κι ο αέρας πέταξε τα παραγινωμένα τριαντάφυλλα στο μπαλκόνι.

 Η μικρή τριανταφυλλιά, μισοκρυμμένη σε μια γωνίτσα του μπαλκονιού, ένα βαρελάκι το σπιτικό της, πάντα της αργεί ν ανθίσει και πάντα όταν ανθίζει κάνει κάτι τεράστια τριαντάφυλλα λες κι έχει ένα πνεύμα ανταγωνιστικό και θέλει ν αποδείξει την υπεροχή της απέναντι στα τριαντάφυλλα που λιάζονται στο παρτέρι άνετα και "πολιτισμένα". "Κοιτάχτε! Μα κοιτάχτε! Τα τριαντάφυλλά μου είναι πελώρια και πανέμορφα! Κοιτάχτε! Το χρώμα τους είναι πιο βαθυκόκκινο κι από το πιο ακριβό κρασί" Αλλά κανείς δεν δίνει σημασίες στις μητρικές αυτές καυχησιές και περισσότερο τα άλλα τριαντάφυλλα για τα οποία η μικρή τριανταφυλλιά είναι αθώρητη από το παρτέρι του κήπου.

Εχτές το βράδυ κατά τη διάρκεια ενός κορμικού - καρμικού διάλογου εν τω μέσω αδιέξοδης ζέστης, με τα κορμιά να στραφταλίζουν από ιδρώτα στο φως των κεριών, άνοιξα κάποια στιγμή σ αναζήτηση δροσιάς τη μπαλκονόπορτα . Στο κομοδίνο υπήρχε ένα απομεινάρι τζιν με τόνικ ζεστό κι αυτό. Ενώ απολαμβάναμε την ωραία γύμνια μας κάνοντας ένα διάλειμμα στον αισθησιακό μας νυχτέρι, ένα σύννεφο πέρασε κι έκρυψε μια στιγμή το φεγγάρι, απαρατήρητο όμως από τα μάτια μας. Σε λίγο όμως, όταν πάλι, ο καθρέφτης συνέχισε να παρατηρεί με το φιλάργυρο βλέμμα του τα σώματά μας να χορεύουν αυτό το τόσο γνωστό μας ταγκό, μια ανακουφιστική ριπή αέρα εισχώρησε κι ο αέρας ανανεώθηκε στιγμιαία' ριπή που σκόρπισε τα περισσότερα τριαντάφυλλα  σ ένα κύμα ροδοπέταλων στο μπαλκόνι. Ρόδινη αμμουδιά. Κάποια απ αυτά τρύπωσαν και στο δωμάτιο. Τι όμορφη εικόνα!  

Πριν να κοιμηθούμε κλείσαμε τη μπαλκονόπορτα.

Έξω η μικρή τριανταφυλλιά κοιτά το φεγγάρι και το μαλώνει..