Το Σαββατόβραδο νωχελικό κι αργοκίνητο, ανακούφιση η σιωπή του, αναστεναγμός αθέλητος η ανάσα του, άρωμα από μακρινές πατρίδες οι στιγμές του, μεθυστικό, ανατρεπτικό, απρόσμενο. Αυτό το Σαββατόβραδο που ο Σασυφής σε μια εθελούσια απομόνωση , αλώθηκε από μουσικές κι αναμνήσεις. Σα ν άνοιξε ένα ξεχασμένο γράμμα κι από τις χειρόγραφες λέξεις εικόνες ξεπήδησε, το απόμακρο θρόισμα μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί, ένα συναίσθημα ανασύρθηκε κι η καρδιά παφλάζει με τη θύμησή του. Στιγμές και σιωπές. Τωρινές κι αλλοτινές. Ο χρόνος μπερδεύεται, δεν έχει νόημα, και το φεγγάρι λιγοστεύει μέρα τη μέρα. Μισάνοιχτο το παράθυρο φέρνει τη νύχτα πιο έντονη στο δωμάτιο. Ο Σασυφής διαβάζει...
"Από πάντα μ άρεσαν οι ανεμώνες.
και τα λουλούδια του νερού επίσης.
Αλλά πιο πολύ η μουσική της βροχής.
Παράξενες εμμονές σε θαμπά τζάμια.
Ταξίδια και στάλες.
Στάλες και ταξίδια χωρίς όνομα
μ ένα προορισμό αυτοκαταστροφικό και γόνιμο συνάμα.
Πλάθουμε άραγε τη ζωή μας
για να μαστε έτοιμοι για ποιο πράμα;
Αργεύει η νύχτα
κι είναι το σώμα σου κοντά μου, αλλά..
Σκοτώνουμε μικρά κομμάτια τους εαυτούς μας
στο όνομα κάποιου Θεού.
Υπάρχουν Θεοί λογιών λογιών.
Θεοί έτσι κι αλλιώς.
Ας αφεθούμε.
Έρμαια των πραγμάτων,
των πραγματικών ημερών και νυχτών
κι ας συνεχίσουμε ν αποφεύγουμε τις ανάγκες μας
με τυπικότητες κι υπεκφυγές.
Δε γράφω άλλο.
Ξαφνικά κρυώνω.
Γεια."
Πότε θα φύγει το βάρος των αναμνήσεων από τους ώμους μου; Θα πάει στη θυρίδα περασμένα ξεχασμένα; Κυριακή χαράματα. Μια σπονδή στο άσπονδο του παρελθόντος, μια ωδή στο μέλλον....
Χίλια μικρά πιράνχας μου ροκανίζουν τα κόκκαλα ΄
αμετανόητος παίρνω ανάσα και βουτάω ξανά.
Αλιέας μαργαριταριών σε θάλασσες υποτροπιασμού.
Ξέντυτη αγάπη και το κλειδί χαμένο. Κυριακή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου