.ΟΥΔΕΤΕΡΗ ΖΩΝΗ. no man's land

Όταν το μακρινό γίνεται κοντινό, το άσχετο σχετικό, τα άγνωστο οικείο, τότε ανάμεσά τους, ανάμεσα σε καθένα απ αυτά τα ζευγάρια των εννοιών, υπάρχει μια ουδέτερη ζώνη στην οποία φορές φορές προσγειωνόμαστε χωρίς ταυτότητα κι από κει όλα πια φαίνονται προσιτά κι απρόσιτα ταυτόχρονα. Ίσως να ναι το πεδίο αυτό ένα ασφαλές σωσίβιο στο να μην πνιγούμε εντελώς. Ίσως να ναι τροχοπέδη στο να ενταχτούμε οπουδήποτε. Ίσως.
Τα βράδια αργά, αν βρεθείς στα παραμεθόρια καφέ των πόλεων εκεί βλέπεις το πώς τρώει η πόλη τα παιδιά της και γίνονται ασκητές της νύχτας με αλλοιωμένα πρόσωπα, εγκλωβισμένα σε μια παραμυθία που καλύπτει την αφόρητη αδιαφορία τους για οτιδήποτε. Το νόημα έχει χαθεί. 
Είμαι πολύ αναστατωμένη σήμερα. Μ αναστατώνουν αυτά που βλέπω, αυτά που δεν βλέπω και περισσότερο αυτά που σκέφτομαι. Όχι. Δεν έχουν να κάνουν με την προσωπική μου ζωή ή το οικονομικό μου αδιέξοδο. Ω της πρωτοτυπίας εξωγενείς παράγοντες παρείσφρησαν και μ άφησαν ανήμπορη σε μια ουδέτερη ζώνη ν αναλογίζομαι μπας και πρέπει να χτίσω κει ένα σπιτάκι, με κηπάκο και σκύλο.  Κι ο Πυθιακός τούτος μονόλογος τέλος δεν έχει. ¨Εχει όμως με τον δικό του τρόπο μια τρομερή συνέπεια στο μοιραίο και τ αναπόφευκτο, ένα χαστούκι ή ένα φιλί στο "του πεπρωμένου φυγείν αδύνατον".
Και λέω εν κατακλείδι πως μαγικά κι ακαριαία η μοίρα παρ όλες μας τις φιλότιμες προσπάθειες γυρνά στο δικό της χαβά και ναι, να επαναστατήσουμε, να βγούμε απ τα στενά περιθώρια στα οποία έχουμε περιχαρακωθεί, ν ανοίξει λίγο ο μυαλός μας μα πρωτίστως να κάτσουμε σ ένα από κείνα τα καφέ και να πούμε ένα και που λες φίλε, όχι για τον φίλο, αλλά για μας τους ίδιους που πήγαμε και μαντρωθήκαμε στη αυταρέσκεια και την επίπλαστη αυτάρκεια, να πάρει!.
Θέλω να σηκώσω τα μάτια κι η ζωή να χει αιτία. Μήπως ζητάω πολλά;
Είμαι λυπημένη σήμερα.