Abracadabra blues ssf

Φλόγες φιλήδονες της νύχτας στο δωμάτιο γλιστράνε, π άνεμος σκανταλιάρικος τις χαρχαλεύει, τις ζωντανεύει, Χίλια μυριάδες τραγούδια χεριών κελάρυσμα, κορμιών άγγιγμα. Η αγάπη σπάει τις πόρτες κι ορμάει. Ήταν ένα τόσο ήσυχο απόγευμα κι έγινε νύχτα θεόπνευστος Θεού μακάριου, νυχτωδία σε σπασμό, αχ που την ψυχή ξεριζώνει, ένα πόσο μου λειψες. Λειψό, αμίλητο των φιλιών νερό , πρελούδιο ενός ακόμη αποχωρισμού ενώ ακόμη το πάθος βράζει και κοχλάζει σε  καρδιές πονεμένες απ την προσμονή και την απαίτηση. Κι ο χρόνος παίζει με το εδώ και το ποτέ.  Γεμάτη η κάμαρη απ ατμόσφαιρες. Χίλιοι γαλαξίες ανατέλλουν και δύουν σε μικρά του δευτερολέπτου κλάσματα. Ίδρωτας και γεύση νύχτας και γεύση απ τ άλλο το αστροφυσικά άλλο του είναι. Πέρασε ο έρωτας στο της νύχτας μεσουράνημα και πέσαν οι ασφάλειες και σκοντείνιασεν ο κόσμος κι έγινε η γης κυψέλη κι εμείς σε μια κάψουλα γαγαπένια να τρέχουμε στης ζωής το σώμα και ν αφήνουμε χνάρια, σημάδια, στολίδια. Εμείς π άντυτοι κι αδαμιαίοι είμαστε ένα και κατά τα άλλα είμαστε κανένα. Παραξένιες του φεγγαριού και λέω πάλι καθώς κατεβαίνω στην κουζίνα να πάρω λίγα φρούτα και λίγο κουράγιο - γεια σου φεγγάρι. Μισοκρυμμένο, αθώρητο πια απ το παράθυρό μου, το νοιώθω να μου χαμογελά. Ραβανί γλυκό και τσικουδιά. Μυστικά φιλιά και τσιμουδιά. Στα δάση με τις σημύδες λύκοι τρέχουν σιωπηλά κι εδώ στο λυκαυγές του Σαββάτου, αποκαΐδια μιας αγάπης τρελλής ανασυντάσσονται  και ρίχνοντάς μου το γάντι, μου γελούν, με κοροϊδεύουν, με προσκαλούν σ ένα χορό ακόμη. Ε και λοιπόν;