au clair de la lune ssf

τρικλοποδιές.

Τρεμοπαίζει το φεγγαράκι ολοστρόγγυλο στο τζάμι π αθόρυβα ανοίγει.  Χάνεται η εικόνα και μένει μόνο κύμα το φως. Γλυκό φως, σκληρό φως, πλέριο. Έγινε η θάλασσα κορίτσι. Κι ο ουρανός αγόρης ερωτευμένος, κυριευμένος απ ένα πάθος μόνο. Μια έγνοια μοναχά που λάμπει στο στέρνο του στέλνοντας  ελπίδες κι αγωνίες στους ξενύχτηδες, όνειρα στους κοιμισμένους. 

Ο Σασυφής στο σαλόνι. Το δωμάτιο είναι σκοτεινό. Ραδιάκι. Έξω στο βεραντάκι ένα φωτάκι μικρό λάμπει και το γιασεμί ολόγυρα' έχει θεριέψει σαν κύμα κι αυτό κι έχει πιάσει όλον τον τόπο, αυτό το μικρό χώρο που χωρά ίσα ίσα μια σεζ λονγκ, ιδανικό για απογευματινό ραχάτι ή διάβασμα. Ο Σασυφής κεντά τη μοναξιά με τις λαμπρές φεγγαροαχτίδες. Νοσταλγεί τη δική του γη, τη θάλασσά του, το άσπρο σπιτάκι, νοσταλγεί την ευτυχία που θα νιώσει μόλις φτάσει, βγάλει τα παπούτσια του, ανοίξει τα παράθυρα και μαζέψει τα σεντόνια από τα έπιπλα. Το φεγγάρι όμως του λέει άλλα. Του πλέκει άλλων ηδονών εγκώμια. τον ξεσηκώνει. Χωρίς καλά καλά να το καταλάβει, κλείνει την πόρτα του κήπου κι έχει βγει στο δρόμο. Προχωρά. Ο ήχος των βημάτων του τον συντροφεύει σ αυτό το νυχτερινό περίπατο. Προτιμά τους ήσυχους δρόμους. Και κάποια στιγμή φτάνει έξω από την πόρτα της αγαπημένης του. Κάθεται στο πλατύσκαλο και σκέπτεται. Τον πόθο που ρονρονίζει στο αίμα του. Κλείνει τα μάτια κι ένα μικρό ερωτικό στιγμιότυπο περνά πίσω απ τα κλειστά του βλέφαρα. Ακουμπά απαλά το κουδούνι, κοιτά το φεγγάρι που του φαίνεται αναπάντεχα μακρινό, αδιάφορο, αμέτοχο στο τόλμημά του. Και φεύγει. Πάλι περπατά μα τώρα τα βήματά του είναι θυμωμένα, απομακρύνονται λες από κοντά του κι αυτός λυπημένος. Γυρνά στο σπίτι, ένας γάτος τον υποδέχεται και κάτι του νιαουρίζει με μάτια λαμπερά. Μπαίνει μέσα, πάει στην κουζίνα, ανοίγει το ψυγείο. Ένα ποτήρι κρύα βότκα και τίποτ άλλο. Με το ποτήρι να του δροσίζει την παλάμη πάει στο σαλόνι πάλι . Άκεφα πετά τα παπούτσια δω κι εκεί, μισοξεντύνεται. Πάει στην μπαλκονόπορτα και κλείνει  το φως της βεράντας. Πέρα στον ουρανό τ ατάραχο φεγγάρι. - Γεια σου φεγγάρι. Τραβά την κουρτίνα, αποκλείοντας το φεγγαρίσιο φως να μπει στο δωμάτιο, αποκλείοντας  τον εαυτό του από τη σκέψη αυτή που τον αναστατώνει . Από το ραδιόφωνο μουσική σιγανή, μπερδεμένη, τροπική.  Κλείνει τη μουσική και ξαπλώνει με τα μάτια ανοιχτά, χωρίς διάθεση για ύπνο καμιά βαδίζοντας πεισματικά στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού περιμένοντας να ξημερώσει. Μικρά ξωτικά και νεράιδες από σινική μελάνη ζωντανεύουν και χορεύουν στο νου του, τον συνεπαίρνουν. Ανεβαίνει στο υπνοδωμάτιό του γδύνεται και ξαπλώνει. Από τη ζωγραφιστή πόρτα μια χαραμάδα χρυσό φως. Στο τηλέφωνό του μήνυμα. "Σε σκέφτομαι απόψε μ αυτό το φεγγάρι" 

Βαριαναστενάζει, κλείνει το τηλέφωνο και το πετά κάπου σε μια γωνιά.

Παρασπονδίες αγάπης...