Σασυφής 90 παλιό

Φεγγάρι αριστερά, αστέρι δεξιά.  Έτσι μινιμαλιστικά ξεκίνησε η βραδιά.
Υπέροχο λευκόσαρκο ψάρι, βαθιά γευστική ικανοποίηση για το Σασυφή και το σκύλο του. Δείπνο πολυτελείας με κρασί Σαντορινιό -όχι για το σκύλο. 
Ο Σασυφής έχει αρχίσει να αισθάνεται απολίτιστος και του αρέσει αρκετά, πολύ μάλλον, διακοπές με παράταση. Το κάνει για το σκύλο "τόσο λίγο που με βλέπει θα με ξεχάσει". Το κάνει από πείσμα μπας κι εμφανιστεί το μοιραίο σαραβαλάκι να ταράξει τα νερά... Για τους δύο αυτούς λόγους μα και προφανώς γιατί το χρειάζεται. Έχει πάρει ένα αξιοπρεπές χρώμα πια, πολύ υγιεινό. Αγόρασε ψάρια σήμερα απ' ένα ψαρά που γυρνούσε την ώρα που ο Σασυφής πήγαινε για ύπνο -αϋπνία κακούργα, έρωτας τρελός, μαζί σου τα βράδια περνούν, αχ αχ. Πήρε μπόλικα. Πήγε και του γείτονα. Τα υπόλοιπα ψήθηκαν. Βραδινό για ένα άνθρωπο κι έναν υπεράνθρωπο -γουφ. Δυναμίτης ο συνδυασμος μουσικής και οίνου -χου! φαντάσου να σε λένε γάτο και να είσαι σκυλόψαρο!.
φρστ. φεύγει ο χρόνος. χτες, σήμερα, αύριο.
Χαρά στο διαστημικό σταθμό.
Μύρια χίλια βότσαλα, μύρια χίλια βάσανα.
¨Αμα βρω αυτό που ζητάω, θα βρω αυτό που ζητάω παρ' όλες τις παρεκτροπές και τους αντιπερισπασμούς πάσης φύσης, θα φύγω. Θέλω να βω τη δική μου, την ιδανική μου συμμετρία. Κι ας χάσω τα υπάρχοντά μου -όχι όμως και την ψυχραιμία μου. Κι ας σπαταλάω τα λεπτά μου που δεν είναι ατελείωτα. Στον αγύριστο άθλιο βρωμερό χρήμα.
Υπό τον ήχο του κύματος θα έλεγα πολύ καλύτερα αισθάνομαι. Η τρυφερότητά μου ακαταπαύστως μου τη βγαίνει στη γωνία. Χτες με το ανεξέλεγκτο χυμώδες πλάσμα στο νου μου, τα ζουρζουβέλικα ματάκια, υπέφερα, ξέσπασα σε λυγμούς - καταποντισμούς. Έγινε ένα μπάχαλο, μια νεροποντή άνευ προηγουμένου, κλαίει το δεξί "τυφλό" μου μάτι. Επειδή βαρέθηκε τις ερωτικές υποκλοπές. Κι η καρδιά δεν πάει στον τόπο της -μπαμ στον τόπο.
Απ' την άλλη, ήρθα εδώ και χόρεψα. Στράκες στρούκες, καθώς έχω λίγη δόση από κανονικό, πολλή ξεσαλωτικό.
Εκπνέει η νύχτα. Αποχαιρετισμοί. Σκοτεινές σπίθες γίνονται φως. Μια ένταση χαρακώνει τη σκέψη, το τονικό ύψος του φωτός ανεβαίνει, πάει σ' εκείνα τα βουνά τα πάντα χιονισμένα και ξαναγυρνάει μ' ένα άνεμο που στα μαλλιά χει πλεγμένα λουλούδια. 
Κάτι με πήρε στα δόντια του και με τσαλάκωσε. Ειν' η απαλότητα; η αβρότητα; η εγκατάλειψη; τι; Κάθομαι στη γωνία της ευτυχίας σήμερα. Αυτή την οπτική γωνία, αποκύημα σκληρής δουλειάς Πορφυρό και μωβ Σ' ένα ζαλιστικό χορό. Πανδαισία. Ακόμα όμως η νύχτα στέκει, κει στο γκριζάρισμα στέκει. Με περδικλώνει. Να πέσω στου ονείρου το ποτάμι. Αλλά δε θέλω, όχι δε θέλω απόψε να λυτρωθώ. Θέλω να καταθέσω αυτό τ' ανείπωτο σε μια πέτρα. Να χαράξω εκεί το προφίλ, την κατατομή ενός αλαβάστρινου ελαφιού. Που με κοιτά από τις φυλλωσιές κι εξαφανίζεται. Θέλω να δώσω όνομα στη σοβαρότητα, την πραότητα, την αγάπη. Σ' ένα άφωνο κόσμο ν' αφήσω μια γραφή. Αναμνήσεις αναζήτησης. Κάτι μέσα μου πεθαίνει. Αποτραβιέται. Ίσως πεθαίνει η σιωπή, η άγνοια, η αγνωμοσύνη.
Τ' όνειρο είπε στο Σασυφή "τράβα στη Σαντορίνη κρασί να πάρεις"
Πήγα. Μα έσπασε το μπουκάλι την ώρα του γυρισμού, περιμένοντας το πλοίο. Όμως έφυγα. Ήρθα σπίτι. 
Εν' άλλο όνειρο ήρθε.
"30 Νοέμβρη τελευταία ημερομηνία".
Περίμενα καρτερικά να πεθάνω.
Πέρασε ο Νοέμβρης, ήρθε ο Δεκέμβρης και να, γράμμα με σφραγίδα ταχυδρομείου 30 Νοέμβρη.
"Σε περίμενα όλο το καλοκαίρι στη Σαντορίνη" έγραφε. "Τώρα θα πάρω το δρόμο χωρίς εσένα"
Χωρίς λόγια.
Μετεωρισμοί τ' άκαρπου.
Πήγα στα κελιά μετά. Να ξεπλύνω το κρίμα.
Πιάνα με ουρές και γκρίζες πέτρες.
Πήγα στο φεγγάρι. Να ρωτήσω. Αν η ζωή έχει υπόσταση και τι φταίω εγώ που 'χω έρωτα δυνάστη. Αν τ' αύριο θα 'ναι δω.
Γειτονοπούλες η ευτυχία κι η δυστυχία ανταλλάσσουν χαιρετισμούς.
Ο Σασυφής φτιάχνει μια πιρόγα και πάει σ' αυτά τα μικρά κενά δευτερόλεπτα που το μυαλό σε νανουρίζει, που βάζουν το πετραδάκι τους στο φάρο της γλυκιάς απελπισίας, τρυφερής δικαιολογίας για ζωή. 
Παλεύει.
Το φως μεταλαβιά.
Σιωπή. Α! Τώρα είμαστε στα νερά μας.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ.

εικόνα