πεμπτουσία

Πολεμοχαρή τερτίπια. Εκεί έξω στους δρόμους. Εκεί που η φασαρία κοπάζει καθώς η ώρα προχωρά και μετά για μια παραμυθένια στιγμή περνά  μια αθόρυβη πνοή. Φουρφούρισμα αγγέλων με μεταλλικά φτερά. που στη σιωπή του φευγιού τους αφήνουν μόνο το σκοτάδι μιας νύχτας ασέληνου' ανηλεές και απρόσιτο. Εύκαμπτοι εφιάλτες τρυπώνουν κι επιδίδονται σε πολύπλοκα τεχνάσματα με πυρσούς, με φωτιές που βγαίνουν απ άγρια στόματα, με ωκεανούς που ξερνιούνται από τις ρόμπες παλιών κουρσάρων καθώς τα βήματά τους σέρνουν σε τελετές αϋπνίας κάπου σ ένα κόσμο  στατικό κι έκπληκτο, ματαιωμένο από την ίδια του την ιδιοσυστασία,, υστερίες νύχτας χωρίς φεγγάρι.

Εκεί σ ένα ανύποπτο πετάρισμα ονειροπεταλούδας το μυστηριακό μπαίνει γυμνό σε μια λίμνη σκαμμένη σε κοίτασμα οψιδιανού, στην καρδιά βουνού μαγικού. Παφλασμοί σιωπηλών κραυγών,  αδιέξοδης ορμής, σκοτεινού πάθους. Φεγγαρόπετρες έχει γι αμμουδιά, σκυθρωπές ιέρειες μιας απουσίας. Ανάσα σε τεθλασμένη γωνία, μια αιτία που έχασε το στόχο, μια σκέψη μετεωρισμένη χωρίς τελεία ούτε ερωτηματικό, τ αποσιωπητικά στάλες μωβ..

Είναι το φως της επιγραφής νέον της απέναντι γωνίας π αναβοσβήνει στέλνοντας αστραπές ιώδεις στο μικρό καμαράκι με την παράταιρη κουνιστή πολυθρόνα βασίλισσα μιας άλλης ζωής με άλλη τροπή, άλλες πιθανότητες, άλλες δυνατότητες. Το παλιό ράδιο σε συχνότητα μισού αιώνα πίσω και βάλε...

πώς μπορεί η αγάπη, τυφλή,  να περνά μες από τοίχους, ν ανοίγει κλειδαμπαρωμένες πόρτες, να δίνει αυτήν τη λουστρινένια λάμψη στο σκοτάδι, σκοτεινές αχτίνες που ξυπνάν ληθαργικές καρδιές..

Μαλακές επιδερμίδες, πηγαίες εκρήξεις, διάττοντες αστέρες στο γαϊτανάκι μιας πανάρχαιας διαδικασίας. Ούτε Αδάμ, ούτε Εύα. Μόνο ο Σασυφής και το βασανάκι του που εκστασιάζεται, ιδρώνει και βογκά. Δίνεται σ αυτό τ απαλό κορμί που όλο καμπύλες είναι φτιαγμένο, σα ξεγέλασμα στον πόνο, στο αιχμηρό της ζωής, στ αδυσώπητο τ αύρο. Μαλακό λευκό κοιμισμένο κορμί αργότερα, ευχαριστημένο, αγαπημένο, φωτισμένο από ενός ροδακινιού κεριού το φως π αυτάρεσκα καθρεφτίζεται στης παλιάς συρταριέρας το διαβρωμένο καθρέφτη.

πρωινή προσγείωση σε αισθησιακό λιβάδι.  Φως και λαχτάρα και παιγνίδι και ζωή κι ελπίδα και καφεδάκι, φρούτο, κριτσίνια ολικής άλεσης, πονηρές ματιές που πιστοποιούν ένα πονηρότερο βράδυ, δίχως λόγια' μόνο ένα παρατεταμένο φιλί αναπάντεχο κι όμως απαραίτητο. Ανανεωμένη διάθεση..

αχ αχ αχ αχ αχ.....