Στη ζούλα (βράδυ πριν τη Δευτέρα).

Μ έφαγε η ζέστη. Με ξεκοκάλισε, με ξεζούμισε, μ άφησε κουρέλι στα νύχια της νύχτας, στους ήχους, τους απόηχους τρελού ταγκό.  Και το φεγγάρι δυνατό. Μια φούχτα άστρα κει ψηλά να επιβλέπουν την πόλη και το βράδυ, κι αυτό το βράδυ. Έξοδος νυχτερινή. Χάλκινα πνευστά κι αρραβωνιάσματα ιδρώτα' κορμιά που συναντιούνται, που χορεύουν, που δονούνται μέσα στη μουσική. Ιδρωμένα ποτήρια που μέσα τους αργολιώνουν θαμπά παγάκια. Λευκό ρούμι, φέτα λεμόνι και μια υποψία γκαζόζας. Κι η νύχτα συνεχίζει βγαίνοντας από το βουερό κέντρο της πόλης με τα καλοκαιρινά μπαράκια, τις μουσικές και τους χορούς. Πάμε παραλία παραλία στις κοντινές αμμουδιές κει που αργόσχολα νυχτοπούλια κολυμπάνε, χαριεντίζονται, γελάνε, τραγουδάνε. Τ άστρα σίμωσαν στη γη κι η θάλασσα απατηλά ήσυχη κι υπάκουη, ακύμαντη μες στο σκοτεινό μεγαλείο της. Προχωράμε σε μια ξύλινη εξέδρα που λικνίζεται ελαφρά, μέχρι την άκρη. Κει ξαπλώνουμε τόσο κοντά, τόσο μακριά απ όλα κι απέναντι η  πόλη. Λιγοστά φώτα στα παράθυρα, οι φανοστάτες της παραλίας, φωνές και γέλια από συντροφιές αραγμένες στις κλειστές πια καφετέριες, αραιά και που παρέες που περνάνε, κάποιοι μοναχικοί τυραννισμένοι από τη ζέστη ή από άλλο πράμα. Η σκέψη μου κοιτά τον ουρανό και μου μουρμουρά "να γινόταν η εξέδρα σχεδία, να ταξίδευα.." 

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΤΙ ΕΥΧΕΣΑΙ

Πάμε, πάμε. φύγαμε βουρ! Ξεβρακωνόμαστε και βουτάμε στο μέλανα ζωμό. Έχει κέφια η νύχτα και τσιλιμπουρδίσματα, έτσι για να σπάσουμε λίγο τα πρότυπα, να ενστερνιστούμε τ αρχαίτυπα τ αχαίγονα. Νηρηίδες και Τρίτωνες ξαναγεννημένοι. Κι ένα φεγγάρι στη δύση του πια, αργότερα, να μας κοιτά με τα θολά του μάτια αναβαπτισμένους να παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού. Αποχαιρετισμοί στα κατώφλια ραντεβού γι αύριο, φιλί. Στο σπίτι φωτάκι μοναχό στο χώλ και το ρολόι ρυθμικά χτυπά. 
Βουρ για νάνι. 

No quiero nada.