Σασυφής 52 παλιό

Στο δάσος των δρυΐδων, πλάι στα σκουράκια που τρέχουν, τις πεταλούδες και τα ζουζούνια που πετούν ξένοιαστα, φιγούρες κινούνται μες στα φύλλα των δέντρων που παιχνιδίζουν με το ηλιόφως. Κι άλλες, ανιχνεύουν τα λουλούδια και τους θάμνους απ' όπου πετιούνται φορές φορές ξαφνιασμένα ζωάκια. Και με χρυσά δρεπάνια κόβουν προσεκτικά κλωνιά, καρπούς και λουλούδια και τα βάζουν σε μικρά πουγκιά ξέχωρα το 'να με τ' άλλο. Προετοιμάζονται για το σημερινό βράδυ...
Μισοκρυμένη μια αλεπού κοιτά τη φωτιά στο ξ'εφωτο του δάσους. Σπίθες λαμπυρίζουν στα μάτια της. Σπίθες από κούτσουρα που καίγονται κι αρωματίζουν τη νύχτα. Καίγονται και σπινθιρίζουν και παίρνουν οι σπίθες το δρόμο για τον ουρανό, χάνονται. 
Άμα πας στο δάσος, μάσεις φύλλα και καρπούς και λουλούδια και τα στερεώσεις σ' ένα ραβδί, τότε μπορείς να γυρίσεις σπίτι.
Αν όχι ακόμη, τότε πρέπει να μείνεις. Ν' ακούσεις την κουκουβάγια να σημαίνει τις νυχτερινές ώρες. Και ν' αφεθείς στης φωτιάς την γλυκειά παραζάλη. Στις αφηγήσεις ιστοριών. Στις επικλήσεις. Για να δεις. Τραίνα που κάνουν ουράνιες διαδρομές. Ταξιδεύουν τις επιθυμίες, τις προσδοκίες, τ' αναρωτήματά μας στο στερέωμα. Τώρα αν, σ' άλλες του δάσους πιο σκοτεινές γωνιές κοιτάξεις, τότε θα ιδείς πυγολαμπίδες σε νυχτερινές περιπολίες. Και θ' ακούσεις ένα ουρλιαχτό. Άγριο, ανένταχτο, ατίθασο κι άπιαστο. Τόσο μέσα στην καρδιά σου δυνατό όμως. Που ρωτά το φεγγάρι -γιατί ξεθωριάζεις; κι αυτό δεν απαντά. Χάνεται σ' ένα έρωτα. Δίνεται σε μιας άλλης γης την άκρη. 
Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να πεις ένα ευχαριστώ, ένα συγνώμη. Υπάρχουν στιγμές που πρέπει ν' αφήσεις ένα κίτρινο μαντήλι να κυματίσει με τον άνεμο. Υπάρχουν μέρες νοσοκομείου που δεν πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Κι άλλες που πηγαινοντας στο δάσος μπορείς να κρατάς το ρυθμό μ' ένα οργανάκι από νεροκολοκύθες και τραγουδάς με φωνήεντα μέχρι το ξημέρωμα.
Βλέφαρα βαριά δακρύων. Μάτια στερούμενα δακρύων, Στεγνό, απερπάτητο του λαιμού το μονοπάτι. Άφωνο. Στείρο. Κενό. 
Αν περπατάς στη ζωή κι έχεις στο παπούτσι ένα καρφί τότε καλά. Αν όμως δεν το 'χεις τί κακό!
...πάντα σ' ένα μέρος της γης βρέχει. Αλλού.
Και μια μέρα σαν κι αυτή, βρισκόμαστε στο ξέφωτο. Όχι για να κατακτήσουμε. Για να εντρυφήσουμε. Να ξεχαστ9ύμε. Ν' αναγεννηθούμε. Να κατακτηθούμε. Και να βγούμε νικητές.
Αν η γνώση είναι να μην κάνεις το ίδιο λάθος πάλι, που είναι οι εκδοχές; Παν με τις βροχές; Ο καβαλάρης της βροχής αν ήρθε στη σύναξη. Μάλλον κλαίει. Τη μοίρα του. Την ποτίζει με τα δάκρυά του. Την πνίγει με τα δάκρυά του αντί να της δώσει μια ευκαιρία. Ίσως όμως αυτή να μάθει σε πείσμα του κατόχου της να κολυμπά, να κάνει μακροβούτια και με τρυφερές μέδουσες να χορεύει βαλς στα βάθη. Ίσως. quizás. Στα Γαλλικά qui sait θα πει ποιος ξέρει.  qui sait, quizás λοιπόν. Esperiamo. Οψόμεθα. 
Ένα μικρό σκαντζοχοιράκι, πολύ φιλόδοξο ξαγρυπνά κάνοντες τούμπες στο μαλακό χορτάρι. Εξερευνά τη γύρω του περιοχή με τη μικρή αστεία μουρίτσα του. Σε λίγο θα  κυλιέται στα ώριμα σταφύλια. Για την ώρα παίζει μέχρι να κουραστεί και μετά γυρνάει στη φαμέλια του.
Κάποιος συδαυλίζει τη φωτιά. Γίνεται η  φύση μια φωνή στην έρημο. Φωνή βοώντος. Καταλύεται ο τόπος. Λασκάρουν τα λουριά του χρόνου. Όνειρα στ' άπειρο. Όνειρα στ' άτοπο. Όνειρα στ΄ όνειρο. Αστέρια κατρακυλούν μ' ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Ιριδισμοί, Πετρελαιοκηλίδες φωτισμένες μ' ηλεχτρικά φώτα. Λαδωμένη η γης. Αυτό το τόπι που στριφογυρίζει αέναα. Πονεί η καρδιά της. Χτυπά μ' ανύμπορο θυμό στα χέρια εργατών αδαμαντορυχίων. Χτυπά μ' απαιτητό θυμό στα δικά μας στήθη. Και λέει με γυναικεία φιλαρέσκεια. Put the blame on me bab. Που πάει να πει "φταίω εγώ που σε ξελόγιασα με τις ομορφιές μου. Και παρασύρθηκες. Κι έγινες αυτό που είσαι τώρα. Χαμένος στα εγκόσμια. Χαμένος στο διάστημα. "
Χίμαιρες. Νυχτερινή άπνοια. Ο Σασυφής ανακλαδίζεται αγχωμένος. Μονότονος η κόσμος πάλι στα ίδια, πάντα στα ίδια. Πάει στο δωμάτιό του. Σπηλια. Μια γυναικεία ανασεμιά βάνει τον κόσμο σε λουλουδένια τροχιά. Αγάπη. Εντρυφούμε στην αγάπη. Με σεβασμό. Με σιωπή. Μ' αγάπη. Είναι σαν τις λέξεις που είναι ο εαυτός τους. Πηγάζει από εκείνα τα ψηλά βουνά και φτάνει στο μεδουλι της ύπαρξής μας. Της ύφαρξής μας. Και γινόμαστε θάλασσα, γινόμαστε κι οδοιπόροι. Σε μονοπάτια που η αλήθεια, η παραμυθία, το  μαγικό, τ' απροσδόκητο, το εφικτό, το μεροδούλι μας ενώνονται και γινόμαστε ο εαυτός μας.
Ξεθωριάζει το φεγγάρι. Ξέφτια στα πρωινά σύννεφα. Ξέφτια στη ζωή, αναλαμπές πάθους και πόνου και γλυκιά συγχώρεση.
Σάββατο, τρεις.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ.

εικόνα