Είχα μια Δάφνη σιωπηλή
με μια καρδιά γερή και δυνατή
σκεκόταν χρόνια στην αυλή
με την αειθαλή σοφία της φορτωμένη.
Είχα μια άλλη Δάφνη μετά
μικρό κορίτσι κάθονταν πλάι μου σιμά
της μάθαινα μουσική.
Έσκυβε το κεφαλάκι της προσεκτικά
πάνω στο χαρτί,
καστανά μαλλιά κι ανάμεσα μια τούφα χρυσή
κι άλλη μια κοκκινωπή.
Μου σκάρωνε μια ζωγραφιά
μια γάτα κι ένα σκύλο αγκαλιά
ζευγαρωμένους κι αγαπημένους.
Τώρα έχω πάλι μια Δάφνη
πιο πνευματική.
Άυλη μα κι υπαρκτή μαζί.
Π αγαπά το λόγο, τη σκέψη, τη ζωή.
Λίγη μουσική για σένα Δάφνη
παρέα με το κρασί τις θάλασσες και το ταίρι σου.
Τι δώρο! Συγκινούμαι απέραντα ακούγοντας.. διαβάζοντας.. Διαβάζοντας. Υπάρχει σεμνή υπερηφάνεια; Κι όμως δεν είναι οξύμορο. Με τα άυλά μου ευχαριστώ, ταπεινά υποκλίνομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήεδώ υποκλινόμαστε κι οι δυο και προχωράμε. φιλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφή