σερενάτα.

Στο ξεκίνημα της νύχτας, η βροχή με μπρίο.
Που της κόπηκε λιγάκι απ' ένα παρεμβάλλοντα άνεμο.
Το εσύ που διαφοροποιήθηκε και πήγε στο ΕΣΥ - χι χι τι εσύ τι εγώ, αλλά η ποικιλία ζωντανότατη, ποικιλοχρωμία, ποικιλορυθμία και πίκλες στο βαζάκι.
Οσφραίνομαι με δέος τη βροχή.
Μου κατακλύζει τις αισθήσεις.
Με μάτια μισόκλειστα σαν την τρελή μουρμούρα με μαγεύει ( είναι ψάρι ή κάτι άλλο;).
Κεραυνός και ταραχή. Σειέται το σύμπαν. Ανησυχία. Οι κεραίες σ' εγρήγορση.
Ησυχία μετά.
Ιχνογραφώ λέξεις σ' ένα μπλοκάκι και κάποιος Θεός ρίχνει μπαταριές για να ταράζεται ο κόσμος, να σπαρταρά η καρδιά.
Βλέμμα λατρείας. Αστραπές διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και φωτεινές γραμμές, σαν ενώσεις γυμνών καλωδίων που σέρνονται, λαμπυρίζουν.
Βροχή πάλι, σε γρήγορο τέμπο.
Τί είναι αυτό που με κρατάει μακριά σου;
Τόσο καιρό όργωνα αυτό το χωράφι, το ξεβοτάνισα, έβγαλα πέτρες, βρήκα αμφορείς, κούρους και κόρες, το 'σπειρα, το πότισα και τώρα τί; Τώρα βροχή;
Στο δασάκι παρουσιάστηκαν τα πρώτα φθινοπωρινά κυκλάμινα.
Μικρές αμελητέες υπάρξεις, τόσον σοφές όμως. Η ευγένειά τους δεν επιτρέπει να παραβιάσει κανείς την ελευθερία τους. Δε σου κάνει καρδιά να τα κόψεις.
Θυμάμαι που έλεγα παλιότερα, θέλω να κάνω μια τρύπα και να κρυφτώ.
Αλλά δε λέω όχι και για λίγο μαύρο χρυσό.... χο χο χο!!!
Και μετά να δεις βροχή!!

Canto doloroso.
Είναι μια μουσική για μια ινφάντα'
πριγκιπέσα σωστή που η ζωή της ήταν μικρό χαλάκι προσευχής, ζωή, ένα στολίδι, μια ανάσα λες, εξπρές, ταχεία, αντίο.


Τα πόδια μου είναι 100 οκάδες και δεν τα ορίζω.
Κι όμως κάθομαι στης κουζίνας το σκαμνί και γράφω.
Τους εξωτερικούς μπελάδες.
Τους εσωτερικούς ταμπλάδες.


Εβένινη νύχτα. Λάκα ζωηρή το βρόχινο ρούχο της.
μαζεύαμε το νερό της βροχής για ωραία μαλλιά' συνταγή της γιαγιάς.


Κοντοστέκεται το μολύβι μου στην αληθινή ζωή . Κι η σκέψη περιμένει τον ηλεκτρικό.

Το χαρτοφυλάκιο των αναμνήσεων και τ' άγραφο τετράδιο μαζί, σ' ένα συρτάρι.
Το προδικάζειν εστί σοφό ή μωρό;
ουά α α α α α.
Σκέφτομαι τους ρόλους.
Τους ρόλους που έχουμε μάθει.
Που τους τηρούμε με μια τυπολατρική ευλάβεια.
Βλαβη του συστήματος;
Ώρα ν' αλλάξουμε και ρόλους.
Μα τους μάθαμε καλά;
Ας τους ξεχάσουμε καλύτερα.


Άμα γράψω τη λέξη ξέπνοα, θα γελάει η Christina.
Επειδή άμα γελάει, κάπου το γέλιο της κουδουνίζει στ' αυτιά μου από μακριά, γράφω,
ξέπνοα. ουφ.

Η βροχή κόπασε πάλι. Παίζει με τα νεύρα μου. 

Τι ρεσιτάλ κι αυτό.

Απ' το allegro στο adagio και μετά presto και μετά adante.

Όπως λέμε αγάντα!

Έτσι όμως είναι τα ωραία. Έρχονται και παρέρχονται. Και μετά κλαύτα Χαράλαμπε.

Έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε

να φάμε και να πιούμε και να χορέψουμε.

Απ' όλους τους χρόνους μ' αρέσει ο τετελεσμένος μέλλοντας, που πιθανότατα δεν αρέσει και σε κανέναν άλλο ( τζουπ!).

Ο καιρός κλείνει τις ουλές που η βροχή ανοίγει.

Η βροχή επουλώνει του καιρού τις πληγές.

Και πάει λέγοντας.

Ξένος μέσα στην πόλη, ο Σασυφής, περνά τη νύχτα αναβαθμίζοντας τις προτεραιότητές του.

Το ζωγραφισμένο lune στον τοίχο έχασε το l κι έμεινε une.

Ένα τσιγάρο τελευταίο.

Ησυχαστήριο το σπίτι κι ο γάτος με βρεμμένες πατούσες στον καναπέ.

Μοσχολέμονο μοναχό στ' άδειο ποτήρι με λίγο άρωμα απ' άσπρο ρούμι.

Νέφη καπνού.

Σήμερα πάνω απ' το βουνό φουρτούνα.

Είναι φωτιάς καπνός ή σύννεφο;

Στη θάλασσα τρεχαντήρες τ' άσπρα κυματάκια.

Κι ο άνεμος ιππέας συλλογισμών, περνά απ' τα σύνορα και φτιάνει νέες πατρίδες.

Οι καρποί της τριανταφυλλιάς πόσο με λουλούδια μοιάζουν.

Τα χρώματά τους ροζ, κίτρινα, πορτοκαλιά, γεμάτα υποσχέσεις

γι άλλες ζωές, σ' άλλα χώματα.

Δαμάζει ο Σασυφής τις ανάγκες του, αλλά για πόσο;

Ως να 'ρθει η έως.

[Στην τρελουριανή διάλεκτο το παρηγορώ και το καταπραΰνω είναι το ίδιο.]

γαλήνεψε η νύχτα
ονείρου ώρα, τώρα.

μουσικές από  εδώ κι απ' εδώ

την ινφάντα την κατέβασα απ' την κούτρα μου.