Πηγαίνοντας.

Είναι ο δρόμος κάψα και το λιοπύρι σφυροκοπάει την άσφαλτο.  Χίλια αιωρούμενα θρύψαλα παντού. Τα μάτια κλείνουν κι ανοίγουν αμέσως μέσα από το στιγμιαίο λήθαργο παραισθησιογόνου δευτερολέπτου.  Μουσική. Όχι μουσική. Κλιματισμός και σιωπή. Έξω ένα μεσημέρι κι ένα κατακαλόκαιρο δέρνουν τη φύση' όπου και να φύγεις, όπου και να πας το ίδιο κατακαλόκαιρο, το ίδιο μεσημέρι. Μια παραλία ξεμυτάει στη στροφή. Κρυμμένη παραλία στην αδιαφορία της μοναξιάς και της μονοτονίας. Μια μικρή θαλάσσινη γλώσσιτσα που ξεφεύγει από την ταχύτητα, κλειδώνει το μάτι σε μια εικόνα' μια δροσιάς, διαφυγή.  Φωνάζει το σώμα συναινεί, σιγοντάρει το μυαλό. Παράκαμψη και το χρονοβόρο γίνεται δυναμογόνο, ένα χάσιμο χρόνου που φτιάνει ουσία, φτάνει στην ουσία αυτής της παράλογης διαδρομής μέσα σ αυτό τ αδάκρυτο μεσημέρι. Μια τοπάζινη αγκαλιά απλωτή, μια ανασεμιά - καταχνιά καλοκαιριού θέρμη δίχως βάρος, αλμυρή σα δάκρυ, αναζωογονητική σαν τον έρωτα τον πιο ωραίο, τον πιο πλατωνικό, τον πιο αθώα σαρκικό, με μια οικειότητα μήτρας ζεστής συμπαντικής κι ο ουρανός γαλάζιο άγραφο χαρτί που ρουφάει τη σκέψη κι αυτή πάει παντού καθώς το σώμα επιπλέει λαφρύ σα φύλλο, γίνεται ουράνια νύξη π ενσταλάζει τ απέραντο στο γυρισμό, χτυπάει μια της καρδιάς κρυφή χορδή. Με λίγη θάλασσα στα μαλλιά, στο δρόμο ξανά. Τζιτζίκια και θυμάρια και πεύκα με τ αρώματα τους αποχαιρετούν στο έβγα του κρησφύγετου. Το λιοπύρι χτυπάει τα πόδια στην άσφαλτο δυνατά κι ο δρόμος παίρνει μια κλίση θαρρείς, σταθεροποιείται ύστερα . Απόδραση στην απόδραση, στο δρόμο ξανά..