο άσπρο σπιτάκι φέρνει ο Σασυφής παλιά τετράδια που θα ήθελε να τα πετάξει. Που όμως πάντα μπαίνει στον πειρασμό και τα ξανακοιτά σκεφτόμενος: είναι για πέταμα. Ένα μωβ τετράδιο σπιράλ. Σε μια σελίδα γράφει: 
ΔΙΑΦΑΝΗ ΝΥΧΤΑ (!). 
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΣΤΗ ΓΗ ΑΦΟΥ ΕΓΩ ΑΓΑΠΩ ΕΣΕΝΑ ΚΙ ΕΣΥ ΕΜΕΝΑ.
διάφανη νύχτα...
Γραμμένο από την εποχή του Τρωικού πολέμου' καρακαψούρης τότε με μια μοιραία και με τη βεβαιότητα πως κι εκείνη συμμερίζεται τα αισθήματά του. Αυταπάτες. Που τις συναντάει με μαζοχιστικό τρόπο κάθε φορά που πάει στο άσπρο σπιτάκι και κάνει το λάθος ν ανοίξει το "μαγικό κουτί". Και τώρα έπεσε πάλι στη λούμπα καθώς έφερε νέα σοδειά για το μπαμπουδένιο μπαουλάκι. Μοιραία παρασύρθηκε, "λίγο να ξεφυλλίσω τούτο, κείνο" και δε μπορεί να σταματήσει' το να τετράδιο μετά τ άλλο -μα στ αλήθεια θέλουν πέταμα! 
Είναι απίστευτο, σκέφτεται, πως κάποια πράματα χάνουν το νόημά τους. Σηκώνεται και πάει προς την κουζίνα.Το παλιό τσαγιερό άδειο και σκονισμένο, παρατημένο στον πάγκο, ξεχασμένο ενθύμιο ανοιξιάτινης βιαστικής επίσκεψης. Το ξεπλένει, κάνει ένα τσάι που το κρυώνει σε μια κανάτα με μπόλικες φέτες λεμόνι. Ξαναγυρνά στο μπαουλάκι, ταξιδάκι στο παρελθόν.
ΕΔΩ ΚΙ ΑΡΚΕΤΟ ΚΑΙΡΟ ΕΧΩ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ.
ΙΣΩΣ ΝΑ ΝΑΙ ΤΟ ΒΟΥΗΤΟ ΤΟΥ ΨΥΓΕΙΟΥ ΠΟΥ ΚΑΤΑΚΛΥΖΕΙ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ Π ΑΣΥΛΛΟΓΙΣΤΕΣ ΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ Μ ΑΦΗΝΟΥΝ ΜΙΑ ΤΣΙΜΠΙΑ Η ΕΝΑ ΧΑΔΙ, ΑΝΑΛΟΓΩΣ. ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΠΕΡΝΑΝ ΜΕ ΒΛΕΠΟΥΝ ΝΑ ΚΑΘΟΜΑΙ ΑΝΥΜΠΟΡΟΣ. ΑΝΥΜΠΟΡΟΣ ΝΑ ΠΑΛΕΨΩ ΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ. ΜΕ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ. 
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΣΑ. ΑΚΡΟΒΑΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΑ ΣΩΜΑΤΑ, ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ. ΠΟΤΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΠΑΘΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗ ΣΚΕΨΗ. ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ. ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ. ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙ ΖΩΗ.
ΚΙ ΟΜΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΩΡΑΙΑ ΜΕΡΑ, Η ΣΚΕΨΗ ΓΥΡΙΣΕ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕ ΛΕΞΕΙΣ.
ΛΕΞΕΙΣ.
ΛΕΞΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΑΓΙΚΟ ΧΑΛΙ.
ΛΕΞΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ Η ΦΘΑΡΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΤΟΣΟ ΑΓΑΠΑΜΕ.
ΚΑΙ ΔΟΝΟΥΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΟΝΑΜΕ. ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ - ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ - ΓΕΝΝΑΩ - ΕΠΕΞΕΡΓΑΖΟΜΑΙ - ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΩ.
ΚΙ Η ΖΩΗ ΠΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ.
Η ΝΥΧΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ.
Μ ΑΣΤΡΕΝΙΑ ΜΑΤΙΑ, ΒΕΛΟΥΔΙΝΑ ΧΕΙΛΗ, ΜΑΛΑΚΑ ΧΕΡΙΑ ΠΟΥ ΝΤΥΝΟΥΝ ΜΕ ΧΑΔΙΑ ΤΟ ΚΟΡΜΙ.
ΟΧΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΑ, ΑΛΛΑ ΠΙΟ ΒΑΘΕΙΑ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ, ΠΙΟ ΗΔΟΝΙΚΑ.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΝΕΙΡΑ, ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΛΥΚΟΠΙΟΤΑ ΠΡΩΙΝΑ ΡΑΘΥΜΑ Η ΓΟΡΓΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΑΠ ΤΟ ΧΕΡΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ, ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΕΡΑ.
Είναι ωραία και στον Παράδεισο...
Το μπαούλο κλείνει.
Ο Σασυφής βγαίνει έξω. Μακρινά γαυγίσματα. Είναι ωραίο το βράδυ σ αυτό το ξεμοναχιασμένο μέρος. Ούτε φασαρία, ούτε τίποτε. Σκέτη φύση. Με την καταλυτική γοητεία της σα γυναίκα χωίς φτιασίδια, άχρονη κι ανεξερεύνητη, παραδομένη κι απόρθητη. Που χει στα μεσοφόρια της τρυκ και μαγείες και ξόρκια. Κι είναι αθώα σα γυμνό μωρό, σα ξετσοφλισμένο αυγό. 
Σκέψη καμιά. Αίσθηση ασφάλειας. Αρμύρα. Εδώ είναι η ομορφιά και τ άρωμα..
Αργότερα, ήχος αυτοκινήτου.
Φώτα που σημαδεύουν τ άσπρο σπιτάκι, μετά σβήνουν.
Κάποιος έρχεται'
κάποια έρχεται...