Νύχτες ζηλιάρικες, με γλώσσες φιδίσιες να τραγουδάν ψιθυριστά. Φουντώνει το μυαλό, ματώνει η καρδιά. Τυφλός ο θυμός κυλάει στο αίμα καυτός, μοιράζει φυλλάδια, υπενθυμίζει δικαιώματα κι εξουσίες, αναθεωρεί παλιές ιδεολογίες, παγειώνει νέες ευρεσιτεχνίες, ασπάζεται την σχετική λογική που μπορεί ν αντιληφθεί μέχρι που ξέπνοος να παραδοθεί σ ένα νέο κύμα αγωνίας. Πικρό το σουβλί της ζήλιας. Παιχνίδια υπόστασης. Ζήλιες και ζίλιες, κουδουνίσματα, καμώματα, γιατί είσ αλλού κι όχι δω; Ζήλιες και ψώρες, γιατί είσαι έτσι κι όχι αλλιώς γιατί να θες αυτό κι όχι τ άλλο, όχι εμέέένα; Συγκριτικοί κι υπερθετικοί βαθμοί σε συμπλοκή, σ ένα ταγκό δήθεν αδιαφορίας. Τα δάκρυα μουτζουρώνουν το χαρτί, της ψυχής μέλανας ζωμός, αντάρα σε εξέλιξη. Ζήλια κι εκδίκηση, αχτύπητο ντουέτο με μεγάλο σουξέ, εισιτήριο ντουγρού για τα Τάρταρα. Αχ μυαλά του κερατά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου