δάκρυ

Τσιπουράκι κι άγρια βατόμουρα του δάσους. 
Ο Σεπτέμβρης γελά και ξελιγώνεται. Κι έχει στις τσέπες του θάλασσες ζεστές και λιακάδες σπαραξικάρδιες και δάκρυα βροχή, δάκρυα συνενοχικών συνευρέσεων, μαλλιά πράσινα λαμπερά με ξανθές ανταύγειες.  Ο Σεπτέμβρης μου θυμίζει πως κάποτε γεννήθηκα στη γη. Με το ένα, δύο, τρία, ωπ! Ο γάτος μου παντελώς αδιαφορεί αν γεννήθηκα και πότε. Μου νιαουρίζει κι εκνευρίζεται άμα δεν τον καταλαβαίνω.  
Άιντε πήρα τους δρόμους σα μια Περσεφόνη, να πάω στον Άδη τον αγαπητό. "Αγαπητέ" να του πω, "αυτό το Σεπτέμβρη θα σου στέλνω επιστολές και κάρτες ευχητήριες μα δε θα μπορέσω ν' αποδημήσω  pas encore, ανειλημμένες υποχρεώσεις βλέπεις."  Οι ανειλημμένες υποχρεώσεις είναι ο νους στο σορολόπι αλλά σσσ αυτά δε τα λέμε και παραόξω!
Οι δρόμοι πάλι μες σε δίνες νυχτερινές οδηγούν τη φιλόδοξη καρδιά μου σε φτεροκοπήματα ενθουσιασμού. Οξύμωρο! Αλλά γιατί όχι; Έπεσα στο γκρεμνό κι είδα την αγαλλίαση να γονατίζει πλάι στο τσακισμένο κορμί μου. Σα μια Ζαν ντ Αρκ της σιωπής. Που ανιχνεύει τον αέρα και μαζεύει θύελλες. Δηλώνω ευθαρσώς κι εντόνως. Προσοχή στο Σεπτέμβρη. Κλέβει ταις καρδίαις των ανδρών. Προσοχή, προσοχή! Απανταχού αφοσιωμένοι, αφιερωμένοι, θα πληγείτε! Μη μασάτε. Τι είναι ένας άνδρας δίχως τα λάβαρα, τα σημάδια της πάλης με το θεριό, δίχως μια στάλα ρακί κι έναν αέρα θαλασσόλυκου; Δίχως το πνεύμα χωμένο σε βιβλία, αυτά τα βιβλία των παιδικών σχολικών εγχειριδίων που εξελίσσονται σε ντιμινουέτα λογοτεχνίας και σονάτες δοκιμίων; Τι είναι ο άνδρας χωρίς τις παντόφλες του στο σπίτι και τα σαντάλια εκστρατείας πανέτοιμα για εξορμήσεις; Λίγη αγάπη δεν βλάπτει. Μα προσοχή. Να κρατήσουμε τα προσχήματα! Τα προσχήματα είναι κάπου στα σύνορα της φαντασίας. Εκεί που όλο το είναι, αυθύπαρκτο τελειώνει σ' ένα ποθητό περιτύλιγμα σάρκας και ποιος είναι ο κερδισμένος, ποιος είναι ο χαμένος, ποιος; 
Σαφώς απουσιάζει η λογική στις μέρες μας. Φαίνεται κάνει παρέα με τον κοινό νου, καλό παιδί και λαϊκό που όμως πήρε των ομματιών του και πήγε στα ξένα. Αυτά τα μαύρα ξένα τα πολυτραγουδισμένα, τη μαύρη ξενιτιά, μ' ένα μαύρο γάτο.
Είμαστε εμείς όλοι αστέρες.
Αστεράκια που τα συντριμμάκια τους συγχρωτίζονται και συγχωνεύονται μ' άλλα αστέρια. Κι εδώ είναι το ωραίο. Αυτό το συγκοσμικό γαϊτανάκι που κλωθογυρνά και μας δίνει πνοή.
Φου!
Πέρασα καλά σήμερα. Δρόμοι κι άλλοι δρόμοι. Χωρίς νου. Αλλά άμα βάλω το νου στο ριλαντί μπορεί κι η έρμη η ψυχή να πάρει λίγο τ' απάνω της. Έτσι, σαν την Περσεφόνη, όπως μ' αποκαλούσε ο πατήρ όταν στα ξένα έφευγα διαρκώς και δεν πρόλαβα να τον χαρώ μα στην καρδιά μου τον βαστώ, αυτόν τον νεκρό πατέρα που με ξύπνησε ο θάνατός του και πήγα και τον έντυσα με το καλό κουστούμι σε μια κλινική, μια Κυριακή. 
Να 'σαι όπου είσαι' κι ο Σεπτέμβρης αγάπες να σου φέρει κι ας πονέσεις. Και μουσικές.
Τώρα θα κλάψω. 

μουσική εδώ