ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα. -Σορόκος φύσηξε.

easy come, easy go

Με πήρε και με σήκωσε άνεμος παχύς κι αφράτος με φεγγαρίσια κρούστα και χνάρια ερήμου στο κορμί του. Κύμα στα περιττά, κύμα και στα ζυγά. Ορυμαγδός και χάος, ντζέπες γιομάτες βότσαλα κι άλλα, σαβούρα σωρό από αιώνια καλοκαίρια ξεχασμένη, πατικωμένη στις τσέπες του καλοκαιρινού φουστανιού μου που έγινε πανί κι εγώ πανί με πανί πάλι βολοδέρνω στα καντούνια τ ανέμου. Μου πήρε τα μυαλά, μου πήρε τη φωνή, γίνανε όλα άνεμος, ανεμοθύελλα, ξερό βασανιστικό άνυδρο χάδι σε μια νύχτα που η πλασματική της γλυκύτητα δε ξεγελά κανένα' ιδρωμένο τ όνειρο κι ο εφιάλτης στη γωνία κρυφοκοιτά και γελά κορδωμένος που πούλησε τα πατρογονικά μυστικά περάσματα και τα πήρε όλα τούτος ο καταραμένος άνεμος με μια φωτιά και μια φωνή σπάθινη. Είναι το καλοκαίρι με τα χαϊμαλιά του, τ αστραφτερά χαμόγελά του που σου παίρνει τις πανοπλίες και από Καστραρχόντισσα σε κάνει θαλασσογυναίκα μιας αλμυρής θάλασσας, στον πάτο του πηγαδιού της γης. Καραβοκύρισσα καρυδότσουφλου ανυπάκουου που κάνει τα δικά του κι αντί ν αρμενίζει αυτό πετάει, να βρει γυρεύει μια Κολχίδα δίχως πυξίδα. Παραπλανημένο κι αυτό απ του ανέμου τα γλυκοψιθυρίσματα, τα τάματα.

 Το ξενύχτι σκαρί, στο τιμόνι το παραπονάκι και το φεγγαράκι πάει κι πέφτει στην ποδιά της νύχτας και την παρακαλεί μη σώσει μη χαθεί. Για να βασανίζομαι πιότερο, να πέσω απ τα πόδια μου να μη βαστώ. Καλά κρατεί το ταξίδι το νυχτερινό παρέα με τον ξεμυαλισμένο τον άνεμο που ρθε απ το πουθενά, βγήκε λες απ την γης και μ άρπαξε, ποιος ξέρει που θα με πάει. Ούτε που θέλω πια να σκεφτώ. Περνάμε πάνω απ τις γειτονιές και χανόμαστε στα σύννεφα. Κόμπο κόμπο ένα βραδινό κομπολόι μετρά έναν αλλιώτικο χρόνο, ανάσα την ανάσα, παίρνει στροφή κι αρχινά πάλι.

Χτύπος στο κατόπι  έξαλλης σαΐτας του περάσματος, μέσ από κλωστές χρωματιστές, χτύπος που με τ άκουσμά του οι κλωστές σφίγγονται, ενώνονται γίνονται ένας συμπαγής ουράνιος δρομος' κει ταξιδεύω κι ο άνεμος με σπρώχνει μακριά να πάω, μακριά.  

Ντιριντάχτα, ντίρι ντίρι ντά!  Άντε λοιπόν λοιπόν να προσαρμοζόμαστε στας επιταγάς' τας καλυμμένας και τας ακάλυπτας. Αυτές οι τελευταίες έχουν την προσωνυμία Ελλαδιστάν' άλλοι χρωστούν λίγα κι άλλοι πολλά ενσυνείδητα κι ασυνείδητα. Κι εγώ τι νομίζετε απ έξω την έχω την ουρά μου; Πώς το πήρα το ιπτάμενο χαλί και το ναργιλέ - καθότι κάτι πήρε τ αυτί μου για αποποινικοποίηση και λέω μπας και ξεγελάσω την επερχόμενη πείνα για οτιδήποτε: τροφή, ιδεολογία, μια θέση στον ήλιο κλπ; με το λουλά' η φτώχεια θέλει καλοπέραση και θεωρία φουλ!!.  Με δάνειο το πήρα, βεβαίως. Τώρα λέω να πάω να ενταχτώ και στη Hamas να ολοκληρωθώ σαν άνθρωπος. Σιγά μη κάθομαι και βαυκαλίζομαι και βασανίζομαι με τούτου του τόπου τα τσάμικα όπου ένας χορεύει κατά πως θέλει κι οι άλλοι σούρνονται. Διότι άλλο τα φύκια, άλλο οι μεταξωτές κορδέλες. Καλό και το γαζί, το χειρός δε άπαικτο! Αυτό δεν είναι πολιτικό σχόλιο' είναι το προσωπικό μου δράμα -Καβάλα, Ξάνθη, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη κλπ. Του να είμαι νοήμων άνθρωπος μ ένα ανεπαίσθητο ίχνος μνήμης και να πρέπει να παίζω σε στημένα τηλεπαιχνίδια απαντώντας σε ερωτήσεις πόσα παΐδια έχει η Σακίρα, πόσα τα πόδια της σαρανταποδαρούσας και τι θα πει Πρώτα ο πολίτης. Στην αρχαιότητα εκτός του εξοστρακισμού που ναι πολύ ελιτίστικο κατά την άποψή μου άσε που θέλει και γνώσεις γραφής, υπήρχε και το άλλο πολύ ευχάριστο σπορ του λιθοβολισμού. Δε λέω ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω, αλλά αυτά είναι σχετικά. Ένα παράδειγμα: ο φίλος μου ο Γιώργος είναι ένας πολύ ωραίος τύπος. Κρατά ένα τσιγάρο, το καπνίζει μ ευχαρίστηση και διατυπώνει ευθαρσώς τη σκέψη του που είναι η εξής " Αυτοί που καπνίζουν, όλοι τους, κι οι φίλοι τους κι oi συγγενείς τους να πάνε να καούνε στα καζάνια της κολάσεως!" και συνεχίζει το πάφα πούφα τινάζοντας τις στάχτες του ανέμελα. Δεν είναι πολύ cool κι εντελώς μες στο πνεύμα; Αυτός θα πάει μπροστά στη ζωή του! 

Τώρα για μένα τι να πω; Ας το πάρει το ποτάμι. Θα το πω μ ένα τραγούδι.

την κινέζα!
τσιν τσον κονεζάκια

 και ξανά!
καλημέλααα,
ψύχλαιμα.