ok, νύχτα είναι θα περάσει! έχω κέφια σήμερα γέλασα με τον εαυτό μου αρκετά. Πρώτ απ όλα φχαριστήθηκα κλάμα στο σινεμά Είδα το Barmey s Version: Τι να πεις; ο καθένας φτιάχνει μόνος του τους δικούς του Παραδείσους ή κάτι άλλο. Η αθωότητα όμως σκοτώνει, εκείνη η αθωότητα που έρχεται στη δύση της εκλογίκευσης, αλλά δε θα μπορούσαμε άραγε να την προσεγγίσουμε νωρίτερα; Θα μας φάνε οι μεγάλες αγωνίες κι οι μεγάλες συμπαιγνίες. Φτου κακά.
Μετά το σινεμά και με τα μάτια κατακόκκινα από κείνα τα δάκρυα - καλά μπορεί να μην ήταν και τόσο η ταινία, όσο που τώρα τελευταία , τα τελευταία χίλια χρόνια χι χι, πάω τακτικά σινεμά που το βρίσκω πολύ ανακουφιστικό Μετά την πολύωρη, σχεδόν πορνική επαφή με την οθόνη του υπολογιστή μου - κλαψ άλλη μια πονεμένη ιστορία..- είναι ευλογία η απόσταση της οθόνης του κινηματογράφου που με την πλατωνικότητά της μ αφήνει στην έξοδο τη γεύση ενός φιλιού αποπλάνησης κι ένα θέλω λίγο ακόμη-
Γύρισα λοιπόν στο σπίτι να δω Γιουροβίζιον HARD BEATS no HEART BEATS κι επειδή μ έτρωγε αυτές τις μέρες η λέξη Αζερμπαϊτζάν, τόσο που ήθελα να βάλω και ανάρτηση αλλά δεν έβλεπα το λόγο, σκεφτόμουν κάτι με το λογοπαίγνιο Αζερ μπαϊ μπαϊ τζάν, αλλά δε μου κολλούσε κιόλας, οπότε μόλις είδα ότι διαγωνίζεται πήρα παρευθύς το κινητό και ΝΑΙ! ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΨΗΦΙΣΑ! Το γεγονός ότι κέρδισε κιόλας ήταν εκπληξάουα άλλα δε λέω μ άρεσε! Αυτό που όμως μου κατσε! ήταν η κυρiούλα που ανακοίνωσε τ αποτελέσματα της Λετονίας και είπε κι από σπόντα κι ένα τραγουδάκι, Ε ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΗ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΗ ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ ΦΕΤΟΣ κατά τη δική μου πάντα άποψη...
Μετά το σινεμά και με τα μάτια κατακόκκινα από κείνα τα δάκρυα - καλά μπορεί να μην ήταν και τόσο η ταινία, όσο που τώρα τελευταία , τα τελευταία χίλια χρόνια χι χι, πάω τακτικά σινεμά που το βρίσκω πολύ ανακουφιστικό Μετά την πολύωρη, σχεδόν πορνική επαφή με την οθόνη του υπολογιστή μου - κλαψ άλλη μια πονεμένη ιστορία..- είναι ευλογία η απόσταση της οθόνης του κινηματογράφου που με την πλατωνικότητά της μ αφήνει στην έξοδο τη γεύση ενός φιλιού αποπλάνησης κι ένα θέλω λίγο ακόμη-
Γύρισα λοιπόν στο σπίτι να δω Γιουροβίζιον HARD BEATS no HEART BEATS κι επειδή μ έτρωγε αυτές τις μέρες η λέξη Αζερμπαϊτζάν, τόσο που ήθελα να βάλω και ανάρτηση αλλά δεν έβλεπα το λόγο, σκεφτόμουν κάτι με το λογοπαίγνιο Αζερ μπαϊ μπαϊ τζάν, αλλά δε μου κολλούσε κιόλας, οπότε μόλις είδα ότι διαγωνίζεται πήρα παρευθύς το κινητό και ΝΑΙ! ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΨΗΦΙΣΑ! Το γεγονός ότι κέρδισε κιόλας ήταν εκπληξάουα άλλα δε λέω μ άρεσε! Αυτό που όμως μου κατσε! ήταν η κυρiούλα που ανακοίνωσε τ αποτελέσματα της Λετονίας και είπε κι από σπόντα κι ένα τραγουδάκι, Ε ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΗ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΗ ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ ΦΕΤΟΣ κατά τη δική μου πάντα άποψη...
.
Κατά τα άλλα όπως τα βλέπετε, δε φαλτσάρω αλλά ροκάρω, δηλ. δεν πάω πουθενα κάθομαι στ αυγά μου και διονυσιάζομαι μοναχούλα χωρίς κλαψ λυγμ αλλά ένα μπου χου χου παίζει!
Εκεί που καθόμουνα κι έπλεκα καλοκαιρινα ζιλέ, ήρθε κι ο Σασυφής από μια γωνία αλλά επειδή άλλη ανάρτηση δεν κάνω πάει και τελείωσε, θα παραθέσω δω τα έτσι και τ αλλιώς αυτού του ανένταχτου αναρχαυτόνομου της σιωπής και της παραμυθίας.
Σασυφής ώρα μηδέν, μηδεν άγαν, μη μου τους κύκλους τάραττε κι άλλα τέρατα.
Μηδαμινές οι πιθανότητες ευτυχίας. Είν η βροχή που λείπει απ τα μάτια; Η σιωπή που στοιχειώνει το κρεβάτι; Το ανέφικτο της ενόρασης ή το αποδιοπομπαίο της πραγματικότητας; Ο Σασυφής σκύβει το κεφάλι προσεκτικά, χέρια βουτηγμένα στο μελάνι, χαρτιά γεμάτα παροξυσμικά σκίτσα στο γραφείο, κι αυτός μόνος, απρόσκλητος στης ζωής το πετάρισμα, πανέρημος. Αρνείται να σκεφτεί και βάζει μουσική
μισοτελειωμένες μελωδικές φράσεις σ ένα δρόμο με οξείες γωνίες. keep in peace. Η νύχτα με βραχνή φωνή, αναστατωμένη του ψιθυρίζει λέξεις απ ένα λεξικό πεπερασμένο, ανενεργό. Κι αυτός τις κοιτά ν αναδιπλώνονται με τα φωνήεντα και τα σύμφωνα τους, να του παίζουν παιχνίδια.
Και παραβλέπει τα πάντα, εθελοτυφλεί σ όλα και με τσαγανό που δεν ξέρει από του ρθε σηκώνεται, φτιάχνει ένα σα μοχίτο με χέρια λερωμένα, αλλάζει τόνο και γρατσουνίζοντας τους τοίχους του διαδρόμου φτάνει στο δωμάτιό του με το χάραμα. Χαραγματιές στην ψυχή οι νυχτερινές λεηλασίες φαντασίας, ανεξίτηλες, απρόσβλητες απ τ οτιδήποτε οδηγούν σε πρόσκαιρους τόπους ευδαιμονίας. Εκεί που πρέπει να μάθεις το ρυθμό, όχι τον άθυμο ρυθμό της πεπερασμένης ζωής σου αλλά τον άλλο τον συμπαντικό σ ένα ιντερλούδιο Κυριακάτικο, ένα δρόμο που οδηγεί σε μια εξερεύνηση, μια αποκάλυψη. Νούμερα στο τηλέφωνο. Πόσο μου λείπεις....Ζωή σε τροχιά...
καλημέρα, έφεξε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου