το μικρό εξαπτέρυγο.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα.


Έχω ένα κακό ψόφο. Με περιτριγυρίζει. Βγήκα στο δρόμο προς άγραν σιωπής μα δε μου 'κατσε. Επέστρεψα λοιπόν και προσπάθησα να ξεφορτωθώ την ακεφιά μου κάτω απ' το τρεχούμενο νερό του ντουσ. ΔΕΥΑΜΒ 43,70 εουραία, ουφ.

Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα.

ντρούμπου ντρούμπου ντρούμπου 
ντρούμπου ντρούμπου ντρου.

Λέω να κάνω ένα απονενοημένο διάβημα. Να πάρω ένα χαρτί και να γράψω τα παράπονά μου και να το βγάλω φόρα παρτίδα έξω απ' την πόρτα. "Γιατί κάνεις πως δε με βλέπεις, κάνεις πως δε μ' ακούς, μα με τη μαγκουρίτσα σου καλά με χαϊδεύεις και σε χλωρό κλαρί δε μ' αφήνεις, στο πέταλο, στο πέταλο, στο πέταλο;" να γράφει.

Με πήρεν ο διάολος τ' απόγευμα και πήγαμε για καφέ στο δάσος του τέρατος.

- Τι μέρα κι αυτή, λέω, 18 του μηνός, έχω μιαν αδυναμία στον αριθμό 18, μου κόβονται τα πόδια και τα ήπατα.

- Μη σε μέλλει, λέει εκείνος,σε λίγο, αύριο, 19.

- Να πάρω έναν καφέ με παγωτό ή μια σοκολατίνα;

- Πάρε ό,τι θέλεις. Εσύ πλερώνεις.

- Αμ δε! Εγώ πληρώνω τα μάτια π' αγαπώ. Και δεν τα πάω και τόσο καλά με το τομάρι μου τελευταία.

- Κάτσε να 'ρθει η παραγγελία και βλέπουμε. Θα την κάνω εγώ από δω, από κει εσύ και ραντεβού στο πάρκινγκ.

- Και τι δουλειά έχουμε εμείς στο πάρκινγκ αφού δεν έχουμε ούτε πατίνι;

- Να σε πάρει ο διάολος και να σε σηκώσει! Και πού θες να βρεθούμε; Στο δέντρο 456;

- Ναι, είναι μια σκέψη κι αυτή. Τώρα τον διάολο τί τον ανάφερες;

- Να μην περιαυτολογήσω κι εγώ ο καψερός;

- Όχι να μην περιαυτολογείς. Όλο λόγια είσαι κι έργα μηδέν.

- Μηδέν άγαν!

- Μη λες άσχετα.

- Άσχετη είσαι εσύ. Ξέρεις πόσο χρόνο και κόπο χρειάστηκα να μάθω αποφθέγματα απέξω;

- Δηλαδή ήρθαμε για καφέ για να μου απαγγείλεις  αποφθέγματα;

- Εμ γιατί άλλο;

- Και το τέρας του δάσους;

- Τί, το τέρας του δάσους!

- Ε, πού είναι; Κοτζάμ ατραξιόν! Την κοπάνησε;

- Μου φαίνεται πως νοίκιασε διαμέρισμα στο City.

- Το γνωστό του Λονδίνου;

- Πού να ξέρω;

- Άντε καλά. Μισές κουβέντες από κουτσομπολιά μου λες; Σωθήκαμε.

 Φάγαμε το γλυκάκι μας ( ο διάολος πήρε παγωτό φλαμπέ - το φλαμπέ του άρεσε ή που ήταν το πιο ακριβό του καταλόγου, ποιος ξέρει;)

 Ήπιαμε και το καφεδάκι μας.

- Ωραίο αυτό το δάσος του τέρατος, λέω. Αρκούδες έχει;

- Μπα. Καμιά χελώνα μπορεί να δεις.

- Α, έτσι. Μιας και θα την κάνουμε αλά γαλλικά και μιας και σουρουπώνει δεν την αράζουμε εδώ να πάρουμε και μια ποικιλία μπύρας με το ανάλογο ντρινκ;

- Για κοίτα, λέει ξαφνιασμένος ο διάολος, που σ' αρέσει η παρέα μου! Δεν έχω αντίρρηση. Το πρόγραμμά μου είναι ελεύθερο.

 Έτσι κι έγινε. Κάτσαμε μέχρι που έγινε νύχτα και σκοτεινιά και μπύρα βαρελίσια κι εκλεκτά εδέσματα. Ταράτσα.

- Α ρε μάνα μου!  Πεθύμησα να φάω κανά καλόν άνθρωπο, είπε ο διάολος μ' ένα χαριτωμένο φλογοβόλο ρεψιματάκι.

- Και δεν βρίσκεις ε; τον συμπονώ εγώ.

- Ούτε για δείγμα' μ'όλους έχω γνωριστεί, συναντηθεί, ξανασυναντηθεί, έχω κάτσει σε παγκάκια, σε σαλόνια, σε κουζίνες, σε γραφεία, στο μετρό, τραίνα, λεωφορεία, αεροπλάνα και παπόρια, μαγαζιά πρωινά και νυχτερινά, στην ύπαιθρο, κάτω απ' το λιοπύρι και απ' τ' άστρα κάτω, σε ρετιρέ, σ' ημιυπόγεια και διαστημικούς σταθμούς. Τίποτε.

 Άκου να σου πω κάτι, λέει μετά από ένα διάλειμμα σιωπής, σκεφτικός. Παρατηρώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη κι ανησυχώ. Μήπως έχω χάσει κάτι απ' την ομορφάδα μου;

- Μπα, μια χαρά χάλια είσαι, του λέω για να τον ενθαρρύνω.

- Έχεις ένα τσιγάρο; με ρωτάει.

- Κάτσε να δω, ναι, έλα, πάρε. Φωτιά θες;

- Αστειάκια....

 Καπνίζαμε αμέριμνα, παφ, πουφ.

- Κοπελιά, μια γύρα μπύρες για με και τη μαντάμ.

- Μαντάμ να πεις τη θεια σου. Νευράκια εγώ.

- Για μένα και την κυρία, διορθώνει.

- Α γεια σου! 

- Καλά, τώρα σε πείραξε το γαλλικό; υποτίθεται είσαι φαν.

- Ναι, φαν είμαι αλλά άλλο εννοούσα.

- 'Νταξει! Δε θ' αρπαχτούμε τώρα γι αυτό! Άντε εβίβα!

 Τελικά έγινε ένα παράδοξο. Το κινητό της σερβιτόρας χτύπησε και το πήγε στο νοσοκομείο -κάτι, τέλος πάντων έγινε κι έφυγε- και μας άφησε σύξυλους.

- Ούτε μια παρανομία δε μπορούμε πια να κάνουμε, είπε λίγο τσατισμένος ο διάβολος.

- Ναι, καλά τώρα, τον αποπήρα. Έχεις και παράπονο! Σώνε με την μπύρα που έχουμε ποδαρόδρομο.

 Και φύγαμε.

 Κρίμα. Δεν είχε αρκούδες εκεί.

 Τσεκάρισα το τζόκερ -τζίφος.

 Ανεμομαζώματα - διαβολοσκορπίσματα.

 Πάει ένα ευρώ χαμένο, σκέφτηκα και πέταξα το χαρτάκι στον κάδο ανακύκλωσης.

Μετά, αργότερα πολύ.

Προσπαθώ να πάρω μιαν ανάσα και δεν μπορώ.

Πνίγομαι.

Κάθομαι στην ωραία, ανατομική καρέκλα του γραφείου, χρώματος περτικαλί περικαλώ, ήταν η έμπνευση της στιγμής και η σπατάλη του μήνα Τότε, μήνας που πέρασε ανεπιστρεπτί. Τώρα, θα τον είχα κάνει βότκα με σμέουρα.

Κάθομαι και κοιτώ τον τάφο του Σοπέν στο καδράκι στον τοίχο.

Τσακ, ανοίγει η μπαλκονόπορτα κι κουρτίνα φουσκώνει.

Ήχος.

Νυκτωδίες και φαντασία.

Τσαφ, κάηκε η λάμπα.

Ήχος και σκοτάδι.

Ακόμη καλύτερα.

Αλλαγή λάμπας.

Κοιτάω τις ετικέτες στα μπουκάλια με το νερό.

Ορίστε, σκέφτομαι. Χάρη στο εμφιαλωμένο νερό θα μάθουμε γεωγραφία!

Κι ένα άλλο μπουκάλι, γυάλινο, άδειο. Eau de parfum PREMIER JOUR, NINA RICCI.

Ζωγραφίζω χαρταετούς.

ντιν ντιν μήνυμα

" Όποιος μπερδεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες" του Βελζεβούλη.

" Να ξεμπλέξεις μόνος σου" του απαντώ.

όχι, δεν θα βγάλω τις πιτζαμούλες μου, όχι.

Ενδεχομένως δεν την γλιτώνω' θα μου κατσικωθεί ο κακός ψόφος.

Ας βάλω μια ταινία στο PC κι ας κάνω ότι τη βλέπω μπας και με δει απασχολημένη και πάει αλλού...

Αλλά πάλι δε μου' ρχεται.

" Άμα τα βρεις σκούρα, εξαφανίσου" μνμ στο Βελζεβούλη

" Να 'ταν κι άλλος! Πάω σε after hours party. Έρχεσαι;" τρομερός Βελζεβούλ.

" Άμα είναι μπιτζάμα πάρτυ, να 'ρθω" διαλλακτική. 

" Χα χα χα, έχεις πλάκα!" γελάει.

" Δηλαδή να' ρθω ή να μη έρθω;" το πήρα και κατάκαρδα.

" Όχι βέβαια! Κάτσε να κλαις τη μοίρα σου!"

" Κλαψ"

" Καλά τα πας. Τα λέμε αύριο"

" Πρώτα ο θεός"

" Μη βρίζεις. εγώ σ' έβρισα; Κλείνω, δεν έχω μπαταρία"

Θα επιβληθώ στον εαυτό μου και θα δω την ταινία - τέλος.

Ακούω θορύβους απ' το δρόμο' κάτι κάνει μπιπ - μπιπ.

Περνάει κι ένα αμάξι μ' έναν κουφό μέσα που ο άμοιρος έχει χάσει προφανώς την ακοή του αφού έχει την ένταση στο τέρμα.

 Λες να μου κάνει καντάδα;

χα χα χα και ξύπνησα!

Άντε, δε τη ρεγουλάρω τούτη τη νυχτιά.

Σπαρίλα απ' το πρωί και το βράδυ μαύρο χάλι.

Σκέφτομαι τη δικτατορία.

Συνταγματαρχίνα η φτώχεια.

Παρελάσεις, μεγαλεία.

Εδώ, στην υπέροχη χώρα μας που ο ήλιος φιλάει την πέτρα και το κύμα 

γλυκοχαϊδεύει το κορμί της.

Ολύμπια μακαριότης!

Ωπ, έφυγε ο κακός ψόφος.

Ας σταματήσω την ταινία που δεν την παρακολουθώ κιόλας.

Ψαχουλεύω στα συρτάρια.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, ΤΟ ΦΩΤΟΔΕΝΤΡΟ

διαβάζω λίγο και χαλάρώνω.

Μολύβι μετά.

Μονάκριβή μου μοναξιά

ήρθες πάλι κοντά μου.

Ευλογημένο το φως του φεγγαριού

φέγγει της μοίρας

που γνέθει στο παραθύρι πλάι

απερίσπαστη απ' την ομορφιά

ατάραχη απ' τ' αρώματα της νύχτας.

Μοναξιά μου εντροπαλή

κάθεσαι σιμά μου και τα χέρια πλέκεις

και με κοιτάς.

Στων καθαρών ματιών σου τα βάθη,

έρεβος.

Μνμ από άγνωστο αριθμό.

" Γω είμαι, ο Μεθυστοφελής. Κλαις ακόμη;"

  Γκρρρρρ

" Όχι. Το 'χω ρίξει στην ποίηση" απαντώ.

" Να 'ρθω από κει που 'χω χάσει τα κλειδιά του σπιτιού μου;"

" Ποιου σπιτιού σου;"

" Αυτού που έχω χάσει"

" Δεν τρώγεσαι με τίποτα. Και πότε σκέφτεσαι να φανείς;"

" Ξεκινάω αμέσως. Σε 10 θα 'μαι εκεί"

....κι έτσι γλίτωσα απ' τον κακό ψόφο και βρήκα το διάολό μου.

Για καλό ή για κακό;

Ένας Θεός ξέρει!

εξαπτέρυγο και χαρταετοί