ονειρογράφημα.

Ζωγράφιζε αφηρημένα σχέδια πάνω σε χαρτί.
Κολλούσε τις σιωπηλές ζωγραφιές στους τοίχους.
Με τον καιρό ξεκολλούσαν και πέφταν στο πάτωμα, σαν φθινοπωρινά φύλλα.
Πήγαινε βόλτες στους δρόμους. Αυτούς τους γνώριμους φωτισμένους δρόμους της νύχτας.
Κι αναρωτιόταν μες στο νυχτερινό τοπίο της πόλης, πότε θα δει ξανά.
Γιατί είχε αυτήν την απατηλή τυφλότητα του να μπορεί να κοιτάζει χωρίς να βλέπει.
Μέχρι μια νύχτα, καθόλου ξαφνικά, γιατί αυτό ήταν αναμενόμενο, τον συνεπήρε μια ανατριχίλα.
Είναι όταν η καρδιά ξυπνάει κι αναταράζεται.
Αυτή λοιπόν, η καρδιά, έφτιαχνε χρωματιστά σχέδια στα τζάμια. Περνούσε το φως χρωματιστό.
Αυτή η καρδιά σκόρπαγε ψίθυρους, μουσικές, μικρές εύηχες μελωδίες στις γωνίες, μέσα στη σκόνη, άπλωνε τα χάδια της στην ακίνητη σιωπή και χόρευε.
Έβαλε λέξεις στα ξεθωριασμένα πεσμένα χαρτιά' μικρούς ποιητικούς λυγμούς μεγάλης ηδονής.

Σ' ένα όνειρο ήταν η θάλασσα λάδι. Πρασινοκαφέ θάλασσα με βαριά σύννεφα. Δύσθυμα ανάσαινε και είχε μια καταχνιά ολόγυρα στο υδάτινο σώμα της. Μακριά ένα καράβι.
Τότε πήρα ένα βιολοντσέλο.
Η μουσική χόρεψε με την καταχνιά. 
Η μουσική έφτιαξε μια μικρή ανεμοζάλη.
Ο χρόνος κολυμπούσε ανέμελα σ' αυτήν την μικρή - μεγάλη ευδαιμονία. Αποποιήθηκε τους δείκτες του ρολογιού κι ενστερνίστηκε το ηλιόφως και τη φεγγαράδα. Και τότε δέθηκε μέσα μου η αλληλουχία του να' ναι κανείς νικητής - νικημένος. Αυτό που λέμε θέμα προσωπικής άποψης.
Προσωπικής αίσθησης.Προσωπικής καταξίωσης.
Πάλι σκέφτομαι. Ω!
Ποιος ξέρεις τα μυστικά της ευτυχίας;
Συνέχεια ανακαλύπτουμε μυστικά, μυστικά.

εικόνα και εικόνα                                                                     Σαββατάκι μετά απ' ένα ακόμη ξενύχτι.